Νίκος Μπίστης: Για το ΠΑΣΟΚ. Κατόπιν εορτής

Τώρα που τελείωσε η γιορτή εσωκομματικής δημοκρατίας, όπου το ΠΑΣΟΚ πήρε καλό βαθμό, μπορούμε να μιλήσουμε και εμείς που ανήκουμε στην Αριστερά.

Πολιτικά, προσεκτικά και με σεβασμό στο αποτέλεσμα. Σε όλη την διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας τηρήσαμε στάση άψογης ουδετερότητας. Δεν αξιολογήσαμε πρόσωπα, δεν μιλήσαμε καν για τις εικαζόμενες πολιτικές εκάστου/ης υποψηφίου ώστε να μην υπάρχει υπόνοια έμμεσης έστω υποστήριξης. Δεν στραφήκαμε καν κατά της Άννας Διαμαντοπούλου η οποία με την διακηρυγμένη αντιαριστερή πλατφόρμα της – συνεπή προς την πορεία της τα τελευταία πολλά χρόνια –περίπου «επιδίωκε» την δική μας αντίδραση. Και βέβαια ούτε πήγαμε, ούτε στείλαμε κόσμο στις κάλπες ενός άλλου κόμματος.

Το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο μετανάστευσε για ένα μήνα στο ΠΑΣΟΚ

Ακριβώς το αντίθετο έπραξαν τα υπολείμματα του αντιΣΥΡΙΖΑ Μετώπου που βρήκαν μια ευκαιρία να ξαναβρεθούν. Δηλωμένοι ακροκεντρώοι, πρώην αριστεροί που μισούν τα νιάτα τους, εκδικητικοί προς όσους αντιτάχθηκαν προς την οικογένεια με την στενή η την ευρεία έννοια, ανενδοίαστα ενεργοποιήθηκαν, αρθρογράφησαν, κυριολεκτικά σκύλιασαν και τελικά στήθηκαν και στις κάλπες. Στον πρώτο γύρο για να υποστηρίξουν την Άννα Διαμαντοπουλου, στον δεύτερο για να μην βγει ο Δούκας. Με τα δικά τους λόγια. Τίτλος «Το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο πάει ΠΑΣΟΚ» και κατάληξη του άρθρου «το αντι ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο πάλι αφυπνίζεται και στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ στρατεύεται στο πλευρό της Αννας Διαμαντοπουλου». Κώστας Κούρκουλος ΝΕΑ 1 η Οκτωβρίου. Προσκλητήριο από την πάλαι ποτέ ναυαρχίδα της Κεντροαριστεράς. Στον δεύτερο γύρο ξεχείλιζε η απογοήτευση και οι προσβλητικές αναφορές και προς τους δυο διεκδικητές. «Πλήξη και μετριότητα» ο Ανδρουλάκης, νεοαριστερός, άσχετος και επικίνδυνος ο Δούκας. Αλλά και εδώ επικράτησε η αντιαριστερή ψύχωση, έκλεισαν την μύτη τους και επέλεξαν «πλήξη». Ψήφισαν για ένα κόμμα στο οποίο ούτε ανήκουν, ούτε πιστεύουν, ψήφισαν αντι και όχι θετικά και μετά βέβαια ξαναγύρισαν στην θαλπωρή της Μητσοτακικής Δεξιάς από την οποία ουδέποτε είχαν ουσιαστικά απομακρυνθεί… Αλλά εξακολουθούν να δίνουν συμβουλές στον νικητή, ζητούν μερίδιο εξουσίας και του λένε να μην τολμήσει να λοξοκοιτάξει αριστερά. Δεν καθόρισαν βέβαια αυτοί αριθμητικά το αποτέλεσμα. Μαζί όμως με τους κυβερνητικούς κονδυλοφόρους και τους σχολιαστές στα κυβερνητικά κανάλια (τα περισσότερα δηλαδή) βομβάρδιζαν καθημερινά κατά της υποψηφιότητας του Δούκα. Αυτή ήταν η δουλειά τους και ανταποκρίθηκαν όσο μπορούσαν.

