Στο “μικροσκόπιο” του ΣτΕ οι φόροι που καταλογίστηκαν στον Θεόδωρο Κασσελάκη

“Μάχη” προκειμένου να μην καταβάλει φόρους εκατομμυρίων ευρώ έδωσε τη Δευτέρα ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας ο Θεόδωρος Κασσελάκης.

Στον πατέρα του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασσελάκη, έχουν καταλογιστεί φόροι ύψους άνω των 4 εκατομμυρίων ευρώ που με τις προσαυξήσεις ξεπερνούν τα 11 εκατομμύρια και σχετίζονται με μια οφσορ εταιρία και την ιδιοκτησία ακινήτου στην Εκάλη. Η απόφαση αναμένεται τους επόμενους μήνες.

Η συζήτηση έλαβε χώρα ενώπιον του ανώτατου δικαστηρίου, στο οποίο έχει προσφύγει ο Θ. Κασσελακης προκειμένου να αναιρεθεί η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου. Στο σκεπτικό του το δευτεροβάθμιο δικαστήριο υποστήριξε -όπως και νωρίτερα το πρωτόδικο- πως ο πατέρας του Στεφ. Κασσελάκη πρέπει να καταβάλει τους φόρους, κρίνοντας ότι ο ίδιος «ήταν ο δικαιούχος και ο εν τοις πράγμασι ασκών τη διοίκηση της εταιρείας στην Ελλάδα και ότι αφού μοναδικό αντικείμενο εργασιών της εταιρείας στην Ελλάδα ήταν η εκμετάλλευση του συγκεκριμένου ακινήτου», εκείνος οφείλει να καταβάλει τα ποσά. Μάλιστα, κατά τους διοικητικούς δικαστές, ο Θ. Κασσελακης «έχει υπογράψει και αποδεχθεί, ως νόμιμος εκπρόσωπος, τα πρακτικά διοικητικής επίλυσης της διαφοράς για τους επιβληθέντες φόρους εισοδήματος σε βάρος της υπεράκτιας εταιρείας».

Όπως είναι γνωστό, η συγκεκριμένη οφσόρ, της οποίας μοναδικοί μέτοχοι ήταν ο προσφεύγων και η σύζυγος του, εμφανιζόταν ως ιδιοκτήτρια του ακινήτου στην Εκάλη, ωστόσο η ελληνική Δικαιοσύνη έκρινε πως η δραστηριότητα της έχει διαλυθεί και ότι υπόλογος για την καταβολή των καταλογιστέων φόρων είναι ο Θ. Κασσελακης.

Μάλιστα, η εισηγήτρια στη σημερινή συζήτηση ενώπιον του Στ’ Τμήματος του ΣτΕ, Βαρβάρα Ραυτόπουλου, κατά την αγόρευσή της επεσήμανε ότι «σε περίπτωση  που μια αλλοδαπή επιχείρηση έχει ως μοναδικό αντικείμενο την εκμετάλλευση ακινήτου κυριότητας της, την οποία εν συνεχεία μεταβιβάζει νομίμως με αποτέλεσμα να εκλείπει κάθε αντικείμενο δραστηριότητά της, ενώ δεν ευρίσκεται πλέον στη δηλωμένη στην Ελλάδα έδρα της, η  διακοπή αυτή της δραστηριότητάς της, η οποία μάλιστα είναι οριστική, ισοδυναμεί με λύση της επιχείρησης αυτής κατά την έννοια των φορολογικών διατάξεων». Μάλιστα, ανέφερε ότι διαφορετική ερμηνεία θα είχε σαν αποτέλεσμα διοικούντες και εκπρόσωποι αλλοδαπών εταιριών, επιχειρήσεων ή οργανισμών να έχουν τη δυνατότητα «να μεθοδεύουν την απαλλαγή τους από την ευθύνη τους για τις φορολογικές υποχρεώσεις αυτών των επιχειρήσεων και οργανισμών έναντι του Δημοσίου απλώς με την παύση της υποκείμενης σε φόρο οικονομικής δραστηριότητάς τους».

Από την πλευρά του, ο Θ. Κασσελάκης μέσω των πληρεξουσίων δικηγόρων του, υποστήριξε ότι η αδρανοποίηση της οφσόρ στην Ελλάδα δεν ισοδυναμεί με διάλυσή της, αντιθέτως θα πρέπει να θεωρηθεί δραστήρια.

Όπως ισχυρίστηκαν, οι φόροι που έχουν  καταλογιστεί θα πρέπει να καταβληθούν από την λιβεριανή οφσόρ εταιρεία η οποία είναι ενεργή και όχι από τον πατέρα του Στέφανου Κασσελάκη.

Τέλος, η πλευρά Κασσελάκη υποστήριξε ότι με την έκδοση της δευτεροβάθμιας απόφασης έχει παραβιαστεί η συνταγματική προστασία της επιχειρηματικής ελευθερίας και οι αποφάσεις τους είναι αντίθετες στην διάκριση των εξουσιών.