Ο τελευταίος μεγάλος, μιας εποχής που έφυγε

Το τέλος εποχής σε ό,τι αφορά τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις δεν προαναγγέλλεται ούτε προσδιορίζεται -και ιδίως όταν το ζούμε- με ημερολογιακή ακρίβεια.

Σηματοδοτείται όμως: Με την διαφοροποίηση συνηθειών, τις διαφορές στον δημόσιο αλλά και τον ιδιωτικό λόγο, τις αλλαγές στα επίδικα. Και πάνω απ’ όλα σηματοδοτείται από την αποχώρηση των μεγάλων πρωταγωνιστών της, τους σημαντικότερους από τους οποίους τους βλέπουμε στην παραπάνω φωτογραφία, πρώτα από τον ενεργό πολιτικό και κοινωνικό βίο και μετά και από τη ζωή.

Ένα τέτοιο τέλος σηματοδοτείται και με τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, μιας από τις μορφές που σημάδεψαν τις τελευταίες δεκαετίες της νεοελληνικής ιστορίας, καθώς κινήθηκαν παράλληλα αλλά και εντός αυτής της ιστορίας -της ιστορίας μας- μετρώντας ανάλογα με την περίοδο πλήθη υποστηρικτών αλλά και πλήθη αντιπάλων.

Μοιάζει πολύ μακρινή πλέον η μεταπολίτευση που έφερε την σφραγίδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή αλλά και η δεκαετία του 1980, του Ανδρέα Παπανδρέου και της μεγάλης υπόσχεσης που ποτέ δεν πραγματώθηκε ότι θα αλλάξουν τα πάντα και θα αλλάξουν ριζικά.

Όπως μακρινή φαίνεται πλέον, χωρίς όμως και να είναι, η αρχή των κυβερνήσεων του μεγάλου συνασπισμού Δεξιάς και Αριστεράς, με εμβληματική και ουσιαστική αρχηγική μορφή στην πρώτη τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και στη δεύτερη τον Χαρίλαο Φλωράκη, με την συνεπικουρία του Λεωνίδα Κύρκου.

Το τέλος της εποχής σηματοδοτείται βέβαια και από την απόσταση που νιώθει ο μέσος πολίτης από την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, απόσταση που μπορεί να προϋπήρχε αλλά βαθαίνει επικίνδυνα. Κανείς πλέον δεν θεωρεί ότι τον αφορούν οι όποιες νομοθετικές αλλαγές στην υγεία για παράδειγμα, αντίθετα λόγου χάριν με τις μεγάλες αλλαγές στο Εθνικό Σύστημα Υγείας που προώθησε ο Γιώργος Γεννηματάς αλλάζοντας με χειροπιαστό τρόπο την καθημερινότητά μας.

Μακρινή άλλωστε φαντάζει και η εποχή που οι απλοί πολίτες αυτού του τόπου ένιωθαν ότι μπορούν να συμμετέχουν στο πολιτιστικό γίγνεσθαι ή θεωρούσαν δική τους υπόθεση ακόμα και την εκστρατεία της Μελίνας Μερκούρη για να γυρίσουν στην Ακρόπολη τα γλυπτά του Παρθενώνα.

Αυτές οι μεγάλες αλλαγές, που από τη μια αποτυπώνονται στη μεγάλη κρίση που ακόμα δεν πέρασε και από την άλλη στο πέρασμα από την εποχή των κυβερνήσεων στην “νέα εποχή” της διακυβέρνησης, είναι ορατές εδώ και καιρό, χωρίς να είναι ακόμα σαφές πώς ακριβώς θα διαμορφωθεί το τοπίο της επόμενης μέρας.

Και αυτήν την μεγάλη αλλαγή, το τέλος των μεταπολιτευτικών ανακατατάξεων και της εισόδου στην ΕΕ και το Ευρώ αλλά και το τέλος της 70ετίας που ξεκίνησε μετά την κατοχή και την Αντίσταση σηματοδοτεί και οριοθετεί και ο θάνατος του επίτιμου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.

(Φωτογραφία: GR 80’S)