Τα “καμπανάκια” που χτύπησε ο Τσίπρας

Ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων. Ένα «αίτημα» που φαίνεται αυτονόητο για μια σημαντική μερίδα των προοδευτικών πολιτών έφερε στο επίκεντρο ο Αλέξης Τσίπρας με ομιλία σε εκδήλωση του ινστιτούτου του για το Κράτος Δικαίου και την Δημοκρατία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρώην πρωθυπουργός επιχειρεί κάτι τέτοιο από το συγκεκριμένο «βήμα». Η ποιοτική διαφορά, όμως, συνίσταται στον επιτακτικό χαρακτήρα με τον οποίο το έθεσε και στον τρόπο που το συνέδεσε με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση.

Αν και στο ακροατήριό του περιλαμβάνονταν ο Σωκράτης Φάμελλος και ο Αλέξης Χαρίτσης, ο Αλέξης Τσίπρας κατέστησε σαφές ότι δεν αναφέρεται μόνον στον ΣΥΡΙΖΑ και την Νέα Αριστερά. Η αναφορά του σε πολιτικές δυνάμεις που ακόμη και σήμερα με το ζήτημα των Τεμπών να βρίσκεται στο επίκεντρο «δε μπορούν να συμφωνήσουν ακόμη και για έναν κοινό βηματισμό μέσα στο κοινοβούλιο» ξεκαθάρισε πως τα «καμπανάκια» κινδύνου που χτύπησε αφορούν και το ΠΑΣΟΚ.

Οξύνει την κριτική

Είναι εμφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας σταδιακά οξύνει την κριτική προς όλο το φάσμα του λεγόμενου «προοδευτικού τόξου». Κάτι που προκύπτει αν κανείς συγκρίνει τις δημόσιες τοποθετήσεις του τον τελευταίο χρόνο.

Πέρσι τον Ιούνιο επισήμανε την ανάγκη του «μαζί» για τις δυνάμεις της προόδου. Σε εκδήλωση του Ινστιτούτου του στις 21 Οκτωβρίου προειδοποιούσε ότι τα πολιτικά επίδικά πιθανά να μην μπορούν πλέον να απαντηθούν με τα «εκλογικά μαθηματικά». Στις 13 Δεκεμβρίου σε εκδήλωση για την μεταπολίτευση ανέφερε πως δεν μπορεί κανείς να μιλά για προοδευτική κυβέρνηση στην χώρα  «αν δεν κινηθούν οι ηγεσίες των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου σε αυτή την κατεύθυνση».

Στη χθεσινή του παρέμβαση δήλωσε εμφατικά: «Υπάρχει ο κίνδυνος να γίνουν μέρος του προβλήματος, και εκείνοι που εκ των πραγμάτων οφείλουν να είναι μέρος της λύσης»! Μια θέση με πολλούς αποδέκτες που βάζει ευθέως και το ζήτημα του χρόνου στην εξίσωση. Εκτιμώντας αναφορικά με το «γκέλ» των κατακερματισμένων πολιτικών δυνάμεων του χώρου στην κοινωνία πως «ας μη κρυβόμαστε, η εικόνα εκεί έξω δεν είναι καλή, ούτε για την αντιπολίτευση. Ανεξάρτητα ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο».

Η ερμηνεία του κοινωνικού παράγοντα

Αξίζει να σημειωθεί ότι την έντονη κοινωνική κινητικότητα με αφορμή τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις για τα Τέμπη ο Αλέξης Τσίπρας δεν την ερμηνεύει μόνον ως αντίδραση προς τις πρακτικές του Μεγάρου Μαξίμου. Αντιθέτως, τη «μεταφράζει» ως αναζήτηση πολιτικής διεξόδου η οποία δεν φαίνεται να δίνεται.

Όπως είπε «η πρωτοφανής στον όγκο, αλλά και στην ώριμη και δημοκρατική αποφασιστικότητα, πρόσφατη κινητοποίηση, με το αίτημα για δικαιοσύνη, φως, οξυγόνο, αποτελεί κατά τη γνώμη μου μια απάντηση ελπίδας. Γιατί συνένωσε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, με διαφορετικές πολιτικές ή και κομματικές προτιμήσεις, διαφορετικά ιδεολογικά πιστεύω, από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, σε μια μαχητική ομοφωνία δημοκρατίας και δικαιοσύνης».

Μοντέλο διεξόδου

Παράλληλα με αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας φάνηκε να έχει στη σκέψη του ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο διεξόδου. Τέτοιο που προϋποθέτει βήματα πολιτικής σύγκλισης των προοδευτικών δυνάμεων με προγραμματικό τρόπο. Στη βάση αυτή τόνισε την ανάγκη για αλλαγή οπτικούς του «προοδευτικού φάσματος».

Μίλησε για μία «νέα ανάγνωση και στάση, χωρίς τα χτεσινά στερεότυπα και τους κομματικούς, μικροκομματικούς, ή και προσωπικούς εγωισμούς».

Επίσης, αναφέρθηκε εκτός από τον κοινοβουλευτικό συντονισμό του προοδευτικού χώρου και στην δυνατότητα «να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ σχέδιο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που θα επουλώσει τις πληγές της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης». Φράση που παραπέμπει ευθέως σε διαδικασίες κατάρτισης κυβερνητικού προγράμματος. Επισημαίνοντας μάλιστα ότι, εφόσον το κοινωνικό υπόβαθρο φαίνεται να υπάρχει πλέον, «είναι ευθύνη πρωτίστως των ηγεσιών της προοδευτικής αντιπολίτευσης, να δώσουν απαντήσεις».