Φύσσας, Κωστόπουλος, Λουκμάν : Τρεις οικογένειες θρηνούν τα δολοφονημένα τους παιδιά

Μάγδα Φύσσα / "Πένθος, Αυτοί που μένουν" καρέ από την ταινία

Η ταινία "Πένθος, Αυτοί που μένουν" από τη Μυρτώ Πατσαλίδου και τη Μαρία Λούκα θα προβληθεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

NEWSROOM
23 Φεβρουαρίου 2023 17:59

“Πένθος, Αυτοί που μένουν“. Μια ταινία “γροθιά στο στομάχι” από τη Μυρτώ Πατσαλίδου και τη Μαρία Λούκα κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, την Τρίτη 7 Μαρτίου 2023, στις 21:30, Αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, Αποθήκη 1.

Αμέσως μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση παρουσία των συντελεστριών/ων με τη συμμετοχή της Μάγδας Φύσσα, της οικογένειας του Ζακ Κωστόπουλου, του Αργύρη Συρίγου εκ των δικηγόρων της οικογένειας Φύσσα στο Εφετείο για την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής και του Δημήτρη Ζώτου, εκ των δικηγόρων της οικογένειας του Σαχζάτ Λουκμάν.

“ΠΕΝΘΟΣ, Αυτοί που μένουν”

Σε μια κοινωνία που βάλλεται από την φασιστική, τη ρατσιστική και την ομοφοβική βία, τρεις οικογένειες θρηνούν τα δολοφονημένα τους παιδιά και αγωνίζονται για δικαιοσύνη.

Από την ταινία "Πένθος, Αυτοί που μένουν"

Το ντοκιμαντέρ είναι μια καθίζηση στον σκληρό κόσμο της απώλειας και του πένθους μέσα από τρεις ιστορίες που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία: Τις δολοφονίες του Σαχζάτ Λουκμάν, του Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου – ZackieOh.

Και οι τρεις υποθέσεις έχουν ένα ακροδεξιό ιδεολογικό υπόβαθρο. Οι δολοφονίες διαπράχθηκαν από τα χέρια είτε του οργανωμένου φασισμού, είτε του κοινωνικού εκφασισμού, δημιουργώντας ένα αλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα βίας και επιβολής, συχνά πάνω σε συνθήκες κοινωνικής απάθειας.

από την ταινία "Πένθος, Αυτοί που μένουν"

Οι οικογένειες των θυμάτων θυμούνται, θρηνούν και αγωνίζονται. Η σιωπή εναλλάσσεται με τη δράση, η μοναχικότητα με τη δημόσια έκθεση, η θλίψη με την οργή.

Με βασικό εργαλείο την αμεσότητα του βιώματος, το ντοκιμαντέρ διαπραγματεύεται τις έννοιες της απουσίας και του τραύματος, διερευνά μέσα από τη σύνδεση του ατομικού με το συλλογικό την ανθρώπινη ευαλωτότητα, καταγράφει τις διαδικασίες μετασχηματισμού του πόνου σε διεκδίκηση προς όφελος της κοινωνίας.

Η υπεράσπιση της μνήμης των νεκρών, η απόδοση ευθυνών στους δράστες, η προστασία των άλλων παιδιών αναδεικνύονται σε βασικούς στόχους προσπάθειας των οικογενειών για δικαίωση, μια προσπάθεια που εξελίσσεται στις συχνά μικρόψυχες δικαστικές αίθουσες με πληγωτικούς όρους, αφήνοντας στο τέλος άλλες φορές μια λυτρωτική απόφαση κι άλλες μια αίσθηση αδικαίωτου.

από την ταινία "Πένθος, Αυτοί που μένουν"

Εξελίσσεται, όμως, παράλληλα κι έξω από τα δικαστήρια. Στους δρόμους της μαζικής ενεργοποίησης, στις παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο, στις πράξεις συμβολοποίησης των θυμάτων.