Για ποια Ευρώπη ψηφίζουμε;

Ένας νέος πολυπολικός κόσμος διαμορφώνεται, με την Ευρώπη όχι απλώς απούσα αλλά παρακολούθημα και θύμα του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού.

Τα γεγονότα καταγράφουν την αντιπαράθεση γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών επιδιώξεων που έχουν μετατοπίσει το κέντρο βάρους από τον Ατλαντικό, στον Ειρηνικό.

Οι εξελίξεις γίνονται πυκνές.

Οι ΗΠΑ, με το οικονομικό σύστημα που εκπροσωπεί η κυβέρνηση, θέλουν να διαμορφώνουν τη νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική μονομερώς, γεγονός που σπρώχνει πιο κοντά την Κινα με τη Ρωσια και αυτό συνεπικουρείται και από ένα μεγάλο αριθμό χώρων (BRICS).

Υπό αυτές τις συνθήκες δημιουργούνται ανεξέλεγκτες ψυχροπολεμικές εντάσεις, όσο δεν υπάρχουν συγκλήσεις για μεταφορά του διαλόγου στη διπλωματική οδό.

Θύματα οι λαοί, οι πολίτες, οι περιφερειακές κυρίως οικονομίες.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι σε αυτό το νέο περιβάλλον η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, ως συλλογική οντότητα βγαίνει ηττημένη, εξαρτημένη από τη στρατηγική των ΗΠΑ και των οικονομικών δυνάμεων που στηρίζει.

Εμφανίζει έλλειμα ηγεσίας και ταυτότητας. Δείχνει να έχει εγκαταλλείψει το στόχο της ολοκλήρωσης, αφενός οικονομικής συνοχής, αφετέρου δικής της αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής. Γίνεται ανύπαρκτη σε δράσεις συμβολής, ως διακριτού πόλου στη διαμόρφωση παγκόσμιου θεσμικού πλαισίου για τον ανταγωνισμό και την επίλυση διαφορών με ειρηνικό τρόπο.

Δε διατυπώνει δική της στρατηγική για την ειρήνη στην περιοχή, που για να είναι βιώσιμη πρέπει να συμπεριλαμβάνει και την Ουκρανία και τη Ρωσία!

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οι ευρωεκλογές αποτελούν πρόκληση στην ενδυνάμωση των πολιτικοκοινωνικών συσχετισμών που μπορούν δώσουν τη δυνατότητα στην Ευρώπαικη Ένωση να ανακτήσει τους βηματισμούς της ολοκλήρωσης της, με συνοχή και ρόλο στις γεωπολιτικές αναδιατάξεις.

Την ίδια (κρίσιμη) ώρα, η κυβέρνηση της ΝΔ κινειται σε ασύμβατη τροχιά, με πολύπλευρο κόστος για τη χώρα και τους πολίτες.

Επιλέγει να στέλνει όπλα στην Ουκρανία ως μέρος του προβλήματος και οχι της λύσης Εξαντλείται σε επικοινωνιακές τακτικές, προκειμένου να “χρεώσει” την κρίση σε… «εξωγενείς» (αποκλειστικά) παράγοντες!

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που για πολλούς λόγους δεν πρέπει να μετατρέπεται ο ρόλος της χώρας σε προκεχωρημένο και άνευ όρων “φυλάκιο” της “Δύσης”.

Έπρεπε ήδη, προς όφελος και των κυριαρχικών δικαιωμάτων, η ελληνική κυβέρνηση να διαδραματίζει ρόλο γέφυρας φιλίας για την Ευρώπη, ρόλο συνδέσμου για την ειρηνική διευθέτηση προβλημάτων και την ανάπτυξη στην περιοχή. Φευ όμως…

Τα προηγούμενα δείχνουν την ανάγκη αλλαγής πολιτικής προκειμένου η χώρα να επανέλθει σε πρωτοβουλίες πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, γεγονός που φωτίζει έναν άλλο ρόλο για την Ευρώπη με κέντρο βάρους στη διπλωματία.

