Από τον “Κυνόδοντα” στην “Ευνοούμενη”: Οι ταινίες, τα βραβεία και τα λόγια του Γιώργου Λάνθιμου

Πριν 10 χρόνια στις Κάννες, όχι στο επίσημο διαγωνιστικό αλλά στο παράλληλο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα, έκανε πρεμιέρα μια περίεργη ταινία από την Ελλάδα (την οποία στο εξωτερικό ακόμα οι περισσότεροι σκέφτονταν σε συνάρτηση με το σινεμά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, και φυσιολογικά) που όχι μόνο θα κέρδιζε το βραβείο του τμήματος, αλλά θα έκανε τη μεγάλη υπέρβαση φτάνοντας ως τις υποψηφιότητες των Όσκαρ.

Η ταινία, ο “Κυνόδοντας”, ας πούμε απλά πως δεν είναι η προφανέστερη οσκαρική ταινία του κόσμου. Το είδος του φιλμ που δημιουργεί ορκισμένους φανς και εξίσου ορκισμένους αρνητές συντήρησε για μήνες -κι έπειτα για χρόνια- τη φήμη ενός ιδιοσυγκρασιακού καλτ σινεφίλ διαμαντιού “για λίγους”, που βοήθησε τον Λάνθιμο (και τον καθοριστικό για τον σχηματισμό του νέου αυτού ελληνικού κύματος συν-σεναριογράφο του, Ευθύμη Φιλίππου) να μεταφέρει τους συμβολικούς του εφιάλτες και εκτός συνόρων.

Ο “Κυνόδοντας” δεν ήταν φυσικά το ντεμπούτο του Λάνθιμου, ενός σκηνοθέτη με μεγάλο background στη διαφήμιση, το βιντεοκλίπ, αλλά ακόμα και στο εμπορικό σινεμά (είχε συν-σκηνοθετήσει το φιλμ του Λάκη Λαζόπουλου “Ο Καλύτερός Μου Φίλος”) πριν το σόλο ντεμπούτο του με την “Κινέττα” το 2005. Ήταν όμως η ταινία που άνοιξε το δρόμο, κάνοντας το όνομά του αξέχαστο στους διεθνείς σινεφίλ κύκλους. Αξέχαστο, όπως και το απίθανο ρεπορτάζ της Λίσα Σουόρτσμπαουμ από τις Κάννες εκείνης της χρονιάς, η οποία γράφοντας για το τεράστιο mainstream έντυπο Entertainment Weekly, πόσταρε κείμενο με τίτλο “Κάννες: Ρόμπερτ Πάτινσον! Μια Ελληνική ταινία!” ξεκαθαρίζοντας έπειτα από την πρώτη κιόλας γραμμή πως “Συγγνώμη, δεν είδα τον Πάτινσον, αλλά είδα τον ‘Κυνόδοντα’,” μια απίστευτα τίμια περίπτωση πρώιμου clickbait, στην υπηρεσία του Περίεργου Σινεμά.

Αν τότε έλεγαν σε όλους τους θεατές και κριτικούς πως ο σκηνοθέτης εκείνου του φιλμ, θα έφτανε μια δεκαετία μετά να έχει σκηνοθετήσει ένα φιλμ εποχής με 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ, δε νομίζω πως κανείς θα το πίστευε. Όμως είμαστε όντως εδώ. Ο Yorgos Lanthimos, υποψήφιος ο ίδιος για Όσκαρ Σκηνοθεσίας και η “Ευνοούμενή” του για 10 Όσκαρ συνολικά, φτάνει επιτέλους και στις ελληνικές αίθουσες. Αυτή τη βδομάδα μόλις σε δύο αίθουσες στην Αθήνα κι από την επόμενη βδομάδα σε κανονικό release σε όλη τη χώρα.

Με αφορμή λοιπόν την πολυαναμενόμενη αυτή κυκλοφορία, επιχειρούμε μια αναδρομή σε όλη τη σόλο φιλμογραφία του. Και συνδέοντας βραβεία, αριθμούς και λόγια (του ίδιου*) από αυτή τη διαδρομή, να φτάσουμε στο σήμερα.

(*Οι ατάκες του Γιώργου Λάνθιμου προέρχονται από τη συνέντευξή μας στο Φεστιβάλ του Λονδίνου για την ταινία “Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού”)

***

Κινέττα

Χρονιά: 2005

Συνεργάτες: Στο σενάριο ο Γιώργος Κακανάκης, παραγωγή η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, πρωταγωνιστούν Άρης Σερβετάλης και Ευαγγελία Ράντου. Μοντέρ ο Γιώργος Μαυροψαρίδης και διεύθυνση φωτογραφίας ο Θύμιος Μπακατάκης, σταθεροί συνεργάτες του Λάνθιμου.

Η ταινία με δυο λόγια: Στην διάρκεια μιας off-season στην Κινέττα, τρεις παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι (ένα αστυνομικός με φετίχ για Γερμανικά αυτοκίνητα, ένας φωτογράφος και μια καμαριέρα) αναπαριστούν μια σειρά φόνων χάνοντας στην πορεία την αίσθηση της προσωπικής τους ταυτότητας.

Βραβεία! Η ταινία παίχτηκε στο Διαγωνιστικό Θεσσαλονίκης χωρίς να βραβευτεί.

Ο Λάνθιμος για το ξεκίνημα στην Ελλάδα: «Ξεκίνησα κάνοντας ταινίες στην Ελλάδα με τους φίλους μου και ήμασταν ας πούμε 5 άνθρωποι που δεν χρειάζονται πολλά, μπορούσαμε να είμαστε ελαστικοί, να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να αλλάζουμε γνώμη. Εκεί δουλεύεις μόνο με ανθρώπους που το κάνουν από την αγάπη τους για τη δημιουργία μιας ταινίας, σου δίνουν τα ρούχα τους, τα αυτοκίνητά τους, σου δίνουν τα πάντα απλά για να γίνει η ταινία!»

***

Κυνόδοντας

Χρονιά: 2009

Συνεργάτες: Ευθύμης Φιλίππου στο σενάριο, πρωταγωνιστούν Χρήστος Στέργιογλου, Αγγελική Παπούλια και Μαίρη Τσώνη, παραγωγή Γιώργος Τσούργιαννης. Μαυροψαρίδης στο μοντάζ και Μπακατάκης στη φωτογραφία.

Η ταινία με δυο λόγια: Μια οικογένεια ζει σε πλήρη απομόνωση χωρίς ποτέ να φεύγουν από το σπίτι τους.

Και με λίγο περισσότερα: Ο Λάνθιμος παρακολουθεί τα συμβάντα από μακριά, επεμβαίνοντας ελάχιστα στα δρώμενα, κρατώντας την κάμερα σε απόσταση, σταθερή, ασυγκίνητη, δίχως καν να παγιδεύει στη ματιά της ολοκληρωμένες σιλουέτες, σε αυτή την ιδανική απεικόνιση σιωπηλών εκρήξεων άβολης οργής από ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς να αντιληφθούν τον κόσμο γύρω τους. Κατακεραυνώνει την αυταρέσκεια της αστικής ημιμάθειας, τους οικογενειακούς δεσμούς που καταλήγουν δεσμά, τον συντηρητισμό που καταπνίγει την παραμικρή διάθεση εξερεύνησης των όσων βρίσκονται έξω από τον στενά οριοθετημένο προσωπικό μας κόσμο. Η σάτιρά του είναι καταιγιστική και συνταρακτική, παρουσιάζεται σχεδόν με τη δομή ενός ψυχρού ψυχολογικού θρίλερ φαντασίας, και μπορεί να σε κάνει να θες να βγεις από το πετσί σου την ίδια στιγμή που γελάς με κάτι ενώ αισθάνεσαι πως δε θα έπρεπε.

Βραβεία! Ένα Κάποιο Βλέμμα στο Φεστιβάλ Καννών, υποψήφιο για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, Ειδικό Βραβείο Επιτροπής και Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας (σε Παπούλια και Τσώνη) στο Φεστιβάλ Σαράγεβο.

