Νίκος Μπίστης: Η Αριστερά των Κύρκου, Γιάνναρου και Παπαγιαννάκη

Πόσα άρθρα και αναρτήσεις στο Facebook δεν τελειώνουν με αυτή την νοσταλγική επίκληση σε εκείνη την Αριστερά. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη που πέρασε τα νιάτα του η όλη του την ζωή στην Αριστερά, να επιλέγει μια περίοδο και να την νοσταλγεί. Να ενοποιεί τους πρωταγωνιστές, να εξιδανικεύει πρόσωπα και καταστάσεις, να θυμάται μόνο τα καλά, αποσιωπώντας τα αρνητικά και κυρίως τα χαμηλά εκλογικά ποσοστά. Αυτό που δεν μπορεί να γίνει ανεκτό είναι να φορτώνουν σε ανθρώπους που δεν είναι πλέον εν ζωή τις δικές τους σημερινές πολιτικές επιλογές και συμπεριφορές. Να επικαλούνται αγωνιστές που δεν μπορούν να υπερασπίσουν τον εαυτό τους για να δικαιολογήσουν τον δικό τους.

Θα χώριζα σε δυο κατηγορίες αυτούς που επικαλούνται τους τρεις  ηγέτες της Ανανεωτικής Αριστεράς, δηλαδή τους κομμουνιστογενείς Λεωνίδα και Γρήγορη και τον διαφορετικό Μιχάλη. Η μια κατηγορία που αποτελείται από ανθρώπους ειλικρινείς, νοσταλγεί την μικρή αλλά έντιμη Αριστερά. Με το διαφορετικό ύφος και ήθος, με μέτωπο στον δογματισμό του ΚΚΕ και τον αυριανισμό μέρους του ΠΑΣΟΚ. Συσπειρώθηκε γύρω απο ένα κόμμα, το ΚΚΕ Εσωτερικού, που η μεγαλύτερη καταγραφή του σε μονές εκλογικές αναμετρήσεις ήταν το 3,42% στις ευρωεκλογές του 1984. Ένα κόμμα που  μπόρεσε να έχει λόγο στην διακυβέρνηση της χώρας και στους κρίσιμους συσχετισμούς, μόνο όταν μετεξελίχθηκε σε Ελληνική Αριστερά ( ΕΑΡ)  και αμέσως συγκρότησε μαζί με τον μέχρι χτες αντίπαλο και διεκδικητή της κομμουνιστικής ταυτότητας, τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου ( ΣΥΝ).

Δεν υποτιμώ τον εκπολιτιστικό ρόλο του ΚΚΕ Εσωτερικού, το γεγονός ότι μπόλιασε την πολιτική ζωή της χώρας και σε ένα βαθμό και τα άλλα κόμματα με πολιτικές για τα δικαιώματα, τον φεμινισμό, το περιβάλλον. Όμως ούτε αυτό απέφυγε σε τελευταία ανάλυση την παθογένεια των διασπάσεων της Αριστεράς, αν και με πιο πολιτισμένο και λιγότερο τραυματικό τρόπο. Και, σκληρή η αλήθεια, ουδέποτε απέκτησε το κρίσιμο μέγεθος για να καθορίσει καταστάσεις όπως έκανε χτες ο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία. Γιαυτό μου είναι ακατανόητη η εμμονή πολλών φίλων  σε μια άνευ πολιτικού αντικρίσματος νοσταλγία εκείνης της Αριστεράς, όταν έχουν μπροστά τους την υπαρκτή Αριστερά του σήμερα με τα συν και τα πλην της, που όμως καθορίζει εξελίξεις, θέλει και μπορεί να κυβερνήσει για να αλλάξει την πορεία του τόπου. Επίσης είναι πολύ περιοριστική για την Αριστερά η αναφορά στους τρεις – αναμφίβολα κορυφαίους – αγωνιστές . Ο Γιάννης Μπανιάς, ο Άγγελος Ελεφάντης με ότι εκπροσωπούσαν δεν σηματοδοτούν μια μαχόμενη Αριστερά; Και θα αποκλείσουμε τον Χαρίλαο Φλωράκη, που έμαθε το ΚΚΕ να κάνει πολιτική, έφτιαξε τον ΣΥΝ και του οποίου την πολιτική κουλτούρα και παρακαταθήκη, πολύ λογικά από μέρους της ανατρέπει η σημερινή σεχταριστική ηγεσία του ΚΚΕ; Ή τον Γρήγορη Φαράκο της τελευταίας περιόδου; Όλοι  αυτοί με την ιδιαίτερη προσφορά τους και τις μεταξύ τους αντιθέσεις συγκρότησαν την Αριστερά του χτες  πάνω στην οποία πάτησε η σημερινή υπαρκτή Αριστερά του 30% για να διεκδικήσει την κυβέρνηση στις 21 Μαΐου. Με τους συντρόφους/ ισσες  και φίλους /ες πάντως αυτής της κατηγορίας μπορούμε άνετα να συμπορευθούμε, στο βαθμό που θα μετατρέψουν την νοσταλγία σε δύναμη αλλαγής για να γυρίσει σελίδα ο τόπος.

Η άλλη κατηγορία δεν έχει το έλαφρυντικό της νοσταλγίας η της ειλικρίνειας. Είναι συνειδητοί υποκριτές που κινητοποιούνται από το μίσος σε μια Αριστερά η οποία τόλμησε και κυβέρνησε, ηττήθηκε και σε πείσμα όλων επανέρχεται. Ενώ έχουν καταταγεί  στην ανακτορικη φρουρά του Μητσοτάκη και αγωνίζονται για την εκλογική επιτυχία της ΝΔ, χρησιμοποιούν τα ονόματα και την ιστορία των ηγετών της ανανεωτικής αριστεράς για να δικαιολογήσουν πολιτικά, ηθικά και αισθητικά την δική τους μετάλλαξη. Ενώ μισούν τα αριστερά νιάτα τους, θέλουν παράλληλα και να τα χρησιμοποιούν σαν διαβατήριο για την είσοδο στην δεξιά επικράτεια. Έχουν κατασκευάσει ένα ιδεολογικό καταπέλτη που τους εκτοξεύει από τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς στην επικράτεια Μητσοτάκη, η οποία δεν είναι πλέον βιότοπος της δεξιάς αλλά η φυσική συνέχεια και κατάληξη της ανανεωτικής Αριστεράς. Ένας χαρούμενος  χώρος όπου δεξιοί, κεντρώοι, πασόκοι, αριστεροί, φιλελεύθεροι και συντηρητικοί, τραπεζίτες και φτωχοί φτιάχνουν ένα υγιεινό πολτό που προωθεί την ανάπτυξη και την νεωτερικότητα. Τουλάχιστον σε αυτό οι μεταμελημένοι αριστεροί από τον χώρο του ΚΚΕ είναι πιο ειλικρινείς. Δεν ισχυρίζονται ότι η θητεία τους στο ΚΚΕ τους προετοίμασε για το φυσιολογικό άλμα στην δεξιά.

Ο Θεοδωρικάκος, ας πούμε, που δίνει αυτές τις ημέρες εξετάσεις γενιτσαρισμού, δεν διανοήθηκε να πει ότι η θητεία του στην θέση του γραμματέα της ΚΝΕ τον προετοίμασε για τα υψηλά καθήκοντα προστασίας του πολίτη που διακονεί. Ούτε επικαλείται νοσταλγικά τον Φλωράκη, την Κουκούλου και τον Αμπατιέλο. Οι προερχόμενοι από την ανανεωτική  αριστερά μεταμελημένοι, αντιθέτως, προσπαθούν να μας πείσουν ότι και τότε  που ήσαν στην ανανεωτική αριστερά καλώς έπραξαν και τώρα που υπηρετούν στην ανακτορική φρουρά Μητσοτάκη το ίδιο καλά πράττουν. Γιατί κατά μια παραξενιά της Ιστορίας ο Κυριακος Μητσοτάκης είναι η συνέχεια της ανανεωτικής αριστεράς στις ημέρες μας. Καταλαβαίνουμε γιατί το κάνουν: Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Αλλά δύσκολα θα την σώσουν με αυτές τις μεταλλάξεις.

Ο Νίκος Μπίστης είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και συντονιστής Πολιτικού Σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις