Είδαμε την “Εξουσία του Σκύλου” – Το oσκαρικό φαβορί που μόλις ανέβηκε στο Netflix

Η ταινία “Η Εξουσία του Σκύλου” κυκλοφόρησε μόλις στο Netflix ύστερα από μια διαδρομή δύο εβδομάδων στις κινηματογραφικές αίθουσες και ήδη λογίζεται ως το μεγάλο χαρτί της πλατφόρμας για τα φετινά Όσκαρ. Γιατί όμως η ταινία είχε εξαρχής τα φώτα στραμμένα πάνω της, και κατά πόσο δικαιολογείται η συζήτηση γύρω της; Την παρακολουθήσαμε, ήδη από την παγκόσμια πρεμιέρα της στη Βενετία.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΤΖΕΪΝ ΚΑΜΠΙΟΝ

Η Τζέιν Κάμπιον είναι μια πολύ σημαντική φιγούρα για το σύγχρονο σινεμά, έχοντας υπάρξει για ντροπιαστικά και υπερβολικά πολύ καιρό μια από τις πραγματικά λιγοστές γυναίκες σκηνοθέτες που είχαν τύχει αναγνώρισης. To 1993 με τα “Μαθήματα Πιάνου” κέρδισε Χρυσό Φοίνικα και, μέχρι πριν λίγους μήνες (πριν δηλαδή η Ζουλιά Ντικουρνό κερδίσει τον Φοίνικα με το “Titane”), ήταν η μόνη γυναίκα που είχε κερδίσει ποτέ τις Κάννες. Για την ίδια ταινία είχε γίνει μόλις η δεύτερη γυναίκα στην ιστορία που προτάθηκε για Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

Η επιστροφή της είναι λοιπόν δεδομένα τεράστιας σημασίας. Τελευταία της ταινία ήταν το “Bright Star” πριν 12 χρόνια, με το τηλεοπτικό “Top of the Lake” να είναι η μόνη της δουλειά στο ενδιάμεσο. Φέτος, με το δράμα εποχής “The Power of the Dog”, φαίνεται πως είναι ίσως η μεγάλη ελπίδα του Netflix για τα φετινά Όσκαρ. Η ίδια λέει πως «ένα από τα σπουδαία πράγματα για το να δουλεύεις με το Netflix είναι ότι μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω με ένα μπάτζετ που δεν είχα ποτέ μου προηγουμένως, ώστε να εκφράσω πλήρως το όραμά μου. Είναι σαν τους Μεδίκους, ή κάτι τέτοιο. Είμαι ευγνώμων για αυτό».

ΤΟ ΤΟΞΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΗΣ “ΕΞΟΥΣΙΑΣ”

H ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Τόμας Σάβατζ, μας πηγαίνει σε ένα ράντσο της Μοντάνα στις αρχές του 20ου αιώνα, όπου ο σαδιστικός ιδιοκτήτης ξεσπάει με μίσος και οργή απέναντι σε μια νεαρή χήρα που εντελώς απρόσμενα παντρεύεται τον πιο μικρό του αδερφό, κι έρχεται να μείνει μαζί τους εκεί. «Γενικά με το ζόρι τελειώνω βιβλία αυτές τις μέρες, αλλά σε αυτό βυθίστηκα», λέει η Κάμπιον. «Για εβδομάδες μετά, σκηνές και θεματικές από το βιβλίο επέστρεφαν διαρκώς μέσα μου, οπότε δε μπορούσα να το ξεχάσω. Τότε διαπίστωσα πως είναι ένα βαθύ έργο, που δουλεύει πάνω στην ψυχή».

Με τη μουσική του Τζόνι Γκρίνγουντ (“Phantom Thread”, “There Will Be Blood”, Radiohead) να επιτίθεται και με την κάμερα να κινείται μεθοδικά, υπομονετικά, σχεδόν κι αυτή σαδιστικά, το φιλμ της Κάμπιον χαρτογραφεί το ράντσο και το μικρό αυτό σύμπαν ασφυκτικά βουβής τοξικότητας, σε επίπεδα διαπροσωπικά όσο και ταξικά. Η ταινία οπωσδήποτε δεν θα είναι για όλα τα στομάχια κι όλους τους θεατές. Η αφήγηση δεν προσφέρει βαλβίδες αποσυμπίεσης και ο ρυθμός μοιάζει σε αρκετά σημεία αρκετά δεμένος με τη λογοτεχνική αφήγηση. Όμως η Κάμπιον πετυχαίνει διάνα στο καθηλωτικό φινάλε, δένοντας τους ιστούς αυτών των θλιμμένων ηρώων με αξέχαστο τρόπο. Διερωτώμενη κατά πόσο η τοξικότητα κι η καταπίεση είναι κάτι που μπορεί ποτέ να γιατρευτεί, μες στα βάθη μιας ύπαρξης.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΜΠΕΡΜΠΑΤΣ ΣΤΗΝ ΚΙΡΣΤΕΝ ΝΤΑΝΣΤ

Στο επίκεντρο της αναζήτησής της βρίσκεται έναν αντι-ήρωας που, ως παράγωγο του περιβάλλοντός του, έχει χτίσει τον εαυτό του μέσα σε ένα κάστρο, δηλητηριάζοντας μέχρι και τον αέρα μέσα σε αυτό. «Νομίζω για μένα, η τοξικότητα είναι παράγωγο της ανατροφής του, του πώς μεγάλωσε, των καταστάσεών του. Δεν είναι κάτι που κατέφθασε πλήρως σχηματισμένο. Βγαίνει έξω στη στιγμή», λέει για τον χαρακτήρα του ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, ο οποίος πολύ πιθανά να βρεθεί στο δρόμο των Όσκαρ, ωστόσο παραμένει λάθος κάστινγκ για έναν τέτοιο ρόλο. Δεν έχει τίποτα τραχύ πάνω του και όσο περισσότερο προσπαθεί εκείνος τόσο πιο εξόφθαλμα ερμηνευτική γίνεται η προσέγγισή του.

Γύρω του, τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί κατανοούν βαθύτερα το υλικό, από τον Τζέσι Πλέμονς στο ρόλο του αδερφού του να μοιάζει χαμένος στον ωκεανό, ως την Κίρστεν Ντανστ ως η νύφη που σταδιακά και τραγικά μοιάζει όλο και περισσότερο να εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μας. Και τον Κόντι Σμιτ-ΜακΦι, στον οποίο χωρίς να πούμε περισσότερα, θα σημειώσουμε απλώς πως στην πραγματικότητα του ανήκει η ταινία. Η Κάμπιον διατηρεί εδώ τον έλεγχο του οράματός της και η σύνδεση τοξικότητας και καταπίεσης (σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και κάποια πολύ κυριολεκτικά) προσφέρει μια ενδιαφέρουσα, αν και κάπως ανολοκλήρωτη ματιά στην κοινωνία του τότε και -φυσικά- του σήμερα.

Βραδυφλεγής, αξιοπρόσεκτη κινηματογραφική σύνθεση που έχει μπροστά της πολλές ακόμα διακρίσεις βραβείων, ξεκινώντας από εκείνο που πήρε στη Βενετία μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του, όπου η Τζέιν Κάμπιον τιμήθηκε με τον Αργυρό Λέοντα καλύτερης σκηνοθεσίας. Θα αποτελέσει δύσκολη πρόταση για αρκετό κόσμο, και δεν είναι σε κάθε περίπτωση μια τέλεια ταινία. Αλλά θα συζητηθεί πολύ τους επόμενους μήνες, κι υπάρχει λόγος για αυτό.

*Η “Εξουσία του Σκύλου” (The Power of the Dog) στριμάρει στο Netflix.