Η αυτοπαγίδευση του Χάρη Δούκα

Ο δήμαρχος Αθηναίων ξεκινούσε με ένα πρόβλημα που απεδείχθη αξεπέραστο. Την διπλή ιδιότητα Δημάρχου και δυνάμει Προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Τα δυο καρπούζια, την βιασύνη κλπ. Πέραν αυτών ο ίδιος και το επιτελείο του φοβήθηκαν να αξιοποιήσουν το μεγάλο δώρο που τους έκανε η δεξιά με την στα όρια της ψύχωσης επίθεση της στον «αριστερό Δούκα, ο οποίος θα συνεργαστεί με την Αριστερά». Αντί να αποδεχθεί την «κατηγορία» και να απευθυνθεί στον αριστερό κόσμο του ΠΑΣΟΚ που για διάφορους λόγους απομακρύνθηκε παγιδεύτηκε στα στενά όρια του υπάρχοντος ΠΑΣΟΚ και έπαιξε το χαρτί του κομματικού πατριωτισμού, του ισχυρού ΠΑΣΟΚ που θα αναστηθεί, θα γίνει πάλι μεγάλο και μόνο του θα αντιμετωπίσει την Δεξιά.

Σε αυτό το γήπεδο ήταν από χέρι χαμένος, οι συνυποψήφιοι του είχαν καλύτερες περγαμηνές. Έτσι και «ξύλο» έτρωγε γιατί τον θεωρούσαν αριστερό και την διεύρυνση προς τα αριστερά που θα έφερνε νέο κόσμο στην κάλπη δεν πέτυχε. Ενώ το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο μετανάστευε σύσσωμο οι κεντροαριστεροί και αριστεροί Πασόκοι παρέμειναν δύσπιστοι. Δεν ισχυρίζομαι ότι αν το έκανε θα κέρδιζε. Πιθανότατα για άλλους λόγους (απειρία, αδυναμίες) πάλι να έχανε, όμως θα είχε τουλάχιστον συγκροτήσει μια αριστερή – κεντροαριστερή συσπείρωση κατ αναλογία και σε αντιπαράθεση με αυτήν που στα δεξιά διαμόρφωσε η Άννα Διαμαντοπουλου. Υποστηρίζω ότι οι «καθαρές απόψεις και λύσεις» τελικά κερδίζουν, ακόμα και αν προσωρινά ηττώνται. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το ΠΑΣΟΚ. Είναι ο λόγος που δεν μπορώ και τις περικοκλάδες στα κείμενα της Αριστεράς όταν οι συμμαχικές επιλογές είναι σαφείς και μπροστά μας.

Και τώρα τι; Τέλος η υπόθεση του μετώπου των προοδευτικών δυνάμεων με κυβερνητική προοπτική;

Όχι βέβαια. Αυτή ήταν η κραυγή ανακούφισης των συντηρητικών δυνάμεων και η διακηρυγμένη βούληση τους. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ να μείνει δίβουλο στο λιμνάζον κέντρο με προοπτική να συνεργαστεί αύριο με μια εξασθενημένη αλλά με κεντρικό ρόλο ΝΔ. Αυτό είναι το σχέδιο και προφανώς έχει υποστηρικτές και εντός ΠΑΣΟΚ. Αν η νέα ( και ταυτοχρόνως παλιά) ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι μπορεί μόνη της να αντιμετωπίσει δεξιά και αναδυόμενη Ακροδεξιά θα κάνει σοβαρό λάθος. Αυτή ήταν γραμμή για τις εσωκομματικές εκλογές, όχι για την χώρα. Αν επιμείνει, στο τέλος δικαιολογημένα θα αμφισβητηθεί η ειλικρίνεια των προθέσεων της. Προσωπικά δεν με αφήνει αδιάφορο η κατεύθυνση που θα πάρει το ΠΑΣΟΚ. Ούτε η κατάληξη του σήριαλ στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτές είναι οι υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις με τα καλά τους και τα κουσούρια τους. Δεν βλέπω άλλες με δεδομένη την άρνηση του ΚΚΕ να συμβάλει σε ενωτική λύση. Άρα η κατεύθυνση που θα πάρει το ΠΑΣΟΚ έχει μεγάλη σημασία. Και τίποτε δεν είναι δεδομένο. Όταν ο Χαρίτσης πρότεινε στην ΔΕΘ έξη σημεία διαλόγου για την συγκρότηση Λαϊκού Μετώπου αλά ελληνικά δεν ήξερε, ούτε τον ενδιέφερε αν θα βγει στο ΠΑΣΟΚ ο Ανδρουλάκης, ο Δούκας ή ο Γερουλάνος. Απευθύνθηκε στα λαϊκά στρώματα και στις ηγεσίες των προοδευτικών δυνάμεων. Η ρευστότητα στο ΠΑΣΟΚ πήρε τέλος. Το ίδιο αργά η γρήγορα θα γίνει και στον ΣΥΡΙΖΑ. Και η πεισματάρα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα θα μας τραβάει όλους από το μανίκι και θα απαιτεί καθαρές λύσεις και απαντήσεις.