Φεστιβάλ Βενετίας: Η Ολίβια Κόλμαν στο “Lost Daughter” και η Κρίστεν Στιούαρτ ως πριγκίπισσα Νταϊάνα σε 2 κολοσσιαίες ερμηνείες

Η μπλοκμπάστερ πρεμιέρα της ημέρας στο Φεστιβάλ Βενετίας ήταν αναμφίβολα το “Dune” για το οποίο θα έχουμε έτσι κι αλλιώς πολλές συζητήσεις μπροστά μας. Όμως μιας και εμείς θα το παρακολουθήσουμε στην επαναληπτική προβολή, έχουμε την ευκαιρία να εστιάσουμε σε δύο άλλες, εξαιρετικού ενδιαφέροντος ταινίες με δύο σπουδαίες πρωταγωνίστριες στο κέντρο τους, να ερμηνεύουν τρομερά απαιτητικούς ρόλους.

Για την Ολίβια Κόλμαν του “Lost Daughter” (διασκευής βιβλίου της Έλενα Φεράντε, γυρισμένο στις Σπέτσες) και για την Κρίστεν Στιούαρτ του “Spencer” (μια ματιά σε τρεις μέρες από τη ζωή της Νταϊάνα πριν χωρίσει τον Κάρολο) όλο το καστ χαρακτήρων που τις περιτριγυρίζει θα μπορούσαν να είναι κομπάρσοι, να είναι απλώς περιφερειακοί θεατές στα εντυπωσιακά τους ρεσιτάλ.

Αμφότερες ερμηνεύουν με απίστευτο τεχνικό έλεγχο, δύο γυναίκες ραγισμένης ψυχοσύνθεσης που προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με την εσωτερική τους αλήθεια και τη διαπίστωση πως πολύ απλά, δεν ανήκουν. Κάποιες φορές αξίζει απλώς να αφήνεσαι, και να απολαμβάνεις κάποιες τόσο ολοκληρωτικές ερμηνευτικές εμπειρίες.

ΟΙ ΓΟΥΙΝΔΣΟΡ, H NTAΪΑΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Στο “Spencer”, το πρώτο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι πως κανείς δεν πρέπει να περιμένει κάτι σαν το “Crown”. Σε μια αντιδιαμετρικά αντίθεση λογική κινηματογραφικής βιογραφίας, το φιλμ του Πάμπλο Λαραϊν, σε σενάριο Στίβεν Νάιτ (“Peaky Blinders”) εστιάζει απλώς και μόνο στις τρεις μέρες των Χριστουγεννιάτικων διακοπών της βασιλικής οικογένειας στο Νόρφολκ, λίγο πριν η Νταϊάνα χωρίσει με τον Κάρολο. Σε αυτό το χρονικό παράθυρο, το φιλμ φαντάζεται μια σειρά από καταπιεστικές καταστάσεις που οδηγούν τη Νταϊάνα στα όριά της, νιώθωντας το βάρος της παράδοσης να της πατά το λαιμό, τις βαριές αλυσίδες κάποιων φαινομενικά προαιώνιων εθίμων να την κρατούν φυλακισμένη κι ανήμπορη να ζήσει σα να ήταν ο εαυτός της.

Ο Λαραϊν είναι ένας φανταστικός σκηνοθέτης που έχει εξελιχθεί σε μετρ της κινηματογραφικής βιογραφίας, ακριβώς επειδή δεν την αντιμετωπίζει ως ένα αυστηρό κείμενο στο οποίο πρέπει να υπακούσει, αλλά ως ευκαιρία για να βρει έναν δημιουργικό τρόπο να εξερευνήσει ένα πρόσωπο- και το τι σημαίνει αυτό το πρόσωπο για τον υπόλοιπο κόσμο. Το έκανε στο “Neruda”, το έκανε στο “Jackie”, και το κάνει κι εδώ, ξανά με εντελώς διαφορετική προσέγγιση.

Στο “Spencer”, η Νταϊάνα είναι σαν ένα φάντασμα, σαν το πνεύμα μιας γυναίκας που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποδράσεις από μια προδιαγεγραμμένη αφήγηση. Η ίδια η ταινία μοιάζει (από τα φίλτρα της τρομερής διευθύντριας Κλερ Ματόν του “Πορτρέτου Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται”) με ένα θαμπό, ξεφτισμένο άλμπουμ ακίνητων ανθρώπων, και πεπραγμένων συμβάντων, μέσα από τις σελίδες του οποίου μια γυναίκα προσπαθεί να ξεφύγει. Σα να φωνάζει πως δεν ανήκει εκεί, πως κατά λάθος βρέθηκε φυλακισμένη μέσα του.

Η Κρίστεν Στιούαρτ παίζει τη Νταϊάνα με μια παιχνιδιάρικα καμπ ελαφρότητα (όταν η ηρωίδα της νιώθει ελεύθερη ή όταν, ας πούμε, ρωτάει με επιτηδευμένη αθωότητα, «πιστεύεις θα με σκοτώσουν αν αργήσω;» και δε ξέρεις αν πρέπει να ουρλιάξεις γελώντας ή να κλείσεις το στόμα σου από το σοκ) και με μια πνιγηρή τραγικότητα όταν κινείται στο κάστρο-μπουντρούμι. Η υπόλοιπη βασιλική οικογένεια, πλην των παιδιών της, είναι πρακτικά σα να μην υπάρχει, μόλις και μετά βίας ανταλλάζουν δυο λέξεις σε όλη την ταινία. Όλος αυτός ο γοτθικός εφιάλτης είναι απόλυτα προσωπικός, ανήκει στη Νταϊάνα, στο φάντασμα που θέλει απεγνωσμένα να επιστρέψει στη Γη για να ζήσει τη ζωή όπως της οφείλεται.

«Νομίζω έχει ενδιαφέρον τι συμβαίνει όταν κοιτάς κάποιον σε κρίση. Αντί να κοιτάς ένα μακρύτερο διάστημα μιας ζωής, αν διαλέξεις ένα συγκεκριμένο σημείο όπου υπάρχει μια κρίση, τότε τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα και μπορείς να γνωρίσεις πολύ καλά το άτομο», λέει ο σκηνοθέτης Πάμπλο Λαραϊν. «Ο χαρακτήρας ξεκινά σπασμένος και σε μια μεγάλη κρίση, μετά γίνεται φάντασμα και μετά επιστρέφει έχοντας επουλώσει τις πληγές της, έτοιμη να προχωρήσει παρακάτω. Ήταν μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα παραμύθι που έχει διαφορετική δομή, γιατί εδώ έχουμε μια πριγκίπισσα που απομακρύνεται από την ιδέα του να γίνει βασίλισσα, γιατί αυτό που θέλει είναι να είναι ο εαυτός της».

Ο Λαραϊν σκηνοθετεί έναν τεράστιο, κλειστό χώρο σαν μια σειρά από ασφυκτικά μπουντρούμια, με την Νταϊάνα να αναζητά την οποιαδήποτε χαραμάδα διαφυγής, ακόμα κι αν αυτό είναι στο παρελθόν, συνδεόμενη είτε με παλαιότερες γυναίκες της αριστοκρατίας είτε με τη δική της οικογενειακή προέλευση. Χάνει και ξαναβρίσκει τον εαυτό της κάπου ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν που έχουν συντριβεί σε ένα, με τον χρόνο να μοιάζει σταματημένος και το μέλλον να φαίνεται απαγορευμένη έννοια. Βρίσκεται μονάχη, στο κέντρο ενός γοτθικού τζαζ ρέκβιεμ (τον ρυθμό του οποίου δίνει ο Τζόνι Γκρίνγουντ σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά κινηματογραφικά scores των τελευταίων χρόνων), μια ιστορία ενός φαντάσματος παγιδευμένου σε λάθος ιστορία.

