Γ. Βασιλειάδης: Το συγκλονιστικό συναίσθημα να εμπιστεύεται ο λαός την Αριστερά

Κάποιος μπορεί να πει πολλά για το Γενάρη του 15. Να μιλήσει πολιτικά, να μιλήσει ιστορικά, να μιλήσει φιλοσοφικά ή κοινωνιολογικά. Να μιλήσει με πάθος υπέρ ή με πάθος κατά. Να πανηγυρίσει ή να κατηγορήσει. Εγώ σήμερα θέλω να μιλήσω για το δικό μου συναίσθημα το όποιο ενδεχόμενα να μην ενδιαφέρει κανέναν, όμως διαμόρφωσε αυτό που είμαι και κυρίως αυτό το οποίο αφήνω κληρονομιά στον Νίκο, στον Αριστείδη, στον Οδυσσέα.

Το συγκλονιστικό αυτό συναίσθημα στις 7 το απόγευμα όταν επιβεβαιώθηκε ότι η βούληση του λαού ήταν να δώσει μια ευκαιρία στην Αριστερά να δώσει μια μάχη για να κρατήσει την κοινωνία όρθια και να ανακτήσει την αξιοπρέπεια και την ελπίδα.

Αν και με τον ρόλο του τεχνοκράτη μέσα στα πράγματα εκείνη την περίοδο παρά του πολιτικού, ήμουν κλεισμένος όλη μέρα σε ένα μικρό γραφείο στον 7ο της Κουμουνδούρου, έχοντας αφήσει γραφείο και οικογένεια, μαζί με αγαπημένους συντρόφους και συναδέλφους, τον Δημήτρη, τον Μιχάλη, τη Γιάννα, τη Δανάη, τη Σοφία, συντάσσοντας διατάγματα για την επικείμενη ανάληψη της κυβέρνησης. Εκείνο το απόγευμα ήθελα και τη γυναίκα μου μαζί, αυτές τις θύμισες πρέπει να τις μοιράζεσαι με αυτούς που αποτελούν σημεία αναφοράς στη ζωή σου.

Η στιγμή αυτή ακόμα και σήμερα 10 χρόνια μετά νιώθω ότι με ξεπερνάει.

Στην αρχή οι φωνές. Ένα δυνατό «ναι» και αμέσως όλα τα γραφεία μια μεγάλη αγκαλιά. Και λίγο μετά το ζεστό χαμόγελο και τα δακρυσμένα μάτια του Μίμη Δαρειώτη που ήρθε και μας αγκάλιασε έναν έναν χωρίς να πει λέξη. Αλλά αυτή η σιωπή έλεγε πολλά. Μια συγκλονιστική μυσταγωγία που σε έκανε να νιώθεις ότι ξαφνικά περνάνε γύρω σου, βρίσκονται ανάμεσά μας τόσοι και τόσες χιλιάδες νέοι, μεσήλικες, μεγάλοι που είδαν τα όνειρά τους να καταρρακώνονται. Που βίωσαν διώξεις, εξευτελισμούς. Αλλά δεν έβαλαν το κεφάλι κάτω και συνέχισαν να κρατάνε ψηλά τη γροθιά των κοινωνικών αγώνων για εναν καλύτερο κόσμο.

Συνέχισαν να κρατάνε ψηλά την κόκκινη σημαία της κοινωνικής αλλαγής. Άνθρωποι που σε διαστήματα της περίπλοκης ιστορίας αυτού του μικρού τόπου δώσανε μάχες για τα πιστεύω τους και για κοινωνική δικαιοσύνη και το πλήρωσαν με την ζωή τους, την προσωπική τους αξιοπρέπεια, με την περιθωριοποίηση τους ή την αποστέρηση του δικαιώματος στην κοινωνική κινητικότητα.

Ένιωσα ένα τεράστιο βάρος και ευθύνη. Εγώ ο μικρός, ο νέος δικηγόρος, ο γιoς του ταχυδρόμου, το ελάχιστο λιθαράκι σε αυτή τη μάχη που έδωσε ο Αλέξης και το Κόμμα. Οφείλουμε να πετύχουμε. Όχι μόνο για εμάς και για τις επόμενες γενιές αλλά και για όλους αυτούς στο όνομα των οποίων λίγες ώρες αργότερα θα ορκιζόταν και η πρώτη κυβέρνησή μας.

