Νέες ταινίες: Οι σέξι “Αντίπαλοι” είναι game, set, match για τη Ζεντάγια και τον Λούκα Γκουαντανίνο

To γκρεμοτσάκισμα του Απρίλη συνεχίζεται και σταματημό δεν έχει για τα ταμεία καθώς το σύνολο εισιτηρίων πλέον φτάνει επίπεδα πανδημίας, με ντεμί τίτλους να μην δημιουργούν ενθουσιασμό στο κοινό και πλειάδα «προβάλλονται επίσης και» ταινιών να θάβουν ακόμα λιγοστά σπουδαία φιλμ της περιόδου (όπως την “Χίμαιρα” η οποία υμνείται ομοφώνως στο εξωτερικό αυτό το ίδιο διάστημα, με ένα εντυπωσιακό 90άρι στο metacritic).

Καμία πρόσφατη πρεμιέρα δεν έχει πλησιάσει έστω την επιτυχία, ο “Εμφύλιος Πόλεμος” με 7.200 εισιτήρια από 85 αίθουσες ήταν στην κορυφή των νέων ταινιών (λίγο πιο πίσω το “Άμπιγκεϊλ” με 5.700), αλλά το “Kung Fu Panda 4” συνεχίζει να παίζει χωρίς αντίπαλο στο #1, κάνοντας στην 5η πια εβδομάδα του το 20% των συνολικών εισπράξεων(!). Οι παιδικές ταινίες γενικώς κυριαρχούν στα ταμεία αυτή τη στιγμή, αλλά η ωραιότατη εφηβική “Σπίθα στη Θάλασσα” δεν το εκμεταλλεύτηκε, κάνοντας 19 (!!) εισιτήρια.

Ίσως η κατιούσα φρενάρει κάπως αυτή την εβδομάδα, τόσο με την κυκλοφορία της τίμιας ταινίας τρόμου των Unboxholics “Μην Ανοίγεις την Πόρτα” αλλά ίσως και με το φρενήρες, φαν και σέξι “Οι Αντίπαλοι” με τη Ζεντάγια σε ένα ερωτικό τρίγωνο.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Οι Αντίπαλοι

(“Challengers”, Λούκα Γκουαντανίνο, 2ω11λ)

****

Δύο τενίστες βρίσκονται αντιμέτωποι στον τελικό ενός μικρού τουρνουά. Όμως για τους δυο τους, αυτό το παιχνίδι μοιάζει να είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο φαίνεται στα χαρτιά. Ανάμεσά τους, θεατής, μια γυναίκα που κοιτάζει μία τον έναν και μία τον άλλον. Αυτά που διακυβεύονται στο συγκεκριμένο ματς, δε θα γίνουν αντιληπτά παρά μόνο ύστερα από μια μεγάλη βουτιά στο παρελθόν. Ξεκινάμε 13 χριν, όταν οι δυο σημερινοί αντίπαλοι, τότε αδερφικοί φίλοι, και μεγάλες ελπίδες του αμερικάνικου τένις, συναντούν, ερωτεύονται και διεκδικούν, την ίδια κοπέλα.

Ο Λούκα Γκουαντανίνο (“Call Me By Your Name”, “Bones and All”) είναι ένας σκηνοθέτης που εμφανώς έχει βρει το κάλεσμά του απεικονίζοντας την νεανική επιθυμία στις διάφορες εκφάνσεις της, άλλοτε ως ανακάλυψη του εαυτού, άλλοτε ως μια μελαγχολική αναζήτηση της θέσης μας στον κόσμο, κι άλλοτε –δηλαδή τώρα– ως μια παλλόμενη δυναμική, ως ένα συσχετισμό δυνάμεων και επιθυμίας που καθορίζει το ποιοι είμαστε και το τι ζητάμε από τους παρτενέρ μας, από τους εαυτούς μας και, τελικά, από τον κόσμο καθώς ωριμάζουμε. Οι “Αντίπαλοι”, ως κατεξοχήν ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου, αγκαλιάζει πλήρως αυτό το τελευταίο στοιχείο, δένοντας απόλυτα τη σκιαγράφηση των τριών κεντρικών χαρακτήρων, και το τι τελικά θέλουν από τη ζωή (τους), με το τι είναι αυτό που επιθυμούν στο άτομο που έχουν απέναντί τους.

Ο Αρτ (Μάικ Φάιστ, μαγνητιστικός στο “West Side Story” του Σπίλμπεργκ) κι ο Πάτρικ (Τζος Ο’ Κόνορ, στην απέναντι πλευρά από ό,τι τον είδαμε στην νοσταλγική “Χίμαιρα” πριν ένα μήνα) γνωρίζουν την Τάσι (Ζεντάγια, επιτέλους σε μια διαρκή ερμηνευτική διακύμανση που αναδεικνύει το star power της) το ίδιο βράδυ, την ίδια στιγμή. Η κάμερα του Γκουαντανίνο δεν τους αφήνει να χωριστούν από το κάδρο, παρατηρώντας διαρκώς όχι απλά τις διαφορετικές αντιδράσεις τους που σχηματίζουν και το ποιόν του χαρακτήρα της (ο ένας θα θέλει πάντα να ζυγίζει την κατάσταση, ο άλλος ορμάει στην ευκαιρία), αλλά και το τι είναι τελικά αυτό που βλέπει στην Τάσι ο καθένας τους. Είναι η ίδια μία γυναίκα, αλλά τα βλέμματά τους διαφέρουν.

Μέσα από τα διαδοχικά φλάσμπακ σχηματίζεται ένα πυκνό στόρι γεμάτο πάθη, φιλίες, έρωτες, προδοσίες, χωρισμούς, απογοητεύσεις, θριάμβους, και το οποίο εξερευνά αυτή την τριπλέτα ηρώων, τις αντιφάσεις τους, και το πώς μπορεί επιφανειακά να αλλάζουν αλλά στο βάθος απλώς να αποκαλύπτουν περισσότερο αυτό που πάντα ήταν, αυτό που πάντα ήθελαν. Πολλές οι σέξι ή οι αγωνιώδεις σκηνές ανθολογίας, οι οποίες παρουσιάζονται σε εμβόλιμο μοντάζ με τον αγώνα που στο μεταξύ τρέχει στο παρόν: Όσο ο τελικός εξελίσσεται, εμείς μαθαίνουμε περισσότερα για το τι μας έχει φέρει ως εδώ και τι είναι αυτό που κρίνεται – αλλά μέχρι τελευταία στιγμή υπάρχουν κρυφά σημεία, μυστικά, αλλά και φυσικά η απορία του πώς θα καταλήξει ο αγώνας, και το τι θα σημαίνει αυτό για τα τρία εμπλεκόμενα πρόσωπα.

Το σενάριο του Τζάστιν Κουρίτσκις (συζύγου της Σελίν Σονγκ των “Περασμένων Ζωών”) ανοίγει διάπλατα την τριάδα και τους εξερευνά σταδιακά, κάνοντας κάθε πόντο στο σήμερα να μετρά, και να σημαίνει όλο και κάτι πιο διαφορετικό – αλλά με κοινό άξονα πάντα την επιθυμία, και το τι σημαίνει το να την χάνεις, ή το να λες ψέματα στον εαυτό σου. Ο Γκουαντανίνο με τον Μάρκο Κόστα (σταθερός συνεργάτης του στο μοντάζ στα τελευταία πρότζεκτ του) αγκαλιάζουν αυτή τη δομή και καταλήγουν να αντιπαραβάλουν την αγωνία του παρελθόντος και του παρόντος σε παράλληλο μοντάζ σα να ήταν ένα χρονικό συνεχές, την ώρα που το απογειωτικά ηλεκτρισμένο score του Άττικους Ρος και Τρεντ Ρέζνορ (“The Social Network”) κάνει κάθε βλέμμα και κάθε βήμα να μοιάζει με το πιο συνταρακτικό γεγονός του κόσμου, δίνοντας στην ταινία μια σχεδόν ανεξέλεγκτη ώθηση (σε μερικά σημεία, ο Γκουαντανίνο μοιάζει οριακά αμήχανος απέναντι στην ίδια την ορμητική δύναμη της μουσικής του φιλμ του).

