Νέες ταινίες: To σίκουελ του “Σκαθαροζούμη” και το νέο καλτ διαμάντι τρόμου “Strange Darling”

Ακούνητος ο “Απαισιότατος” από την πρώτη θέση του box office στην Ελλάδα, με τις δύο νέες μεγάλες ταινίες της περασμένης εβδομάδας να ακολουθούν στη 2η και 3η θέση. Το “Τελειώνει Με Εμάς” με τη Μπλέικ Λάιβλι, πολυσυζητημένο για σωστούς και λάθος λόγους, έκανε εξαιρετικό άνοιγμα με 30.000 εισιτήρια σε 90 αίθουσες, ενώ πιο πίσω το “Alien: Romulus” δεν έκανε ακριβώς τον πάταγο του εξωτερικού δείχνοντας πως κάποια franchise δεν δουλεύουν το ίδιο καλά εδώ. Ίσως το καλοκαιρινό mood να μη βοήθησε κι αυτό, τελοσπάντων η ταινία του Φέντε Άλβαρες μάζεψε 13.000 εισιτήρια σε 60 αίθουσες.

Αξίζει να σημειώσουμε πως, όπως υπογραμμίζει το Flix, η εξαιρετική ιταλική ταινία “Πάντα Υπάρχει το Αύριο” πέρασε τις 20.000 εισιτηρίων σε εισπράξεις και παίρνει τη θέση της ως μια από τις καλλιτεχνικές επιτυχίες του καλοκαιριού – διασκεδαστική η σημασία του context εδώ, μιας και η εμπορικότερη ταινία της χρονιάς στη χώρα της πλασάρεται ως «καλλιτεχνική επιλογή» στις διεθνείς αγορές, κι αν μη τι άλλο μπορεί και το στηρίζει.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Σκαθαροζούμης Σκαθαροζούμης

(“Beetlejuice Beetlejuice”, Τιμ Μπέρτον, 1ω44λ)

**½

Δεκαετίες μετά την ορίτζιναλ περιπέτεια, η Λίντια Ντιτς (Γουινόνα Ράιντερ) μαζί με τη μητέρα της (Κάθριν Ο’Χάρα) και την κόρη της Άστριντ (Τζένα Ορτέγκα, απλά σωστό κάστινγκ) επιστρέφει στο σπίτι του εφιάλτη, με αφορμή την κηδεία του πατέρα της. Εκεί θα μπλέξουν σε μεταφυσικές περιπέτειες, και θα είναι μόνο θέμα χρόνου για μια νέα συνάντηση με τον αναρχικό δαίμονα που ακόμα στοιχειώνει τους εφιάλτες της Λίντια: Τον Σκαθαροζούμη (Μάικλ Κίτον).

Ο Τιμ Μπέρτον επιστρέφει σε μια από τις εμβληματικές ταινίες της πρώτης, καθοριστικής περιόδου της φιλμογραφίας του, με αρκετές ιδέες και εμφανές κέφι που κάνει αυτό το legacy σίκουελ αν όχι ακριβώς καλό, τουλάχιστον να ξεχωρίζει από αντίστοιχα άλλα εντελώς κυνικές και μηχανικές απόπειρες. Υπάρχουν επιμέρους στιγμές εδώ που διασκεδάζουν, και η ταινία έχει την τιμιότητα να μην ξεχειλώνει και να μην παίρνει τον ίδιο της τον εαυτό ως κάτι το ιερό.

Αναλυτική κριτική από το φεστιβάλ Βενετίας.

Strange Darling

(Τζ. Τ. Μόλνερ, 1ω37λ)

***

Ένας άντρας κυνηγά μανιασμένα μια κοπέλα μες στα αίματα, παγιδεύοντάς τη στο σπίτι ενός ζευγαριού ηλικιωμένων. Αυτό όμως δεν είναι παρά το μεσαίο κεφάλαιο της ιστορίας ενός επεισοδιακού one-night stand που ξεκίνησε παθιασμένα και κατέληξε βίαια και αιματηρά.

Νεο-ρετρο-slasher που έρχεται με κατανοητά μπόλικο hype από το εξωτερικό: Είναι εντυπωσιακά γυρισμένο από τον Τζ. Τ. Μόλνερ και τον διευθυντή φωτογραφίας Τζιοβάνι Ριμπίζι(!), με χρωματικές υφές που του προσδίδουν μια σκληρά παραμυθένια αίσθηση αποτελώντας μεν αισθητικό throwback αλλά την ίδια στιγμή μια αφηγηματική δομή εκτός σειράς κεφαλαίων που υποσκάπτει αυτή την οπτική κλασικότητα με μια πιο μοντέρνα ευαισθησία.

Επειδή τα τελευταία χρόνια έχουμε κουραστεί να ακούμε για σκηνοθέτες που δουλεύουν στο σινεμά είδους και μοιάζουν σα να ντρέπονται για αυτό, θέλοντας να «εξυψώσουν» είδη (από τον τρόμο ως το μιούζικαλ) που δεν χρειάζονται καμία εξύψωση, είναι φρέσκο και καλοδεχούμενο να βλέπουμε σε ταινίες όπως το “Strange Darling” ή την πρόσφατη τριλογία “Χ” του Τάι Γουέστ, μια απόπειρα ανάδειξης στοιχείων του σινεμά τρόμου με έναν τρόπο εμφανή και αναπολογητικό. Για τον Μόλνερ και τον Ριμπίζι, είναι η αισθητική και η αφήγηση που επιτελούν την όποια «εξύψωση» κι αυτό κάνει την ταινία μια διαβολεμένα διασκεδαστική εμπειρία για το κοινό.

Την ίδια όμως στιγμή, υπάρχει και μια εμφανής (και άρα κάπως ενοχλητική) ικανοποίηση της ταινίας με τον εαυτό της, την ώρα που –για να τα λέμε και όλα– δεν είναι τόσο εντυπωσιακό ή απρόβλεπτο το παιχνίδι που στήνει. Η σπασμένη και εκτός χρονολογικής σειράς δομή παίζει ως ένα πρώτου επιπέδου παιχνίδι έκπληξης κι όχι ως κάτι βαθύτερο α λα “Pulp Fiction”, όπου διαφορετικές πλοκές, κόσμοι και χαρακτήρες εισέρχονται και εξέρχονται στις σκηνές των άλλων δημιουργώντας ένα ολόκληρο σύμπαν διασυνδέσεων. Στο “Strange Darling” η δομή εξυπηρετεί την έκπληξη και την αποκάλυψη – όχι κάτι κακό από μόνο του φυσικά, αλλά όχι και κάτι που απαραίτητα θα επιβιώνει ως εμπειρία αφού καταλάβεις τι ακριβώς βλέπεις.

Οι σκηνές του ζευγαριού ωστόσο διαθέτουν μια συναρπαστική ένταση και δυναμική που κρατά το ενδιαφέρον του θεατή, με μπροστάρισα την φανταστική εδώ Γουίλα Φιτζέραλντ (“The Fall of the House of Usher”) που συνθέτει μια καθηλωτική ηρωίδα παρά το μικρό φλερτ της ταινίας με τον μισογυνισμό. Σε κάθε περίπτωση, μέσα από τα θετικά αλλά και τα λιγότερο πετυχημένα τοιχεία του, το “Strange Darling” καταλαμβάνει με ευκολία μια θέση ανάμεσα στις πιο ξεχωριστές σύγχρονες ταινίες ενός μισο-πεθαμένου είδους. Δεν είναι τέλειο, αλλά θες να το δεις.

Υπόθεση Γκολντμάν

(“Le Procès Goldman / The Goldman Case”, Σεντρίκ Καν, 1ω55λ)

***

Απλό σε δομή αλλά χορταστικό πολιτικό δικαστικό δράμα, για την δίκη του Πιέρ Γκολντμάν το 1976. Αριστερός ακτιβιστής που είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη για τέσσερις ένοπλες ληστείες, μία από τις οποίες είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο δύο φαρμακοποιών, ο Γκολντμάν υποστηρίζει θερμά την αθωότητά του και γίνεται είδωλο της διανοούμενης Αριστεράς. Το βάρος πέφτει σε ένα νεαρό δικηγόρο που αναλαμβάνει την υπεράσπισή του.

Αν περιμένατε τη στιγμή που ένα δικαστικό θρίλερ θα αποτελείται πρακτικά εξολοκλήρου από σκηνές «δράσης» μες στην αίθουσα του δικαστηρίου, αυτή είναι η ταινία για εσάς. Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση αμφισημίας, που αφορά στον άνθρωπο ως πολιτικό ον και στη φιλοσοφία του δικαιώματος στην ισότητα, και δεν εξαντλείται σε ένα απλό «ποιος το έκανε». Όλο το φιλμ στήνεται πάνω στις εντός δικαστηρίου διαδικασίες καθώς ένας κατηγορούμενος φαίνεται όλο και περισσότερο πως συγκεντρώνει πάνω του μεθοδεύσεις και προκαταλήψεις ενός κοινωνικού ιστού σε κρίση. Σταδιακά τα πάντα τίθενται υπό κρίση και αμφισβήτηση, με τρόπο έξυπνο αλλά και κινηματογραφικά απολαυστικό, με τον σκηνοθέτη Σεντρίκ Καν (“Το Γύρισμα”) σε μεγάλο έλεγχο φόρμας και σασπένς και την ψυχολογία να συμβαδίζει με το πολιτικό βλέμμα.

Προτάθηκε για 8 Σεζάρ, κερδίζοντας εκείνο του Καλύτερου Ηθοποιού για τον Αριέ Γουόρτχάλτερ.

Κυκλοφορούν ακόμη

Ο Κόμης Μοντεκρίστο: Διασκευή του βιβλίου του Αλέξανδρου Δουμά, για έναν νεαρό καπετάνιο που προδίδεται και φυλακίζεται, για να βγει ελεύθερος ξανά μετά από 15 χρόνια σχεδιάζοντας την εκδίκησή του. Πρωταγωνιστεί ο Πιερ Νινέ του “Franz”.

Μικρή Ιστορία για Έναν Έρωτα: Νεαρός άντρας παθαίνει εμμονή με μια γειτόνισσα του την οποία παρακολουθεί, ερωτεύεται, και σκαρώνει τρόπους για να μπορέσει επιτέλους να τη συναντήσει κι από κοντά. Το δεύτερο φιλμ που προέκυψε από τον Δεκάλογο του Κισλόφσκι, μαζί με το “Μικρή Ιστορία για Έναν Φόνο” που είδαμε επίσης ξανά πρόσφατα στις ελληνικές αίθουσες.