Μετά από λίγο ήρθε ο Αλέξης. Δεν χρειαζόταν να πούμε τίποτα. Τα βουρκωμένα μάτια όλων μίλαγαν από μόνα τους. Συνεχίζουμε. Δουλειά. Η κοινωνία δεν έχει χρόνο για πανηγυρισμούς. Σε δεκαπέντε μέρες πρέπει να είναι έτοιμο το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση. Και να ξέρετε ότι όλοι θα είναι απέναντι…

Αντί επιλόγου: Πολλές φορές στο σχολείο δεν μπορούσα να αντιληφθώ αυτό που λίγοι δυστυχώς δάσκαλοί προσπάθησαν να μας δώσουν να καταλάβουμε διδάσκοντάς μας ιστορία. Ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές.

Όταν μια κυβέρνηση αναλαμβάνει τη διοίκηση μιας χώρας και έχει να αντιμετωπίσει σωρευτικά και ενδεικτικά μόνον τις εξής πραγματικές καταστάσεις:

• Στο τέλος του πρώτου μήνα διακυβέρνησης το δημόσιο ταμείο δεν έχει χρήματα να καταβάλει μισθούς και συντάξεις στους κρατικούς υπαλλήλους.
• όλα τα νομικά της πρόσωπα είναι καταχρεωμένα και στο όριο της πτώχευσης.
• Ο μισθός των δημοσίων υπαλλήλων έχει περικοπεί πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια.
• Την ίδια περίοδο καταργήθηκαν και 2 ακόμα μισθοί, ο δέκατος τρίτος και ο δέκατος τέταρτος.
• Την ίδια περίοδο οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είδανε μειώσεις μισθών. Είδαν μειώσεις στον κατώτατο μισθό, είδαν τη ντροπιαστική θέσπιση ενός υποκατώτατου για τους νέους εργαζομένους. Και είδαν χιλιάδες απολύσεις…
• Την ίδια περίοδο οι συνταξιούχοι είδαν να χάνουν 2 συντάξεις το χρόνο τη δέκατη τρίτη και την δέκατη τέταρτη και είδανε συνολικές και οριζόντιες περικοπές.
• Την ίδια περίοδο το επιστημονικό προσωπικό της χώρας έφευγε με ραγδαίους ρυθμούς μακριά από την πατρίδα.
• Την ίδια περίοδο τα δημόσια σχολεία υπολειτουργούσαν χωρίς δασκάλους, χωρίς χρηματοδότηση και κυριότερα ακόμα και χωρίς βιβλία.
• Την ίδια περίοδο η έρευνα στα πανεπιστήμια είχε περάσει στην ανυπαρξία.
• Την ίδια περίοδο μεγάλη μερίδα του λαού προσπαθούσε να ζήσει τρεφόμενη μέσα από κοινωνικές δομές και την εκκλησία.

Αυτή η κυβέρνηση μετά από 4 χρόνια παρέδωσε μια οικονομία που λειτουργεί, που έχει προοπτικές, με ένα χρέος ρυθμισμένο, με δημόσια ταμεία υπερβολικά γεμάτα και κυριότερα με αυξημένο διεθνές κύρος γιατί είχε ανακτήσει την οικονομική της κυριαρχία.

Αν αυτό που μόλις περιέγραψα, με όλες τις επιμέρους δυσκολίες και κυρίως απογοητεύσεις που υπήρχαν στα λαϊκά στρώματα, δεν θεωρείται ένας ιστορικός άθλος αλλά μαύρη επέτειος, τότε απλά επιβεβαιώνεται η ρήση των καλών μου δασκάλων.

Το πνιγηρό είναι οι αξιολογικές κρίσεις αυτές να έρχονται από τις δυνάμεις που κατέστρεψαν τη χώρα και υποθήκευσαν ολόκληρες γενιές. Και σήμερα ξαναγράφουν την ιστορία συνεχίζοντας αυτό που για χρόνια είχαν μάθει να κάνουν. Αλλα για κακή τους τύχη, την ιστορία τελικά θα την γράψει ο λαός. Γιατί αυτός νίκησε το 15. Συνεχίζουμε!

Ο Γιώργος Βασιλειάδης είναι αναπληρωτής γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην Υπουργός