Νέα Δημοκρατία: Μάχη μηχανισμών υπό το φάντασμα της διάσπασης

Τη μάχη των μηχανισμών δίνουν σήμερα οι τέσσερις υποψήφιοι για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, πάνω από την οποία πλανάται για άλλη μία φορά το φάντασμα της διάσπασης, καθώς συζητώνται ήδη σενάρια ίδρυσης ενός νέου καθαρά δεξιού κόμματος.

Η διαδικασία της ανοιχτής ψηφοφορίας εφαρμόζεται για δεύτερη φορά μετά το 2009 για την εκλογή αρχηγού στη ΝΔ. Μία διαδικασία που παρουσιάστηκε πριν έξι χρόνια ως άνοιγμα δημοκρατίας, καθώς και λύτρωση από τους μηχανισμούς. Όμως οι μηχανισμοί απλώς άνοιξαν μαζί με το εκλεκτορικό σώμα, από το επίπεδο του συνεδρίου σε αυτό της ακαθόριστης κοινωνίας, αφού δεν ψηφίζουν μόνο τα εγγεγραμμένα και τυπικώς εντάξει μέλη, αλλά όποιος το επιθυμεί.

Βαγγέλης Μεϊμαράκης, Κυριάκος Μητσοτάκης, Απόστολος Τζιτζικώστας και Άδωνις Γεωργιάδης, έχουν συγκροτήσει στρατηγικές και μηχανισμούς, με στόχο ο καθένας να είναι αυτός που θα φέρει τον περισσότερο κόσμο σήμερα στις κάλπες.

Καίτοι δεν έχει “καραμανλική” πολιτική καταγωγή ο κ.Μεϊμαράκης απευθύνεται κυρίως στον καραμανλικό κόσμο της κεντροδεξιάς, καθώς και στον πυρήνα του κόμματος του οποίου ο ίδιος αποτελεί ιδιαίτερα δραστήριο μέλος από ιδρύσεως. Απευθύνεται όμως και σε ένα κομμάτι των παλαιών μητσοτακικών και εν γένει όσων είχαν δραστηριοποιηθεί στη ΝΔ το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 και έτσι έρχεται σε αντιπαράθεση και με τον κ.Μητσοτάκη.

Στην καραμανλική βάση προσδοκούσε εξ αρχής και ο κ.Τζιτζικώστας- για την ακρίβεια η οργή του κ.Μεϊμαράκη για την υποψηφιότητα του περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας είχε να κάνει με την υποψία ότι οι καραμανλικοί δεν στήριξαν αλλά δεν εμπόδισαν τον 37χρονο να είναι υποψήφιος. Πλην όμως ο κ.Τζιτζικώστας απευθύνθηκε στη συνέχεια ιδιαίτερα και στο σκληρό δεξιό κομμάτι της ΝΔ και μένει να φανεί εάν η συμμαχία του με το Μάκη Βορίδη θα του αποφέρει οφέλη ή όχι.

Ο κ.Μητσοτάκης έχει όπως αναφέρθηκε να αντιμετωπίσει σε επίπεδο κομματικού μηχανισμού τον κ.Μεϊμαράκη, στο πλευρό του οποίου έχει ταχθεί και η Ντόρα Μπακογιάννη, για αυτό και εστιάζει ιδιαίτερα στο άνοιγμα προς το κέντρο πέραν της ΝΔ και αυτό το στόχο είχαν πχ οι επαφές του με το Γιώργο Καμίνη. Το ζήτημα είναι εάν τελικά θα καταφέρει να κινητοποιήσει ένα κεντρώο κοινό που συμμετέχει δυσκολότερα σε τέτοιες διαδικασίες για να καταστεί από outsider, ένας εκ των δύο που θα μπουν στο δεύτερο γύρο.

Για τον κ.Γεωργιάδη, οι οργανωτικές δυσκολίες είναι μεγαλύτερες, παρότι έχει το δικό του κοινό και στην πραγματικότητα είναι αυτός που απολαμβάνει σαμαρικής υποστήριξης, παρόλο που σαμαρικά στελέχη μοιράστηκαν μεταξύ του κ.Τζιτζικώστα και ακόμη και του κ.Μεϊμαράκη. Πολλοί μάλιστα στη ΝΔ βλέπουν ακόμη και σαμαρικό δάκτυλο με στόχο τον εξευτελισμό της διαδικασίας και την ύπαρξη δεύτερου γύρου, κατά τον οποίο το κλίμα θα πολωθεί ακόμη περισσότερο με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Σενάρια δημιουργίας νέου κόμματος

