Νίκος Μπίστης: Το σωστό “επειδή” και το λάθος “δια ταύτα” της Άννας Διαμαντοπούλου

Στην ομιλία της στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. η Άννα Διαμαντοπούλου περιέγραψε το πρόβλημα : «Όσο δεν πείθεται ο πολίτης ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για τη χώρα, η Νέα Δημοκρατία θα χρησιμοποιεί το φόβο της πολιτικής αστάθειας και ακυβερνησίας για να παρουσιάζεται ως η μόνη λύση».

Έχοντας περιγράψει εύστοχα το «επειδή» εύλογα ο κόσμος της κεντροαριστεράς και της αριστεράς περίμενε ένα εξίσου εύστοχο «διά ταύτα». Η συνέχεια όμως ήταν απογοητευτική, αντίθετη ακόμα και προς την κοινή λογική. Η λύση κατά την υπεύθυνη πολιτικού σχεδιασμού του ΠΑΣΟΚ είναι να γίνει πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ , πράγμα που το εκτιμά ως απολύτως εφικτό. Αρκεί να υπάρξει περισσότερη εργασία, ενότητα και ομόνοια . Και «μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, για την οποία απαιτείται ιδεολογική ανασυγκρότηση, πολιτική εξειδίκευση και δέσμευση, νεολαία, και νέα μορφή του κόμματος».

Μόνο του λοιπόν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και μάλιστα κομμένο και ραμμένο στα ρούχα της Αννας Διαμαντοπούλου μπορεί μια χαρά να τα καταφέρει. «Αρκεί να το πιστέψει». Για τις άλλες πολιτικές δυνάμεις αναγνωρίζει το ρόλο του χρήσιμου κοινοβουλευτικού συνεργάτη του ΠΑΣΟΚ.Και μάλιστα μόνο εκεί «όπου αυτό είναι ουσιαστικό» , όπως διευκρινίζει για να μην το παρακάνουν, πάρουν αέρα και απαιτήσουν καμμία συμμετοχή στην εξουσία. Έτσι όλοι ευτυχισμένοι θα φτάσουμε στην κάλπη και το ΠΑΣΟΚ θα βγεί πρώτο κόμμα -δεν μας διευκρίνισε απλώς αν θα βγει και αυτοδύναμο – και θα απαλλαγούμε από την κυριαρχία του Μητσοτάκη γιατί ο λαός πλέον δεν θα φοβάται την ακυβερνησία.

Αν βέβαια παρ’ ελπίδα δεν βγει αυτοδύναμο και προκύψει θέμα συνεργασιών τότε και ο πιο καλόπιστος και ανυποψίαστος πασόκος θα διερωτηθεί : με ποιους βλέπει την συνεργασία η Άννα Διαμαντοπουλου; Μην βγάλουμε την Δεξιά από την πόρτα και την ξαναβάλουν κάποιοι από το παράθυρο, πάλι για τον φόβο της ακυβερνησίας; Γιατί δεν θα είναι και η πρώτη φορά. Και όλοι θυμούνται πόσο την πλήρωσε το ΠΑΣΟΚ τότε.

Αλλά ας αφήσουμε τα προχωρημένα σενάρια και ας προσγειωθούμε στην σκληρή πραγματικότητα. Για να πιστεύει κάποιος /α οτι το ΠΑΣΟΚ με εργατικότητα και βολονταρισμό θα βγει πρώτο κόμμα, πρέπει να συμβαίνει ένα από τα κάτωθι: Να είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και να αισθάνεται υποχρεωμένος να το λέει. Να είναι πρότυπο κομματικού πατριωτισμού. Να μην έχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται στον κόσμο και την Ευρώπη με την άνοδο της Ακροδεξιάς και την πτώση τόσο της Σοσιαλδημοκρατίας, όσο και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και τέλος να μην τα πηγαίνει καλά με την απλή αριθμητική. Τίποτε από αυτά δεν αφορά την Άννα Διαμαντοπουλου.

