Πρόγραμμα και πρόσωπα για το Προοδευτικό Μέτωπο

Μέτωπο των Προοδευτικών Δυνάμεων, Μέτωπο Αριστεράς Κεντροαριστεράς, Οικολογίας, Μέτωπο Αριστεράς και  Σοσιαλδημοκρατίας; Ή κάποιος άλλος προσδιοριστικός τίτλος, μονολεκτικός και πρωτότυπος ει δυνατόν, αλλά τώρα δεν μου ‘ρχεται. Οι Γάλλοι βούτηξαν στην Ιστορία τους, στην πιο ευτυχισμένη και ενωτική στιγμή της πληθυντικής Αριστεράς τους, πρόσθεσαν ένα Νέο και δεν δίστασαν να το πουν Νέο Λαϊκό Μέτωπο. Και εμείς – εάν και όταν – θα το βρούμε το όνομα, είμαι σίγουρος. Αυτό για το οποίο δεν είμαι σίγουρος είναι για τη βούληση όλων να ξεκινήσουν την διαδικασία συγκρότησης της μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας που θα αντιπολιτευτεί επιτυχώς τον Μητσοτάκη και την πολιτική του και παράλληλα θα προτείνει εναλλακτική πρόταση για την διακυβέρνηση της χώρας στις επόμενες εκλογές.

Δεν είμαι σίγουρος δηλαδή ότι άπαντες έχουν συνειδητοποιήσει το πολύ απλό: Ότι ουδείς μπορεί μόνος του. Ότι η εποχή των αυτοδύναμων κυβερνήσεων έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι συνέπειες αυτής της παραδοχής οδηγούν στον δρόμο μονής κατεύθυνσης, αυτών των συνεργασιών. Προφανώς με πρόγραμμα ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων… Που για να φτιαχτεί απαιτείται διάλογος, ώσμωση, δημιουργική αντιπαράθεση, ανακάτεμα των ανθρώπων, ανοιχτά αυτιά και μυαλά. Ζύμωση ιδεών και ανθρώπων και όχι περιχαράκωση στην «αλήθεια» εκάστου, στην οποία απλώς καλούνται να προσχωρήσουν οι άλλοι. Αν βασικά τμήματα της πολύχρωμης προοδευτικής παράταξης δυσκολεύονται να συμφιλιωθούν με την πολιτική των συμμαχιών, θα παρακολουθήσουν από την εξέδρα το σενάριο συμμαχίας Δεξιάς-Ακροδεξιάς. Αυτή η προειδοποίηση μάς έρχεται από όλη την Ευρώπη.

Όσοι πράγματι συνειδητοποιούν την ανάγκη και τον κίνδυνο, καλό είναι να απαλλαγούν από ψευτοδιλήμματα όπως: Με  πρόγραμμα ή με πρόσωπα”; Ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη ή με ποια πολιτική μπορεί να αντιμετωπιστεί ο Μητσοτάκης; Τι προηγείται, το αυγό ή η κότα, οι θέσεις και οι ιδέες ή οι άνθρωποι; Η απάντηση είναι απλή γιατί οι άνθρωποι είναι φορείς ιδεών. Ένα χρονικό προβάδισμα εκ των πραγμάτων έχει το πρόγραμμα, που αποτελεί τη βάση συνεννόησης και απεύθυνσης στους πολίτες. αλλά από εκεί και πέρα δεν μπορεί να υποτιμηθεί ο  ρόλος των προσώπων. Ρόλος ενωτικός, εμψυχωτικός  και ταυτοχρόνως εξισορροπητικός εφόσον μιλάμε για συμμαχικό σχήμα. Ρόλος σε κάθε περίπτωση διαφορετικός από αυτόν που γνωρίζαμε μέχρι τώρα με τους ηγέτες πανίσχυρων   σχημάτων που ερωτοτροπούσανε με ποσοστά αυτοδυναμίας.