Όποιος εξάλλου και να εκλεγεί, την επόμενη ημέρα η ενότητα θα αποτελέσει ένα μεγάλο στοίχημα. Και το 2009 η αντιπαράθεση, που είχε και βαθιά προσωπικό και… συναισθηματικό χαρακτήρα, άφησε τη ΝΔ διαιρεμένη, ενώ το μνημόνιο στη συνέχεια αποτέλεσε την αφορμή δύο διασπάσεων (μετά τη διαγραφή της κ.Μπακογιάννη επειδή ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και στη συνέχεια ίδρυσε τη ΔΗΣΥ, καθώς και του Πάνου Καμμένου επειδή καταψήφισε το δεύτερο, με συνέπεια την ίδρυση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων) και πολλών απωλειών.

Προ μνημονίου, δύο φορές είχαν δημιουργηθεί κόμματα από στελέχη που αποχώρησαν από τη ΝΔ: Η ΔΗΑΝΑ το 1985 από το μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο και η ΠΟΛΑΝ το 1993 από τον Αντώνη Σαμαρά, που επέστρεψε όμως και κατάφερε να εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ και πρωθυπουργός. Ο μόνος πάντως που μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να διαψεύσει την περίφημη ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ “όποιος φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος”, είναι ο κ.Καμμένος.

Ο διχασμός της ΝΔ σήμερα δεν αφορά μόνο το μνημόνιο (που πια άλλωστε εφαρμόζει και ο ΣΥΡΙΖΑ) , ούτε μόνο τα πρόσωπα και τις ομάδες που αντιμάχονται για τη νομή της εσωκομματικής εξουσίας, αλλά και την αντιπαράθεση μεταξύ όσων πρεσβεύουν την επιστροφή στο κέντρο και όσων θέτουν ζήτημα ιδεολογικής μάχης με την αριστερά και επιμένουν δεξιά.

Μία ακόμη διάσπαση συνεπώς παραμένει ο φόβος των γαλάζιων, όποιος από τους τέσσερις και να είναι ο νικητής και όσο δεν υπάρχει η προσμονή της εξουσίας ως συγκολλητική ουσία των τάσεων που συγκατοικούν στο νεοδημοκρατικό οικοδόμημα.

Το σενάριο δημιουργίας ενός κόμματος εκ δεξιών της ΝΔ δεν είναι καινούριο, αλλά δεν αποκλείεται να επανέλθει ανάλογα με τις εξελίξεις- όχι κατ ανάγκην με τον κ.Σαμαρά όπως ελέγετο, αλλά με κάποιο άλλο στέλεχος πρώτης γραμμής ή και κάποιον εκ των υποψηφίων, που να έχει απήχηση στο δεξιό ακροατήριο, αλλά ταυτόχρονα ένα ήπιο προφίλ.

Υπενθυμίζεται δε πως όταν μετά το περασμένο Ιανουάριο ο Αντώνης Σαμαράς αρνείτο να παραιτηθεί, ορισμένοι καραμανλικοί έλεγαν στο παρασκήνιο ότι εάν επέμενε θα τον εγκατέλειπε η πλειοψηφία του κόμματος για να ιδρύσει μία νέα και πιο “αυθεντική” κεντροδεξιά.

Όσο για το σενάριο δημιουργίας ενός κόμματος του “ευρωπαϊκού μετώπου” με το συνασπισμό δυνάμεων και από Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχε προτείνει προεκλογικά ο κ.Μητσοτάκης, είχε αποκλειστεί από τον κ.Μεϊμαράκη με τη στάση του οποίου συμφωνούσε η καραμανλική ΝΔ.

Αφορμή εκδήλωσης των φυγόκεντρων τάσεων, που υποδαύλισε η διαδικασία διαδοχής, ενδέχεται να αποτελέσει η ψηφοφορία για το ασφαλιστικό κατά την οποία κυβέρνηση και εταίροι θα πιέσουν για τη συναίνεση της ΝΔ, αλλά και η συζήτηση που ήδη εξελίσσεται περί του ενδεχόμενου συγκυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια μίας οικουμενικής κυβέρνησης.

Ενδεχόμενο στο οποίο δε φέρεται αρνητική η πλευρά Μεϊμαράκη, το έχουν όμως αποκλείσει οι υπόλοιποι υποψήφιοι τουλάχιστον προεκλογικά και επενδύοντας στο ότι με τη διαγραφή Παναγούλη- Νικολόπουλου την Πέμπτη ξεκίνησε να ξηλώνεται σιγά σιγά το πουλόβερ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.