Ο λαός θέλει; Το ΚΙΝΑΛ μπορεί;

Με όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα, το ΚΙΝΑΛ βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης και έχει το momentum μετά από πολύ καιρό. Ήδη αυτό αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις στις οποίες παρατηρείται μια σημαντική αύξηση στα ποσοστά του κόμματος. Το αν τα ποσοστά συνεχίσουν να μεγαλώνουν ή αποδειχθεί τελικά ότι ήταν συγκυριακό φαινόμενο θα φανεί στο σύντομο μέλλον.

Καίριο ρόλο σε αυτό θα παίξουν οι εσωκομματικές εκλογές του ερχόμενου μήνα. Το πόσο μεγάλη θα είναι η συμμετοχή, το αν θα συζητηθούν πολιτικά και θελκτικά ζητήματα ή όχι στην πορεία για τις κάλπες και, κυρίως, το ποιος θα εκλεγεί νέος αρχηγός, είναι οι κρίσιμοι παράγοντες που θα μας δείξουν αν το ΚΙΝΑΛ μπορεί να ανακάμψει και να ξεκολλήσει από το 8%.

Αν ψηφίσουν πάνω από 150.000-180.000 άτομα εν μέσω πανδημίας θα είναι μια τεράστια επιτυχία. Αν στην ατζέντα τους οι υποψήφιοι θέσουν πολιτικά ζητήματα ουσίας και δεν αναλωθούν σε κοκορομαχίες, αυτό θα τραβήξει την προσοχή των πολιτών. Τουλάχιστον μιας κρίσιμης μερίδας που νιώθει πολιτικά μετέωρη και έχει ανάγκη να ακούσει προτάσεις πολιτικής για το παρόν και το μέλλον,προτάσεις που να αφορούν τη λειτουργία της δημοκρατίας, την υγεία και την ασφάλιση, τα εργασιακά, την κλιματική κρίση, την καλύτερη ποιότητα ζωής των πολιτών.

Και ερχόμαστε στο ζήτημα της ηγεσίας που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην εποχή μας. Ο ιδανικός επόμενος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ θα είχε τις οργανωτικές ικανότητες του Νίκου Ανδρουλάκη, τις καινοτόμες προτάσεις του Παύλου Γερουλάνου, την ηθική του Χάρη Καστανίδη, τη μαχητικότητα του Ανδρέα Λοβέρδου, την προοδευτικότητα και τη διεθνή εμπειρία του Γιώργου Παπανδρέου και την φρεσκάδα του Παύλου Χρηστίδη. Ιδανικός ηγέτης όμως δεν υπάρχει – και ο καθένας από τους παραπάνω έχει τα υπέρ αλλά έχει και τα κατά του. Όποιος και αν εκλεγεί όμως θα πρέπει να έχει κατά νου ότι οι -εν δυνάμει- ψηφοφόροι του κόμματος προτιμούν ξεκάθαρα την αυτόνομη πορεία του ενώ σε καμία περίπτωση η καρδία τους δεν χτυπάει στα «δεξιά». Και μπορεί στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις να καταγράφεται μια μεγαλύτερη «συμπάθεια» προς το κόμμα του κ. Μητσοτάκη, αλλά αυτό κατά τη γνώμη μου οφείλεται κυρίως α) στο κυβερνητικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει ξεχαστεί και β) στο ότι η πανδημία έχει παγώσει τον πολιτικό χρόνο και η ΝΔ δεν εφαρμόζει ένα αμιγώς νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα εξαιτίας της μεγάλης αυτής κρίσης.

Αν λοιπόν το ΚΙΝΑΛ μπορέσει και κινηθεί ιδανικά το επόμενο χρονικό διάστημα, αυτό θα σημαίνει την «ανάστασή» του και την επιστροφή σε ποσοστά του παρελθόντος; H απάντηση είναι όχι, δεν είναι αυτό το πλέον πιθανό σενάριο. Μπορεί να επανατοποθετηθεί στην πολιτική σκακιέρα ως κάτι το νέο απέναντι σε δύο κόμματα που έχουν δοκιμαστεί και κυβερνούν την Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια; Η απάντηση είναι ναι, υπό προϋποθέσεις. Είναι έτοιμοι οι πολίτες να ακούσουν ξανά το ΚΙΝΑΛ και να το εμπιστευθούν; Αυτή τη στιγμή τα πράγματα δεν εξαρτώνται μόνο από το τι θα κάνει αυτό. Ο έτερος παίκτης στα κεντροαριστερά της πολιτικής κλίμακας είναι ο κυρίαρχος σε εκλογικά ποσοστά. Παρόλα αυτά, η έλλειψη ικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ -μέχρι σήμερα- να παράξει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση στην κυβερνητική πολιτική της ΝΔ αποτελεί ευκαιρία για το ΚΙΝΑΛ. Αν δε ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει σε αυτό το μοτίβο μέχρι τις εκλογές, η επόμενη μέρα μπορεί να είναι καλύτερη για τον πάλαι ποτέ ισχυρό παίκτη της κεντροαριστεράς. Με μια προϋπόθεση: ο νέος ηγέτης να μπορέσει να εκφράσει μεγαλύτερα κοινά από σήμερα, να πείσει ότι είναι πολιτικά επαρκής έναντι της Νέας Δημοκρατίας και να δείξει το που θέλει να πάει την Ελλάδα. Θα μπορέσει;

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις