Χαρίτσης για Ολυμπιακό: “Σε ευχαριστούμε που μας έκανες να νιώσουμε και πάλι παιδιά’

Τον πρώτο του ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τη Μονακό, στο παλιό γήπεδο Καραϊσκάκη το μακρινό 1992 και τα συναισθήματα που ένιωσε τότε, θυμήθηκε σε ένα “νοσταλγικό και οπαδικό” ποστ, όπως το χαρακτήρισε, ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης, λίγες ώρες πριν το σφύριγμα της σέντρας στην “OPAP Arena” για τον τελικό του Conference League ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τη Φιορεντίνα, που παίζουν αντιμέτωποι για πρώτη φορά στην ιστορία.

“Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ζούσα όμως το σημερινό. Ο Θρύλος σε τελικό ευρωπαϊκού! Απερίγραπτα συναισθήματα, δεν μπαίνουν στο χαρτί!“, έγραψε ο Αλέξης Χαρίτση στη γεμάτη νοσταλγία ανάρτησή του, ευχαριστώντας τον Ολυμπιακό που τον έκανε να νιώσει και πάλι παιδί, ενώ δεν δίστασε να αφήσει αιχμές για το πώς έχει εξελιχθεί το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο “των εκατομμυριούχων παικτών που δεν ξέρουν τι σημαίνει ‘παίζω για τη φανέλα’ και των ολιγαρχών – ιδιοκτητών που χρησιμοποιούν τις ΠΑΕ για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα”, θίγοντας παράλληλα το πρόβλημα της οπαδικής βίας.

Αναλυτικά όσα έγραψε:

Πρώτο μου παιχνίδι στο (παλιό) Καραϊσκάκη ήταν αυτό με τη Μονακό για το Κύπελλο Κυπελλούχων το μακρινό 1992. Ο Ολυμπιακός πήρε την πρόκριση χάρη στην εκπληκτική εμφάνιση του Γιώργου Μύρτσου. Ήταν η βραδιά που ένα ολόκληρο γήπεδο φώναζε στον γνωστό για τα νυχτοπερπατήματα του τερματοφύλακα: “Μύρτσο γερά, το βράδυ στον Καρρά!”

Θυμάμαι ακόμα τα ατελείωτα παρακάλια στον πατέρα μου για να ανέβουμε στην Αθήνα για το ματς, το 12ωρο (τότε!) κοπιαστικό ταξίδι πήγαινε – έλα από την Καλαμάτα κατευθείαν στο γήπεδο και αμέσως πίσω γιατί είχαμε και σχολείο την επόμενη μέρα, την βασανιστική προσμονή όλες τις προηγούμενες μέρες, το σοκ της εισόδου στο κατάμεστο Καραϊσκάκη, το φελιζόλ στην τσιμεντένια εξέδρα (καθίσματα ούτε για δείγμα τότε), τα ξέφρενα πανηγύρια, τον θαυμασμό των συμμαθητών μου την επόμενη μέρα που “ήμουνα μέσα”. Από τότε μεσολάβησαν άπειρες χαρές, θρίαμβοι, αποτυχίες και πίκρες, μεγάλες πίκρες (ο άτιμος ο Κοντε και ο αέρας που έσωσε τη Γιουβε!).

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ζούσα όμως το σημερινό. Ο Θρύλος σε τελικό ευρωπαϊκού! Απερίγραπτα συναισθήματα, δεν μπαίνουν στο χαρτί!

Ναι, ξέρω, το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο των εκατομμυριούχων παικτών που δεν ξέρουν τι σημαίνει “παίζω για τη φανέλα” και των ολιγαρχών – ιδιοκτητών που χρησιμοποιούν τις ΠΑΕ για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα, είναι εξόχως προβληματικό. Το τυφλό οπαδιλίκι και η βία που πολλές φορές έχει και ακροδεξιά χαρακτηριστικά, δημιουργούν αποστροφή.

Η συγκίνηση όμως που εξακολουθεί να δημιουργεί το λαϊκότερο άθλημα στον πλανήτη, οι έντονες μνήμες από τόσα χρόνια στα γήπεδα, η αγάπη για την ομάδα που περνάει από πατέρα σε γιο (“εμείς είμαστε κόκκινοι σε όλα”, έλεγες πάντα), τα συναισθήματα που νιώθεις όταν βλέπεις την ομάδα σου να φτάνει σε μια τέτοια ιστορική στιγμή, είναι πραγματικά μοναδικά!

Ό,τι και να γίνει απόψε, ΜΠΡΆΒΟ ρε Θρύλε! Σε ευχαριστούμε που μας έκανες να το ζήσουμε αυτό! Που μας έκανες να νιώσουμε και πάλι παιδιά!

Γιατί πώς να το κάνουμε,

“είσαι στο μυαλό, κάτι μαγικό”!