Από αυτή την οπτική δεν βρίσκω διαφωτιστικό το κυρίαρχο σε όλους/ες τους/τις υποψήφιους Προέδρους του ΠΑΣΟΚ μότο «Κάνε πάλι το ΠΑΣΟΚ μεγάλο». Λογικό είναι να επιδιώκουν την ισχυροποίηση του κόμματος τους. Το πρόβλημα υπάρχει όταν εκεί μπαίνει μια τελεία. Ή πολλές τελείες αμηχανίας. Μετά την ισχυροποίηση, τι; Αυτοδυναμία, Συμμαχίες ή το κενό; Είναι ικανοποιημένοι απλώς από ένα καλύτερο ποσοστό και την δεύτερη θέση; Χαρίζουν το 2027 στη ΝΔ και τους πιθανούς ακροδεξιούς συμμάχους της; Ταυτίζουν την προοδευτική παράταξη με το ΠΑΣΟΚ όπως παλιότερα; Και υπάρχει στοιχείο ρεαλισμού σε αυτή την αναπαλαίωση; Κι επειδή τα νούμερα προφανώς δεν βγαίνουν για ένα αυτοδύναμο κυβερνών ΠΑΣΟΚ, είναι λογικό οι πολίτες να θέλουν να πληροφορηθούν με ποιους θα συμμαχήσει.

Διαβάζοντας κάτω από τις γραμμές και βλέποντας την κατεύθυνση του προγράμματος εκάστου, μπορεί κάποιος ίσως να αντιληφθεί ποιοι δεν αποκλείουν την σύγκλιση με την Αριστερά. Χωρίς ιδιαίτερο κόπο από την άλλη μπορεί να αντιληφθεί ποιοι αποτάσσονται τον Σατανά, ποιοι θεωρούν τη Σοσιαλδημοκρατία αντιπαραθετική και ασύμβατη με την Ανανεωτική και Ριζοσπαστική Αριστερά και αποστρέφονται κάθε προοπτική σύγκλισης των χώρων. Πρακτικά ποιοι  τοποθετούν τη Σοσιαλδημοκρατία, όπως την εννοούν,  έξω από την οικογένεια της πληθυντικής Αριστεράς.

Υπάρχει τελικά σύνορο ανάμεσα στην προοδευτική παράταξη και τη Δεξιά ή αυτά είναι ανούσια ρετρό ερωτήματα; Αυτά που για λόγους τακτικής τώρα αποσιωπώνται ενώ υποβόσκουν, θα έρθουν αναπόφευκτα στην επιφάνεια στο άμεσο μέλλον. Γιατί η πραγματικότητα είναι πεισματάρα και η πραγματικότητα είναι πως κανένας δεν μπορεί μόνος του. Κατά συνέπεια το ΠΑΣΟΚ θα το πιει το ποτήρι και σύντομα θα κληθεί να διαλέξει: με την Αριστερά η τη Δεξιά;

Στις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ διαπιστώνεις ότι είναι αδύνατο να διαχωρίσεις και να αυτονομήσεις πρόσωπα από πρόγραμμα. Δεν αρκεί να θεωρείται – καλώς η κακώς είναι μια άλλη συζήτηση – ο Κασσελάκης λαμπερό πρόσωπο. Πρέπει να ξέρει δυο γράμματα για την Αριστερά και τη χώρα. Αλλιώς καταρρέει, όπερ ευτυχώς και εγένετο. Και όσοι είχαν προγραμματική επάρκεια ακύρωσαν κι αδίκησαν τον εαυτό τους, συμμαχώντας ή ανεχόμενοι ένα πρόσωπο που σε κάθε βήμα του εξέθετε την Αριστερά. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, με το δράμα ακόμα εν εξελίξει, το μόνο που μπορεί να ευχηθεί κάποιος είναι να υπάρξει μια ηγεσία ικανή να επαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην Αριστερά και τη σοβαρότητα.

Η Νέα Αριστερά από τη Θεσσαλονίκη δια στόματος Χαρίτση τοποθετήθηκε με σαφήνεια. Στόχος ένα Νέο Λαϊκό Μέτωπο σε συγκεκριμένη προγραμματική βάση. Και προχώρησε ένα πρακτικό βήμα παραπάνω: Προσδιόρισε 6 σημεία έναρξης του σχετικού διαλόγου. Σε τίτλους: Ακρίβεια, Υγεία, Ενέργεια, Στέγη, Πολιτική Προστασία και Κλιματική Κρίση, Εργασία. Προφανώς αν είχε πετύχει τους εκλογικούς της στόχους, η πρόταση αυτή θα είχε μεγαλύτερο βάρος και απήχηση. Θα ήταν όμως ασυγχώρητη ολιγωρία, αν λόγω της μικρής ακόμα επιρροής της, παραιτείτο της άσκησης κεντρικής πολιτικής. Στο ρευστό περιβάλλον που βρισκόμαστε μόνο  οι σαφείς και με γωνίες τολμηρές πολιτικές προτάσεις θα ανακατέψουν τα λιμνάζοντα νερά.