Στο μεταξύ, ο Ιταλός σκηνοθέτης μοιράζει πολύ έξυπνα την σεξουαλική ένταση και το πάθος με έναν απρόσμενο ίσως τρόπο: Οι ίδιες οι ερωτικές σκηνές λειτουργούν σαν foreplay, σα να μας προετοιμάζουν διαρκώς για κάτι που δεν παραδίδουν – το σεξ, είναι το ίδιο το τένις. Οι σκηνές δράσης στο γήπεδο είναι γυρισμένες με μια σχεδόν καρτουνίστικη μανία, με μια κάμερα που ακροβατεί, ζουμάρει, απομακρύνεται, πετάει, μπαίνει στη θέση της μπάλας, της ρακέτας, των ηρώων. Ο Γκουαντανίνο κάνει έντονη χρήση του δραματικού slow motion δίνοντας τεράστια έμφαση σε κάθε μπάκχαντ, σε κάθε σερβίς, σε κάθε άσο ή κάθε fault. Είναι σα να παρακολουθούμε κάποια live action εκδοχή ενός anime που ποτέ δεν υπήρξε. Όλα εδώ είναι τεταμένα – ο ιδρώτας που διαρκώς στάζει, οι εναλλαγές των συναισθημάτων, οι δραματικοί μονόλογοι πάνω στο τι θέλει κάθε ήρωας από τη ζωή του, το τένις ως απεικόνιση των δραματικών μετατοπίσεων στις σχέσεις και στη συνειδητοποίηση του κάθε ατόμου, το ορμητικό φινάλε.

Παρόλο που υπάρχει ίσως κάτι που μένει ελαφρώς ανεξερεύνητο ως προς την οπτική της ίδιας της κεντρικής ηρωίδας (κάτι που εντέχνως υπερκαλύπτεται από ένα συνδυασμό ερμηνείας, σκηνοθεσίας και συλλογικής ενέργειας), το φιλμ καταφέρνει να παρουσιάσει μια κοσμοθεωρία δίχως να την μεταφέρει ως κήρυγμα, με μια φανταστική τριπλέτα πρωταγωνιστών, και με τον Γκουαντανίνο να δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε κάτι νέο και συναρπαστικό, κάτι παλλόμενο, κάτι αεικίνητο – ο μόνος ίσως τρόπος να απεικονίσεις τον ρόλο της επιθυμίας σε μια σχέση, σε μια ζωή. Για το “Challengers”, το να ζεις σημαίνει να κινείσαι και να επιθυμείς.

Μην Ανοίγεις την Πόρτα

(Σάκης Καρπάς, Αλέξανδρος Καρπάς, 1ω27λ)

**½

Σε ένα απομονωμένο σπίτι σε ένα δάσος, μια γυναίκα χτυπάει έντρομη την πόρτα μες στη νύχτα. Ο μοναχικός κάτοικος της ανοίγει την πόρτα χωρίς να ξέρει πως άθελά του υπάρχει κάποιο κακό που μπαίνει στο σπίτι του. Μαζί με την γυναίκα, ανοίγει η πόρτα σε ενοχές του παρελθόντος, αλλά και σε μια τρομακτική απειλή.