Ο Λάνθιμος για τα σενάρια με τον Φιλίππου: «Πάντα ξεκινάμε διερωτώμενοι τι μπορούμε να εξερευνήσουμε με την επόμενη ταινία μας, τι είδος κατάστασης. Υπάρχει η ιδέα μιας ιστορίας, ένα είδος σύγκρουσης, και βασικά το χτίζουμε από εκεί. Λέω “εμείς” επειδή δουλεύουμε πολύ κοντά με τον Ευθύμη Φιλίππου στις περισσότερες από τις ταινίες μου. Αρχίζουμε έναν διάλογο για ιδέες που έχουμε πάνω σε διάφορα ζητήματα και τις δομούμε με έναν τρόπο που δημιουργεί κάποιες περίπλοκες αφηγήσεις που οδηγούν σε ερωτήματα πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά, την κοινωνία, τις ομάδες ανθρώπων, τους δεσμούς.»

***

Άλπεις

Χρονιά: 2011

Συνεργάτες: Φιλίππου στο σενάριο, Μαυροψαρίδης στο μοντάζ. Τη φωτογραφία αναλαμβάνει ο Χρήστος Βουδούρης. Πρωταγωνιστούν ο Άρης Σερβετάλης, η Αγγελική Παπούλια και η Αριάν Λαμπέντ.

Η ταινία με δυο λόγια: Μυστική ομάδα με την ονομασία Άλπεις αναλαμβάνει να αντικαθιστά εκλιπόντα μέλη οικογενειών ώστε να απαλύνεται έτσι ο πόνος των συγγενών για το χαμό των ανθρώπων τους.

Και με λίγο περισσότερα: Ο Λάνθιμος βάζει τους ηθοποιούς να παίζουν σα να διατηρούν μια απόσταση από το δράμα, μια αμηχανία απέναντι στα γεγονότα. Το στυλ αναδεικνύει απόλυτα την ουσία: Η έννοια της σύμβασης της ερμηνείας δεν είχε ποτέ περισσότερο νόημα από όταν όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας είναι με τη σειρά τους, υπό μία έννοια, κι εκείνοι ηθοποιοί. Ηθοποιοί σε αναζήτηση ταύτισης. Μέλη της κοινωνίας σε αναζήτηση χαρακτήρα. Οι κοινωνικοί ρόλοι είναι ένα ψέμα, όχι λιγότερο ή περισσότερο από όσο το σινεμά είναι ένα ψέμα. Υποτιμημένη ταινία στη φιλμογραφία του σκηνοθέτη, κάπως ξεχασμένη ανάμεσα στο μεγάλο του breakthrough (τον “Κυνόδοντα”) και στο διεθνές του ντεμπούτο (τον “Αστακό”). Θα είμαστε πάντα έτοιμοι για κάτι πιο ποπ.

Βραβεία! Σε κάθε περίπτωση, κι αυτό βραβεύτηκε σε διεθνές Φεστιβάλ. Πήρε το βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Βενετίας όπου και διαγωνίστηκε ως παγκόσμια πρεμιέρα.

Ο Λάνθιμος για το χιούμορ στο σινεμά του: «Δε νομίζω πως κάνω κάτι τρομερά σημαντικό ή πως λέω κάτι πάρα πολύ σοβαρό στο οποίο όλοι πρέπει να ακούσουν, οπότε όποιες κι αν είναι οι θεματικές και όποια τα ερωτήματα που θέτουμε, ό,τι αίσθηση δυσφορίας θέλουμε να δημιουργήσουμε στους ανθρώπους ώστε να τους κάνουμε να αλληλεπιδράσουν με την ταινία και να σκεφτούν, ποτέ δε νομίζω πως πρέπει να είναι υπερβολικά σοβαρό ή πως πρέπει να κάνω ένα φιλμ που παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά σοβαρά. Οπότε το χιούμορ είναι τρομερά σημαντικό κομμάτι για μένα, το να κάνεις πλάκα με τον εαυτό σου και με αυτό που κάνει και το να δείχνεις πόσο εξωφρενική είναι μια κατάσταση. Κάποιες φορές ακόμα και στο μεγαλύτερο δράμα υπάρχει οπωσδήποτε κάτι γελοίο και παράλογο αν το παρατηρήσεις από συγκεκριμένη απόσταση.»

***

Ο Αστακός

Χρονιά: 2015

Συνεργάτες: Φιλίππου, Μαυροψαρίδης, Μπακατάκης σταθερά και δυναμικά. Πρωταγωνιστούν οι Κόλιν Φάρελ, Ρέιτσελ Βάις, Τζον Σ. Ράιλι, Μπεν Γουίσο, Λέα Σεϊντού και -φυσικά- Ολίβια Κόλμαν. Σε χαρακτηριστικούς ρόλους και οι Αγγελική Παπούλια και Αριάν Λαμπέντ.

Η ταινία με δυο λόγια: Σε ένα δυστοπικό κάτι-σαν-μέλλον, όλοι οι single οδηγούνται σε ένα Ξενοδοχείο όπου πρέπει μέσα σε 45 μέρες να βρουν ζευγάρι, αλλιώς μεταμορφώνονται σε ζωά και οδηγούνται στο Δάσος.

Και με λίγο περισσότερα: Ο κόσμος που χτίζει μέσα από λεπτομέρειες κι από συμβολισμούς ο Λάνθιμος, είναι επίτηδες εντελώς δυαδικός. Όταν κάνει check-in στο ξενοδοχείο, ο άντρας ρωτάει αν μπορεί να δηλώσει bisexual αλλά η απάντηση από την υπεύθυνη είναι πως δεν δέχονται πια αυτή την επιλογή λόγω ενός τεχνικού προβλήματος. Λίγο μετά δηλώνει πως το παπούτσι του είναι 44 ½. “Δηλαδή 44 ή 45;”, τον ρωτά η καμαριέρα. “Δεν έχουμε την επιλογή του μισού.” Σε αυτό τον κόσμο άσπρου-μαύρου, όπου τα πάντα είναι αποστειρωμένα και υπάκουα σε κανόνες, αυτός ο άντρας δυσκολεύεται να αγαπήσει. “Είναι δυσκολότερο να δείξεις ότι είσαι ερωτευμένος όταν δεν αισθάνεσαι τίποτα παρά το να κρύψεις ότι είσαι ερωτευμένος όταν αισθάνεσαι κάτι,” λέει σε ένα κομβικό σημείο της ταινίας. (Αναλυτική κριτική.)

Βραβεία! Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, υποψήφιο για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, υποψήφιο για BAFTA Καλύτερου Βρετανικού Φιλμ, Σενάριο στα Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, Β’ Γυναικείος Ρόλος (Ολίβια Κόλμαν) στα Βραβεία Ανεξάρτητου Βρετανικού Κινηματογράφου.

Ο Λάνθιμος για το σερί φεστιβαλικών βραβεύσεων: «Τα βραβεία είναι ωραία όταν τα κερδίζεις, δε μπορείς να παραπονεθείς για αυτό, αλλά την ίδια στιγμή έχω απόλυτη συναίσθηση του ότι είναι 5-7 άνθρωποι που βλέπουν αυτές τις ταινίες και είναι το γούστο τους. Δε σημαίνει απαραιτήτως πως άλλοι άνθρωποι θα εκτιμήσουν μια ταινία εξίσου. Δεν είναι ακριβής επιστήμη ποιες ταινίες παίρνουν βραβεία. Είμαι χαρούμενος που συμβαίνει γιατί συγκεκριμένοι άνθρωποι που εκτιμώ τους ίδιους και τη δουλειά τους, εκτιμούν της ταινίες μου. Και σίγουρα βοηθά την ταινία να τη δουν περισσότεροι άνθρωποι και βοηθά εμένα να κάνω το επόμενό μου βήμα με την επόμενη ταινία μου. Οπότε είναι πολύ σημαντικά. Απλά δε μπορώ να τα πάρω υπερβολικά σοβαρά, ή να πω ότι α, πήραμε βραβείο άρα η ταινία είναι καλή ή ότι είμαι σπουδαίος δημιουργός ή τίποτα τέτοιοι. Είναι απλά η γνώμη λίγων ανθρώπων.»

***

Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού

Χρονιά: 2017

Συνεργάτες: Νικόλ Κίντμαν καταρχάς, ένας θρύλος. Φιλίππου στο σενάριο, Μπακατάκης φωτογραφία, Μαυροψαρίδης μοντάζ. Από σταθερούς συνεργάτες επιστρέφει κι ο Κόλιν Φάρελ στο καστ (να μια φράση), σε μικρό αλλά αξέχαστο ρόλο η Αλίσια Σίλβερστοουν, ενώ την παράσταση αναμφίβολα κλέβει ο creepy πιτσιρικάς Μπάρι Κίγκαν στο ρόλο του Μάρτιν.

