Chuxi: Η Ναταλία Καλημερατζή μας μιλά για την ταινία που "γέννησε" η καραντίνα

Εμπνευσμένη από την πρωτόγνωρη συνθήκη της πανδημίας του κορονοϊού, η ταινία μικρού μήκους "Chuxi" δημιουργήθηκε σε ένα απόγευμα με τη συμβολή και τη συνεργασία αγαπημένων συνεργατών που δραστηριοποιούνται στον χώρο του ελληνικού σινεμά.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ
29 Απριλίου 2020 12:45

Παρά την κοινωνική απομόνωση που επέβαλλε σε ολόκληρο τον πλανήτη, η πανδημία του κορονοϊού αποτέλεσε αφορμή για εξωστρέφεια και έμπνευση σε αρκετούς ανθρωπους που ζουν υπό συνθήκες καραντίνας. Ειδικά οι καλλιτέχνες – ένας κλάδος που “χτυπήθηκε” ιδιαιτέρως από την υγειονομική κρίση – προσπάθησαν να κρατήσουν το “κερί” της αισιοδοξίας αναμμένο, είτε μέσω συναυλιών, είτε προβάλλοντας θεατρικές παραστάσεις, είτε δημιουργώντας ταινίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι μικρού μήκους που γύρισαν καταξιωμένοι Έλληνες και ξένοι σκηνοθέτες για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ενώ ο σκηνοθέτης Μισέλ Γκοντρί («Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού») πειραματίστηκε με την τεχνική stop-motion κι έφτιαξε μια μικρού μήκους animation ταινία.

Τη σκυτάλη τώρα παίρνει η Ναταλία Καλημερατζή που καταμετρά στην καριέρα της ως ηθοποιός πολλές συμμετοχές στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Η Καλημερατζή κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο της με τη μικρού μήκους ταινία «Chuxi» (σ.σ.: σημαίνει παραμονή Πρωτοχρονιάς στα κινέζικα), ορμώμενη από την νέα πραγματικότητα που βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες. Παρά το γεγονός ότι είναι η πρώτη φορά που κάθεται πίσω από την κάμερα, η Καλημερατζή καταφέρνει με μαεστρία και λιτότητα να αποδώσει στο φιλμ της τόσο το “σκοτάδι” των ημερών όσο και την ελπίδα ότι ακόμα και μετά την πιο μεγάλη μπόρα, ο ήλιος ξαναβγαίνει. Άλλωστε όπως αποκαλύπτει στο News 24/7, στόχος της είναι μέσω της ταινίας να υπενθυμίσει τη δύναμη που μπορεί να δώσει και να εκδηλώσει στον καθένα η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και αγάπη.

Τo «Chuxi» είναι μια ιστορία αγάπης. Στο σενάριο το καθεστώς καραντίνας έχει διαρκέσει έναν ολόκληρο χρόνο, παρόλα αυτά η κεντρική ηρωίδα Νικόλ (Ναταλία Καλημερατζή) και ο σύντροφός της Τζέρι (Παπαγεωργίου Γιώργος) δεν έχουν χάσει το χιούμορ τους και την αισιοδοξία τους.

Δείτε την ταινία:

Η Ναταλία Καλημερατζή μιλά στο News 24/7 για την πρόκληση του σκηνοθέτη, την καθημερινότητα του κορονοϊού και το μήνυμα ενότητας και αισιοδοξίας που θέλει να στείλει με την ευχή «καλή χρονιά» που ακούγεται στην ταινία της…

Η μετάβασή σας από την υποκριτική στη σκηνοθεσία ήταν εύκολη; Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε;

«Στην πραγματικότητα, μου ανατέθηκε ο ρόλος του σκηνοθέτη. Σε ένα τόσο μικρό συνεργείο δύο ατόμων έπρεπε κάπως να μοιραστούν οι ευθύνες – ρολόι. Δέχτηκα την πρόκληση με χαρά. Αυτό το σκηνοθετώ και παίζω ήταν κάτι που ήθελα να προσθέσω στο βιογραφικό μου. Εξάλλου οι συνθήκες ήταν ιδανικές μιας και το έκανα με τον σύζυγό μου, Αντώνη (Κουνέλλα) τον οποίο εμπιστεύομαι και νιώθω ασφάλεια.

Κάποτε σε μια δύσκολη στιγμή μου επαγγελματικά, μου είπε ένας φίλος πως “πρέπει να δημιουργήσω μονή μου τις συνθήκες, και να πάψω να περιμένω να μου γίνει η πρόταση”. Αυτή ήταν μια στιγμή που χρειαζόμουν να νιώσω δημιουργική, ανέλαβα την συνολική ευθύνη του project – όχι μόνο της ερμηνείας που ξέρω μέχρι τώρα να κάνω – με το ρίσκο αυτό να έχει τις ατέλειες του. Σημασία έχει ότι εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου, γνωρίζοντας πως μου λείπει η εμπειρία. Μετέφερα τις ιδέες μου και επειδή ζω για το “μαζί”, βασίστηκα στην ομαδική δουλειά που έγινε μέσω skype με φίλους που εργάζονται στο σινεμά και έχουν και την γνώση αλλά και κοινή αισθητική. Το να αναλαμβάνεις και άλλους ρόλους – όπως στην προκειμένη αυτόν του σκηνοθέτη- θεωρώ σε κάνει και καλύτερο ηθοποιό, λιγότερο νάρκισσο. Αντιλαμβάνεσαι το σύνολο των κομματιών του παζλ που πρέπει να ενωθούν για να δημιουργηθεί το τελικό αποτέλεσμα.»

Πώς ήρθε η έμπνευση για την ταινία; Τι σηματοδοτεί ο τίτλος της;

«Νομίζω ήρθε ένα συννεφιασμένο απόγευμα του Μάρτιου. Φυσούσε πολύ, βγήκαμε με τον Αντώνη να περπατήσουμε στο βουνό, λίγα μετρά μακριά από σπίτι μας. Στο ξεκίνημα κιόλας της βόλτας είχαμε μια μικρή σύγκρουση και με άφησε να συνεχίσω μόνη μου. Με αφορμή τον μικρό αυτόν καυγά, τη συννεφιά, τον κορονοϊό, άρχισα να σκέφτομαι, αυτήν την ηρωίδα, τη Νικόλ, που θα έκανε τα πάντα για το αγόρι που αγαπά. Περπατώντας, ανακάλυψα το εκκλησάκι του Αγίου Γεράσιμου. Αγριεύτηκα κάπως με την ερημιά, την εγκατάλειψη αλλά έσπρωξα την πόρτα και μπήκα. Τράβηξα φωτογραφίες τον ναό, τα εγκαταλελειμμένα σπίτια τριγύρω, το βουνό κι έτρεξα σπίτι να συζητήσω την ιδεά με τον Αντώνη. Φυσικά το στήριξε βάζοντας με κάτω να γράψουμε το σενάριο, να κάνουμε photo board. Η όλη διαδικασία ήταν μια τεράστια εμπειρία και για τους δυο.

Ο τίτλος “Chuxi” είναι το ειρωνικό σχόλιο για το “δώρο” που οι Kινέζοι μας έκαναν παγκοσμίως… Ένας μονοκύτταρος οργανισμός ονόματι Covid-19 κατάφερε να παγώσει τον πλανήτη.»

Στην ταινία παρότι παρουσιάζεται ένα δυσοίωνο σενάριο για το μέλλον, διέκρινα φως στο σκοτάδι μέσα από την αλληλεπίδραση της κεντρικής ηρωίδας με τον αγαπημένο της. Ήταν σκόπιμη αυτή η στιγμή αισιοδοξίας;

«Ήταν σκόπιμη. Αυτό το φως που αναφέρετε είναι η αγάπη. Αυτή που δεν μπαίνει σε πλαίσια, δεν δέχεται όρια, δε λογαριάζει ιούς. Μια αγάπη που σε κρατά ζωντανό, που σε κάνει να λειτουργήσεις επικίνδυνα, για την ζεστασιά του χαμόγελου ενός αγαπημένου προσώπου. Όλο αυτό που ζούμε είναι τόσο κόντρα σε ότι έχουμε μέχρι τώρα μάθει σε σχέση με την αγάπη και δεν γίνετα να ξεμαθευτεί. Μάθαμε όταν αγαπάμε να αγκαλιάζουμε, να φιλάμε, να δίνουμε το χέρι, να πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον για να κοιταχτούμε στα μάτια. Ξαφνικά αυτό ανατρέπεται: Επειδή αγαπάς και νοιάζεσαι πρέπει πλέον να απομακρύνεσαι, να κρατάς αποστάσεις, να μην αγκαλιάζεις, να μην ακουμπάς, να μην επισκέπτεσαι τους δικούς σου. Να καθαρίζεις κάθε τι που μπορεί να μόλυνε το άγγιγμα σου.

Όλο αυτό για την καρδιά και την ψυχή είναι τόσο παράλογο. Το ανάμα ενός κεριού, μια προσευχή για μια ανώτερη δύναμη, να επέμβει και να μας προστατέψει εκφράζει αυτή την ανάγκη να μην αλλοιωθούμε να μη συνηθίσουμε αυτόν τον “Covid-19 τρόπο” να αγαπάμε.»

Τι θα θέλατε να εισπράξει ο θεατής από την ταινία;

«Σε πολλούς πιστεύω η ταινία ίσως φανεί σε πρώτη ανάγνωση απαισιόξη. Άλλωστε όλοι απευχόμαστε το σενάριο να περάσουμε μια ολόκληρη χρονιά σε συνθήκη καράντινας. Το σημείο που ήθελα να εστιάσω είναι πως εκ φύσεως ο άνθρωπος έχει μάθει να λειτουργεί συλλογικά. Έχει ανάγκη το μοίρασμα, την επαφή. Δεν μπορεί να τα στερηθεί, αλλιώς δεν έχει νόημα η ζωή. Θα βρεί τον τρόπο να επικοινωνήσει, να δείξει την αγάπη του και εν τέλη να γιορτάσει μαζί με αγαπημένα του πρόσωπα, ακόμα και αν αυτό θα γίνει μέσω μιας οθόνης.

Θα ήθελα λοιπόν ο θεατής να εισπράξει την αισιοδοξία που πηγάζει από την ανθρώπινη επαφή, η οποία είναι τόσο αναγκαία που θα βρει άλλους τρόπους να υπάρξει. Και σίγουρα να δει τη δύναμη που μας χαρίζει η ελπίδα πως μετά από μια μεγάλη μπόρα, θα βγει ο ήλιος ξανά.»

Πώς βιώνετε την κατάσταση που επικρατεί;

«Προσπαθώ να είμαι παρατηρητής του εαυτού μου και των γύρω μου. Αυτό επιλέγω αυτόν τον καιρό, γιατί μου είναι πολύ εύκολο σαν χαρακτήρας να βουτήξω στη θλίψη που όλο αυτό που ζούμε στην πραγματικότητα μου προκαλεί. Αγαπώ πολύ την δουλειά που κάνω αρά δεν περίμενα να μου πει κάποιος να κάνω διάλειμμά από αυτήν.

Περνάω ούτως η αλλιώς πολύ χρόνο ποιοτικό με το γιο μου και τον άντρα μου και πριν τον κορονοιό. Προσπαθώ να κρατώ τον εαυτό μου απασχολημένο, διαβάζοντάς ένα ωραίο βιβλίο, βλέποντας μια ταινία, κάνοντας κατασκευές με τον γιο μου, μερεμέτια, μαγείρεμα, ζωγραφική, υστερική καθαριότητα, ξέφρενα πάρτι στο σαλόνι, τρέξιμο στο βουνό, γυμναστική. Και όταν δεν κάνω τίποτα από αυτά, ρίχνω κι ένα κλάμα επειδή μου λείπει η αγκαλιά της μαμάς μου ή ένα κρασί με τις φίλες μου.»

Πιστεύετε ο κορονοϊός θα πλήξει περαιτέρω τον κινηματογράφο και την Τέχνη στην Ελλάδα; Πολλοί μιλούν για ακυρώσεις προγραμματισμένων θεατρικών παραστάσεων το φθινόπωρο, κιμηνατογραφικών παραγωγών.

«Πιστεύω ότι μόλις με το καλό επιστρέψουμε σε κανονικούς ρυθμούς, θα συνεχίσουμε να βιώνουμε τις συνέπειες του Covid-19 σε όλους τους κλάδους. Αναπόφευκτα ο χώρος των Τεχνών δε θα μείνει ανεπηρέαστος. Ήδη οι καλοκαιρινές παραγωγές έχουν αναβληθεί και σίγουρα τα πράγματα θα είναι δύσκολα και για το χειμώνα που έρχεται. Εύχομαι να σχεδιαστεί το κατάλληλο πλαίσιο στήριξης από το Υπουργείο Πολιτισμού και την κυβέρνηση ώστε να προστατέψει το σύνολο των καλλιτεχνικών επαγγελμάτων στον τόπο μας.»

Μετά το “Chuxi” τι ακολουθεί;

«Παρά τις συνθήκες έχω την τύχη να βρίσκομαι σε προχωρημένες συζητήσεις για μια ταινία μεγάλου μήκους σε έναν ρόλο – πρόκληση. Αυτό με κρατά απασχολημένη και ταυτόχρονα αισιόδοξη για το μέλλον. Στο κάτω κάτω η αισιοδοξία είναι επιλογή, στάση ζωής…»

*Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν λίγο πριν την επιβολή των μέτρων περιορισμού μετακίνησης στις αρχές Μαρτίου, με ολιγομελές συνεργείο.