Στέφανος Παραστατίδης: “Είναι η δημοκρατία, ηλίθιε”

Τρία σημαντικά νομοσχέδια βρίσκονται αυτή την περίοδο στην επικαιρότητα. Η λειτουργία της κυβέρνησης επί αυτών δεν επιδεικνύει το δημοκρατικό ήθος που επιτάσσει ο θεσμικός της ρόλος.

1) Στο νομοσχέδιο για την επιστολική ψήφο στις Ευρωεκλογές, η συναίνεση των δύο μεγάλων κομμάτων της αντιπολίτευσης είχε ήδη δημόσια διατυπωθεί με ένα καθαρό ‘Nαι επί τη αρχής’.

Αντί η κυβέρνηση να κεφαλαιοποιήσει αυτή τη συναίνεση και να δημιουργήσει ένα καλό παράδειγμα, επέλεξε να την τορπιλίσει, παρεμβαίνοντας με εκπρόθεσμη τροπολογία που άλλαζε τη διαδικασία και για τις εθνικές εκλογές.Παρότι, η Υπουργός Εσωτερικών κα Κεραμέως, στο δημόσιό της λόγο, δεσμεύτηκε ρητά πως η διαδικασία των εθνικών εκλογών θα συζητηθεί σε άλλο χρόνο.

Μάλιστα, ως «πολιτικό» άλλοθι για τη δημοκρατική ατασθαλία, η κυβέρνηση χρησιμοποίησε το παράδειγμα του
ΣΥΡΙΖΑ που έσπασε την Β’ Αθηνών σε τρεις περιφέρειες, αντίστοιχα με τροπολογία!  Άρα,η κυβέρνηση
νομιμοποιείται να κάνει το ίδιο ή να το πάει και ένα βήμα παραπέρα. Εδώ είναι μία από τις στιγμές
που η πολιτική σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Ως προϊόν αυτής της διαδικασίας προέκυψε ένα αχρείαστο τοξικό κλίμα και η δημιουργία διαιρέσεων άνευ ουσιαστικού πολιτικού λόγου.

Με αυτό τον πολιτικά ανήθικο τρόπο, η κυβέρνηση επιδίωξε να εκβιάσει την αντιπολίτευση με το δίλημμα
άρνηση ή υποταγή. Στην περίπτωση που η αντιπολίτευση δεν υποταχθεί, αποδεχόμενη τη δημοκρατική έκπτωση, τότε να χρεωθεί την άρνηση για την επιστολική ψήφο. Με αυτό τον κουτοπόνηρο τρόπο, η κυβέρνηση επιδιώκει
πολιτικά κέρδη από τους απόδημους και την πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας.

Είναι όμως αυτή η τακτική -που έχει αναχθεί σε γενικότερη μεθοδολογία- συμφέρουσα για τη χώρα; Προσθέτει στην εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος; Τι ακριβώς επιδιώκει;

Το αποτέλεσμα αυτής της κυβερνητικής πρακτικής εκμηδενίζει κάθε περιθώριο συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και κυρίως εμπιστοσύνης μεταξύ τους, διότι ο κυβέρνηση καθίσταται αναξιόπιστη ως συνομιλητής επί της διαδικασίας. Και υπάρχουν φορές που η διαδικασία είναι πολύ πιο σημαντική από την ουσία. Ένας μεγάλος κοινωνιολόγος του 20ου αιώνα, ο Νίκλας Λούμαν λέει χαρακτηριστικά ότι η “διαδικασία παράγει νομιμοποίηση”.

2) Το δεύτερο νομοσχέδιο αφορά μία μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση την οποία ο πρωθυπουργός κωδικοποίησε με την ονομασία «ελεύθερο πανεπιστήμιο». Πρόκειται για μία συζήτηση που ξεκινά από τον Αύγουστο ακόμη, και για την οποία μαθαίνουμε αποσπασματικά το περιεχόμενό της από παραπολιτικά δημοσιεύματα και τηλεοπτικούς διαμεσολαβητές της εξουσίας.

Το μόνο κείμενο επί του οποίου μπορεί να γίνει μία στοιχειώδης συζήτηση είναι ένα non paper της κυβέρνησης 19 ερωτοαπαντήσεων. Όχι μόνο δεν υπάρχει διάλογος, όχι μόνο δεν υπάρχει η ελάχιστη πρόσβαση στην πληροφορία τού τι σχεδιάζεται αλλά εκλαμβάνουν τους πολίτες ως παθητικούς αποδέκτες που δεν θα ρωτήσουν καν αλλά θα «μηρυκάσουν» έτοιμες τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις.

Αλήθεια, σε ποια δημοκρατική χώρα της Ευρώπης έχει γίνει τις τελευταίες δεκαετίες μεταρρύθμιση στον κρίσιμο τομέα της παιδείας χωρίς κανένα διάλογο με τις πολιτικές δυνάμεις, τους ενδιαφερόμενους της παιδείας και την κοινωνία; Σε ποια δημοκρατική χώρα μία κυβέρνηση αποφασίζει μόνη της για το μέλλον της παιδείας και γράφει το νομοσχέδιο στα υπόγεια του υπουργείου;

Η κυβέρνηση, και εδώ, ουδόλως ενδιαφέρεται για τη συναίνεση. Η μέθοδος παραμένει η ίδια. Και μάλιστα, ο κος Μητσοτάκης, λέει ότι θα μας μετρήσει, αν είμαστε προοδευτικοί ή όχι, λες και απευθύνεται σε υπηκόους.

3) Στο δε νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, ενώ, σύμφωνα με δημοσιεύματα, είναι γραμμένο από τον Δεκέμβριο, αφήνεται να διεξαχθεί μία δημόσια συζήτηση σε ένα «γήπεδο» που όλοι γνωρίζουμε ότι γέρνει. Τελικά, τίθεται σήμερα σε διαβούλευση διάρκειας μόλις έξι (6) ημερών. Παρότι, ο νόμος προβλέπει ελάχιστο χρονικό όριο 12 ημερών και οι διεθνείς πρακτικές, σύμφωνα πάντα με τον ΟΟΣΑ, προτείνουν διάστημα 3 έως 4 εβδομάδων.

Συνοψίζοντας, ακούω και διαβάζω δημοσιολογούντες να αναφέρουν ότι αυτά δεν ενδιαφέρουν τους πολλούς και ας μείνουμε στην «ουσία». Όπως αντίστοιχα και προ μηνών, υπουργοί της κυβέρνησης μάς έλεγαν με κυνισμό ότι οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για τα Τέμπη αλλά πρωτίστως για την τσέπη τους, οπότε ας αφαιρέσουμε
αυτό το θέμα από τη δημόσια συζήτηση.

Κι όμως, υπάρχει κάτι σημαντικότερο από το όποιο περιεχόμενο, τις όποιες διαφορετικές απόψεις, διαφωνίες ή αποκλίσεις. Είναι το συνολικό δημοκρατικό πλαίσιο το οποίο οφείλει απαρέγκλιτα
να τηρείται σε μία σύγχρονη δημοκρατία. Από εκεί θα πρέπει να ξεκινάμε και εκεί να καταλήγουμε. Σε όλα τα υπόλοιπα μπορούμε να διαφωνούμε. Όχι όμως στη δημοκρατική λειτουργία της χώρας.

Και η κυβέρνηση, με το δρόμο που χαράζει, από τις υποκλοπές μέχρι το τεράστιο κενό διαλόγου στα στοιχειώδη, δεν μας αφήνει άλλη επιλογή, παρά τη σύγκρουση με κάθε τι που προκαλεί εκπτώσεις στην ελληνική δημοκρατία.