Θέλει λύση στο Σκοπιανό η ΝΔ;

Του Γ. Λακόπουλου

Μπορεί το Σκοπιανό να επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις; Να οδηγήσει πχ σε πρόωρες εκλογές, με ή χωρίς ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης; Στην πολιτική τίποτε δεν πρέπει να αποκλείεται. Αλλά πραγματικά σημάδια τέτοιων εξελίξεων δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο η αναθέρμανση της παλιάς συζήτησης  για λύση, με αφορμή τη διαφαινόμενη διαλλακτικότητα της νέας ηγεσίας στα Σκόπια.

Αυτό φέρνει αυτομάτως στο τραπέζι το θέμα του ονόματος και ο πρώτος που έσπευσε να επωφεληθεί είναι ο Πάνος Καμμένος. Εμφανίζεται ως «μακεδονομάχος» 25 χρονιά από τότε που ο Αντώνης Σαμαράς δέσμευσε ένα δυσανάλογο κεφάλαιο της ελληνικής διπλωματίας σε ένα πρόβλημα, το οποίο από δικά του λάθη δεν λύθηκε στην ευρωπαϊκή συνοδό Κορυφής που αναγνώρισε όσα κράτη προέκυψαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Εν συνεχεία διογκώθηκε πάλι εξ αιτίας του.

Ότι η πρωτοβουλία έρχεται από τα Σκόπια – προβάλει ως ευκαιρία για λύση- την οποία θα πιστωθεί απρόσμενα ο Τσιπρας. Σ’ αυτό οφείλεται η περιπλοκή που προσπαθεί να δημιουργήσει η ΝΔ, με  πολιτικά παιχνίδια, συνηθισμένα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Σε μια φάση που δεν ξέρουμε τις τελικές διατυπώσεις από την πλευρά των Σκοπίων στην Ελλάδα σηκώνεται κουρνιαχτός από την πλευρά της αντιπολίτευσης.

Οι  αντιρρήσεις που προβάλει αυτή την περίοδο ο Καμένος για το όνομα αξιοποιούνται αντιπολιτευτικά από την ΝΔ, μάλλον χωρίς  βαθιά προπαρασκευή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε να θέσει θέμα δεδηλωμένης. Όχι επειδή η κυβέρνηση «έχει δυο γραμμές» άλλα «αν η κυβέρνηση έχει δυο γραμμές». Περίεργη σπουδή. Ένα θέμα που θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί με συλλογική εθνική ευθύνη, εγγράφεται στην ατζέντα της ΝΔ ως  …προσδοκία να … πέσει η κυβέρνηση εξ αίτιας του. Προτού καν τα κόμματα καθίσουν όπως οφείλουν στο τραπέζι της συνεννόησης. Για την ακρίβεια η ΝΔ αρνείται την ίδια τη συνεννόηση και προσπαθεί να στήσει σκηνικό ενδοκυβερνητικής σύγκρουσης. Καμιά σχέση με το Βουκουρέστι όταν το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση δια του Γ. Παπανδρέου στήριξε τον Καραμανλή.

Το περίεργο είναι ότι η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση  αναδεικνύει στην τρέχουσα επικαιρότητα διαφωνίες στο  ενδοκυβερνητικό στρατόπεδο, ενώ μάλλον είναι περισσότερες στο δικό της χώρο- και ίσως γι αυτό το κάνει. Ήδη η -αναρμόδια εσωκομματικά- Ντόρα Μπακογιάννη σχεδόν καθημερινά ωθεί τα  πράγματα σε μια ανάγνωση που έχει προφανή στόχο να φέρει σε δύσκολη θέση τον Αντώνη Σαμαρά. Ο ίδιος σιωπά. Είτε από αμηχανία, είτε γιατί κατή ετοιμάζει. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον μια ρητορική σαν του Καμένου εκ μέρους του.

Στην ουσία τώρα:  υπάρχει σήμερα η λύση που δεν υπήρξε παλιότερα; Πάντα υπάρχει, όταν τα χαρτιά είναι ανοιχτά. Το 1992-93 δεν ήταν. Δεν ξέρουμε καν τι ήθελε ο Σαμαράς. Ο ίδιος έλεγε ότι έριξε την κυβέρνηση για να να μην παραδώσει το όνομα της Μακεδονίας. Αλλά ο πρωθυπουργός που ανατράπηκε κατήγγειλε ως πραγματικό λόγο της ανατροπής την υποκίνηση του υπουργού του από τα «διαπλεκόμενα συμφέροντα». Ο ίδιος ο Μητσοτάκης προτιμούσε τη μυστική διπλωματία- ταυτόχρονα με τον Μιλόσεβιτς και τον Γκλιγκόρωφ -που θεσμοθετούσε τον σκοπιανό αλυτρωτισμό- δια του στρατηγού Γρυλάκη.

Αυτή τη στιγμή δεν ξέρουμε τις ακριβείς θέσεις των κυβερνήσεων Τσίπρα και Ζάεφ για την ενδεχόμενη λύση. Ξέρουμε όμως τι επιδιώκει η ΝΔ: να μην φτάσουμε σε λύση! Όχι μόνο για να μην επωφεληθεί η κυβέρνηση. Κυρίως γιατί η λύση που ενδέχεται να προκύψει θα δοκιμάσει κυρίως τη δίκη της συνοχή.  Αποκαλύπτεται όμως από τις αντιφάσεις της: αν πέσει η κυβέρνηση το πρόβλημα θα παραμείνει άλυτο και αν λυθεί δεν θα έχει πέσει η κυβέρνηση.