Η ακροδεξιά του Κυρίου χαστουκίζει στις εκκλησίες

Η Νέα Δημοκρατία «χαστουκίζεται» από νοσηρά πολιτικά φαινόμενα που (και) η ίδια εξέθρεψε. Αυτή την πραγματικότητα μοιάζει να καθρεφτίζει η επίθεση που δέχθηκε η Αγγελική Δεληκάρη (μέλος της Κ.Ο του κυβερνώντος κόμματος) σε εκκλησία στην Καβάλα, από γυναίκα που ήταν υποψήφια με το κόμμα «Νίκη».

Το πραγματικό πρόβλημα

Η καταδίκη από τα πολιτικά κόμματα και η πειθαρχική διαδικασία που εκκίνησε το κόμμα του Δημήτρη Νατσιού ενάντια στο στέλεχός της που επιτέθηκε στη βουλεύτρια της ΝΔ, επικαλούμενο το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, συνιστούν κάποια στοιχειώδη αντανακλαστικά. Αυτά όμως δεν μπορούν να «καλύψουν» το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα: Την ενίσχυση της ακροδεξιάς σε όλες τις εκφάνσεις της. Ανάμεσά τους και της «θρησκόληπτης».

Η «Δεξιά του Κυρίου» έρχεται από το βαθύ παρελθόν της Νέας Δημοκρατίας για να μεταβληθεί σε «Ακροδεξιά του Κυρίου» το 2024. Πιστοποιώντας τις προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει ο δημοκρατικός κόσμος. Σε μια περίοδο που τρία κόμματα με σαφείς αναφορές στην ακροδεξιά κατοικο-εδρεύουν στα έδρανα του κοινοβουλίου μετά τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου. Ενώ ακόμη και κόμματα που -θεωρητικά τουλάχιστον- κινούνται στο αντίποδα του ακροδεξιού χώρου δείχνουν πως προσπαθούν να «ψαρέψουν» σε αυτόν, ιδίως ενόψει ευρω-εκλογών.

Οι ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας

Το γεγονός πως η βουλεύτρια της Νέας Δημοκρατίας έπεσε θύμα μιας τέτοιας επίθεσης δεν αναιρεί τις διαχρονικές ευθύνες του εν λόγω κόμματος για την τρέχουσα πολιτική συνθήκη. Έστω κι αν το ίδιο γίνεται αποδέκτης των επιπτώσεων.

Αξίζει κανείς να επισημάνει ενδεικτικά τα εξής:

1.Η -καταδικαστέα- επίθεση στη βουλεύτρια Καβάλας Αγγελική Δεληκάρη έγινε σε μία από τις μεγάλες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Από την οπαδό ενός κόμματος (ΝΙΚΗ) που οι δημοσκοπήσεις το θέλουν να συγκεντρώνει τα μεγαλύτερα ποσοστά του επίσης στην Βόρεια Ελλάδα. Γεγονός που προφανώς δεν είναι άσχετο με το πολιτικό κλίμα στην συγκεκριμένη περιφέρεια της χώρας που διαμόρφωσε η Νέα Δημοκρατία ήδη από την περίοδο 2018-2019. Τότε δηλαδή που προκειμένου να αποσπάσει εκλογικά οφέλη από την υπόθεση της Συμφωνίας των Πρεσπών η οποία τελικά ψηφίστηκε στο Κοινοβούλιο, «νομιμοποίησε» με την πολιτική της πρακτική και τις πράξεις των στελεχών της όλη ακροδεξιά ρητορική που στηρίχθηκε και από τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις.

2.Ακόμη και όταν τον Ιανουάριο του 2024 η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας θέλησε (για λόγους που δεν είναι της παρούσης) να κάνει την επιλογή της ψήφισης του νομοσχεδίου του γάμου ανεξαρτήτως φύλου, η αντίθεση σε ένα τέτοιο στοιχειώδες δικαίωμα «νομιμοποιήθηκε» στο εσωτερικό της. Την ψήφιση του νομοσχεδίου εγγυήθηκαν μόνον οι θέσεις κομμάτων της αντιπολίτευσης. Βουλευτές και υπουργοί του κυβερνώντος κόμματος πήραν επισήμως «άδεια» από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ακόμη και να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο που «κατέβασε» η κυβέρνηση. Με αποκορύφωμα τοποθετήσεις κορυφαίων στελεχών της στη Βουλή και στη δημόσια σφαίρα που αρνούνταν ακόμη και την ύπαρξη του δικαιώματος αυτού. Την ίδια στιγμή που οι «γαλάζιοι» βουλευτές απολογούνταν κυρίως στην κριτική των κομμάτων της ακροδεξιάς.

3.Στην παρούσα κοινοβουλευτική σύνθεση η Νέα Δημοκρατία «χτίζει» μια ειδική σχέση με τα κόμματα της ακροδεξιάς (με εξαίρεση τους Σπαρτιάτες). Μέχρι τώρα, μάλιστα, ένα στέλεχός της με καταβολές στον συγκεκριμένο χώρο, ο Μάκης Βορίδης, επιφορτίστηκε (και) με αυτό το «καθήκον». Χαρακτηριστική περίπτωση η «σύμπτωση απόψεων» Νέας Δημοκρατίας και Ελληνικής Λύσης όταν στις 28 Σεπτεμβρίου του 2023 συζητήθηκε στην Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής η αλλαγή της σύνθεσης της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ). Τότε που οι ψήφοι ΝΔ-Ελληνικής Λύσης ήταν αυτές που διασφάλισαν ένα ιδιαίτερα ευνοϊκό για την κυβέρνηση αποτέλεσμα.

4.Οι σχέσεις αλληλεπίδρασης ΝΔ-Ακροδεξιάς είναι φυσικά παλιότερες και βαθύτερες από όσα πιστοποιούν οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων. Κομβικό σημείο τους ήταν η περίοδος των μνημονίων. Τότε που η «ατζέντα» της ΝΔ επί Αντώνη Σαμαρά έφερε το μεταναστευτικό στο επίκεντρο με θέσεις όπως η «ανακατάληψη των πόλεων» και σε συνδυασμό με την έντονη «πατριωτική» ρητορική διαμόρφωσαν το κατάλληλο έδαφος για την ενίσχυση της ακροδεξιάς που εκφράστηκε εκλογικά με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Μετατρέποντας σε κοινοβουλευτικό κόμμα μία εγκληματική οργάνωση, με το οποίο μάλιστα καταγράφθηκαν και «υπόγειοι δίαυλοι» επικοινωνίας.  Οι δύο χώροι ήρθαν τελικά σε «σύγκρουση» που όμως αφορούσε κατά αποκλειστικά τον έλεγχο της «ακροδεξιάς πλευρά» και την πολιτική επικράτηση και όχι κάποια ιδεολογική η αξιακή αντίθεση.