Οι Σάκης και Αλέξανδρος Καρπάς, από το δημοφιλές YouTube κανάλι Unboxholics, δοκιμάζουν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους στη μεγάλου μήκους μυθοπλασία σε μια εντελώς ανεξάρτητη και lo-fi παραγωγή που όμως παίρνει τους περιορισμούς και τους χρησιμοποιεί ως κομμάτι της ταυτότητας του φιλμ. Μια σκοτεινή ιστορία τρόμου δύο προσώπων και ενός σκηνικού – το οποίο χαρτογραφείται πολύ αποτελεσματικά και εξαντλητικά, δίχως να μένει κομμάτι του ανεκμετάλλευτο.

Ως απόπειρα σινεμά τρόμου φαίνεται να παραπέμπει περισσότερο στον μοντέρνο, αλληγορικό τρόμο ενός Άρι Άστερ ή ενός “Babadook”, συνδέοντας την τρομακτική ατμόσφαιρα με κάποιο βαθύ ψυχολογικό τραύμα που σταδιακά ξετυλίγεται. Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα είναι σε μεγάλο βαθμό αρκετά επαναλαμβανόμενο και με μια ιδέα να απλώνεται στην οθόνη χωρίς πολύ γέμισμα – είναι ευρύτερο πρόβλημα αυτό στον μοντέρνο τρόμο και δεν αφορά μόνο τους Unboxholics.

Αυτό όμως που καταφέρνουν εξαιρετικά, είναι να πετύχουν μια αποτελεσματική ατμόσφαιρα τρόμου που σου σηκώνει την τρίχα και σε κάνει σε αρκετά σημεία να μη νιώθεις άνετα. Χωρίς μάλιστα να στηρίζονται σε διαρκή τινάγματα ή άλλα τρικ. Είναι μια πολύ τίμια και ειλικρινής ως προς τις προθέσεις και το στυλ της ταινία, που χωρίς να κρύβει το εντελώς χειροποίητο και lo-fi της προέλευσής της, δεν μοιάζει ούτε στιγμή κακοφτιαγμένη ή ερασιτεχνική. Σέβεται τον θεατή και του προσφέρει αυτό για το οποίο πήγε – θα περιμένουμε με ενδιαφέρον κάποιο πιθανό επόμενο βήμα της ομάδας, παρά το γεγονός πως σαν συνολική εμπειρία, το παρόν φιλμ κρεμάει εν τέλει αρκετά.

Κυκλοφορούν ακόμα

Ζωντανό Πνεύμα: Κάθε καλοκαίρι, η μικρή Σαλομέ επιστρέφει στο οικογενειακό χωριό στο βουνό. Όταν η αγαπημένη της γιαγιά πεθαίνει και οι ενήλικες αρχίζουν να μαλώνουν για την κηδεία, το πνεύμα μιας γυναίκας αρχίζει να την καταδιώκει. Οι ντόπιοι, την θεωρούσαν μάγισσα.

Ο Τελευταίος Ήρωας: Ένας άντρας προσπαθεί να σταματήσει μια γερμανική πολυεθνική από το να χτίσει σούπερ μάρκετ στο σημείο που βρίσκεται το άγαλμα του πατέρα του. Όμως αυτή του η μάχη θα έχει απρόσμενες επιπτώσεις στη ζωή της κόρης του. Πρωταγωνιστεί η Αγγελική Παπούλια.

Σούπερ Μάγκι: Σε μια πόλη που έχει ξεμπερδέψει για τα καλά με το έγκλημα, μια νέα virtual απειλή έρχεται να ταράξει τα νερά. Παιδικό υπερηρωικό φιλμ κινουμένων σχεδίων.

Επαγγελματίας Υπνοβάτης: Αποτυχημένος ποιητής ανακαλύπτει ότι η μάνα τον έχει πλασάρει ως τοπική «Πυθία», φέρνοντας πελάτες τη νύχτα να ακούσουν το παραμιλητό του. Μετά τον αρχικό θυμό του, αποφασίζει να πάρει στα χέρια του την «επιχείρηση», οδηγώντας την κατάσταση στον πλήρη εκτροχιασμό.