Είδαμε το “Χέρι του Θεού” – Τι μας είπε ο Πάολο Σορεντίνο

Η ταινία “Το Χέρι του Θεού” κυκλοφόρησε μόλις στο Netflix ύστερα από μια διαδρομή δύο εβδομάδων στις κινηματογραφικές αίθουσες και αποτελεί τη μεγάλη επιστροφή του Πάολο Σορεντίνο, αγαπημένου του σινεφίλ κοινού χάρη σε ταινίες σαν το “Grande Bellezza” και παλιότερα το “Il Divo”, αλλά και το τηλεοπτικό του δίπτυχο για το ΗΒΟ, “The Young Pope” και “The New Pope”.

Η προσμονή ήταν δεδομένα μεγάλη, ειδικά από τη στιγμή που γνωρίζαμε πως ο σκηνοθέτης έχει βάλει τεράστιο κομμάτι του εαυτού του μέσα σε αυτό το φιλμ – ακόμα περισσότερο από όλα τα άλλα. Η πρεμιέρα έγινε στο Φεστιβάλ Βενετίας, όπου και το παρακολουθήσαμε εξαρχής, και όπου τελικά κέρδισε δύο βραβεία: Το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής (κάτι σαν το ασημένιο μετάλλιο) και το Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, βραβείο για ανερχόμενο ηθοποιό, στον πρωταγωνιστή Φιλίπο Σκότι.

«ΗΤΑΝ ΣΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΤΟΝ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟ»

«Αυτή η ταινία ήταν για μένα σα να πηγαίνω στον οδοντίατρο», μας λέει γελώντας ο Πάολο Σορεντίνο όταν τον συναντήσαμε πριν την πρεμιέρα του άκρως αυτοβιογραφικού φιλμ “Το Χέρι του Θεού”. Εξηγεί πως επρόκειτο για μια ιδέα που πάντα είχε, πάντα σκόπευε να πραγματοποιήσει, αλλά διαρκώς ανέβαλε. Μέχρι που αποφάσισε πως δεν πάει άλλο.

Είναι μια βαθιά προσωπική ταινία για τον ίδιο, ακολουθώντας την εφηβεία ενός αγοριού στη Νάπολη των ‘80s, το καλοκαίρι που ο Μαραντόνα ήρθε στην πόλη και υπό μία έννοια, κατά τον ίδιο, του έσωσε τη ζωή. Το φιλμ, που ουσιαστικά βλέπει τον Σορεντίνο να σκηνοθετεί κάτι σαν το δικό του “Roma”, περνάει από διάφορες στιγμές-σταθμούς της εφηβείας του νεαρού ήρωα, από την πρώτη φορά που κάνει σεξ μέχρι τη στιγμή που αγάπησε τον κινηματογράφο, κι από τη συνάντηση με έναν από τους ήρωές του μέχρι την τραγική απώλεια των γονιών του.

ΜΙΝΙΜΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ

Βλέπουμε εδώ έναν Σορεντίνο οπωσδήποτε πολύ πιο μινιμαλιστικό από ό,τι τον έχουμε συνηθίσει σε ταινίες σαν το “Grande Bellezza” και το “Il Divo” ή ακόμα και τα τηλεοπτικά του “Young Pope” / “New Pope”. Ίσως είναι το θέμα που τον συγκρατεί, πάντως συνειδητά μοιάζει να μην στοχεύει σε τίποτα το υπερβατικό, δομώντας το φιλμ του με έναν ιδιάζοντα τρόπο.

Αντί να πει μια συμβατική δραματική ιστορία απώλειας και ενηλικίωσης, μας βάζει βαθιά μέσα στον κόσμο του εφήβου ήρωά του μέσα από μια σειρά βινιέτες, μικροεπεισόδια που είτε κανένα δεν έχει σημασία είτε όλα έχουν όλη τη σημασία του κόσμου. Απογεύματα στο εξοχικό, αποδράσεις με την οικογένεια, πρώτοι έρωτες, ταλαιπωρημένο σόι, βόλτες, φάρσες, μαθήματα ζωής.

Και τότε, χτυπά η τραγωδία- ως ένα ακόμα μικρό επεισόδιο, όχι ως κλιμακούμενη αφήγηση.

ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΑΚΡΩΣ ΙΤΑΛΙΚΗ

Εκεί φυσικά αλλάζουν όλα, όμως πάντοτε σε ευθεία αναλογία με ό,τι έχουμε ήδη δει, καθώς κάθε τι μικρό και μεγάλο, κάθε τι γνώριμο, αποκτά άλλη σημασία. Είναι μια ιστορία δομημένη με ενδιαφέροντα τρόπο, που πιθανώς να μην απογειώνει (ο Σορεντίνο μοιάζει να κοιτά ο ίδιος με δέος την ιστορία του αντί να κάνει εμάς να κοιτάξουμε με δέος αυτή) όμως λειτουργεί ως μια (αυστηρά vintage και ΑΚΡΩΣ ‘80s Ιταλική) ματιά στο χρόνο, και στην ενηλικίωση ενός αγοριού καθώς μαθαίνει να πιστεύει στα όνειρα.

Είναι παλιομοδίτικο, δίχως να νιώθεις πως έχει απαραίτητα κάτι να προσφέρει στο σήμερα (ή να εξετάζει την ουσία όσων απεικονίζει), όμως διαθέτει μια ειλικρινή συναισθηματική ευθύτητα και είναι όμορφο και εξαιρετικά φτιαγμένο από την αρχή ως το τέλος.

*Η ταινία “Το Χέρι του Θεού” (“The Hand of God”) στριμάρει στο Netflix.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις