Ευρωεκλογές 2019: Θέλουμε μια Ελλάδα με ισχυρή απασχόληση, δημοκρατία και βιώσιμη ανάπτυξη; Ναι ή όχι;

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της 26ης Μαΐου θα καθορίσει το μέλλον της ΕΕ, τις πολιτικές που θα εφαρμοστούν σε μια σειρά από σημαντικά θέματα τα επόμενα χρόνια, κυρίως όμως θα δείξει προς τα που θα πάει το ευρωπαϊκό καράβι. Και ο ρόλος της χώρας μας, μέσω της εκπροσώπησής της στην Ευρωβουλή, στη λήψη αυτών των αποφάσεων, το πως δηλαδή θα τις επηρεάσει και προς ποια κατεύθυνση, είναι κρίσιμης σημασίας.

Οι πολίτες σε Ελλάδα και Ευρώπη θα κληθούν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο ξεκάθαρες πολιτικές προτάσεις, που αναπόφευκτα συνδέουν την εθνική ατζέντα με την ευρωπαϊκή: Θα προχωρήσουμε με αριστερές και προοδευτικές πολιτικές μέσα σε ένα βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο που θα αφορά όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα; Ή αντίθετα θα μείνουμε εγκλωβισμένοι στις αδιέξοδες, αποτυχημένες πολιτικές λιτότητας που γέννησαν μιζέρια, διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό, έφεραν την ΕΕ και την Ευρωζώνη απέναντι σε μια διαλυτική κρίση;

Η χώρα παραμένει μια ξεχωριστή περίπτωση μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί είμαστε το μοναδικό κράτος-μέλος που έζησε ένα τέτοιο εύρος χρεοκοπίας, με τόσα πολλά σκάνδαλα πολιτικής διαφθοράς σε σύγκριση με το μέγεθος της οικονομίας της, με ένα αχαλίνωτο νεποτισμό που διάβρωσε τον κρατικό ιστό και τους θεσμούς κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η κυβέρνηση Τσίπρα κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να επαναφέρει την οικονομία σε μια κατάσταση ομαλότητας και σταθερότητας, προχωρώντας συνεχώς και σε βελτιωτικές δημοσιονομικές κινήσεις, αλλά και σε εμβληματικές μεταρρυθμίσεις που αφήνουν πίσω τους ένα ισχυρό κοινωνικό και προοδευτικό αποτύπωμα, που βγάζουν τη χώρα από την πολυετή κρίση.

Είμαστε στο μέσο της διαδρομής και εάν θέλουμε να έχουμε καλύτερες μέρες, εάν θέλουμε να προχωρήσει η χώρα και η κοινωνία μπροστά, με ισχυρή απασχόληση, ισχυρή δημοκρατία και πρόοδο σε όλα τα επίπεδα, θα πρέπει να συνεχίσουμε στο ίδιο μονοπάτι. Εάν δούμε τους κοινωνικούς και οικονομικούς δείκτες, και πως αναπτύχθηκαν από το 2015 μέχρι σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή μοιάζει με έναν ασθενή που βρίσκεται σε φάση ανάρρωσης μετά από βαριά ασθένεια, που το τελευταίο διάστημα αναπτύσσει θετικές άμυνες και ενισχύεται ο οργανισμός του, αλλά δεν είναι εντελώς καλά, και πρέπει να συνεχίσει στο ίδιο μονοπάτι, με την ίδια αγωγή για να ορθοποδήσει πλήρως. Αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτή είναι η εικόνα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα.

Την ίδια στιγμή, η προοδευτική, υποστηρικτική για τα πλατιά κοινωνικά στρώματα πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης βρίσκει σταθερά συμμάχους εντός της ΕΕ, εντός της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Ευρωκοινοβουλίου. Η αριστερή «στροφή» σε Πορτογαλία και Ισπανία είναι σε σημαντικό βαθμό απόρροια των πολιτικών που εφαρμόζονται αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα, αλλά και της σταθερής, επίμονης ζύμωσης πολιτικών ηγεσιών, ευρωβουλευτών και αξιωματούχων σε Βρυξέλλες, Στρασβούργο και σε αρκετές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που βλέπουν ότι οι πολιτικές της ελληνικής κυβέρνησης αποδίδουν και αποτελούν το μοναδικό πολιτικό και ιδεολογικό οπλοστάσιο απέναντι στην ακραία συντηρητικοποίηση της δεξιάς και στην άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.

Η χώρα μας λοιπόν, ως παράδειγμα επιτυχίας αριστερών, προοδευτικών, εν μέρει κεϋνσιανών πολιτικών και βαθμιαίας ανάκαμψης από το 2015 μέχρι σήμερα, συγκεντρώνει πάνω της τα ευρωπαϊκά φώτα και το ενδιαφέρον της Ευρώπης σε αυτές τις ευρωεκλογές.

Η ανάγκη να παραμείνουμε στις ράγες ενός τρένου που μας πηγαίνει σταθερά σε καλύτερες μέρες και η μνήμη του εφιάλτη της λιτότητας που ζήσαμε, πρέπει να αποτελέσουν οδηγό για την επιλογή μας στις κάλπες της 26ης Μαΐου. Ας μην προδώσουμε την ίδια μας την ταυτότητα και συλλογική μνήμη σε εκείνους που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία.

*Ο Δημήτρης Ραπίδης είναι πολιτικός αναλυτής και επικοινωνιολόγος, συντονιστής του Ευρωπαϊκού Προοδευτικού Φόρουμ.