Τραμπ όπως Μπέος;

Εδώ και λιγότερο από μια εβδομάδα ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πλέον και επισήμως ο 47ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και ήδη έχει προβεί σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού, εσωστρέφειας και μισαλλοδοξίας.

Πεπεισμένος ότι έχει τις ευλογίες του Θεού (του) επιτίθεται εναντίον της «κακιάς» αμερικανικής δικαιοσύνης που τον κυνήγησε άδικα και υπόσχεται την «υγιή επανεγκαθίδρυσή» της. Βάλλει κατά των «παράνομων μεταναστών» που εισβάλλουν στη χώρα (του), τους οποίους αποκαλεί αδιακρίτως εγκληματίες και ψυχικά διαταραγμένους. Υπόσχεται πλήρη αποκατάσταση της ελευθερίας της έκφρασης, που κατά την άποψή του μέχρι πρότινος είχε περιοριστεί στη χώρα (του). Διατάσσει την αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από τη Συμφωνία του Παρισιού, η οποία έχει ως στόχο την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, και καταλύει ευνοϊκές για την προστασία του περιβάλλοντος ρυθμίσεις, όπως είναι η ενθάρρυνση των αυτοκινητοβιομηχανιών προς την κατασκευή ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Εκμηδενίζει τις κατακτήσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας με το να επισημαίνει ότι πλέον η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών αναγνωρίζει δύο φύλα, το αρσενικό και το θηλυκό.

Και αναφέρεται σε όλα αυτά χρησιμοποιώντας αόριστες, πομπώδεις, αδέξιες, απλοϊκές αλλά πιασάρικες φράσεις όπως «η επανάσταση της κοινής λογικής», «θα σφυρηλατήσουμε μια κοινωνία που δε θα δίνει σημασία στο χρώμα αλλά στην προσωπική αξία», «η δύναμη του έθνους μας θα σταματήσει όλους τους πολέμους», «είμαστε Αμερικανοί, το μέλλον είναι δικό μας και η χρυσή εποχή μας μόλις άρχισε».

Το προφίλ του Τραμπ, ο λεγόμενος Τραμπισμός, ενέχει την εξής αντιφατικότητα: είναι εμφανώς κωμικοτραγικό και ταυτόχρονα περιέργως αήττητο. Και το συγκεκριμένο μόρφωμα δεν είναι αμιγώς αμερικανικής προέλευσης. Δε θα μιλήσω εδώ για την περίπτωση της Τζόρτζια Μελόνι, του Νάιτζελ Φάρατζ ή της Μαρίν Λε Πεν. Θα μιλήσω για μια μικρογραφία του μορφώματος αυτού που συναντάται στην Ελλάδα, για την περίπτωση του Αχιλλέα Μπέου, ο οποίος δυστυχώς είναι ο δήμαρχος της πόλης από την οποία κατάγομαι και στην οποία ψηφίζω.

Και στην περίπτωση Μπέου έχουμε πλήρη απαξίωση των θεσμών και ιδίως της δικαιοσύνης, όταν δεν του αρέσει κάποια δικαστική απόφαση που τον αφορά, περιφρόνηση των δημοσιογράφων που δεν του κάνουν χατίρια, bullying σε εργαζόμενους, χλευασμό του γυναικείου φύλου, τη φιλοδοξία να κάνει την πόλη (του) τουλάχιστον «Μονακό» και να βάλει στη «θέση» τους τους «π@@στηδες», αλλά και δηλώσεις ότι θα «χυθεί αίμα» αν εγκατασταθούν αιτούντες διεθνή προστασία στο Βόλο. Και στην περίπτωση Μπέου έχουμε σταθερή νίκη της γραφικότητας, της έλλειψης παιδείας, της αδικίας, του εμπαιγμού. Και ως Βολιώτισσα δε μου είναι καθόλου ξένη η αίσθηση ματαιότητας και απογοήτευσης που πολύ πιθανό να αισθάνεται κάθε Αμερικανός πολίτης που δεν ψήφισε Τραμπ, θεώρησε ότι δε θα επανεκλεγεί αλλά, τελικά, τον βλέπει μπροστά του πανίσχυρο όσο ποτέ.