Η ταινία με δυο λόγια: Ένας χαρισματικός χειρουργός αναγκάζεται να κάνει μια αδιανόητη θυσία όταν ένας έφηβος του αποκαλύπτει τι βρίσκεται πίσω από κάποια πρόσφατα ακατανόητα περιστατικά που συμβαίνουν στην οικογένειά του.

Και με λίγο περισσότερα: Παρόλο που ξεκινά με ογκώδεις ευρυγώνιες λήψεις και με επιβλητικές ορχηστρικές συνθέσεις, σύντομα αποκαλύπτεται ως ένα -στην καρδιά του- αληθινά απλό, συγκεκριμένο, τρομακτικά εσωτερικό κομμάτι οικογενειακού τρόμου, με αληθινούς δεσμούς στο b-horror είδος. Έχεις μια οικογένεια της οποίας η ασφάλεια απειλείται από έναν εξωτερικό εισβολέα, έχεις έγκλημα και καρμική τιμωρία, έχεις villains και θύματα, και κυριότερα όλων, έχεις ένα επίπεδο κλειστοφοβικής, συναισθηματικής συμφόρησης απτό. Μπορεί όλο αυτό να ξεκινά από ιδέες αρχετυπικές αλλά η εκτέλεση είναι σχεδόν σωματική, τα σύμβολα διασύρονται, ακόμα και δια στόματος των ηρώων. Δεν θα περίμενα ποτέ να γράψω τη φράση “αν ο ‘Κυνόδοντας’ ήταν ένα κλειστοφοβικό οικογενειακό θρίλερ”, αλλά πραγματικά ο ‘Θάνατος του Ιερού Ελαφιού’ είναι ο ‘Κυνόδοντας’, αν ήταν ένα κλειστοφοβικό οικογενειακό θρίλερ. (Αναλυτική κριτική.)

Βραβεία! Σενάριο (εξ ημισείας με τη Λιν Ράμσεϊ για το σπουδαίο “Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ”) στις Κάννες, συνεχίζοντας το σερί βραβεύσεων όλων των ταινιών του από τον “Κυνόδοντα” και μετά.

Ο Λάνθιμος για τη σχέση της ταινίας με την αρχαία τραγωδία: «Δε μπορώ να ισχυριστώ πως έχω την απάντηση σε όλα αυτά τα πράγματα ή ότι θέλω να πω ένα συγκεκριμένο πράγμα. Οπότε δεν ξεκινάμε ποτέ από το σημείο στο οποίο θέλουμε να καταλήξουμε όταν κατασκευάζουμε αυτές τις ιστορίες και τις θεματικές που εξερευνούμε. Περισσότερο δημιουργούμε την αρχική κατασκευή και τη σύγκρουση και βλέπουμε πού μας πάνε αυτά. Και αυτό εδώ μας οδήγησε στο να πρέπει να θυσιάσεις κάποιον, τι είναι δικαιοσύνη, τι θεωρεί καθένας δίκαιο, τι είναι η πίστη, τι μπορεί να σου κάνει η πίστη σωματικά ή νοητικά, ο ρόλος της ενοχής. Όσο για τη διάσταση της ελληνικής τραγωδίας, ποτέ δεν ξεκινήσαμε από εκεί. Απλά συνειδητοποιήσαμε γράφοντας την ιστορία πως υπήρχαν ομοιότητες με την Ιφιγένεια εν Αυλίδι και σκεφτήκαμε πως θα ήταν ένα ενδιαφέρον πράγμα, να κάνουμε αναφορά στην τραγωδία σε ένα μοντέρνο πλαίσιο. Επειδή όταν συνειδητοποιείς πως αυτές οι θεματικές και τα ερωτήματα προέκυπταν από την αρχαιότητα, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν μπορούμε ποτέ να εξελίξουμε τη σκέψη μας ή αν αυτά τα ζητήματα θα παραμείνουν για πάντα άλυτα.»

***

Η Ευνοούμενη

Χρονιά: 2018

Συνεργάτες: Στο σενάριο η Ντέμπορα Ντέιβις και τηλεοπτικός Τόνι ΜακΝαμάρα, στη φωτογραφία ο Ρόμπι Ράιαν (του εντυπωσιακού “American Honey”), πρωταγωνίστρια η Έμμα Στόουν. Όμως αρκετοί συνεργάτες επιστρέφουν και πάλι. Μαυροψαρίδης στο μοντάζ κερδίζει την πρώτη του υποψηφιότητα Όσκαρ, Ολίβια Κόλμαν και Ρέιτσελ Βάις αμφότερες υποψήφιες για Όσκαρ Ερμηνείας (όπως κι η Στόουν).

Η ταινία με δυο λόγια: Ταινία εποχής για τα παιχνίδι ισχύος γύρω από τον αγγλικό θρόνο στις αρχές του 18ου αιώνα, όταν η δούκισσα Σάρα (Ρέιτσελ Βάις) και ξαδέρφη της Άμπιγκεϊλ, ξεπεσμένη ευγενής (Έμμα Στόουν) αντιμάχονται για την εύνοια της βασίλισσας Άννας (Ολίβια Κόλμαν).

Και με λίγο περισσότερα: Ο Λάνθιμος καδράρει τις τεράστιες, λεπτομερείς, πλούσιες αίθουσες με ευρείς φακούς, πολλές φορές σε ακραίο βαθμό, αφήνοντας τους ανθρώπους ασήμαντες, μηδαμινές υπάρξεις μέσα σε αυτές. Ευγενείς μοιάζουν περιθωριοποιημένες καρικατούρες μες στα όρια του παλατιού τους, μια άμαξα παίρνει απότομη στροφή μες στα όρια του κάδρου. Είναι σαν τα πάντα να αποτελούν εξωφρενικά μονόπρακτα δωματίου ακόμα κι όταν βρισκόμαστε σε εξωτερικούς χώρους, κάτι που ισχύει και για τις απολαυστικές συναντήσεις της Σάρα με την Άμπιγκεϊλ, όπου η μεταξύ τους εχθρική ένταση αποτυπώνεται σε ασκήσεις σκοποβολής αιματηρών, συχνά, αποτελεσμάτων. (Αναλυτική κριτική.)

Βραβεία! To “υποψήφιο για 10 Όσκαρ” μάλλον δεν ξεπερνιέται από καμία άλλη μεμονωμένη νίκη, ας είμαστε ειλικρινείς. Παρόλαυτά το φεστιβαλικό σερί συνεχίστηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στη Βενετία μαζί με το Βραβείο Ερμηνείας για την Ολίβια Κόλμαν, η οποία κέρδισε και τη Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου Ρόλου σε Κωμωδία. Κατά τα άλλα, η ταινία είναι υποψήφια για 12 BAFTA και -δεν ξέρω αν το είπαμε!- για 10 Όσκαρ.

Ο Λάνθιμος για το να δοκιμάζεται σε ένα φιλμ εποχής: «Είναι ταινία εποχής, είχε ενδιαφέρον για μένα να κάνω μια ταινία εποχής και να προσπαθήσω να κάνω κάτι διαφορετικό με το είδος. Και είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Πέρασα πολύ καιρό προσπαθώντας να βρω τον κατάλληλο σεναριογράφο με τη σωστή φωνή για να γράψει το σενάριο. Οπότε ναι, νομίζω είναι μια αρκετά αστεία και σκοτεινή -ξανά- ιστορία, αλλά αρκετά διαφορετική από τις ταινίες μου επειδή είναι φιλμ περιόδου και βασίζεται σε αληθινούς ανθρώπους. Αν και πήραμε αρκετές ελευθερίες με την ιστορία. Είναι οπωσδήποτε ένα ενδιαφέρον, διαφορετικό είδος φιλμ.»

***

Όπως όλα δείχνουν, το μέλλον μόλις τώρα ξεκινά.

*Η “Ευνοούμενη” προβάλλεται ήδη σε επιλεγμένες αίθουσες και θα βρίσκεται σε ευρεία κυκλοφορία από την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου.