Άντριου Σκοτ: Ο πρωταγωνιστής του “Άγνωστοι Μεταξύ Μας” εξηγεί γιατί η ταινία απέκτησε ξαφνικά τόσο φανατικό κοινό

Ηθοποιός τον οποίο γνωρίσαμε και αγαπήσαμε ως Hot Priest στο Fleabag αλλά και ως συναρπαστικό θανάσιμο εχθρό στο Sherlock, ο Άντριου Σκοτ φαίνεται πως φέτος βρήκε επιτέλους τον έναν εκείνο ρόλο που δείχνει για πόσα είναι στα αλήθεια ικανός – έναν από εκείνους τους ρόλους που οι πάντες θα αναφέρουν πρώτο-πρώτο κάθε φορά που μιλάνε στο εξής για σένα.

Στο “Άγνωστοι Μεταξύ Μας” του Άντριου Χέιγκ, μια ταινία που έχει συγκινήσει και αγαπηθεί από τους σινεφίλ όσο λίγες τον τελευταίο καιρό, ο Άντριου Σκοτ παίζει τον Άνταμ. Έναν μοναχικό άντρα σε μια ψυχρή μητρόπολη που έρχεται σε επαφή με τον αινιγματικό γείτονά του (ο Πολ Μέσκαλ σε έναν φανταστικό β’ ρόλο) την ίδια στιγμή που αρχίζει μυστηριωδώς να συναντά τους –νεκρούς εδώ και δεκαετίες– γονείς του.

Το τι σημαίνουν όλα αυτά δε θα το αποκαλύψουμε εδώ φυσικά, αλλά έρχονται να υπογραμμίσουν ιδέες πάνω στην μοναξιά, την επαφή, και το να βρίσκεις ειρήνη και ισορροπία πάνω στα τραύματά του παρελθόντος.

Με την κυκλοφορία της ταινίας στις ελληνικές αίθουσες, το NEWS 24/7 βρέθηκε καλεσμένο σε μια διεθνή ονλάιν συνέντευξη τύπου, όπου ο Άντριου Σκοτ μίλησε ανοιχτά για τη συναισθηματική διάσταση πίσω από την ταινία, την ανάγκη μας να έρθουμε σε επαφή με τα όσα βρίσκονται στη φαντασία (ή και στις αναμνήσεις) μας, και για το τι σημαίνει αυτή η ταινία για ένα τεράστιο κομμάτι του κόσμου.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΟΥ «ΑΝΤΑΜ»

Ένιωσα αμέσως συνδεδεμένος με αυτό, ένιωσα ότι ξέρω πώς να παίξω αυτόν τον χαρακτήρα και ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος που ο Άντριου σκέφτηκε εμένα να παίξω αυτόν τον χαρακτήρα. Και νομίζω ότι θα ένιωθα λίγο διεστραμμένο το να δημιουργήσω έναν χαρακτήρα που θα ήταν πολύ μακριά από την εμπειρία του Άντριου να μεγαλώνει και την δική μου εμπειρία να μεγαλώνω, κι έτσι κατά κάποιο τρόπο είναι ένα είδος συγκέντρωσης των εμπειριών μας.

Κανείς μας δεν γνωρίζει τις οικογένειες του άλλου, αλλά νιώθω ότι πρέπει να αναμειχθούμε μεταξύ μας για να το κάνουμε αυτό. Πάντα μου άρεσε στη δουλειά του Άντριου η φύση της αυθεντικότητας των ερμηνειών, και νομίζω ότι αυτό σε συνδυασμό με ένα είδος μεταφυσικού ονειρικού κατά κάποιο τρόπο σεναρίου δημιουργεί μια πολύ ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση.

ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΟΣΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που η ταινία επηρεάζει τόσους πολλούς ανθρώπους, ειλικρινά. Υπάρχει μια πραγματική δύναμη στο να ξυπνήσουμε τα συναισθήματά μας που νιώθουμε από τα όνειρα, νομίζω. Μερικές φορές μπορείς να ξυπνήσεις απίστευτα αναστατωμένος, θλιμμένος, πολύ θυμωμένος. Μπορείς να ξυπνήσεις με όλα τα είδη των πραγμάτων στο μυαλό σου και είναι κάτι πολύ ισχυρό!

Η πρόκληση για εμάς ως ηθοποιούς ήταν να δημιουργήσουμε μια ατμόσφαιρα όπου δεν σκεφτόμασταν πραγματικά αυτό, αλλά έπρεπε να σκεφτούμε μόνο την αυθεντικότητα των χαρακτήρων. Υπάρχει κάτι πολύ παιδικό στον χαρακτήρα για μένα. Ο Άνταμ λέει στην ταινία ότι δεν χρειάζονται πολλά για να σε φέρουν πίσω στην παιδική ηλικία, και δημιουργεί ο ίδιος αυτούς τους ανθρώπους πραγματικά. Και έτσι η πρόκληση για μένα ήταν ήταν διπλή. Να αναπαραστήσω το πώς είναι να πηγαίνεις σε ένα παιδικό μέρος, αλλά και το συναίσθημα του να ερωτεύεσαι και το πώς αυτά τα δύο πράγματα επηρεάζουν το ένα το άλλο. Οπότε ως αποτέλεσμα είναι μια πολύ τρυφερή ταινία που μιλάει ουσιαστικά για το θαύμα της αγάπης.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΟΝΕΙΡΟΥ, ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνεται το μυαλό μας, η συνείδησή μας είναι πραγματικά απίστευτα σουρεαλιστικός. Δεν είναι κάτι λογικό. Συζητάμε με ανθρώπους που έχουμε να δούμε 10 χρόνια στο μυαλό μας, καθώς περπατάμε στο δρόμο. Φανταζόμαστε συνεχώς σενάρια. Νομίζω για μένα ότι ο λόγος που οι άνθρωποι ανταποκρίνονται με αυτό τον τρόπο είναι κάτι που όλοι σκεφτόμαστε και είμαστε όλοι ευάλωτοι – με την έννοια ότι δεν ξέρουμε τι θα μας συμβεί μετά το θάνατό μας. Έτσι, υπάρχει κάτι πολύ ανθρώπινο στην προσπάθεια να υπερβούμε την ανθρωπότητα και τη λογική. Ακόμα και η ιδέα να φέρουμε πίσω τους ανθρώπους στη φαντασία μας είναι παράτολμη, αλλά το κάνουμε. Φανταζόμαστε να ερωτευόμαστε ανθρώπους. Φανταζόμαστε ανθρώπους να επιστρέφουν για να μας δουν και το πώς θα ήταν αυτό.

Το ωραίο με το σενάριο του Άντριου που με συγκίνησε τόσο πολύ, και είναι ένας από τους λόγους που αμέσως αναγνώρισα ότι επρόκειτο και για κάτι που νιώθω κι εγώ, είναι η τυχαία σκληρότητα των οικογενειών. Ότι με βάση την αγάπη, την αληθινή αγάπη, λέμε πράγματα στις οικογένειές μας που είναι βάναυσα και κάνουν τα μέλη της οικογένειάς σου να αισθάνονται αόρατα και να νιώθεις θυμωμένος μαζί τους. Και είναι η επεξεργασία αυτού του γεγονότος που νομίζω ότι είναι κάτι τόσο όμορφο, επειδή για πολλούς ανθρώπους στην κατάσταση του Adam, όταν αποκαλύπτουν την σεξουαλικότητά τους, δεν πρόκειται απαραίτητα για απόλυτη απόρριψη και ούτε για ολόψυχη αγκαλιά. Είναι κάπου στο ενδιάμεσο, και νομίζω ότι αυτή είναι μια εμπειρία για πολλούς, πολλούς γκέι/κουήρ ανθρώπους και ανθρώπους της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ (ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΕΣ) ΠΑΡΤΙΔΕΣ

Για μένα, έχει να κάνει τόσο πολύ με το να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Νομίζω ότι ο Άνταμ βρίσκεται σε ένα είδος καθαρτηρίου, όπου δεν είναι σε θέση να προχωρήσει πλήρως. Είναι κάπως κολλημένος. Και νομίζω ότι εν μέρει αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ανάπτυξή του ή κάποιο μέρος της ανάπτυξής του ως άτομο έχει περιοριστεί και μάλιστα σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο. Και νομίζω ότι για να μπορέσει να αγαπήσει τον εαυτό του, όπως πολλοί άνθρωποι, όχι μόνο οι γκέι, αλλά όλοι οι άνθρωποι, πρέπει να σε δουν οι γονείς σου. Χρειάζεται να πεις ότι αυτός είμαι εγώ, όποια, μα όποια εμπειρία κι αν είναι αυτή που έχεις.

Υπάρχει ένα κομμάτι του ως ενήλικας που δεν βιώσε ποτέ – τον φαντάζομαι όταν ήταν 19 ή 23 ετών να λέει: «Αναρωτιέμαι, θα με υποστήριζαν οι γονείς μου σε αυτή την κατάσταση; Αναρωτιέμαι αν θα το έκαναν, αν με ήξεραν;» Και τώρα είναι σε αυτό το στάδιο στα 40 του και μπορεί να πει: «Θα σου πω κάτι». Και νομίζω ότι από τη στιγμή που αγαπήθηκε από τους γονείς του ή άρχισε να αγαπιέται από τους γονείς του, είναι σε θέση κατά κάποιο τρόπο να βγει από αυτό το καθαρτήριο και να αρχίσει να αγαπάει κάποιον άλλον. Και νομίζω ότι αυτή είναι μια πραγματική εμπειρία για τόσους πολλούς ανθρώπους που λένε: «Δεν χρειάζεται να ανησυχώ πια γι’ αυτό, γιατί με αγκαλιάζουν κυριολεκτικά».

Αυτές οι συζητήσεις που μπορεί να είχαμε με τους γονείς μας όταν ήμασταν παιδιά είναι τόσο ενστικτώδεις. Αλλά φυσικά, δεν έχουμε την ευκαιρία να τις ξαναδούμε, να τις επαναλάβουμε. Ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’80, δεν θα είχαμε καν ούτε ένα βίντεο από τέτοια πράγματα. Οπότε υπάρχει μεγάλη ευχαρίστηση του να μπορείς να το ξαναζήσεις αυτό, επειδή είναι τόσο οικείο. Ήμουν εντελώς συγκλονισμένος από αυτό.

