Ο Δένδιας και το… Μεσανατολικό της ΝΔ

Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση διαβεβαιώνει σχεδόν καθημερινά πλέον ότι η στάση της όσον αφορά στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή είναι ισορροπημένη. Αλλά και ότι έχουν ξεκινήσει τα γαλάζια εσωκομματικά “καρφάκια”.

Υπενθυμίζεται άλλωστε ότι, όπως έδειξε η πρόσφατη έρευνα της Aboutpeople για το Ινστιτούτο ETERON, το 43,3% των Ελλήνων δηλώνει ότι δεν αισθάνεται πιο κοντά με καμία από τις δύο πλευρές στον πόλεμο Ισραηλινών – Παλαιστινίων, ενώ το 28,5% τάσσεται με την πλευρά των Παλαιστινίων και το 22,1% με την πλευρά των Ισραηλινών.

Αλλά και μεταξύ των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, μπορεί το 42,5% να δηλώνει με το Ισραήλ, ωστόσο σχεδόν το ίδιο ποσοστό και συγκεκριμένα 42,2% απαντά πως δεν είναι με καμία πλευρά.

Γεγονός είναι όμως πως αρχικά η κυβέρνηση είχε ταχθεί άνευ όρων με το Ισραήλ και μετά το βομβαρδισμό του νοσοκομείου στη Γάζα άρχισε να κρατά περισσότερες ισορροπίες.

Ενώ ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, έλαβε μέρος στη διάσκεψη του Καΐρου μαζί με τις αραβικές χώρες. Στη συνέχεια μετέβη στο Τελ Αβίβ όπου συναντήθηκε με το Μπενιαμίν Νετανιάχου χωρίς όμως να δει εκπρόσωπο της Παλαιστινιακής Αρχής. Αλλά τηλεφώνησε στο Μαχμούντ Αμπάς στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για να στείλει μήνυμα υπέρ της επανέναρξης του πολιτικού διαλόγου στη βάση της λύσης των δύο κρατών.

Ο παράγοντας προσφυγικό

Στο συνέδριο του Economist ο κ. Μητσοτάκης εξέφρασε ανησυχία για το ενδεχόμενο αποσταθεροποίησης χωρών της περιοχής όπως η Αίγυπτος και η Ιορδανία από μία διάχυση της κρίσης ή από προσφυγικές ροές εφόσον προχωρήσει σχέδιο του Ισραήλ για εκδίωξη της Παλαιστινίων από τη Γάζα.

“Δεν θέλω να φανταστώ τι θα μπορούσε να γίνει εάν μία χώρα 100 εκ ανθρώπων αποσταθεροποιηθεί λόγω διάχυσης της κρίσης”, προειδοποίησε ο κ. Μητσοτάκης, αναφερόμενος στην Αίγυπτο, από όπου σήμερα δεν φεύγουν βάρκες με μετανάστες για την Ευρώπη.

Φαίνεται άλλωστε ότι στην Αθήνα κατάλαβαν έστω και αργά ότι η άνευ όρων στήριξη στο Ισραήλ θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέες προσφυγικές και στη συνέχεια μεταναστευτικές ροές. Σημειωτέον δε ότι απόρρητα έγγραφα του υπουργείου Πληροφορίων του Ισραήλ για το μόνιμο εκτοπισμό των 2,3 εκατομμυρίων κατοίκων της Γάζας, αναφέρει και την Ελλάδα ως μία χώρα υποδοχής και μετεγκατάστασης Παλαιστινίων προσφύγων.

Τα “καρφάκια” Δένδια

Εν τω μεταξύ αίσθηση είχε όμως προκαλέσει η παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή, για το Παλαιστινιακό.

Ο πρώην πρωθυπουργός κάλεσε την Ευρώπη να θέσει ως προτεραιότητα τη λύση του Παλαιστινιακού. Τόνισε ότι δε θα φέρει ειρήνη οποιαδήποτε επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα. Αλλά ότι το Παλαιστινιακό μπορεί να λυθεί μόνο με διακοπή των ισραηλινών εποικισμών και ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους.

Η θέση του κ. Καραμανλή ήταν σαφώς πιο προωθημένη από την κεντρική γραμμή της κυβέρνησης, η οποία εν τω μεταξύ είχε βέβαια ήδη ισορροπήσει, αλλά μιλούσε για λύση δύο κρατών και πολιτικό διάλογο, χωρίς να μπαίνει σε συζήτηση για τη διακοπήτων ισραηλικών εποικισμών.

Λεπτές αιχμές άφησε όμως χθες, ο υπουργός Άμυνας, Νίκος Δένδιας, μιλώντας στο RealFM.

