Νίκος Μπίστης: Από το “ούτε ούτε” στο “με τον οποιοδήποτε”;

Είχα επισημάνει την αντικειμενική δυσκολία προσδιορισμού κατεύθυνσης απο την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ. Το πολιτικό του GPS τη μια του λέει ‘στρίψτε αριστερά’ και την άλλη ‘στρίψτε δεξιά’. Ούτε το ένα είναι εύκολο, ούτε το άλλο. Αλλά χειρότερο από τα δυο είναι η αδυναμία επιλογής και η οχύρωση πίσω από μια βολική πλην απροσδιόριστη επίκληση αυτονομίας.

Μια αυτονομία, η οποία αν από κάπου απειλείται είναι από την ασάφεια, το συνεχές πέρα-δώθε και την αδυναμία επιλογής πολιτικής όχθης. Γιατί οι διαφορές αριστεράς – δεξιάς, προόδου – συντήρησης σε πείσμα όσων τις κατήργησαν επειδή δεν χωρούσαν στο αφήγημά τους για το τέλος της Ιστορίας, επανήλθαν με δόξη και τιμή.

Στην Ελλάδα των έντονων συγκρούσεων για κοινωνικοοικονομικά θέματα και ζητήματα Δημοκρατίας, ενδιάμεσα σχήματα δεν μακροημέρευσαν. Το Ποτάμι είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα κόμματος κατηγορίας διάττοντος αστέρος, του οποίου τα στελέχη πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, όχι μόνο συμπορεύονται με τη ΝΔ αλλά συγκαταλέγονται στους πιο μαχητικούς παραστάτες της ηγεσίας της.

Το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα της κεντροαριστεράς δεν μπορεί να γίνει Ποτάμι. Ούτε μπορεί να γίνει κόμμα αναχωρητής όπως το ΚΚΕ. Η παράδοσή του το τοποθετεί στην προοδευτική όχθη και το εκλογικό σώμα που το επιλέγει περιμένει σαφείς απαντήσεις.

Το ούτε με τον ένα, ούτε με τον άλλο, κυβέρνηση που δεν θα έχει πρωθυπουργό ούτε τον Τσίπρα, ούτε τον Μητσοτάκη, για να γίνει εφαρμοσμένη πολιτική προϋπέθετε για το ΠΑΣΟΚ ποσοστό τουλάχιστον ίσο με αυτό που κατέγραφαν οι μετρήσεις στην αρχή της Προεδρίας Ανδρουλάκη. Τότε θα μπορούσε να έχει κάποια λογική βάση το σενάριο ανατροπής των συσχετισμών ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Όμως τώρα είναι προφανές ότι αυτά τα ποσοστά δεν υπάρχουν, ούτε διαφαίνεται κάποια τάση αμφισβήτησης της πρωτοκαθεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία στον προοδευτικό πόλο.

Αντιθέτως η ανάγκη να φύγει το καθεστώς Μητσοτάκη ενισχύει τη συσπείρωση του προοδευτικού κόσμου γύρω από την εφικτή εναλλακτική λύση. Τέτοια λύση υποχρεωτικά περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία στον κεντρικό ρόλο. Και το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ στον πολύ σημαντικό ρόλο του εταίρου στην Προοδευτική Διακυβέρνηση. Αν δεν το επιλέξει καθαρά, πόσω μάλλον αν υποψιαστεί ο κόσμος ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ συζητά το ενδεχόμενο συμμετοχής της στήριξης σε κυβέρνηση Μητσοτάκη, η φυσιολογική συνέπεια θα είναι η ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Πριν λίγο καιρό ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε κάνει ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, ζητώντας να σχηματιστεί κυβέρνηση από την καλπη της απλής αναλογικής με ταυτόχρονη υποχώρηση της ΝΔ στην αντιπολίτευση. Έπεσαν επάνω του θεοί και δαίμονες, ορατοί και αφανείς, ομοβροντία μετρήσεων, απειλών και γενικότερα ένα ενορχηστρωμένο από τη ΝΔ και το οικονομικό κατεστημένο πολιτικό bullying.

Και ενώ η υποχώρηση του αντιΣΥΡΙΖΑ Μετώπου και η δημιουργία πλατειών συσπειρώσεων για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας, της ΑΔΑΕ και του Χρήστου Ράμμου, τού επέτρεπε να έχει στηρίγματα – αδιανόητα μέχρι χτες- για την ολοκλήρωση μιας προοδευτικής στροφής, επέλεξε να κάνει ένα βήμα πίσω. Στην ομιλία του στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ επέμεινε μεν στην κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή αλλά παρέλειψε αυτή τη φορά να στείλει τη ΝΔ στην αντιπολίτευση.

Μια βαθειά ανακούφιση βγήκε από τα στήθη της δεξιάς και των ποικίλων υποστηρικτών της. Συμπέραναν – και όχι αδίκως έτσι όπως είναι διατυπωμένος ο χρησμός – ότι ο πολιτικός προσανατολισμός της κυβέρνησης είναι κάτι αδιάφορο ή δευτερεύον για τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Αρκεί να σχηματιστεί κυβέρνηση. Με οποιονδήποτε; Και με τη ΝΔ που τον παρακολουθούσε και αυτό είναι το λιγότερο σε σύγκριση με όσα αλλά έχει διαπράξει τα χρόνια που κυβερνά; Έτσι φαίνεται και έτσι το κατάλαβαν οι περισσότεροι, ακόμα και οι καλοπροαίρετοι απέναντι στο ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, όπως θεωρώ τον εαυτό μου. Μια συγνώμη και ένα κοινό πρόγραμμα πέντε σημείων για τα μάτια του κόσμου μπορεί να δώσει λύση στο κυβερνητικό πρόβλημα και στον εύλογο φόβο της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ μπροστά στο κίνδυνο της δεύτερης κάλπης της ενισχυμένης αναλογικής.

Μόνο που ο φόβος για πιθανή συρρίκνωση στη δεύτερη κάλπη ωχριά μπροστά στον κίνδυνο που συνεπάγεται για το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ ένα σίκουελ της κυβέρνησης Σαμάρα – Βενιζέλου. Θα πρόκειται για τραγωδία και φάρσα μαζί.

Μπορεί να μην είναι αυτή η σκέψη του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ. Και είθε να μην είναι έτσι. Όμως η συγκεκριμένη διατύπωση επιτρέπει αυτή την αποκωδικοποίηση. Δεν μπορούμε παρά να πάρουμε υπόψη μας αυτή την επαμφοτερίζουσα στάση και όσοι υποστηρίζουμε σταθερά την ανάγκη συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων σε ένα κοινό πρόγραμμα. Καθαρές θέσεις απαιτούνται ώστε να καθαρίσει το θολό τοπίο των μετεκλογικών εξελίξεων. Μόνο έτσι θα αποφευχθούν αχρείαστοι καυγάδες και αμοιβαίες καχυποψίες.

Όσο το τοπίο δεν ξεκαθαρίζει τόσο θα καθίσταται πιο επιτακτική η ανάγκη να κόψει πρώτος το νήμα ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Είναι ο πιο σύντομος και ασφαλής τρόπος για να ηττηθεί το καθεστώς Μητσοτάκη και να σχηματιστεί προοδευτική κυβέρνηση με την συμμετοχή και αυτών που σήμερα διστάζουν ή δείχνουν τάσεις υπαναχώρησης.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις