7 ΛΟΑΤΚΙ+ ελληνικές ταινίες που αξίζει να δεις

Οι κοινωνίες κάνουν βήματα προς τα εμπρός όσον αφορά την ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και οδηγοί σε αυτή τη διαδρομή είναι άνθρωποι της νέας γενιάς, οι οποίοι ευελπιστούν να δημιουργήσουν έναν καλύτερο κόσμο με ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες. Στον νέο δρόμο που χαράζεται στην εποχή μας, ολοένα και περισσότερα queer δρώμενα μπαίνουν στον πολιτιστικό χάρτη, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, η οποία αποτελεί μία μικρότερη χώρα, όπου οι αλλαγές τώρα ξεκινούν να φαίνονται ξεκάθαρα.

Το “Queer Wave” αποτελεί ένα φεστιβάλ ΛΟΑΤΚΙ+ κινηματογράφου, το πρώτο που έχει γίνει στην Κύπρο και το οποίο φέτος πραγματοποιείται για τρίτη συνεχή χρονιά. Περιλαμβάνει ένα προσεκτικά επιμελημένο πρόγραμμα ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους: τόσο φεστιβαλικές επιτυχίες όσο και έργα από νέες φωνές της παγκόσμιας queer σκηνής. Πρόκειται για ταινίες μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και animation, οι οποίες προέρχονται από καλλιτέχνες έξι διαφορετικών ηπείρων και φέρνουν κάθε χρόνο κοντά το ΛΟΑΤΚΙ+ κοινό της Κύπρου.

Το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά online τον Αύγουστο του 2020, τον πρώτο χρόνο της πανδημίας του κορονοϊού, ενώ την επόμενη χρονιά υλοποιήθηκε διά ζώσης με μεγάλη επιτυχία. Η φετινή τρίτη του έκδοση θα πραγματοποιηθεί από τις 25 Νοεμβρίου μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου στη Λευκωσία. Οι προβολές θα γίνουν στο Θέατρο Πόλις ΟΠΑΠ, στο Goethe-Institut Cyprus εντός της νεκρής ζώνης και στο Shakespeare House στην κατεχόμενη πλευρά της Λευκωσίας, ενώ οι παράλληλες εκδηλώσεις θα λάβουν χώρα σε ένα νέο queer χώρο που έχει ανοίξει, το Sessions.

Στόχος του “Queer Wave” είναι να δώσει βήμα σε ταινίες οι οποίες συχνά απουσιάζουν από άλλα κινηματογραφικά δρώμενα της Κύπρου, και να ενθαρρύνει την ελευθερία της έκφρασης για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και τους φίλους της. Το Φεστιβάλ διακρίθηκε ως ένα από τα 20 πρότζεκτ-φιναλίστ για τα Βραβεία Κοινοπολιτείας Νέων 2021, ανάμεσα σε 1000 αιτητές από 43 χώρες, ενώ την περασμένη χρονιά συμμετείχε επίσης σε τρία αντίστοιχα φεστιβάλ ανά την Ευρώπη, οικοδομώντας μια πρωτόγνωρη δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ των φεστιβάλ αυτών με την Κύπρο.

Το πρόσωπο πίσω από το “Queer Wave”

Εμπνευστής, ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του “Queer Wave” είναι ο 29χρονος Diego Armando Aparicio. Ο νεαρός Κύπριος καλλιτέχνης αποφοίτησε με πτυχίο φυσικής από το Imperial College του Λονδίνου το 2016, αλλά πολύ γρήγορα μεταπήδησε στον χώρο του κινηματογράφου που πάντα αγαπούσε.

Υπήρξε επίσημο μέλος της κριτικής επιτροπής για το Giornate degli Autori στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2018 και έχει βοηθήσει τον Giornate ως προεπιλογέα από το 2019. Ήταν επίσης μέλος της επιτροπής επιλογής για το Βραβείο Κοινού LUX 2022, που απονεμήθηκε από κοινού από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου. Ως προς το κομμάτι της παραγωγής, ο Diego έχει δουλέψει σε τέσσερις διεθνείς συμπαραγωγές, δύο από τις οποίες έκαναν πρεμιέρα στην Εβδομάδα Κριτικών των Καννών και στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι. Έχει επίσης εργαστεί στο τμήμα σκηνοθεσίας της γαλλικής περιορισμένης σειράς Tikkoun, που διανέμεται από το Canal+.

Μιλώντας στο NEWS 24/7, ο Armando περιγράφει το πώς “γεννήθηκε” η ιδέα του φεστιβάλ, ενθυμούμενος τις πρώτες του σκέψεις: “Η ιδέα για το “Queer Wave” υπήρχε για πολλά χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα υλοποιήθηκε εν μέσω του πρώτου lockdown. Είχα επιστρέψει στην Κύπρο μετά από 7 χρόνια που ζούσα στο εξωτερικό, με ένα σκεπτικό να πάρω εμπειρία στις κινηματογραφικές παραγωγές. Ξαφνικά, γυρνώντας, είχαν κλείσει τα πάντα, δεν ξέραμε πότε θα αρχίσουν ξανά. Βρήκα, λοιπόν, τον χρόνο να αφιερώσω ενέργεια σε μια ιδέα, η οποία είχα καταλάβει ότι έλειπε από την Κύπρο. Ως φοιτητής, κάτοικος Λονδίνου, είχα δει αντίστοιχα φεστιβάλ με ταινίες αφιερωμένες εξ ολοκλήρου στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Διερωτόμουν εάν ένα τέτοιο φεστιβάλ θα είχε θέση στην Κύπρο“.

“Αρχικά, με προβλημάτισε το ότι στην Κύπρο απουσιάζουν τα σινεμά για ταινίες art house, που αυτόματα αυτό σημαίνει πως αποκλείονται πολλές ΛΟΑΤΚΙ+ ταινίες, καθώς δεν είναι τόσο εμπορικές. Επίσης, δεν ήμουν σίγουρος για το τι queer community μπορεί να υπάρχει στη χώρα. Όμως είχα μια θέληση να το εξερευνήσω και να δω τι ανταπόκριση θα μπορούσε να έχει”, περιγράφει ο Κύπριος καλλιτέχνης.

Τελικά, η δημιουργικότητά του ήταν πιο δυνατή από τους περιορισμούς της πανδημίας, και έτσι πήρε την απόφαση να το υλοποιήσει. “Ήταν και ένα πείραμα. Γιατί έτσι κι αλλιώς εκείνη η πρώτη περίοδος της πανδημίας ήταν ένα πείραμα για όλους. Ήταν μια ευκαιρία να πούμε “οκ, τι κι αν δεν πετύχει; δεν πειράζει”. Ήταν γενικότερα μία συνθήκη στην οποία όλοι αμφισβητούσαμε τις δυνατότητές μας, τους εαυτούς μας”, δηλώνει.

Αν και το πρώτο φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε τους μήνες που είχαν αρθεί τα μέτρα κατά του κορονοϊού, η απήχηση ήταν πάνω από τις προσδοκίες, εξ ου και είχε συνέχεια. “Το πρώτο έγινε online με ένα πολύ μικρό budget και “στήθηκε” πολύ γρήγορα, μέσα σε τρεις μήνες. Όλως παραδόξως υπήρχε αρκετή κίνηση. Το να βιώνεις ένα φεστιβάλ online δεν είναι το ιδανικό ούτε για τους διοργανωτές ούτε για τους θεατές. Παρόλα αυτά, υπήρξε ανταπόκριση. Στη δεύτερη διοργάνωση, που έγινε διά ζώσης, μαζεύτηκε μια πολύ όμορφη κοινότητα. Αρκετές προβολές ήταν sold-out. Είδαμε ότι υπάρχει μια κοινότητα που μπορεί να το υποστηρίξει. Έτυχε να συναντήσω ανθρώπους στον δρόμο και να μου πουν “τι ωραία ταινία ήταν εκείνη που είδα!“, ο καθένας έχει κρατήσει κάτι”, λέει στο NEWS 24/7 ο Diego Armando Aparicio.

“Έχουμε λόγους να είμαστε οπτιμιστές”

Το “Queer Wave” είχε μεγάλη ανταπόκριση τόσο από την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα της Κύπρου όσο και γενικότερα, δίνοντας ελπίδες για το μέλλον του τόπου. “Τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει κάποια πράγματα στην Κύπρο. Η queer κοινότητα είναι πιο ενεργή. Γίνεται το Cyprus Pride, άνοιξαν καινούργια spaces που έχουν γίνει χώροι συνεύρεσης για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Έχουμε λόγους να είμαστε οπτιμιστές. Παρόλο που η Κύπρος θέλει δουλειά ακόμα”, δηλώνει ο Diego Armando Aparicio.

Δεν θεωρεί ότι πρέπει να συγκρίνουμε το παρόν με το παρελθόν, λέγοντας ότι τουλάχισοτν τα πράγματα είναι τώρα καλύτερα από πριν. “Νιώθω ότι βλέπουμε το παρελθόν μέσα από το πρίσμα του σήμερα. Υπάρχει μία πολιτική διάσταση για το αν αλλάζει, σχετικά με το εάν υπήρξαν νομοθετικά βήματα προς τα εμπρός. Υπάρχει η κοινωνική συνείδηση και η κουλτούρα που αφορά την αντιμετώπιση της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Πιστεύω ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Αυτό που βλέπω εγώ και ελπίζω ότι μπορεί να προσφέρει ένα φεστιβάλ όπως το “Queer Wave” είναι η αλλαγή στην κουλτούρα, που χρειάζεται χρόνια για να συμβεί“, εξηγεί.

Αξίζει να σημειωθεί πως μεγάλη ανταπόκριση υπήρξε και από τον καλλιτεχνικό κόσμο, τόσο αυτόν της Κύπρου όσο και του εξωτερικού. “Υπήρξε ανταπόκριση και σε ντόπιο επίπεδο, από το νέο αίμα της Κύπρου, η οποία διαθέτει πολλούς καλλιτέχνες σε διάφορες σκηνές. Μπορεί ο κινηματογράφος να είναι μία μικρή βιομηχανία στο νησί. Υπάρχει κάτι ντόπιο που μπορεί να τους στηρίξει και να αναδείξει την δουλειά τους. Υπήρξε και διεθνές ενδιαφέρον. Ήταν εξωπραγματικό σε πολλές φάσεις. Ναι μεν βρισκόμαστε στην ψηφιακή εποχή, αλλά ήταν πολύ όμορφο το ότι εκδήλωναν το ενδιαφέρον τους από το εξωτερικό. Υπήρξαν φεστιβάλ από το εξωτερικό που επικοινώνησαν μαζί μας για να συμμετάσχουμε σε διοργανώσεις τους“.

Ο Diego Armando Aparicio σημειώνει, επίσης, μία μεγάλη αλήθεια: ότι οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους, καλλιτέχνες και θεατές, είναι ελάχιστες ανά τον κόσμο. Τους συνδέουν τα ίδια συναισθήματα και οι ίδιες αγωνίες. “Το δίκτυο στον ΛΟΑΤΚΙ+ κινηματογράφο είναι όμορφα υφασμένο, δεν είναι μεγάλες οι διαφορές ανάμεσα στους καλλιτέχνες και τος θεατές, όπου και να βρίσκονται. Αυτό, εκτός από σπουδαίο, υπογραμμίζει το γεγονός ότι είναι μια παγκόσμια κοινότητα. Οι ταινίες έρχονται από καλλιτέχνες παντού, αλλά και τα άτομα που αφορούν αυτές οι ταινίες είναι παντού.

“Στόχος του φεστιβάλ είναι να δοθεί ορατότητα σε ταινίες που δεν έχουν την ευκαιρία να προβληθούν στην Κύπρο. Το ποσοστό των ταινιών που αφορούν ΛΟΑΤΚΙ+ ταινίες είναι ελάχιστο. Είναι δύσκολο να τους δοθεί ένας χώρος και αυτό ακριβώς κάνει το Queer Wave”, καταλήγει.

Οι ελληνικές συμμετοχές στο “Queer Wave”

Το “Queer Wave” προβάλλει φέτος συνολικά 69 ταινίες, εκ των οποίων οι 15 είναι μεγάλου μήκους, η 1 μεσαίου μήκους και οι 53 μικρού μήκους. Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν 23 προβολές Ανάμεσα στις ταινίες που θα προβληθούν, υπάρχουν και μερικές Ελλήνων καλλιτεχνών ή ταινίες που έχουν “γεφυρώνουν” με κάποιον τρόπο την Κύπρο με την Ελλάδα.

Μαζί με τον Diego Armando Aparicio επιλέξαμε 7 ταινίες (μικρού και μεγάλου μήκους) που αξίζει να γνωρίζουμε και να παρακλουθήσουμε με την πρώτη ευκαιρία!

• “Οι γάμοι της Τήλου”, του Παναγιώτη Ευαγγελίδη

Το 2008 ο Δήμαρχος του νησιού της Τήλου στο Αιγαίο συμφώνησε να πραγματοποιήσει τους πρώτους πολιτικούς γάμους ομοφυλόφιλων που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα. Η ταινία ακολουθεί την ιστορία αυτών των δύο πολιτικών γάμων από υλικό που γυρίστηκε τότε ad hoc και επίσης το Gay Pride της ίδιας χρονιάς, συνεντεύξεις τύπου και άλλες διαδηλώσεις σχετικά με το ίδιο.

• “Dildo Riot”, των Μαρίας Κατσικαδάκου, Νίκου Χαντχζή

Μια συναυλία του Marky Ramone, ένας φόνος, μια εξέγερση και ένα μεγάλο dildo.

• “Ας μην το αφήνουμε άλλο”, της Άλκηστης Ευθυμίου

Εν μέσω της κοινωνικής εξέγερσης και της πανδημίας που σαρώνει τη Χιλή, η Άλκηστη (32), μια Ελληνίδα που ζει στο Σαντιάγο, και η Μάρα (4), η κόρη της συγκάτοικος της, αναγκάζονται σε περιορισμό. Κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσιμης περιόδου, η Άλκηστη αποφασίζει να κινηματογραφήσει τον σχεσιακό χώρο που μοιράζεται με τη Μάρα, αποκαλύπτοντας παιχνίδια, διαλόγους και αμοιβαίες ανησυχίες που θα οδηγήσουν σε ένα παραμύθι για τη θηλυκότητα, την επιβίωση και τη συλλογική φροντίδα.

• “Ο άνθρωπος με τις απαντήσεις”, του Στέλιου Καμμίτση

Ένας πρώην Έλληνας πρωταθλητής καταδύσεων και ένας εκκεντρικός Γερμανός φοιτητής κάνουν ένα περιπετειώδες οδικό ταξίδι ανακάλυψης από το Μπάρι στη Βαυαρία.

• “Στην ομορφιά είναι ημιτελές”, του Γκρεκ Σκλαβούνου

Στο προάστιο του Μαϊάμι, ένας Κουβανός μετανάστης λαχταρά μια χαμένη ανάμνηση. Μια φωνή δημιουργεί ένα διαλογιστικό πορτρέτο δύο τροπικών τοπίων-που χωρίζονται από 100 μίλια ωκεανού-και δύο ανδρών που χορεύουν στο λυκόφως. Η απόσταση των σωμάτων τους και μετρημένη και άπειρη.

• “Ένα καλοκαιρινό μέρος”, της Αλεξάνδρας Ματθαίου

Η Τίνα ζει σε μια κάποτε ήσυχη παραθαλάσσια πόλη, μεταμορφωμένη πλέον στον ολιγαρχικό παράδεισο της Μεσογείου. Καθώς η απομόνωσή της γίνεται πιο έντονη, η απόφασή της να τερματίσει τη ζωή της την ημέρα των γενεθλίων της είναι η μόνη της επιλογή, έως ότου μια απρόβλεπτη συνάντηση με μια άλλη γυναίκα θα αποδειχθεί μια στιγμή που θα αλλάξει τη ζωή και των δύο.

• “Η ομορφιά του στίγματος”, του Ηλία Ντούλη

Ένας συνταξιούχος πορνοστάρ γίνεται ο αφηγητής για το τέλος της ερωτικής αθωότητας. Δύο αγόρια που περίμεναν από καιρό την αγάπη που ένιωθε το σώμα τους το ένα για το άλλο, βρίσκονται τώρα παγιδευμένα ανάμεσα σε έναν πάγκο με τοίχους. Ο πόθος τους επιπλέει πάνω από τα σκουπίδια της πόλης και βρίσκει καταφύγιο στον θάνατο.

• “Έρμα” του Άγγελου Χαραλάμπους

Μια ταινία για το φύλο το σώμα και όλες τις ενδιάμεσες αλληλοδιαπλεκόμενες στιγμές τους. Μέσα από μια αφηρημένη stop-motion / body horror αφηγηματική σκοπιά επιχειρεί να αναδείξει την διαρκή διαδικασία και πάλη της συγκρότησης της έμφυλης υποκειμενικότητας απέναντι στην κατασταλτικη δύναμη της ετεροκανονικότητας. Από την γέννηση έως τον θάνατο το σφάλμα στον κώδικα της πατριαρχίας υποτάσσεται και αντιστέκεται, αναδύεται αλλά και εγκλωβίζεται από τις ερινύες του κοινωνικού. Με μια ειρωνική και κριτική διάθεση και έντονους θρησκευτικούς συμβολισμούς η Έρμα προβάλει τις αντιφάσεις της έμφυλης συγκρότησης τόσο στο πεδίο της μοναχικής υποκειμενικότητας όσο και στο κυρίαρχο ετεροκανονικό αφήγημα.

Δείτε εδώ όλες τις ταινίες που θα προβληθούν

Δείτε εδώ το αναλυτικό πρόγραμμα

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις