Ελευθερία Στάμου: “Χορεύοντας στο μετρό με τον Ρένο Χαραλαμπίδη ξαπλωμένο στα αγάλματα”

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης επέστρεψε στις κινηματογραφικές αίθουσες με την ταινία “Νυχτερινός Εκφωνητής”, έναν ρομαντικό φόρο τιμής στη μαγεία του ραδιοφώνου και στις ομορφιές της Αθήνας.

Η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του Ρένου μόλις κυκλοφόρησε και αποτελεί έναν τρυφερό γλυκόπικρο στοχασμό επάνω στους ματαιωμένους έρωτες και στις χαμένες ευκαιρίες της ζωής.

Ένας βετεράνος νυχτερινός ραδιοφωνικός εκφωνητής, τη βραδιά που γίνεται 50 ετών συνειδητοποιεί με αμηχανία ότι πια δεν συγκαταλέγεται στους νέους και ξετυλίγει “στον αέρα” τη ζωή του.

Άξονας της ραδιοφωνικής εκπομπής είναι η αναζήτησης ενός ξεχασμένου έρωτα σε εκκρεμότητα, μέσα από τα ερωτικά και όχι μόνο μηνύματα που διέσωσε ένας παλιός τηλεφωνητής. Βγάζοντας στον αέρα τα παθιασμένα ηχογραφημένα μηνύματα από τις αρχές του ‘90, θα προσπαθήσει να εντοπίσει αυτήν τη γυναίκα και να την πείσει από το μικρόφωνο να του τηλεφωνήσει.

Σε αυτό το κινηματογραφικό ταξίδι λυτρωτικής αυτογνωσίας, τον ρόλο της μυστηριώδους χορεύτριας ερμηνεύει η μπαλαρίνα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Ελευθερία Στάμου (την οποία είδαμε πρόσφατα ως Σβανίλντα στο μπαλέτο “Κοππέλια” του διακεκριμένου Σλοβένου χορογράφου Έντουαρντ Κλουγκ).

Λίγες ημέρες μετά από την κυκλοφορία της ταινίας η Ελευθερία μιλά στο NEWS 24/7 για τον ρόλο της, τις προκλήσεις που αντιμετώπισε και το πόσο την συγκίνησε η εμπειρία των γυρισμάτων.

Ελευθερία Στάμου: “Έπρεπε να αποδώσω τα συναισθήματα και τις αποχρώσεις, μέσω της κίνησης”

Όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό της στον ιστότοπο της ΕΛΣ – γεννήθηκε στον Πειραιά και ξεκίνησε χορό σε ηλικία τριών ετών. Έξι ετών επελέγη στο αγωνιστικό τμήμα της ρυθμικής γυμναστικής του συλλόγου Δραπετσώνας, στο οποίο για πολλά έτη υπήρξε πρωταθλήτρια Ελλάδος, ενώ επελέγη να συγκροτήσει την Εθνική Ομάδα της ρυθμικής γυμναστικής (ατομικό / ανσάμπλ).

Σπούδασε στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, αποφοιτώντας με δίπλωμα καθηγήτριας χορού με άριστα. Ακολούθησαν βραβεία, σημαντικές συνεργασίες και η ένταξή της στην ομάδα Compagnie Illicite στο Μπιαρίτζ της Γαλλίας.

 

Αναφορικά με τον ρόλο της στην ταινία “Νυχτερινός Εκφωνητής” και το πώς συνδέεται ο χαρακτήρας της με την κεντρική ιστορία, μας λέει:

“Στην ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη, υποδύομαι την χορεύτρια-μπαλαρίνα που είχε ερωτευτεί ένας εύζωνας τη δεκαετία του ’90. Το πρόσωπό μου δεν φαίνεται παρά μόνο σε κάποιες στιγμές όπου υπάρχει χορός. Αυτή ήταν μια σκόπιμη επιλογή από τον σκηνοθέτη, καθώς ήθελε να δημιουργήσει μια αινιγματική ατμόσφαιρα γύρω από τον χαρακτήρα μου μέχρι το τέλος του έργου. Η φωνή του ρόλου “αποδίδεται” από την υπέροχη Μαργαρίτα Αμαραντίδη, αλλά έπρεπε να αποδώσω σωματικά όλα τα συναισθήματα του ρόλου μου.

Ο χαρακτήρας μου συνδέεται άμεσα με την κεντρική ιστορία, καθώς ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να με βρει και να επανασυνδεθεί μαζί μου μέσω των ηχογραφημένων μηνυμάτων που είχαμε αφήσει ο ένας στον άλλον. Η παρουσία μου λειτουργεί ως καταλύτης για την αυτογνωσία και την προσωπική εξέλιξη του πρωταγωνιστή. Καθώς ακούγονται τα ηχογραφημένα μηνύματα, το κοινό μαθαίνει περισσότερα για τη σχέση μας, καθώς και για τις χαμένες μας ευκαιρίες.”

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε, σε μια ταινία όπου το πρόσωπό της δεν φαίνεται στην οθόνη μας…

“Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισα καλή την διάρκεια των γυρισμάτων ήταν να εκφράσω σωματικά την ένταση κάθε μηνύματος στον τηλεφωνητή. Χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό μου, έπρεπε να αποδώσω όλα τα συναισθήματα και τις αποχρώσεις της σχέσης μας μέσω της κίνησης και του χορού. Αυτή η προσέγγιση απαιτούσε απόλυτη ακρίβεια και προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια της γλώσσας του σώματος.”

Πώς ήταν η συνεργασία της με τον Ρένο Χαραλαμπίδη και την υπόλοιπη ομάδα παραγωγής της ταινίας;  Υπήρχε κάτι ιδιαίτερο που την ενέπνευσε στην αφήγηση της ιστορίας;

“Η συνεργασία μου με τον Ρένο Χαραλαμπίδη και την υπόλοιπη ομάδα παραγωγής της ταινίας ήταν εξαιρετική. Ο Ρένος ήταν πάντα πολύ ήρεμος, με ενέπνευσε με τον τρόπο που με καθοδηγούσε και αφηγούταν το σενάριο σε κάθε σκηνή. Η σαφήνεια και ο λόγος του σε συνεπαίρνουν και αυτό με βοήθησε να αποδώσω τον ρόλο καλύτερα.

Όλο το crew της ταινίας με πρόσεξαν πάρα πολύ, ειδικά τις κρύες ημέρες που οι καιρικές συνθήκες ήταν δύσκολες. Είχα την πλήρη υποστήριξή τους, κάτι που έκανε τη δουλειά μου πολύ πιο εύκολη. Επιπλέον, λόγω των παραστάσεων που είχα πριν από κάθε γύρισμα, η κούραση ήταν μεγάλη, αλλά η φροντίδα και η κατανόηση της ομάδας έκαναν πάντα την κάθε στιγμή μια ξεχωριστή εμπειρία.”

Πώς επηρέασε η ατμόσφαιρα της Αθήνας και τα τοπία της πόλης την ερμηνεία της και τη συνολική εμπειρία των γυρισμάτων;

“Η Αθήνα, με την πλούσια ιστορία και την ποικιλομορφία της, δημιούργησε το ιδανικό σκηνικό για την ταινία, προσδίδοντας αυθεντικότητα και βάθος στην αφήγηση. Τα γυρίσματα σε διάφορα σημεία της πόλης, από τα ερείπια της αρχαίας Αθήνας μέχρι τα σύγχρονα αστικά τοπία, ενίσχυσαν την αίσθηση της νοσταλγίας και ρομαντισμού που πάντα χαρακτηρίζουν τις ταινίες του Ρένου.”

Τι σημαίνει για την Ελευθερία η συμμετοχή της σε μια ταινία που είναι ένας ρομαντικός φόρος τιμής στο ραδιόφωνο – Έχει ιδιαίτερη σχέση με αυτό το μέσο, που (όπως και πολλά άλλα) έχει αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου;

“Αγαπώ οτιδήποτε αναλογικό, από τη φωτογραφία με φιλμ μέχρι τα βινύλια. Ακούω πολλή μουσική και ραδιόφωνο, και εκτιμώ βαθιά τη μαγεία που προσφέρουν αυτά τα μέσα. Η ταινία αυτή μου έδωσε την ευκαιρία να συνδεθώ με έναν κόσμο που, αν και έχει αλλάξει με τον χρόνο, διατηρεί την αυθεντικότητα και την γοητεία του.”

Πόσο διαφορετικό είναι να χορεύει για μια κινηματογραφική λήψη σε σύγκριση με μια ζωντανή παράσταση που ξεδιπλώνεται πάνω σε μια σκηνή;

“Στην ταινία, οι κινήσεις μου πρέπει να είναι πιο εστιασμένες και προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις της κάμερας, ενώ οι σκηνές σίγουρα γυρίζονται πολλές φορές για να επιτευχθεί το τέλειο αποτέλεσμα. Αντίθετα, στη ζωντανή παράσταση, η ενέργεια και η αλληλεπίδραση με το κοινό είναι άμεση και μοναδική, κάθε κίνηση πρέπει να είναι ακριβής και δυναμική από την πρώτη στιγμή μη έχοντας περιθώριο λάθους. Η εμπειρία της ταινίας μού επέτρεψε να εξερευνήσω νέες πτυχές της τέχνης μου, συνδυάζοντας τη λεπτομέρεια και την προσοχή της κινηματογραφικής παραγωγής με την εκφραστικότητα του χορού.”

Ποια σκηνή από την ταινία να πάρουμε μαζί μας φεύγοντας από την κινηματογραφική αίθουσα; 

“Η δική μου αγαπημένη μου σκηνή από τα γυρίσματα ήταν στο μετρό Ακρόπολη, όπου ο Ρένος είναι ξαπλωμένος στα αρχαία αγάλματα κι εγώ χορεύω δίπλα του, αλληλεπιδρώντας με αυτά. Αυτή η σκηνή ξεχωρίζει για μένα γιατί αποτυπώνει τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν και την ένταση της στιγμής μέσα από τον χορό και τη δραματική σκηνοθεσία του Ρένου, προσφέροντας ένα οπτικά και συναισθηματικά δυνατό σημείο στην ταινία.”