“Δεν είμαι εγώ αυτός που θα δικαιολογήσω την ελληνική θέση, υπάρχει η ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών”, απάντησε ερωτηθείς για την αποχή της Ελλάδας απο την ψηφοφορία στον ΟΗΕ.

Υπενθύμισε δε ότι: “Εγώ ο ίδιος ως Υπουργός Εξωτερικών και εκπροσωπώντας μία Κυβέρνηση και μία πολιτική έχω πάει στη Ραμάλα. Η Ελλάδα πάντα τοποθετήθηκε, και στο Τελ Αβίβ όχι στην Αθήνα, υπέρ της λύσης των δύο κρατών, πολύ καθαρά. Εγώ έκανα αυτή την τοποθέτηση ενώπιον και του τωρινού Ισραηλινού Προέδρου του κυρίου Χέρτζογκ και του προηγούμενου Προέδρου Ριβλίν.”

Είναι κοινό μυστικό βέβαια ότι ο κ. Δένδιας δεν αποχώρησε χωρίς καθόλου δυσαρέσκεια από το υπουργείο Εξωτερικών. Ενώ οι κακές γαλάζιες γλώσσες κάνουν λόγο για χαμηλό βαρομετρικό στις σχέσεις του με το Μαξίμου και μία τάση να λειτουργεί ως δεύτερος υπουργός Εξωτερικών. 

Στο γαλάζιο στρατόπεδο έχει σχολιαστεί δε το γεγονός ότι ο αρμόδιος υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, μάλλον αποφεύγει εσχάτως τις δημόσιες τοποθετήσεις.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης “τα βάζει” με τον Ανδρέα Παπανδρέου

Εν τω μεταξύ χθες, στη δευτερολογία του κατά τη συζήτηση στη Βουλή επί του νομοσχεδίου για την επιλογή διευθυντών σε οργανισμούς του δημοσίου, ο κ. Μητσοτάκης υπερασπίστηκε εκ νέου τη στάση της κυβέρνησης στο Μεσανατολικό και δεν έκρυψε την ενόχληση του για τη σύγκριση της σημερινής πολιτικής με αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο κ. Μητσοτάκης επικαλέστηκε ότι ο ίδιος ήταν από τους ελάχιστους πρωθυπουργούς που βρέθηκαν και στο Κάιρο και στο Ισραήλ τις προηγούμενες ημέρες. Ενώ διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα δεν άλλαξε τη θέση της περί της ανάγκης επίλυσης, πολιτικής επίλυσης του παλαιστινιακού προβλήματος στη λογική των δύο κρατών.

Απάντησε δε σε υψηλούς τόνους στο Νίκο Ανδρουλάκη, ο οποίος είχε αναφερθεί στην προσέγγιση του Ανδρέα Παπανδρέου με το Γιάσερ Αραφάτ και τον αραβικό κόσμο, επισημαίνοντας ότι αυτό δεν εμπόδισε μετά την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου να συνάψει στρατηγική σχέση και με το Ισραήλ.

“Αλήθεια, κ. Ανδρουλάκη, ήρθατε και μας είπατε για την μεγάλη πολιτική παρακαταθήκη του ΠΑΣΟΚ. Και αναφερθήκατε στις εποχές του Ανδρέα Παπανδρέου και του Yasser Arafat, δεκαετία ’80, ισχυριζόμενος τι; Ότι ήταν ισορροπημένες οι σχέσεις της χώρας τότε με την ευρύτερη γειτονιά μας;”, είπε ενοχλημένος ο πρωθυπουργός στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

Διότι θέλω να σας θυμίσω -γιατί δεν τα θυμάστε μάλλον καλά- ότι επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου, η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα η οποία δεν είχε αναγνωρίσει επίσημα το κράτος του Ισραήλ. Και αυτό εσείς έρχεστε και ισχυρίζεστε τώρα κάνοντας αναφορά σε εκείνη την περίοδο, ότι ήταν ισορροπημένη πολιτική. Ή δεν τα ξέρετε, λοιπόν, οπότε καλά θα κάνετε να ενημερωθείτε και να διαβάσετε λίγο περισσότερο για την ιστορία του κόμματός σας ή πολύ απλά είστε εκτός θέματος κάνοντας αυτή τη συγκεκριμένη αναφορά”, πρόσθεσε ο κ. Μητσοτάκης.

Αναγνώρισε πάντως ότι “πιο ισορροπημένη στάση” σε “άλλους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ”, αναφερόμενος στον Γιώργο Παπανδρέου. Ενώ υπενθύμισε ότι: “Το κράτος του Ισραήλ αναγνωρίστηκε με απόφαση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη τον Απρίλιο του 1990 και ήμασταν η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ”.