Πού το πάει ο Μητσοτάκης;

Του Γ. Λακόπουλου

Στις Βρυξέλλες και στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όσοι έχουν ακόμη διάθεση να ασχοληθούν με το “Μακεδονικό” δεν είναι πολλοί. Αλλά στο βαθμό που παρακολουθούν τις τελευταίες εξελίξεις όλοι έχουν μια απορία: “Που το πάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης;”. Ο πρόεδρος της ΝΔ δίνει την εντύπωση ότι – σ αυτό το θέμα τουλάχιστον- εξελίσσεται σε μοιραίο άνθρωπο για την Ελλάδα. Ξυπνάει μνήμες Σαμαρά, Χριστοδούλου και λοιπών “μακεδονομάχων” του 1992- μεταξύ των οποίων και το ΠΑΣΟΚ της εποχής.

Ενώ η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί με ικανοποίηση την Αθήνα και τα Σκόπια να δείχνουν διάθεση για λύση που θα ικανοποιεί και τις δυο πλευρές και θα σταθεροποιεί τα Δυτικά Βαλκάνια, ο Έλληνας αρχηγός της αντιπολίτευσης τη δυναμιτίζει καθημερινά. “Δεν υπάρχει κάποιος να του τη εξηγήσει πόσο ζημιωμένος βγαίνει διεθνώς από αυτό;” σχολιάζουν Έλληνες διπλωμάτες.

Από τη μια μιλάει για το “κεκτημένο του Βελιγραδίου”- στο οποίο περιλαμβάνεται η σύνθεση ονομασία- και από την άλλη στέλνει τους βουλευτές του – αυτό κάνει όταν τους λέει: όποιος θέλει μπορεί να πάει- σε συλλαλητήρια που το αμφισβητούν. Πως γίνεται να δηλώνει ότι αποδέχεται την “εθνική γραμμή” της τελευταία δεκαετίας- και από την άλλη να επιτρέπει στον αντιπρόεδρό του να δηλώνει ότι την υποδέχεται ” υπό συνθήκες”;

Αν στο διεθνή χώρο υπήρχε μια αρνητική πρόσληψη για το προφίλ του Έλληνα πολιτικού που οχυρώνεται πίσω από εθνικισμούς και ιδεοληψίες, ο πρόεδρος της ΝΔ προσφέρεται για μοντέλο, αν αποφασίσουν να του κάνουν άγαλμα.

Στην πραγματικότητα δεν το πάει πουθενά. Απλώς δεν μπορεί να το χειριστεί. Δεν έχει εμπειρία διεθνούς πολιτικής και λειτουργεί ως βαλκάνιος πολιτευτής με παλαιοκομματικές επιδιώξεις. Πρώτα αγόρασε τη βενιζελική θεωρία ότι υπάρχει θέμα δεδηλωμένης. Τώρα ποντάρει απλώς σε φθορά της κυβέρνησης τη Βορειά Ελλαδα.Κι ας πάει και το παλιάμπελο.

Εδώ που τα λέμε δεν θα ήθελε κανείς πολιτικός να βρίσκεται στη θέση του Μητσοτάκη αυτή την περίοδο. Είναι υποτίθεται αρχηγός της ΝΔ. Αλλά στο πρώτο σοβαρό θέμα που χρειάσθηκε να χειριστεί δεν μπορεί να ενοποιήσει την παράταξή του. Ο ίδιος μηρυκάζει τη θέση που διαμορφώθηκε επι Καραμανλή το 2008 και ταυτόχρονα προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το σόφισμα “να μιλήσει πρώτα η κυβέρνηση”- γνωρίζοντας ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ανοίξει τα χαρτιά της όσο διαρκεί μια ιδιαίτερα ευαίσθητη διαπραγμάτευση.

Αυτή τη στιγμή στη ΝΔ από τη μια ο επικεφαλής της φάσκει και αντιφάσκει, σε πλήρη αδυναμία να επιβάλει την πολιτική θέση του. Ενδεχομένως δεν την εχει αποσαφηνίσει μέσα του ο ίδιος, καθώς οι διεθνείς επαφές του είναι ισχνές και οι σύμβουλοί του επι του θέματος για τα -εθνικιστικά-πανηγύρια. Από την άλλη ο Σαμαράς , κλεισμένος στην ένοχη σιωπή του, ραδιουργεί με σκληρή γραμμή “μακεδονομάχου” – όπως προέκυψε από τη δήλωση που έκανε η συντονίστρια των Παμμακεδονικών Ενώσεων , εξερχόμενη από συνάντηση μαζί του: “«Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι από τη συνάντηση. Η θέση του είναι ξεκάθαρη»” . Για να είναι ικανοποιημένοι σημαίνει ότι υιοθέτησε τη θέση τους: απόρριψη της σύνθεσης ονομασίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ίδια εκπρόσωπος απέφυγε να δηλώσει “ικανοποίηση” μετά την αντίστοιχη συνάντηση με τον Καραμανλή

Από όλα αυτά προκύπτει ότι ο πρόεδρος της ΝΔ απομονώνεται και στο κόμμα του και διεθνώς. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης αυτή τη φορά, θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Αν είναι αρνητικό θα χρεωθεί… erga omnes, την ευθύνη ότι κατέστησε πολιτικά αδύνατη τη λύση- υποθάλποντας τους ακραίους. Αν είναι θετικό, θα έχει χάσει την ευκαιρία να συμβάλει και ο Τσίπρας θα τα πάρει όλα…