Ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Τζόρτναν, ο Ταραντίνο, ο Κασπάροφ και τα γενέθλια

Τα 54 χρόνια του συμπληρώνει ο Σταύρος Θεοδωράκης, και ο ίδιος επέλεξε με μια ανάρτηση του στο Facebook να μιλήσει για εκείνον, τα παιδικά του χρόνια, τη δουλειά του και την απόφαση να ασχοληθεί με την πολιτική. Ωστόσο θα περιμένει να γιορτάσει όπως πρέπει στις 11 Μαρτίου ημέρα ίδρυσης του Ποταμιού.

Σήμερα κλείνω τα 54. Γεννήθηκα τέτοια μέρα το 1963. Την ίδια χρονιά με τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Ταραντίνο, τον Τσαλουχίδη, τον Κασπάροφ, τον Φασούλα, τον Τζόνι Ντέπ. Ο πατέρας μου – μου διηγείται η μητέρα μου – έκανε μεγάλη χαρά. Του είπαν ότι πρέπει να ασημώσει και εκείνος έριξε στην σκάφη – εκεί με είχαν βάλει γιατί δεν πρόλαβαν να πάνε σε μαιευτήριο – τις λιγοστές οικονομίες του. Δεν του είχαν πει ότι θα τα έπαιρνε όλα η μαμή. Άλλο απρόοπτο δεν θυμάμαι! Α! Σε μια γιορτή στο χωριό, βοηθούσα τις γυναίκες να μαζέψουν το τραπέζι. Ήμασταν στον οντά και είχα φορτωθεί μια στοίβα πιάτα. Όπως απομακρυνόμουν ο παππούς για να με πειράξει, μου φώναξε: «Πού τα πας τα πιάτα;». Θα πρέπει να τον κοίταξα άγρια, οπότε αυτός συνέχισε: «αν είσαι άντρας πέτα τα πιάτα». Και εγώ, αμούστακος ακόμη, πλησίασα στην άκρη της βεράντας και άφησα όλα τα πιάτα να πέσουν στο κενό. Η γιαγιά μου κόντεψε να πάθει καρδιακή προσβολή αλλά εγώ είχα υπογράψει πρώιμα την ενηλικίωσή μου.

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Δουλειές του ποδαριού, δημοσιογραφία, τηλεόραση, πολιτική. Γιατί κατέβηκα στην πολιτική; Στην ζωή μου σκεφτόμουν – και συνεχίζω να το σκέφτομαι συνεχώς – πόσο λίγο απέχει το καλό από το κακό, το λάθος από το σωστό, η επιτυχία από την αποτυχία, η σωτηρία από την καταστροφή. Ο αγαπημένος μου χημικός στο γυμνάσιο επέμενε ότι αρκεί μια σταγόνα για να αλλάξει το μείγμα. Πίστεψα λοιπόν ότι το Ποτάμι μπορεί να προσφέρει τις σταγόνες που αλλάζουν την ιστορία. Που αλλάζουν το τέλος της ιστορίας. Όχι παρακμή, αλλά ανάπτυξη. Υπερήφανοι άνθρωποι και όχι σκυφτοί. Δουλειά και όχι φτώχεια. Χαμόγελα και όχι μιζέρια. Τέτοια σκεφτόμουν καθώς πλησίαζαν τα γενέθλια μου πριν τρία χρόνια. Και εκεί που οι άλλοι στα γενέθλια τους οργανώνουν ένα τραπέζι με φίλους ή ένα γλέντι στο σπίτι ή ένα ταξίδι, εγώ είπα να γίνουμε όλοι ένα τραπέζι , ένα γλέντι, ένα ταξίδι και να αλλάξουμε τη χώρα. Περιπέτεια μεγάλη που όμως αξίζει τον κόπο. Τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ίσως άκουσα και μερικούς να φωνάζουν: «Αν τολμάς κάντο». Και το έκανα! Και θα επιμείνω να το κάνω! Η περιπέτεια συνεχίζεται. Χρόνια μας πολλά. 

Υ.Γ: Τα γενέθλιά μου θα τα γιορτάσω στις 11 του Μάρτη στη γιορτή για τα 3 χρόνια από την ίδρυση του Ποταμιού. Λεπτομέρειες προσεχώς.

Φωτογραφία της φίλης μου Ολυμπίας Κρασαγάκη, πέρυσι στα Τεμένια Χανίων.