Μεγάλο μέρος της ταινίας είναι τόσο απτό και τρυφερό. Υπάρχει τόσο πολύ σωματικό άγγιγμα εκεί μέσα και νομίζω ότι αυτό είναι πραγματικά όμορφο και νομίζω ότι είναι όμορφο επειδή το λέει με πολύ λεπτό τρόπο.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΑΙ ΕΠΙΠΟΝΟ

Η Μέριλ Στριπ, που είναι μεγάλη μου ηρωίδα, λέει: «Πάρε τη ραγισμένη σου καρδιά και μετέτρεψέ την σε τέχνη». Και νομίζω ότι υπάρχει κάτι πολύ όμορφο σε αυτό, ότι μπορείς να έχεις κάτι που είναι πραγματικά βαθιά οδυνηρό και ντροπιαστικό, και κατά κάποιο τρόπο, αποκαλύπτοντάς το και συζητώντας το με ανθρώπους, ομοϊδεάτες, ευαίσθητους ανθρώπους, ότι μπορείς να κάνεις άλλους ανθρώπους να νιώθουν ότι τους κρατάνε το χέρι μέσα από την οθόνη.

Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να δείξεις τον εαυτό σου και πρέπει να προσπαθήσεις να μην υποκριθείς. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, ήταν μια πρόκληση, αλλά κατά έναν άλλο τρόπο, ένιωσα τόσο υπέροχα, επειδή ένιωσα να με βλέπει τόσο πολύ αυτό που είχε δημιουργήσει ο Άντριου στο σενάριο.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΔΙΝΕ ΣΤΟΝ ΝΕΟΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Δεν μπορείς πραγματικά, μπορείς; Θυμάμαι όταν αγωνιούσα όταν ήμουν 19 ή 20 ετών, και διάβασα (και δεν ξέρω πού το διάβασα) ότι το βάρος μου έγινε το δώρο μου. Και θυμάμαι να σκέφτομαι ότι αυτό το βάρος που ένιωθα, σκέφτηκα ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα. Αυτό είναι απλά ένα βάρος. Πώς θα μπορούσε να είναι δώρο; Και ήμασταν στην προβολή, ο Πολ και εγώ πήγαμε στην προβολή αυτής της ταινίας και ήταν 300 άνθρωποι εκεί και είδα ότι οι άνθρωποι πραγματικά επηρεάστηκαν από πράγματα που ξέρω χωρίς αμφιβολία ότι ήταν βάρος για μένα. Αλλά που τώρα έκαναν τους ανθρώπους να αισθάνονται ότι τους βλέπουν.

Υπάρχει μια άλλη έκφραση που είναι ότι η συμπόνια γεννιέται στα βάθη της απόγνωσης. Οπότε δεν μπορείτε να προστατευτείτε, πρέπει να το περάσετε. Αλλά πρέπει να έχεις λίγη σκληρότητα για να ανακαλύψεις ποιος είσαι και είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό. Όσο κι αν θα θέλουμε να θωρακιστούμε απέναντι στα πάντα, δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητα το σωστό πράγμα. Πρέπει να βγεις εκεί έξω και να πάθεις αυτές τις μελανιές και μετά ελπίζεις ότι όλα θα πάνε καλά.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΛΕΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩΘΟΥΝ

Ποτέ δεν αμφέβαλα ότι ήταν μια σημαντική ιστορία που έπρεπε να ειπωθεί. Νομίζω ότι αυτό που ήταν πραγματικά υπέροχο είναι ότι δεν μου αρέσει η ιδέα του διαχωρισμού στον κόσμο μας. Τώρα, ζούμε στην εποχή της ταυτότητας. Και αυτό που με προβληματίζει μερικές φορές είναι το πώς διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας. Όταν λέμε, «Λοιπόν, είμαι αυτό», βάζουμε ταμπέλες στους εαυτούς μας. «Είμαι γκέι, είμαι στρέιτ. Είμαι αυτό, είμαι εκείνο, είμαι μπλα μπλα μπλα μπλα». Και αυτό που είναι τόσο εξαιρετικό είναι το πώς η ταινία άγγιξε τόσους πολλούς διαφορετικούς τύπους θεατών.

Όλοι έχουν μια σχέση με έναν γονέα, ακόμη και αν δεν είχαν καμία σχέση με τους γονείς τους. Όλοι έχουν μια σχέση με την ιδέα του εαυτού τους, αν έχουν παιδιά. Όλοι έχουν μια σχέση με τη θλίψη, ακόμη και αν δεν είναι πραγματική θλίψη μέσω του θανάτου, αλλά η θλίψη μέσω… η θλίψη εκδηλώνεται με τόσους πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Και έτσι οι άνθρωποι βλέπουν τον εαυτό τους σε αυτή την ταινία. Απλά το κάνουν και αυτό είναι το καθολικό.