Νάσος Ηλιόπουλος: Είμαστε εδώ!

Είναι από τις σπάνιες φορές που μια εσωκομματική διαδικασία επιλέγει να έχει στραμμένα τα μάτια κυρίαρχα στο κοινωνικό ερώτημα. Ακόμα και η επιλογή του συνθήματος “στέλνουμε πίσω τον λογαριασμό” μετατρέπει την εκλογική διαδικασία στις 15 Μαΐου σε ένα πολιτικό γεγονός διαφορετικού τύπου από μια συνηθισμένη εσωκομματική εκλογή. Προφανώς υπάρχει και ρίσκο για μία τέτοια επιλογή. Ένα ρίσκο που εχθροί και φίλοι ήδη έχουν επισημάνει. Τι αξία όμως έχει η πολιτική πρακτική που δεν παίρνει ρίσκα; Σε ποιους μπορεί να απευθύνεται ειδικά όταν για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δεν βγαίνει ο μήνας;

Ακριβώς για αυτό τον λόγο υποστηρίζω ότι η αυριανή διαδικασία για την ανάδειξη προέδρου και κεντρικής επιτροπής στον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία έχει τα μάτια της στραμμένα στο κοινωνικό ζήτημα. Σε αυτό το αμείλικτο ερώτημα που επανέρχεται όσες φορές και αν προσπαθήσουν να το εμφανίσουν ως ξεπερασμένο. Πόσες φορές έχουμε ακούσει για το τέλος της διάκρισης ανάμεσα σε Δεξιά και Αριστερά; Πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι το κυρίαρχο στην πολιτική είναι η τεχνοκρατική επάρκεια, μια επάρκεια καθολικά αυτονομημένη από τις κοινωνικές εκπροσωπήσεις, μια επάρκεια που αξιολογείται και μετριέται προφανώς σε κάποιο σύμπαν γυμνό από τις κοινωνικές ανισότητες.

Ο τελευταίος αστέρας αυτής της στρατηγικής ήταν ο Γάλλος πρόεδρος Ε. Μακρόν. Το αποτέλεσμα ήταν όχι απλά άλλη μια προεδρική αναμέτρηση με την ακροδεξιά, αλλά η αναμέτρηση στην οποία καταγράφηκε ρεκόρ αποχής και ρεκόρ ψήφων για την Λεπέν. Σίγουρα εδώ υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα.

Έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για το πώς εργατικά στρώματα στην Γαλλία (και στην Γερμανία) εγκατέλειψαν την Αριστερά και στράφηκαν προς την άκρα Δεξιά. Αξίζει όμως να σκεφτούμε την αντιστροφή του προβλήματος. Δηλαδή για τον τρόπο με τον οποίο δυνάμεις που έχουν αναφορά στην Αριστερά και στον κόσμο της εργασίας ακύρωσαν αυτή την σχέση, εγκατέλειψαν αυτό τον κόσμο. Η κοινωνική εκπροσώπηση αποτελεί ένα από τα κεντρικά ερωτήματα της πολιτικής. Όταν το ξεχνάμε αυτό μας το θυμίζει η ζωή. Όπως πολύ όμορφα το έχει θέσει ο Ν. Εριμπόν: “Σε ποιον μπορούν να στραφούν οι μη έχοντες, τα θύματα της εκμετάλλευσης για να νιώσουν ότι εκφράζονται, ότι βρίσκουν στήριξη; Για να νιώσουν περήφανοι που νομιμοποιούνται και που η νομιμοποίηση αυτή είναι προϊόν ενός ισχυρού θεσμού; Ή, πολύ απλά: Ποιος λογαριάζει ποιοι είναι, τι βιώνουν, τι πιστεύουν, τι θέλουν;”

Ο πολιτικός ανταγωνισμός, η σύγκρουση διαφορετικών σχεδίων αποτελεί επίσης βασικό στοιχείο της πολιτικής. Μπορεί τα πεδία να μετασχηματίζονται και τα όρια να μετατοπίζονται, αλλά ο ανταγωνισμός παραμένει. Ο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία έχει καταφέρει σιγά-σιγά να σχηματίζει μια νέα πολιτική ταυτότητα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι όπως συμβαίνει πολύ συχνά αυτή η ταυτότητα δεν σχηματίζεται μόνο από τις δικές του επιλογές, αλλά και από τις επιθέσεις των αντιπάλων. Αν κάποιος παρακολουθήσει τις τελευταίες παρεμβάσεις των κυβερνητικών στελεχών, ειδικά μετά το πετυχημένο και μαζικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ, θα δει την ανησυχία και των εκνευρισμό τους. Πολιτικές επιθέσεις που μπορούν να φτάνουν ακόμα και στο ακροδεξιό κιτς από διάφορα “παρατράγουδα” που χαρακτηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία δύναμη που αναπαράγει την Τουρκική προπαγάνδα. 

Γιατί τόσο εκνευρισμός όμως; Για έναν απλό λόγο: ο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία παρά τα λάθη, τις ήττες και τις αδυναμίες του παραμένει η βασική δύναμη που εκφράζει τον κόσμο της εργασίας, τη νεολαία, τις λαϊκές γειτονιές σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη. Η πολιτική εκπροσώπηση αποτελεί και τη συνθήκη που πολλαπλασιάζει τη δυναμική των διεκδικήσεων αυτού του κόσμου. 

Εδώ, λοιπόν, είναι το κρίσιμο της διαδικασίας που υπάρχει στις 15 Μαΐου: η συγκρότηση ενός μεγάλου κινήματος κατά της ακρίβειας την επόμενη ημέρα και, ταυτόχρονα, ενός κινήματος αλληλεγγύης. Για να μην μείνει κανείς και καμία μόνος/η απέναντι στην καθημερινή βαρβαρότητα της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, όμως, γιατί ακόμα και η πολιτική αλλαγή σε κυβερνητικό επίπεδο δεν είναι αρκετή. Γιατί οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές απαιτούν και ένα μεγάλο ριζοσπαστικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία. Γιατί δεν αρκεί η νομοθετική κατοχύρωση ενός πλαισίου κατά της έμφυλης βίας, αλλά απαιτείται και η καθημερινή μάχη ενάντια σε πρακτικές και αντιλήψεις. Γιατί δεν φτάνει η νομική επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αλλά απαιτείται και η ύπαρξη δυνατών σωματείων που θα κερδίζουν νίκες και θα πετυχαίνουν την υπογραφή συμβάσεων που θα διευρύνουν τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Με μία φράση: η πολιτική αλλαγή χωρίς την κυβέρνηση δεν γίνεται, μόνο η κυβέρνηση δεν φτάνει. Στις 15 Μαΐου, λοιπόν, κάνουμε άλλο ένα σημαντικό βήμα. Ένα βήμα για την συγκρότηση του μεγάλου κοινωνικού ρεύματος που θα φωνάξει “Είμαστε εδώ!”.

*Ο Νάσος Ηλιόπουλος είναι εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις