Νίκος Μπίστης: Θλίψη, πόνος, ντροπή

Αυτή την πικρή γεύση αφήνει το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι μόνο σε αυτούς που ήσαν στην αρένα και επέλεξαν να υποστούν την δοκιμασία. Αλλά και σε όλους εμάς που ευτυχώς φύγαμε νωρίς και γευόμαστε μια πικρή δικαίωση.

Τηρουμένων των αναλογιών έχουμε τα ίδια συναισθήματα που είχαν οι διαφωνούντες κομμουνιστές και οι αριστεροί Σοσιαλιστές την ημέρα της υποστολής της κόκκινης σημαίας από το Κρεμλίνο. Δικαίωση γιατί έγκαιρα είχαν διαγνώσει και προειδοποιήσει. Θλίψη πόνο και ανησυχία για την τύχη μιας πολύτιμης περιουσίας αγώνων και ιδεών που για κάποια χρόνια είχαν αλλάξει την ζωή των ανθρώπων ενώ  κανείς δεν ήξερε τι θα ακολουθήσει.

Το νέο στοιχείο που έρχεται τώρα να συνοδεύσει τον επιθανάτιο ρόγχο ενός κόμματος που άρχισε με ελπίδα είναι ότι τελειώνει μέσα στη ντροπή.

Από προχθές αυτή είναι η λέξη στο στόμα όλων. Τα πολιτικά επίδικα του Συνεδρίου είναι προφανή και δεν χρειάζονται βαθυστόχαστες αναλύσεις. Όλοι ξέρουν ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος και ποιοι ακολουθούν στα πιο κάτω σκαλοπάτια σε ένα εμφύλιο με πλειάδα ηττημένων και κανένα νικητή.

Πολλές φορές στην πολυκύμαντη ιστορία της Αριστεράς βρεθήκαμε μπροστά σε ήττες, έντονες αντιπαραθέσεις, ακόμα και ανελέητες εσωτερικές συγκρούσεις. Ντροπή για τον χώρο μας ποτέ δεν αισθανθήκαμε. Ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε «τι δουλειά έχω εγώ εδώ και με αυτούς». Από προχθές αυτό (πρέπει να) είναι το ερώτημα για κάθε σοβαρό άνθρωπο που έδωσε στον εαυτό του τράτο μέχρι το Συνέδριο. Γιατί τώρα τελείωσε το Συνέδριο. Τώρα άπαντες γνωρίζουν. Ψευδαισθήσεις πλέον δεν δικαιολογούνται, τα ψέματα τελείωσαν. Σιωπή και ανοχή είναι πλέον συνενοχή. 

Και ο υπαρκτός κίνδυνος είναι η απογοήτευση, η αίσθηση ματαίωσης, η αποστράτευση, η αποχή των προοδευτικών πολιτών. Το λίπασμα, δηλαδή, για την συντήρηση και την Ακροδεξιά. Με δεδομένη την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και την βέβαιη πρόβλεψη επιδείνωσής της και την αδυναμία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να αρθρώσει προγραμματικό λόγο και να τακτοποιήσει τα του οίκου της, το βάρος πέφτει στη Νέα Αριστερά.

Η ισχυροποίησή της είναι προϋπόθεση για τη δημοκρατική αντεπίθεση, για να μπει τέλος στην κυριαρχία της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η φιλοδοξία να αποτελέσει τον καταλύτη εξελίξεων στον χώρο της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς δεν είναι έκφραση ούτε αλαζονείας ούτε μικρομεγαλισμού. Είναι στάση ευθύνης απέναντι σε μια κατάσταση που έχει φτάσει στα όριά της.

Ο τόπος χρειάζεται μια Αριστερά με σχέδιο, με αυτοπεποίθηση που θα κρατήσει ό,τι θετικό κατέγραψε η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, θα απορρίψει κατηγορηματικά πολιτικές και συμπεριφορές αποδεδειγμένα καταστροφικές. Όλα αυτά δηλαδή που αποτέλεσαν την θερμοκοιτίδα μέσα στην οποία επιβίωσαν και μετά αναπτύχθηκαν όλα τα εκφυλιστικά φαινόμενα που εκδηλώθηκαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως θα διευρύνει την προγραμματική ατζέντα με τα σύγχρονα προβλήματα, θα ξαναβρεί την λαϊκότητα χωρίς να υποκύπτει στον λαϊκισμό, θα είναι κάτι διαφορετικό, ευρύτερο και πιο ελκυστικό και από τον «καλύτερο ΣΥΡΙΖΑ». Θα είναι Νέα Αριστερά.

ΥΓ. Επειδή scripta manent. Στο κείμενο αποχώρησής μας, πριν τρεις μήνες, από την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, αποδίδαμε στον κ.  Κασσελάκη συμπεριφορά Τραμπ. Τότε δυσφόρησαν διάφοροι. Ε, όχι και έτσι. Στο ριάλιτι σόου στο οποίοι μετέτρεψε το Συνέδριο  ενός μέχρι πρότινος αριστερού κόμματος, ο κ. Κασσελάκης επιβεβαίωσε την έγκαιρη διαπίστωσή μας: «Δείτε ποιοι χειροκροτούν. Δείτε και σηκωθείτε…Τι κάνουμε απέναντι σε όλους αυτούς τους λίγους; Τι κάνουμε απέναντι σε αυτούς τους λίγους που κάθονται σε μερικές από τις πρώτες σειρές και μέσα σε ένα στάδιο που χειροκροτεί θερμά το πρόγραμμα που ανέλυσα επί 90 λεπτά, έχουν σταυρώσει τα χέρια».

Και τώρα Τραμπ στο Συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων: «Οι εσωκομματικοί μας αντίπαλοι είναι προδότες των αξιών μας και της εθνικής μας κυριαρχίας. Δεν θα επιτρέψουμε σε εσωκομματικούς εχθρούς να καταστρέψουν το κίνημά μας ή να αποτρέψουν την πρόοδο μας». Και ο πιο δύσπιστος θα διακρίνει τις ομοιότητες. Για να είμαστε δίκαιοι ο Τραμπ είναι πιο συγκρατημένος. Λέει σεμνά «δεν θα επιτρέψουμε». Αντιθέτως, ο Κασσελάκης το πάει ένα βήμα παραπέρα, προτρέποντας για μια ανώτερη μορφή πάλης: «τι θα τους κάνετε που δεν με χειροκροτάνε».

Όμως, ευτυχώς και οι δυο κλείνουν τις ομιλίες τους στα Συνέδρια με το «Σας αγαπώ». Αγάπη που είναι δίκοπο μαχαίρι.