Ο Σταύρος μπορεί να είναι χρήσιμος, αρκεί να το αποδείξει

Είναι γνωστό πως η συντριπτική πλειονότητα των στελεχών που βρίσκονται από ιδρύσεως του Ποταμιού στο περιβάλλον του Σταύρου Θεοδωράκη εκδηλώνουν με πάθος την προτίμησή τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αισθάνονται απείρως βολικότερα στο “σαλόνι” των αποκαλούμενων μεταρρυθμιστών της (νέας) Ν.Δ από το φουαγιέ της μετάβασης του Αλέξη Τσίπρα από τον ακτιβιστικό ριζοσπαστισμό προς την αριστερή σοσιαλδημοκρατία.

Τόσο βολικότερα που με ευκολία αποκαλούν ακροδεξιό τον κυβερνητικό εταίρο Πάνο Καμμένο την ίδια ώρα που κάνουν τα στραβά μάτια στις ακροδεξιές κορώνες στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης περί “λαθρομεταναστών”, τα “ναι μεν αλλά” στον προπηλακισμό του Μπουτάρη, τα εγκώμια στον Σαλβίνι και το “φλερτ” με τους επικίνδυνους εθνικισμούς στο Μακεδονικό, ή, πρόσφατα, σχετικά με τη δολοφονία του ομογενούς στην Αλβανία.

Εάν εξέλιπε η παράμετρος Καμμένου από την εξίσωση, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, όμως όσο υπάρχει, η αδιαμφισβήτητη εξαιρετική “χημεία” του Σταύρου με τον Τσίπρα είναι δύσκολο να πάει ένα βήμα παρακάτω. Μπορεί να είναι υπεκφυγές όλα αυτά, ωστόσο η αυτόνομη πορεία του Ποταμιού προς τις επόμενες εκλογές είναι απλώς το τελευταίο χαρτί που ο επικεφαλής του Ποταμιού οφείλει να παίξει πριν αποφασίσει η Ιστορία -και το εκλογικό σώμα- την τύχη του.

Αυτοκριτική, μάλλον δεν μπορεί κανείς να περιμένει τούτες τις κρίσιμες ώρες. Πως δηλαδή, από το ιδρυτικό σλόγκαν “πολιτική χωρίς κόμματα και πολιτικούς” το αντισυμβατικό σακίδιο του Σταύρου γέμισε στην πορεία συμβατικότητες και πολιτικούς που ξεβράστηκαν από άλλα κόμματα. Πως και γιατί αποφεύγει επίμονα να βγει από την ασφάλεια της διαχρονικής του παρέας και να κάνει εκείνο που με αρκετή επιτυχία έκανε ως δημοσιογράφος. Να αναμετρηθεί με την αντίθετη άποψη και να συνομιλήσει με όσους θέλουν να τον “δυσκολέψουν”.

Όμως, πρέπει να είναι κανείς δίκαιος και με τον Σταύρο και με το Ποτάμι. Όταν στη δημόσια σφαίρα επιβιώνουν οι γραφικοί και οι επικίνδυνοι, είναι τουλάχιστον κρίμα να βυθίζονται αύτανδρες οι καλές προθέσεις και οι εποικοδομητικές ιδέες του Ποταμιού. Ακόμα και όσοι τον επικρίνουν οφείλουν να παραδεχθούν πως ο Σταύρος Θεοδωράκης κατόρθωσε να φυτέψει ένα σπόρο συναινετικής αντιπαράθεσης, εκεί που άλλα κόμματα εκτρέφουν τη διχαστική ρητορική και τρέφονται από την πόλωση.

Στο ερώτημα ποιος είναι πιο χρήσιμος στην πολιτική κονίστρα “ο Σταύρος ή ο Λεβέντης, ή ακόμα, ο Σταύρος ή ο Βελόπουλος;”, για πάρα πολλούς η απάντηση δεν χρειάζεται δεύτερη σκέψη. Κι’  όμως, οι δημοσκοπήσεις κινούνται αντίθετα. Ωστόσο, ο Σταύρος δεν είναι…Δανιήλ που έλεγε πως δεν τον καταλαβαίνουν (ως προπονητής στον Παναθηναϊκό) επειδή “είναι εκατό χρόνια μπροστά”, για να αρκείται σε μια τέτοια εξήγηση. Ούτε φταίνε για όλα οι ψηφοφόροι –που φταίνε ούτως ή άλλως για αρκετά, αλλά αυτό το γνωρίζαμε. 

Προφανώς φταίει κάτι άλλο που το Ποτάμι είτε δεν έχει ανακαλύψει, είτε δεν τολμάει να ομολογήσει.

Η πολιτική, βεβαίως, δεν είναι “τσάι και συμπάθεια”. Αυτό το γνωρίζουν πολλοί στην πολιτική μας ιστορία έκπαλαι. Από τον Γιάγκο Πεσματζόγλου (ΚΟΔΗΣΟ) που όλοι συμπαθούσαν αλλά ελάχιστοι ψήφιζαν, μέχρι την ανανεωτική αριστερά (ΣΥΝ) του Νίκου Κωνσταντόπουλου που ζητούσε από το εκλογικό σώμα να τον “κοιτάξει στα μάτια” και να απολογηθεί γιατί άφησε το κόμμα εκτός Βουλής το 1993. Αν ο Σταύρος είχε ως επιδίωξη να γίνει συμπαθής, το κατόρθωσε. Προφανώς ζητάει από τη ζωή κάτι περισσότερο. Και δικαίως. Οι καιροί, όμως, είναι εξαιρετικά δύσκολοι. Και θα γίνουν δυσκολότεροι στην πορεία προς τις επόμενες και τις μεθεπόμενες εκλογές.

Αν, για παράδειγμα, για τον Αλέξη Τσίπρα το μεγάλο στοίχημα είναι να υπερβεί, επιτέλους, το “κόμμα του 4%” και να μεταβεί στην ολοκλήρωση της ιδέας για μια μεγάλη παράταξη που λόγω χαρισματικότητας έχει κατορθώσει να εγκαταστήσει στη νέα πολιτική γεωγραφία, για τον Σταύρο Θεοδωράκη η πρόκληση είναι να βγει από το ασφαλές περιβάλλον μιας παρέας που τον κρατά αλυσοδεμένο στις σκοπιμότητες του  “φαίνεσθαι” και να μετατρέψει την αναμφίβολη χρησιμότητά του σε πολιτικό περιεχόμενο. Να πάψει, δηλαδή, να είναι φοβικός και πολιτικά ωραιοπαθής και να γίνει αυτό το ενδιαφέρον πράγμα που έχει αποδείξει πως μπορεί να εκπροσωπήσει.

Δηλαδή, τη διαφορετικότητα στην ομοιομορφία της πόλωσης και μερικές απόψεις οι οποίες μπορούν να προωθήσουν τη δημόσια συζήτηση στα ουσιώδη. Το διαπιστώσαμε και στην υπόθεση της Συμφωνίας των Πρεσπών, και σε μείζονα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και στις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις που το Ποτάμι ακούραστα προωθεί.

Όσο, όμως, ο Σταύρος Θεοδωράκης θεωρείται ο “καλός στρατιώτης Σβέικ”, υπερπρόθυμος να συνεργαστεί με τη Ν.Δ και να απολυμάνει δύσοσμα πολιτικά και κομματικά περιβάλλοντα, χάνει τη δυναμική που του έχει απομείνει. Αυτό δεν σημαίνει πρακτικά πως πρέπει να γίνει συμπλήρωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως δεν δέχτηκε, άλλωστε, να γίνει συμπλήρωμα στο -κατά Ανδρέα Λοβέρδο- “reunion του ΠΑΣΟΚ” (ΚΙΝ.ΑΛ). 

Η αυτόνομη κάθοδος στις εκλογές πρέπει πρωτίστως να είναι αυτόνομη και μετά κάθοδος. Διότι εάν δεν είναι αυτόνομη και μείνει μόνο κάθοδος η πορεία δεν μπορεί παρά να είναι καθοδική…