Χάρης Τσιόκας: Οξυγόνο δημοκρατίας η αντιπαράθεση βιώσιμων εναλλακτικών προγραμμάτων διακυβέρνησης

Η συζήτηση που θα ακολουθήσει για τον προϋπολογισμό στη Βουλή δεν μπορεί και δεν πρέπει να σκεπαστεί από την ψευδεπίγραφη και ανέξοδη για το σύστημα «αριθμολαγνεία» των ημερών…

Αντιθέτως, παρέχει τα ερείσματα για να ανοίξει επιτέλους, πολιτικά και κοινωνικά, ο δρόμος της τεκμηριωμένης αντιπαράθεσης προγραμμάτων για την αλλαγή του κοινωνικού και παραγωγικού μοντέλου – ενός μοντέλου που παράγει γεωγραφικές και κοινωνικές ανισότητες, συρρικνώνει την εγχώρια παραγωγική βάση και καθιστά τη χώρα (άνευ όρων) δεδομένο σύμμαχο στις γεωπολιτικές ανακατατάξεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι καταγράφεται ρεκόρ κερδών δισεκατομμυρίων ευρώ, όχι μόνο από στις συστημικές τράπεζες και τις περισσότερες εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες, αλλά και στα μερίσματα από τα bonus των μεγαλομετόχων εταιρειών!

Πρόσβαση στα Ευρωπαϊκά προγράμματα, την πράσινη μετάβαση και τις νέες τεχνολογίες έχουν οι λίγοι και ημέτεροι που κερδοσκοπούν .

Την ίδια στιγμή, η εγχώρια παραγωγική βάση, για παράδειγμα οι περίπου 700 χιλιάδες μικρομεσαίοι και άλλοι τόσοι αγρότες, συνθλίβονται στις συμπληγάδες του τραπεζικού συστήματος (που οι ίδιοι αναδιάρθρωσαν από το υστέρημα τους) βρίσκοντας ανυπέρβλητα τείχη πρόσβασης στα προγράμματα και τις χρηματοδοτήσεις.

Η εργασία έγινε επισφαλής απασχόληση, η ελληνική οικογένεια ζει με εισοδήματα αντοχής 25 και κάτω ημερών κι η νέα γενιά φεύγει γιατί δε μπορεί ούτε να ονειρεύεται…

Σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, ο κοινωνικός και οικονομικός διχασμός διαμορφώνει μια πλειοψηφία που έχει ανάγκη από οξυγόνο δημοκρατίας. Αναζητείται επανασύνδεση της κοινωνικής με την πολιτική αντιπολίτευση . Της ύπαρξης δηλαδή, σοβαρών εναλλακτικών κομμάτων εξουσίας ώστε να τερματισθεί η ασυδοσία μιας ανεξέλεγκτης κυβέρνησης λίγων και ημέτερων.

Δεν αρκεί ο αντικυβερνητισμός του διαδικτύου. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να αφεθεί χώρος όπως έχει συμβεί στην Αμερική ή στη Γαλλία, για κόμματα που ανταγωνίζονται απλώς την αλλαγή προσώπων στη διαχείριση πολιτικών οι οποίες οξύνουν ανισότητες…

Δυστυχώς, ο προοδευτικός χώρος διέρχεται μια άνευ προηγούμενου κρίση εσωστρέφειας, κυριαρχούν επικοινωνιακά μικροανταγωνισμοί για την αδιάφορη κοινωνικά θέση στο κάδρο της αντιπολίτευσης. Εξαντλούν τα ζητούμενα στο ποιος θα είναι δευτεροτριτος!

Δεν υπάρχει όμως η πολυτέλεια του χρόνου. Στις επόμενες Εκλογές για να συμμετέχει η κοινωνία και να γίνει ενεργός θέλει να δει αξιόπιστα μια κοινωνικοπολιτική συμμαχία που θα αντιπαραθέτει ένα τεκμηριωμένο εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης.

Γίνεται έτσι αδήριτη ανάγκη, μια συντεταγμένη πορεία όλου του προοδευτικού χώρου με μονομέτωπο αγώνα για την αλλαγή της πολιτικής ατζέντας με κοινωνικούς όρους.

Υπάρχουν τα πεδία της κοινωνικής συνάντησης των προοδευτικών κομμάτων προκειμένου μεταξύ των άλλων να φωτισθούν με μέτρα πολιτικής οι διέξοδοι που θα οφείλουν τους εργαζόμενους , τις παραγωγικές δυνάμεις , την ελληνική περιφέρεια τη νεολαία κτλ.

Μπορούμε δηλαδή και πρέπει να καταστεί διακριτό, με ποια κοινωνική και πολιτική συμμαχία συμπορευόμαστε, προκειμένου στη δημοκρατία μας να γνωρίζει ο πολίτης τον εναλλακτικό δρόμο έχοντας δυνατότητα συμβολής και συνδιαμόρφωσης!

Οι συστημικές δυνάμεις διακρίνουν ότι η ΝΔ δεν είναι πλέον αυτοδύναμο κόμμα για να τις υπηρετήσει και αναζητούν αναχώματα συμπληρωματικά στην Ακροδεξιά και στο χυλό που ονομάζουν κέντρο.

Η απάντηση στο σχέδιο τους να προσθέσουν νέα τετραετία δικής τους διακυβέρνησης είναι η δημιουργία μετώπου κοινωνικοπολιτικής συμπόρευσης με καθαρή την οριογραμμή της εναλλακτικής διακυβέρνησης!

Αυτή ήταν η παρακαταθήκη της μεταπολίτευσης που έδινε ρόλο στον πολίτη να επιλέγει ανάμεσα σε εναλλακτικά κόμματα διακυβέρνησης ! Και αυτό έκανε τα κόμματα να μην υπηρετούν του λίγους αλλά να αναζητούν την στήριξη των πολλών.

Είναι τώρα η ώρα των πολιτικών ηγεσιών που αυτοπροσδιορίζονται στον προοδευτικό χώρο χωρίς να καταργήσουν την πολιτική τους αυτονομία και τη θεμιτή διεύρυνση της επιρροής τους να προτάξουν το κοινωνικά και παραγωγικά καλό για τη χώρα επαναφέροντας την χρήσιμη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.