5 λόγοι γιατί το “Little Women” είναι η τέλεια ταινία να δεις σήμερα

Κάποιες φορές έχει νόημα να κατηγοριοποιούμε ταινίες ανάλογα με τα είδη, δράμα, κωμωδία, περιπέτεια, όλα τα γνωστά. Είναι χρήσιμο κιόλας, ώστε να ξέρεις τι ψάχνεις εσύ ή ο συνομιλητής σου. «Τι ταινίες βλέπεις;» – «Ρομαντικές κομεντί», άρα ξέρεις πού να κινηθείς.

Κάποιες φορές όμως ο διαχωρισμός γίνεται με τελείως διαφορετικό τρόπο. Κάποιες φορές έχει να κάνει αποκλειστικά με το mood, με τον καιρό, με την εποχή, με την ευρύτερη διάθεση. Όπως σήμερα ας πούμε, μια κρύα, χιονισμένη μέρα του χειμώνα.

Για να το πούμε αλλιώς, κάποιες φορές αυτό που χρειάζεσαι είναι το πολύ συγκεκριμένο είδος ταινιών «έξω έχει χιόνι, μέσα έχει ζέστη». Συνήθως, συναισθηματικά πλούσια φιλμ με ζεστά χρώματα και χαρακτήρες που βιώνουν έντονες καταστάσεις – συνήθως σε ένα ασφαλές (οικογενειακό, αλλά όχι μόνο) πλαίσιο.

Δεν είναι τυχαίο που το “Little Women” έχει περάσει αρκετές μέρες πρόσφατα στο τοπ-10 του Netflix, μιας και είναι ακριβώς μια τέτοια ταινία. Και σήμερα, η μέρα που ίσως τη χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη. Να λοιπόν πέντε λόγοι για τους οποίους σήμερα είναι η τέλεια μέρα για να (ξανα)απολαύσεις τις κατά Γκρέτα Γκέργουιγκ “Μικρές Κυρίες”.

1. Η ταινία έχει έντονη χριστουγεννιάτικη αύρα, κι όχι μόνο επειδή κάθε πυκνό οικογενειακό δράμα ταιριάζει εκ φύσεως με την εποχή. Η διασκευή του κλασικού πια βιβλίου της Λουίζα Μέι Άλκοτ, που σημάδεψε γενιές αναγνωστών και αναγνωστριών, περιστρέφεται γύρω από τις ζωές 4 αδελφών μιας οικογένειας στον απόηχο του εμφυλίου, που προσπαθούν η κάθε μία να αφήσει το στίγμα της και να χαράξει τη δική της διαδρομή σε μια κοινωνία φτιαγμένη για να κάνει κάθε τους βήμα δύσκολο.

Τα Χριστουγεννιάτικα πρωινά παίζουν το δικό τους ρόλο αφηγηματικής άγκυρας μέσα σε αυτό το στόρι, ειδικά χάρη στον τρόπο με τον οποίο η Γκρέτα Γκέργουιγκ (“Lady Bird”, “Frances Ha”) έχει επιλέξει να διασκευάσει την ιστορία. Όχι ακολουθώντας τη γραμμική εξιστόρηση καταστάσεων και γεγονότων, αλλά μεταπηδώντας σε στιγμές στο χρόνο ακολουθώντας το ένστικτο και το συναίσθημα. Οι αντιθέσεις είναι έντονες και κάθε στιγμή μοιάζει έτσι πιο σημαντική, σα να αντηχεί περισσότερο στον χρόνο.

2. Το να παρακολουθούμε πλήρως σχηματισμένες, συναρπαστικές ηρωίδες να χαράζουν τις δικές τους ξεχωριστές διαδρομές μας κάνει ως θεατές πάντα να λαμβάνουμε ικανοποίηση. Το καστ είναι γεμάτο αστέρια, από τις υποψήφιες για Όσκαρ Σίρσα Ρόναν και Φλόρενς Πιου, μέχρι την Έμμα Γουάτσον και την Ελάιζα Σκάνλεν (και φυσικά τις θρυλικές Μέριλ Στριπ και Λόρα Ντερν ως μεγαλύτερες γυναίκες της οικογένειας), κάθε μία από τις αδερφές Μαρτς έχει τη δική της οπτική του κόσμου, τα δικά της “θέλω” και τις δικές της αγωνίες.

Το δε φινάλε (χωρίς spoiler φυσικά) όχι απλά εμπεριέχει κάτι το πανηγυρικό, αλλά το κάνει μέσα από μια έξυπνη οπτική πάνω στο ταξίδι της Τζο και στη θέση του βιβλίου (και της ταινίας!) ως κομμάτι των αφηγήσεων που θέλει να απολαμβάνει το κοινό – αλλά ίσως και οι ίδιοι οι δημιουργοί.

3. Αυτή η κλασική πια σκηνή με την είσοδο του Μπομπ Όντενκερκ να εκστομίζει τον τίτλο της ταινίας:

Ο Όντενκερκ, στο ρόλο του πατέρα Μαρτς, είναι τέλεια επιλογή. Ένας ηθοποιός αγαπητός σε όλη την οικουμένη (όπως είχε φανεί πρόσφατα και λόγω της περιπέτειας της υγείας του, όταν πλήθη αγνώστων γέμισαν τα social media με ευχές, αγωνία και τελικά συγκίνηση όταν όλα πήγαν καλά), που απλά εμφανίζεται στη διάρκεια του φιλμ για να υπογραμμίσει αυτό που ήδη ξέραμε: Το πόσο υπέροχες είναι αυτές οι ηρωίδες.

Πώς γίνεται να μην γεμίσει η ψυχή σου με αυτή τη σκηνή;

4. «Απλά δε νομίζω πως υπάρχουν αρκετές ταινίες για αυτή τη σχέση [μητέρας και κόρης]. Για το πόσο περίπλοκη και συναρπαστική και όμορφη και τρελή είναι. Αν σταματήσεις μια τυχαία γυναίκα στο δρόμο και τη ρωτήσεις πώς είναι η σχέση με τη μητέρα της, δε θα πάρεις ποτέ μια απλή απάντηση. Κι αυτό απλά δε συμβαίνει συχνά στο σινεμά. Μπορώ να σκεφτώ πολλές ταινίες και πολλά βιβλία και πολλά θεατρικά για πατεράδες και γιους. Εκείνη είναι μια σχέση καλά καταγεγραμμένη. Αυτή εδώ, λιγότερο.»

Αυτά μας έλεγε η Γκρέτα Γκέργουιγκ πριν λίγα χρόνια, μιλώντας για το επίσης εξαιρετικό “Lady Bird” της. Στην δεύτερη ταινία της η εστίαση μετακινείται πρωτίστως σε σχέσεις μεταξύ αδελφών, όμως ο πυρήνας της έγνοιας της παραμένει κοινός. Και συνεχίζει να αφορά περίπλοκες γυναίκες ηρωίδες και τις μεταξύ τους σχέσεις, που ποτέ δεν αφορούν ένα απλό πράγμα, ποτέ δεν είναι απλώς μία σκέψη, μία ιδέα. Στις σχέσεις αυτών των ηρωίδων, χτίζονται ολόκληρα μικρά σύμπαντα.

5. Στην ίδια συνέντευξη, μας έλεγε το εξής πάνω στη σχέση της με το χρόνο και με την απεικόνισή του στο σινεμά της: «Ο γραμμικός χρόνος είναι μεγάλο σπάσιμο. [γελάει] Ήθελα να δημιουργήσω ένα αίσθημα της στιγμής που συγκεντρώνονται πολλά περιστατικά μαζί, κάτι που είναι συναισθηματικό από μόνο του. Αυτή η αίσθηση του χρόνου καθώς κατρακυλά προς τα μπροστά πιο γρήγορα από όσο προλαβαίνεις να τον συγκρατήσεις». Και στις “Μικρές Κυρίες”, τo έκανε σε απόλυτο βαθμό.

Όπως γράφαμε στην αναλυτική κριτική, «το φιλμ ξεκινά από δύο κεντρικά σημεία και εξελίσσεται προς πάσα κατεύθυνση. Προς τα εμπρός, προς τα πίσω, ή και πουθενά συγκεκριμένα. Η Γκέργουιγκ έχει πετσοκόψει την αφήγηση σε σωματίδια τα οποία έχει αφήσει να βρουν οργανικά, το καθένα μόνο του, τη θέση του στον χάρτη. Το παρελθόν, αποτυπωμένο με πιο ζεστή χρωματική παλέτα, και παιγμένο με μια πιο αθώα αίσθηση ενθουσιασμού από τις 4 νεαρές ηρωίδες, αποκτά χροιά ανάμνησης. Δεν είναι αυστηρά αντικειμενικά γεγονότα, αλλά περισσότερο κάτι που θυμάσαι ή διηγείσαι ή φέρνεις φευγαλέα στο νου για λόγους όχι απόλυτα σαφείς, πριν το ξαναξεχάσεις.

Η ταινία ρέει ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν δίχως καμία αυστηρή σύμβαση. Άλλες φορές είναι ένα μέρος που μας ταξιδεύει σε μια αντίστοιχη παρελθοντική σκηνή, άλλες φορές μια φράση, άλλες φορές μια κατάσταση που διαδραματίζεται με παρόμοιο ρυθμό, άλλες φορές… τίποτα απολύτως. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την προσωπική μας ιστορία στην αληθινή ζωή: Βρίσκεται σε ένα διαρκή διάλογο με το παρόν μας, με τρόπους αταξινόμητους, άναρχους, αλλά συχνά και απόλυτα (και επίπονα) προφανείς».

Αυτές οι “Μικρές Κυρίες” δεν είναι απλά μια τέλεια ταινία για αυτή την εποχή, αλλά και μια τέλεια ταινία, γενικώς. Στριμάρετέ την χωρίς δεύτερη σκέψη.

*Το “Little Women” (του 2019, αλλά και του 1994, αν έχετε κι άλλη όρεξη!) στριμάρει στο Netflix.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις