Νίκος Μπίστης: Μια βαθιά πολιτική και ενωτική πρόταση

Η Νέα Αριστερά πρότεινε για την Προεδρία της Δημοκρατίας τον Χρήστο Ράμμο. Τάραξε έτσι τα λιμνάζοντα νερά και άνοιξε την συζήτηση. Ας δούμε ορισμένες από τις πιο σημαντικές αντιδράσεις που προκάλεσε. Μια πρώτη παρατήρηση αφορά στο πρόσωπο του Ράμμου. Εδώ υπήρξε καθολική επικρότηση που απαντά ευθέως στην κατηγορία ότι η πρόταση είναι διχαστική, ότι δεν ενώνει όλους τους Έλληνες, ότι ως ΠτΔ δεν θα μπορεί να ασκεί τον εξισορροπητικό ρόλο που απαιτείται από το Σύνταγμα κλπ. Όσοι επικαλούνται αυτόν τον κίνδυνο απλώς με άλλα λόγια μας λένε ότι δεν  θέλει τον Ράμμο η ηγεσία της ΝΔ. Γιατί και οι συντηρητικοί δημοκρατικοί πολίτες επικροτούν την στάση του στο θέμα των υποκλοπών, ενώ  θυμούνται ότι το 2015  είχε εναντιωθεί στον νόμο Παππά για την ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου. Πρόκειται δηλαδή για μια ανεξάρτητη, δημοκρατική συνείδηση, χωρίς κομματικές δεσμεύσεις στην υπηρεσία του νόμου και της δικαιοσύνης. Δεν είναι τυχαίο ότι ούτε αυτοί που υπονόμευαν ευθέως το έργο του στην ΑΔΑΕ τόλμησαν να αμφισβητήσουν την ακεραιότητα του η την επάρκεια του για την προτεινόμενη θέση. Ξεκινά, λοιπόν, η συζήτηση με καθολική αποδοχή στους πολίτες, πράγμα σπάνιο.

Η πιο βασική ένσταση είναι ένας συνδυασμός χρόνου και ιδιότητας. Κάποιοι εκτιμούν ότι είναι πρόωρο να ανοίξει η συζήτηση, ότι πρώτα πρέπει να τοποθετηθεί ο κ. Μητσοτάκης και ότι προτιμούν πολιτικό πρόσωπο από ένα (έστω και αδέκαστο και εγνωσμένου δημοκρατικού φρονήματος) δικαστή. Είναι δε εντυπωσιακό και αντιφατικό ότι πολλοί (όχι όλοι) διαφωνούντες με αυτό το σκεπτικό είναι ταυτοχρόνως αμέσως η εμμέσως υποστηρικτές μιας δεύτερης θητείας για την κυρία Σακελλαρόπουλου. Από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ δε (Δουδωνής σε Παύλο Τσίμα) συμπληρώνεται η πρόταση για πολιτικό πρόσωπο με επιλογή από τον ευρύτερο αντιπολιτευτικό  χώρο. Σημειώνεται ότι στην πραγματικότητα τη συζήτηση για τα πολιτικά πρόσωπα την άνοιξε το ίδιο το Μαξίμου με στοχευμένες διαρροές σε μέσα φιλικά προς την κυβέρνηση προετοιμάζοντας το έδαφος για την απόρριψη της εκ νέου υποψηφιότητας της κ. Σακελλαρόπουλου.

Ισχυρίζομαι δυο πράγματα: ότι κάθε καθυστέρηση και παράδοση της πρωτοβουλίας των κινήσεων στην κυβέρνηση αποτελεί αυτοχειρία της αντιπολίτευσης. Που θα βρεθεί σε θέση δυσχερέστατη -κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά το ΠΑΣΟΚ- αν επιμείνει στην συνταγή για Πρόεδρο πολιτικό πρόσωπο από τον χώρο της  αντιπολίτευσης. Δεν είμαστε στο 1981 ούτε στο 2000, όταν η πολιτική συγκυρία απαιτούσε άλλου τύπου ισορροπίες αποτυπωμένες στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας.  Σήμερα το κράτος δικαίου δοκιμάζεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και το δημοκρατικό αντίβαρο στο πρόσωπο του/της Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί ζητούμενο. Απεδείχθη δε ότι η επιλογή της κυρίας Σακελλαρόπουλου παρά την ομόθυμη στήριξη της αντιπολίτευσης, δεν ευτύχησε ως προς αυτή την διάσταση. Η σιωπή της -μεταξύ άλλων- για τις υποκλοπές και την επίθεση στους θεσμούς και το κράτος δικαίου ήταν χαρακτηριστική και λογικά πρέπει να ακύρωσε κάθε σκέψη υποστήριξης μιας δεύτερης θητείας της από προοδευτικά κόμματα. Και ναι μεν η κυρία Σακελλαρόπουλου δεν ήταν πολιτικό πρόσωπο, όμως η γενικότερη αίσθηση ήταν ότι ανήκε στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο και ως εκ τούτου -και εκ της προτέρας της ιδιότητας- θα αντιστεκόταν σε απόπειρες κατάλυσης του κράτους δικαίου και αντιθεσμικών παρεμβάσεων. Δυστυχώς αυτό, όπως όλοι ξέρουμε δεν συνέβη. Η σύγκριση με τον Ράμμο σε αυτό το θέμα είναι συντριπτική. Αυτό είναι εξάλλου και ένα συγκριτικό πλεονέκτημα του Ραμμου απέναντι σε όλα τα άλλα ονόματα που ακούγονται.

Μια ακατανόητη αναμονή μέχρι να ανοίξει ο Μητσοτάκης τα χαρτιά του, θα έχει ως συνέπεια να μένουν ανοιχτές όλες οι επιλογές για αυτόν ενώ θα μειώνονται αυτές της αντιπολίτευσης που βρίσκεται πολυδιασπασμένη και χωρίς διαύλους μεταξύ της επικοινωνίας. Αν περιμένει μέχρι τον Φεβρουάριο θα βρεθεί προ τετελεσμένων γεγονότων. Στο όνομα μιας παθητικής, κακώς νοούμενης  θεσμικότητας θα αφοπλιστεί οικειοθελώς. Ο Μητσοτάκης θα έχει μπροστά του τρεις λύσεις. Πρόταση από τον χώρο της Δεξιάς. Εκ  νέου πρόταση για την νυν Πρόεδρο. Επιλογή υποψηφιότητας που θα έχει σχέση με το ΠΑΣΟΚ αλλά θα ικανοποιεί ταυτοχρόνως την συντηρητική παράταξη και θα στριμώχνει και το ΠΑΣΟΚ και τον Σαμάρα ενώ θα ανακαλεί μνήμες της κρίσης 2008 -2014, τη στιγμή που μια νέα κρίση είναι προ των θυρών. Διερωτώμαι: θέλει κάτι τέτοιο η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ , θέλει να μπει σε αυτό το τούνελ; Αυτές φαίνεται ότι είναι οι επιλογές Μητσοτάκη. Κακές αλλά υπαρκτές. Αντιθέτως όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αν συνεχίσουν την στάση αναμονής και δεν συνεννοηθούν άμεσα, θα βρεθούν ανέτοιμα και χωρίς πρόταση. Αντιλαμβάνομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνοντας από μια περιπέτεια τέτοιων διαστάσεων επείγεται να τακτοποιήσει ζωτικά εσωτερικά θέματα. Ελπίζω ότι η νέα ηγεσία θα  συμβάλει παράλληλα στην εξεύρεση της καλύτερης λύσης  για την Αριστερά και την ευρύτερη προοδευτική παράταξη στο ζήτημα της Προεδρικής εκλογής. Οι θετικές φωνές που ακούστηκαν από τις γραμμές του για την υποψηφιότητα Ράμμου είναι ένα καλό πρώτο δείγμα γραφής. Απαιτείται συνέχεια.

Η πρόταση της Νέας Αριστεράς προφανώς δεν είναι πρόταση take it or leave it. Είναι μεν συγκεκριμένη αλλά δεν είναι περιοριστική. Αν υπάρχει  πρόταση που να καλύπτει τις υψηλές προδιαγραφές όπως αυτή για τον Χρήστο Ράμμο, προφανώς θα μπει στη συζήτηση.

Τώρα, λοιπόν, που άρχισε η συζήτηση αυτή είναι η ώρα να γίνει και ενώπιος ενωπίω. Αντί να περιμένουμε τον Μητσοτάκη να ανοίξει τα χαρτιά του ας ποντάρουμε στα δικά μας. Τώρα, όχι τον Φεβρουάριο.