Το ότι ο Τραμπ και ο Μπέος είναι τερατογενέσεις είναι το μόνο σίγουρο. Το ότι η συμπεριφορά τους, οι αποφάσεις τους και οι τοποθετήσεις τους έχουν προκαλέσει, προκαλούν και θα συνεχίσουν να προκαλούν τη δριμύτατη κριτική του προοδευτικού χώρου και των σκεπτόμενων πολιτών εν γένει, επίσης. Το ζήτημα είναι η έκφραση αυτής της κριτικής να μη μας παρασύρει σε ένα κίνημα «Αντι-Τραμπισμού» ή «Αντι-Μπεϊσμού», καθώς, ενώ θεωρούμε ότι εναντιωνόμαστε σε ό,τι ο Τραμπ και ο Μπέος εκπροσωπούν, στην πραγματικότητα καθοριζόμαστε από τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους.

Ο δημοκρατικός πολιτικός κόσμος, παγκοσμίως, πρέπει να επιτέλους να παραδεχτεί ότι η φυσιογνωμία του παραδοσιακού, συνετού θα λέγαμε, πολιτικού δεν εμπνέει πια ιδιαίτερα τον σύγχρονο πολίτη, ο οποίος συνήθως την θεωρεί αδιάφορη και βαρετή. Τις εκτενείς δε ομιλίες του συγκεκριμένου πολιτικού για ιδεολογίες και αξίες τις εκλαμβάνει συχνά ως θόρυβο που διακόπτουν προσωρινά και αδικαιολόγητα την προσπάθεια του να αντιμετωπίσει τις ζόρικες (οικονομικές) δυσκολίες της καθημερινότητάς του.

Μέχρι στιγμής, γίνεται προσπάθεια να νικηθεί ο Τραμπ ή… ο Μπέος με τα μέσα που τους έχουν φέρει στην εξουσία: μέσω δηλαδή ενός παρωχημένου αλλά ακόμη κρατούντος πολιτικού συστήματος, το οποίο είναι εμφανές ότι έχει διαταραχθεί και το οποίο βασίζεται σε συγκεκριμένα επαναλαμβανόμενα και αναμενόμενα μοτίβα, έστω και αν έχει αρκετές φορές καλές προθέσεις απέναντι σε αποδεδειγμένα αξιόλογους σκοπούς όπως η προστασία του περιβάλλοντος και η προώθηση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+.

Πρέπει, όλοι μας, να δούμε κατάματα αυτό το κενό που υπάρχει απέναντι από τις Τραμπικές και τις Μπεϊκές καρικατούρες. Kαι με αυτοκριτική, ειλικρίνεια, τόλμη, αποφασιστικότητα και φρέσκια ματιά, ατομικά και συλλογικά, κοιτώντας γύρω μας και μπροστά μας και όχι πίσω μας, να μεθοδεύσουμε τρόπους, προκειμένου να επωφεληθούμε από την ευκαιρία που μας δίνεται να δημιουργήσουμε ένα νέο αυτόφωτο ρεύμα στο πολιτικό σκηνικό. Το ρεύμα αυτό δε θα ετεροκαθορίζεται από παθογένειες και θα συνιστά μια ουσιαστική προσπάθεια των υπαρχουσών πολιτικών δυνάμεων για εύρεση μιας ρεαλιστικής πρότασης διακυβέρνησης. Εξάλλου, κάθε διατάραξη της υφιστάμενης κατάστασης συνιστά μια πολλά υποσχόμενη δυνατότητα εξέλιξης.

*Η Κίρκη Πατσιαντά είναι δικηγόρος, Διδάκτωρ Νομικής.