Ας θυμηθούμε πόσο επίκαιρος γίνεται ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν στην πολεμική σύρραξη της Λιβύης, τότε, κάλεσε στην Ελούντα τον πρόεδρο Μιτεράν και τον Καντάφι συμβάλλοντας στη διπλωματική διέξοδο!

Η λογική του άνευ όρων δεδομένου “συμμάχου”, όταν εφαρμόζεται, γίνεται εθνικά επιζήμια.

Οι εξελίξεις τρέχουν και επιβάλουν δεσμεύσεις για την επόμενη μέρα.

Ο Ευρωσκεπτικισμός διογκώνεται και η Ακροδεξιά τον μεταλλάσσει σε πολιτικές εθνικιστικής περιχαράκωσης. Αυτό αποδυναμώνει ξεκάθαρα κάθε στόχο για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αν κυριαρχήσει θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα καθιστώντας αδύναμες, στους γεωστρατηγικούς και οικονομικούς ανταγωνισμούς, ιδιαίτερα τις χώρες του νότου.

Στο νέο περιβάλλον η Ελλάδα έχει παρά πολλούς λόγους να συμπορευθεί με το μπλοκ των προοδευτικών δυνάμεων.

Προκειμένου, για παράδειγμα, να διεκδικηθούν πολιτικές για τη βιώσιμη ανάπτυξη. Με κανόνες δίκαιης συμμετοχής των συντελεστών και στην αγορά εργασίας. Την πράσινη μετάβαση, την πρόσβαση όλων στις ψηφιακές και τεχνολογικές κατακτήσεις χωρίς αποκλεισμούς στα κοινωνικά αγαθά, την άρση των περιφερειακών ανισοτήτων κτλ.

Όλα αυτά δείχνουν και την ατζέντα του κοινωνικού στίγματος, αλλά και γιατί είναι κοινωνικά αδιάφορες οι μικροκομματικές περιχαρακώσεις των κομμάτων του προοδευτικού χώρου.

Δείχνουν γιατί είναι επιβεβλημένη η ανάγκη να προτάξουν με πρωτοβουλίες μονομέτωπου αγώνα τη μεγάλη συνάντηση των ρευμάτων του προοδευτικού χώρου για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Είναι τώρα η ώρα να διαμηνυθεί, μέσα από τα κοινωνικά μέτωπα δημοκρατίας, στις ηγεσίες των προοδευτικών κομμάτων ότι ο δρόμος της περιχαράκωσης εκλογικών ποσοστών, εκτρέπει τον προοδευτικό χώρο από την τροχιά κυβερνησιμότητας. Απογοητεύει τους πολίτες, τους στέλνει στον καναπέ, την αποχή, την ιδιώτευση.

Η ΝΔ φυλλοροεί και επιτυχία των κομμάτων του προοδευτικού χώρου δεν μπορεί να θεωρείται η πιθανή προσέγγιση των ποσοστών των τελευταίων εκλογών. Κριτήριο πρέπει να γίνει η συμβολή όλων στο ρεύμα νίκης.

Διεκδίκηση κάθε προοδευτικού και δημοκρατικού πολίτη είναι η διαμόρφωση μιας Ευρώπης που επιλέγει τον δρόμο της οικονομικής και δίκαιης κοινωνικής ολοκλήρωσης, με ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική που θα την καθιστά συνδιαμορφωτή των νέων παγκόσμιων γεωστρατηγικών συσχετισμών.

Απέναντι στους ψυχροπολεμικούς ανταγωνισμούς των οικονομικών ολιγαρχιών, η προοδευτική διέξοδος μπορεί και πρέπει να γίνει ελπίδα των λαών.

• Ο Χάρης Τσιόκας και ο Αντώνης Κοτσακάς είναι μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