Η ΟΛΙΒΙΑ ΚΟΛΜΑΝ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΑ ΦΕΡΑΝΤΕ ΣΤΙΣ ΣΠΕΤΣΕΣ

Στο “Lost Daughter” συναντάμε ένα διαφορετικό τραγικό πορτρέτο. Η Ολίβια Κόλμαν παίζει τη Λήδα, μια γυναίκα σε διακοπές που αποκτά ενός είδους εμμονή με μια νεαρή μητέρα και την μικρή της κόρη καθώς τις βλέπει στην παραλία μέρα μετά τη μέρα. Ταυτόχρονα μπλέκει με την απειλητική της ευρύτερη οικογένεια, αλλά και διάφορους άλλους χαρακτήρες του νησιού που τις περιτριγυρίζουν. Αυτές οι προσωπικότητες φέρνουν σταδιακά στην επιφάνεια τις δικές της αναμνήσεις μητρότητας, αναμνήσεις κυριευμένες από τρόμο, άρνηση και σύγχυση που φέρνουν τη Λήδα αντιμέτωπη με τις δύσκολες, σκληρές, αντισυμβατικές επιλογές τις δικής της μητρότητας.

Η Μάγκι Τζίλενχαλ, στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, φέρνει ένα εκλεκτό καστ στις Σπέτσες διασκευάζοντας Έλενα Φεράντε και πλάθοντας με φιλοδοξία και δεξιοτεχνία ένα σκληρό, τολμηρό πορτρέτο μιας γυναίκας και των περίπλοκων συναισθημάτων της απέναντι στη μητρότητα. Υπάρχουν στιγμές που η Τζίλενχαλ μοιάζει ίσως παγιδευμένης σε κάποιες στροφές και συμβολισμούς, όμως η ταινία είναι άγρια, ταραγμένη και τολμηρή από το πρώτο δευτερόλεπτό της μέχρι το τελευταίο και ποτέ δεν χάνει τον θεατή- ή την κατεύθυνση της ιστορίας της.

Τεράστιο ρόλο παίζει εδώ η Ολίβια Κόλμαν, η οποία καταφέρνει να είναι εντυπωσιακή με έναν τρόπο καθόλου μονότονα δραματικό ή παραφουσκωμένο. Εντοπίζει μικρές στιγμές χαράς και ελαφρότητας για την ηρωίδα της, της επιτρέπει να είναι χαριτωμένη, γοητευτική, φοβισμένη, άβολη, αμήχανη, αλλά και σκληρή, αυστηρή, θυμωμένη. Κάθε πλάνο της ταινίας είναι στηριγμένο πάνω της (εκτός από τις ματιές στο παρελθόν της φυσικά, όπου την ερμηνεύει η επίσης αγαπημένη Τζέσι Μπάκλεϊ του “I’m Thinking of Ending Things”) κι η Κόλμαν μοιάζει να έχει μια ξεχωριστή οπτική, μια φρέσκια ιδέα για κάθε ένα από αυτά.

Η Τζίλενχαλ εξηγεί πως όταν διάβασε πρώτη φορά το βιβλίο, την διαπέρασε κάτι περίεργο και επίπεδο, αλλά επίσης και βαθιά αληθινό. «Κάποιο κρυφό κομμάτι της εμπειρίας μου ως μητέρας, ως εραστή, ως γυναίκας στον κόσμο, έβρισκε λέξεις και ακουγόταν δυνατά για πρώτη φορά. Και σκέφτηκα, πόσο συναρπαστικό και επικίνδυνο να δημιουργήσω μια εμπειρία σαν αυτή». Κι αυτό, το έχει καταφέρει, με την απόλυτη συνδρομή της Κόλμαν. Η ταινία, γεμάτη ελληνικές εικόνες, πρόσωπα αλλά και ήχους, θα αποτελέσει μια οπωσδήποτε αναπάντεχη αλλά απολύτως καλοδεχούμενη αντιπρόταση σε ένα πιο συμβατικό είδους πρεστίζ δραματικού σινεμά.

Στο μεταξύ, το Φεστιβάλ συνεχίζει αδιάκοπα. Το “Dune” έκανε ήδη πρεμιέρα κι εμείς θα μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας αύριο, μαζί με την πρεμιέρα του “Last Night in Soho” του Έντγκαρ Ράιτ, με την Άνια Τέιλορ-Τζόι του “Queen’s Gambit”, αλλά και του τηλεοπτικού ριμέικ του “Scenes from a Marriage” του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, με την Τζέσικα Τσαστέιν και τον Όσκαρ Άιζακ.

*Το 78ο Φεστιβάλ Βενετίας διεξάγεται 1-11 Σεπτεμβρίου.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις