Δημήτρης Κουτσούμπας: Το πολιτικό τραγούδι είναι άτρωτη δύναμη

Ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, σε αποψινή του ομιλία στο Παλαί Ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο μεγάλης πολιτικής – πολιτιστικής εκδήλωσης της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ με τίτλο «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο…» είπε ότι «η άνοδος της εργατικής – λαϊκής παρέμβασης μπορεί και πρέπει να αξιοποιήσει την όποια “ρωγμή” και “αστάθεια” στο σύστημα για να βάλει εμπόδια στην κυρίαρχη πολιτική, να αποσπάσει κατακτήσεις, να αλλάξει τον συσχετισμό δύναμης υπέρ των λαών, οδηγώντας μέχρι τη ριζική ανατροπή. Και σε αυτόν τον αγώνα ο πολιτισμός, η προοδευτική τέχνη, το προοδευτικό πολιτικό τραγούδι πιο συγκεκριμένα, δεν είναι απλά μια παράπλευρη ενασχόληση, κάτι το συνοδευτικό στις εκδηλώσεις, στις συγκεντρώσεις μας. Μπορεί να εμπνεύσει, να δώσει δύναμη και αντοχή, να διευρύνει ορίζοντες».

«Το πολιτικό τραγούδι μετά τη δικτατορία φούντωσε σαν δέντρο, εκφράζοντας την ανάγκη των λαϊκών στρωμάτων να ανασάνουν, να τραγουδήσουν και να μιλήσουν για όλα όσα τα προηγούμενα χρόνια – από τον καιρό ακόμα του εμφυλίου, των διωγμών που ακολούθησαν και στη συνέχεια της χούντας – του απαγορεύονταν. Το πολιτικό τραγούδι και η πολιτιστική δημιουργία γενικότερα, συναντήθηκε με τους εργάτες στα εργοστάσια, στην ξενιτιά, σε κάθε χώρο που εργαζόταν, ζούσε, πάλευε, εκεί επίσης που διασκέδαζε ο κόσμος της δουλειάς. Πήρε απ’ αυτόν, έδωσε σε αυτόν. Επηρεασμένο καθώς ήταν από τους κοινωνικούς πολιτικούς αγώνες της περιόδου εκείνης, είχε με τη σειρά του καθοριστική επίδραση στην αφύπνιση και στον αγώνα του λαού, ειδικά της νεολαίας. Μέσα από τους εργατικούς – λαϊκούς και πολιτικούς αγώνες της περιόδου έγινε σύμβολο αντίστασης και πάλης. Στο εύφορο έδαφος που είχε δημιουργηθεί τη δεκαετία του ’60 από τους κορυφαίους συνθέτες μας, προπαντός από τον Μίκη Θεοδωράκη, καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε μια νέα γενιά σπουδαίων δημιουργών, αλλά και στιχουργών, που επάξια πήρε τη σκυτάλη κατακτώντας και τις νεότερες ηλικίες. Πολλά μουσικά έργα που γράφτηκαν μέσα στα σκοτάδια της επταετίας και είχαν απαγορευτεί βγήκαν ορμητικά στο φως» σημείωσε και πρόσθεσε:

«Η ποίηση, που από τις προηγούμενες δεκαετίες είχε αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τη μουσική δημιουργία των Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκι, του Σταύρου Ξαρχάκου, γνώρισε νέες δόξες μέσα από τις μουσικές συνθέσεις του Θάνου Μικρούτσικου, του Μάνου Λοΐζου, του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Χρήστου Λεοντή, του Μάριου Τόκα και τόσων άλλων. Μια πρωτοφανής αύξηση της μελοποίησης ποιητικών έργων, παλιότερων και νεότερων εμφανίζεται την περίοδο εκείνη. Για πρώτη ίσως φορά, παιδιά που ήταν έφηβοι στη διάρκεια της επταετίας, παιδιά που αναζητούσαν έκφραση μέσα από τους ήχους της ροκ, ανάμεσά τους και αρκετοί που εξελίχθηκαν σε σπουδαίους μουσικούς, γνωρίστηκαν σε τέτοια κλίμακα με μια αποσιωπημένη, ως τότε, πλευρά της ελληνικής μουσικής. Η αλληλεπίδραση, όχι πάντα εύκολη, πλούτισε αναμφισβήτητα την εξέλιξη της ελληνικής μουσικής τα επόμενα χρόνια. Το ελληνικό πολιτικό τραγούδι αμέσως διασταυρώθηκε με το αντίστοιχο απ’ όλο τον κόσμο, ειδικά από χώρες που οι λαοί τους δοκιμάζονταν επίσης, όπως η Χιλή ή η Κύπρος, εκφράζοντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη του λαού μας. Βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου ήταν οι μεγάλες συναυλίες σε ανοιχτούς χώρους, που εκτός από σημαντικά μουσικά γεγονότα ήταν και εκδηλώσεις πολιτικής έκφρασης και αντίστασης».

«Μαζικά τα πλήθη», ανέφερε στη συνέχεια, «γέμιζαν στάδια και γήπεδα, τα οποία δονούνται στους ρυθμούς των τραγουδιών των μεγάλων συνθετών μας, με ερμηνευτές όπως οι Μαρία Φαραντούρη, Μαρία Δημητριάδη, Νίκος Ξυλούρης, Αντώνης Καλογιάννης, Πέτρος Πανδής, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χαρούλα Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας, Λάκης Χαλκιάς, Μανώλης Μητσιάς, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Γιάννης Θωμόπουλος, Αφροδίτη Μάνου, Γιώργος Μεράντζας, και τόσοι άλλοι».

«Με λίγα λόγια το μεταπολιτευτικό πολιτικό τραγούδι όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στη λήθη για την ιστορία των ηρωϊκών αγώνων, όπως και στην ενσωμάτωση των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων στο αστικό αφήγημα» υπογράμμισε και πρόσθεσε:

«Σε εμπνευσμένες στιγμές του αποκτούσε πιο βαθύ περιεχόμενο. Ανάμεσα στις ψευδαισθήσεις, κάθε είδους, που σκόρπιζαν με το κιλό η κυρίαρχη πολιτική, η τηλεόραση, τα ιλουστρασιόν περιοδικά, έψαχνε να ανοίξει δρόμο για ένα φωτεινότερο αύριο».

«Την πολύτιμη μουσική σοδειά εκείνων των χρόνων δε μπόρεσαν μέχρι τις μέρες μας να την βάλουν στην άκρη, να την αντιμετωπίσουν ως μουσειακό είδος. Και δεν θα το καταφέρουν γιατί είναι πολύ μεγάλη, πολύ ισχυρή, άτρωτη η δύναμη που περιέχουν αυτά τα τραγούδια, είναι διαχρονική η επίδρασή τους. Ιδιαίτερα, όσο η πάλη του λαού μας θα συνεχίζεται και θα βαθαίνει. Όσο το Κόμμα μας, όπως και με τη σημερινή συναυλία, θα φροντίζει να τη μεταλαμπαδεύσει στις νεότερες γενιές. Όσο η παρακαταθήκη της θα μπολιάζει το νεότερο πολιτικό τραγούδι που, παρά τα λοξοδρομήματα και τις δύσκολες ανηφοριές της Ιστορίας, δεν το βάζει κάτω» είπε ο Δ. Κουτσούμπας και κατέληξε στην ομιλία του:

«Από βάθος καρδιάς, θέλουμε να ευχαριστήσουμε απόψε τους σπουδαίους ερμηνευτές Γιάννη Κότσιρα, Βιολέτα Ίκαρη, Δημήτρη Μυστακίδη και Νεφέλη Φασούλη για τη συμμετοχή τους στη σημερινή συναυλία. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε επίσης τον σπουδαίο Μανόλη Ανδρουλιδάκη για την καλλιτεχνική επιμέλεια.

Καλή διασκέδαση σε όλους και όλες και από αύριο, όλοι μαζί, πιο μαχητικά, πιο δυνατά στην πρώτη γραμμή των αγώνων του λαού μας.

Για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για όλους εμάς και τα παιδιά μας.

Για το όνειρό μας. Για αυτό το όνειρο για το οποίο πραγματικά αξίζει να υπάρχει κανείς.

Καλή δύναμη, καλή υγεία! Για να πάμε μπροστά, να πάμε ίσια!».