Δούρου: Απαιτούνται ειρηνευτικές πρωτοβουλίες της ΕΕ για να μην γίνει ξανά η Ευρώπη σκοτεινή ήπειρος

Χωρίς στρατηγική αυτονομία, χωρίς ισχυρή Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, εξαρτημένη από τις ΗΠΑ και το NATO, η ΕΕ δεν μπορεί να πάρει σοβαρές ειρηνευτικές πρωτοβουλίες, κινδυνεύοντας να ξαναγίνει “σκοτεινή ήπειρος” και τον 21ο αιώνα.

Αυτό παρατήρησε η Ρένα Δούρου, κατά την ομιλία της για την ασφάλεια και την άμυνα της ΕΕ, την Τρίτη δεύτερη ημέρα της 72ης συνεδρίασης της Ολομέλειας της Διάσκεψης Επιτροπών Ευρωπαϊκών Υποθέσεων των κοινοβουλίων των κρατών μελών της Ε.Ε. (COSAC).

Η Τομεάρχισσα Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ αναφέρθηκε στο σημερινό διεθνές περιβάλλον, υπογραμμίζοντας ότι χαρακτηρίζεται από “δύο βασικές εστίες πολέμου, σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή και σειρά μικρότερων από την Υεμένη και τη Λιβύη ως το Σαχέλ. Αλλά και αναδιατάξεις στο διεθνές στερέωμα, με την ανάδειξη του Παγκόσμιου Νότου, τη διεύρυνση των BRICS, τη στασιμότητα των ΗΠΑ λόγω εκλογών”.

“Το γεγονός ότι ΕΕ δεν έχει ακόμη αποκτήσει ούτε αυτονομία έναντι του ΝΑΤΟ ούτε ενιαία και στιβαρή Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, παραμένοντας εξαρτημένη από τις στρατηγικές προτεραιότητες των ΗΠΑ, συνιστά τροχοπέδη τόσο για την ανάδειξή της σε ισχυρό γεωπολιτικό πόλο όσο και για την ανάληψη σοβαρών ειρηνευτικών πρωτοβουλιών στο πλαίσιο ολοκληρωμένης πρότασης και στρατηγική εξόδου από τις ένοπλες συγκρούσεις – είτε στην Ουκρανία είτε στη γενοκτονία στη Λωρίδα της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό”, συνέχισε η ίδια.

Αλληλεγγύη δεν σημαίνει σιωπή της ΕΕ απέναντι στην Τουρκία

Τέλος, η ίδια στηλίτευσε την υποκρισία και την παθητικότητα της ηγεσίας της ΕΕ. “Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι έμπρακτη αλληλεγγύη δεν σημαίνει σιωπή απέναντι στις απειλές της Χεζμπολάχ σε βάρος της Κύπρου ή να επιτρέπει η ΕΕ στον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν να καλεί σε αναγνώριση του ψευδοκράτους από το βήμα του ΟΗΕ. Και φυσικά, δεν μπορεί να αποτελεί “ευρωπαϊκή εγρήγορση” η προθυμία των Γερμανών εταίρων μας να προμηθεύσουν με μαχητικά αεροσκάφη την Τουρκία, μια αναθεωρητική και επεκτατική δύναμη η οποία στρέφεται σε βάρος δύο κρατών – μελών της ΕΕ, την Ελλάδα και την Κύπρο, με αντάλλαγμα μια συνεργασία για την ανάσχεση της μεταναστευτικής κρίσης”.