Γνωρίζει καλά την διεθνή πραγματικότητα, ξέρει ότι φυσάει ο άνεμος προς τα δεξιά και κυρίως τα ακροδεξιά. Και οφείλει να γνωρίζει ότι το μόνο ανθεκτικό, προοδευτικό και με διεθνή παρέμβαση αξιοσημείωτη μοντέλο της Σοσιαλδημοκρατίας σε αυτή την φάση είναι το ισπανικό. Μοντέλο μετωπικής συνεργασίας Σοσιαλδημοκρατίας και Αριστεράς. Εκεί ο Σάντσεθ αφού απέκλεισε κάθε συνεργασία με το Λαϊκό κόμμα και το Vox ( δεξιά και Ακροδεξιά ) συνεργάστηκε πρώτα με τους Podemos και μετά με το Sumar.

Αυτή όμως την εκδοχή την έχει αποκλείσει κατηγορηματικά η υπεύθυνη πολιτικού σχεδιασμού του ΠΑΣΟΚ. « Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει σχέση με Λαϊκά Μέτωπα» είπε πριν δυο εβδομάδες. Αναπόφευκτα έτσι κατέληξε να καλεί τα μέλη του ΠΑΣΟΚ «να πιστέψουν ότι γίνεται». Ότι το καθηλωμένο δημοσκοπικά ΠΑΣΟΚ γίνεται, με το έτσι θέλω, να βγει πρώτο κόμμα. Κάτι που αμφιβάλω ότι και η ίδια το πιστεύει. Αυτό που πιστεύει ειλικρινά, είναι ότι πρέπει να αποκλειστεί η Αριστερά από την εναλλακτική πρόταση. Με αυτή την πεποίθηση φτάνει αναπόφευκτα στο λογικό και εκλογικο άλμα να βλεπει το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα , σε πείσμα της κοινής λογικής και της διεθνούς εμπειρίας.

Το θέμα προφανώς υπερβαίνει την Άννα Διαμαντοπουλου, αφορά όλο το ΠΑΣΟΚ και την ηγεσία του που πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα συνεργαστεί, με ποιους συμμάχους θα συνδημιουργήσει μια εναλλακτική πρόταση στην ΝΔ που ταυτοχρόνως θα ανακόψει και την φόρα της Ακροδεξιάς. Και αυτό το θέμα προφανώς δεν αφορά μόνο το ΠΑΣΟΚ αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ και την Νέα Αριστερά και τον Κόσμο του Πέτρου Κόκκαλη.

Και οποιον άλλον θέλει σεμνά και ταπεινά να συμβάλει στο γενικό καλό της προοδευτικής παράταξης. Και μέχρι στιγμής όλοι παίρνουν χαμηλή βαθμολογία στον χώρο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Αδυνατούν να συνεννοηθούν για τα αυτονόητα. Όπως στο ΠΑΣΟΚ κάποιοι – όπως η Άννα Διαμαντοπουλου – αποκλείουν την Αριστερά κολλημένοι σε μνήμες παρελθόντος έτσι και στην Αριστερά κάποιοι αποκλείουν το ΠΑΣΟΚ. Μιλούν για μέτωπα και ταυτοχρόνως αποκλείουν την μεγαλύτερη αυτή την στιγμή δύναμη.

Και όλοι μαζί αναλώνονται σε αλληλοκατηγορίες που είναι η μισή αλήθεια. Αυτή η κατάσταση που απομακρύνει από την πολιτική και τα προοδευτικά κόμματα τους πολίτες πρέπει να σταματήσει τώρα. Και άνθρωποι με ανοιχτούς ορίζοντες και αγωνία για την προοδευτική παράταξη και τον τόπο να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν μέσα στα κόμματα και έξω από αυτά. Τρόποι για να συναντηθούν και να ενεργοποιηθούν υπάρχουν και θα βρεθούν. Ο ρόλος των προοδευτικών πολιτικών κομμάτων είναι αναντικατάστατος και πολύτιμος στον βαθμό που θα αφήσουν πίσω τους τον κακό εαυτό τους και θα υπηρετήσουν την ενότητα.

O Νίκος Μπίστης είναι στέλεχος της Νέας Αριστεράς