Γιάννη Καπελέρη, μπορεί το κενό που αφήνει μια απώλεια να καλυφθεί;

Ένα συγκλονιστικό σύγχρονο έργο που έκανε αίσθηση στο Λονδίνο μετέφρασε και σκηνοθετεί ο Γιάννης Νταλιάνης στην Κάτω Σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου. Πρόκειται για το «On Ego», του διακεκριμένου συγγραφέα και σκηνοθέτη Μικ Γκόρντον, που βασίζεται στο βραβευμένο βιβλίο «Η Σιωπηλή Χώρα» του σημαντικού νευροεπιστήμονα Πωλ Μπροκς. To «On Ego» διερευνά μέσα από ένα εξωφρενικό επιστημονικό πείραμα με αναπάντεχες συνέπειες, ένα θεμελιώδη γρίφο της φιλοσοφίας και της επιστήμης: Πώς η σάρκα γίνεται πνεύμα; Πώς τα 100 δισεκατομμύρια νευρώνες του εγκεφάλου μας δημιουργούν την συνείδηση ενός εαυτού; Υπάρχει κάτι άλλο μέσα μας εκτός από μια σύνθεση υλικών στοιχείων;

Ο Γιάννης Καπελέρης που έχει αναλάβει τον ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο του Άλεξ, του επιστήμονα που γίνεται ο ίδιος πειραματόζωο αναφέρει χαρακτηριστικά στο NEWS 24/7 για το έργο: “Το on ego είναι ένα ποιητικό ταξίδι στην επιστήμη του μυαλού. Και όπως καθετί εγκεφαλικό, θέτει συνέχεια ερωτήματα που ο άνθρωπος επίμονα προσπαθεί να απαντήσει. Ο Gordon, βάζοντας στο μικροσκόπιο την ιστορία αγάπης του Άλεξ και της Άλις, αφήνει να συνομιλήσουν η επιστήμη και το συναίσθημα. Ο Άλεξ είναι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει εαυτός, δεν υπάρχει τίποτα άυλο μέσα μας που μας καθορίζει, ενώ η Άλις, που βρίσκεται σε ευάλωτη θέση λόγω της υγείας της, αποκαλύπτει συναισθήματα που κάποτε μπορούσε να κρύψει. Δύο άνθρωποι που κάποτε συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν «για μια ζωή», είναι αναγκασμένοι να τραβήξουν χωριστούς δρόμους. Μπορεί το κενό που αφήνει μια απώλεια να καλυφθεί; Κι αν ναι, με τι το γεμίζεις; Με συναίσθημα ή λογική;”.

Και συνεχίζει μιλώντας για το πώς επικοινωνεί το έργο αυτό με την εποχή μας: “Παρόλο που το έργο σε πολλά σημεία μπορεί να θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας, πιστεύω ότι στον πυρήνα του καθρεφτίζει απόλυτα την εγκεφαλικότητα της εποχής μας. Θέλουμε να εξηγούμε κάθε στιγμή αυτό που μας συμβαίνει, αυτό που νιώθουμε, πώς αντιδράμε σε κάτι, γιατί το κάνουμε και με τις ενοχές φυσικά γιατί δεν το κάναμε αλλιώς ή πώς θα ήταν τα πράγματα «αν…». Όλη αυτή η υπερανάλυση και η λογική εξήγηση των πάντων, μας έχουν απομακρύνει πολύ από το σωματικό, το πηγαίο, το αυθόρμητο. Σε καμιά περίπτωση δεν πάω ακραία προς την άλλη κατεύθυνση, αλλά σίγουρα είναι προς όφελός μας να δίνουμε χώρο μέσα μας και σε εκείνα που μοιάζουν να έρχονται από κάπου μακριά, διαστημικά. Άλλωστε τι είναι η πραγματικότητα, είναι κάτι που αμφισβητείται συνέχεια μέσα στο έργο, αλλά και έξω από αυτό”.

Μπορεί το κενό που αφήνει μια απώλεια να καλυφθεί; Κι αν ναι, με τι το γεμίζεις; Με συναίσθημα ή λογική;”

Πρεμιέρα στη σκιά ενός…πολέμου: Αν με ρωτάς πώς νιώθω, θα σου πω αμήχανα, για να μην ανοίξω τη συζήτηση της ματαιότητας. Προφανώς και ο πόλεμος που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία είναι ένα τραγικό γεγονός, όπως όλοι οι πόλεμοι που συμβαίνουν στον κόσμο μας. Δεν είναι όμως κάτι πρωτόγνωρο, άσχετα αν η αντιμετώπιση αυτού του πολέμου από τον κόσμο είναι τελείως διαφορετική από τον τρόπο που αντιμετωπίσαμε τον πόλεμο στη Συρία για παράδειγμα. Χωρίς να θέλω να μειώσω την φρικαλεότητα που έχει αυτός ο πόλεμος και κάθε πόλεμος, θα σου πω πως τα τελευταία χρόνια ζούμε σε «πολεμικές συνθήκες» ούτως ή άλλως. Οικονομική κρίση, προσφυγικό, πανδημία. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης φυσικά, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι το θέατρο, οι παραστάσεις μας, είναι αυτό που κάνουμε για να ζήσουμε, δεν είναι το χόμπι μας. Φυσικά και το απολαμβάνουμε, δεν είναι μια καταναγκαστική δουλειά, αλλά δεν το κάνουμε μόνο όταν είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Επίσης, ο κόσμος φαίνεται να στερήθηκε όλο αυτό τον καιρό το θέατρο και το στηρίζει επιστρέφοντας σε αυτό. Ο κόσμος προχωράει, οφείλει να προχωράει. Όπως και η ζωή.

Όταν ο ίδιος ο ήρωας γίνεται πειραματόζωο… Ο Άλεξ είναι ένας νευροεπιστήμονας που αρέσκεται στο να αμφισβητεί, να ακυρώνει, να βγάζει λογικά συμπεράσματα και να υποστηρίζει με πάθος τις θεωρίες του. Άλλωστε για εκείνον οι άνθρωποι δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ένα μάτσο νευρώνες, που απλώς λένε μια ιστορία και η ιστορία αυτή είναι ο εαυτός μας. Όταν όμως έρχεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο του θανάτου του και την απώλεια της αγαπημένης του Άλις, αποπλανάται από την ιδέα της μοναδικότητας του. Εκεί, όλα όσα πίστευε, αρχίζουν να χάνουν την απόλυτη συνέχεια τους και ο ίδιος καλείται σαν πειραματόζωο να δώσει νέα δεδομένα. Προσωπικά θεωρώ, ότι είναι ένας αντιήρωας που οδηγείται σε μια σπουδαία πράξη, να αποδεχτεί ότι απέτυχε.

Μέσα στους συντελεστές της παράστασης διακρίναμε ένα σύμβουλο νευροεπιστήμονα, τον κύριο Βασίλη Πελεκάνο, και μια σύμβουλο ψυχολόγο, την κυρία Καλή Βοϊκλή. Πώς αυτοί συνετέλεσαν στη ενσάρκωση του ήρωα αυτού; Ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμη και βοηθητική η παρουσία του Βασίλη και της Καλής στις πρόβες καθώς είχαμε να «ξεκλειδώσουμε» ένα έργο γραμμένο από νευροεπιστήμονα. Φυσικά δε γνώριζα ότι υπήρχε αυτός ο νέος κλάδος της νευροεπιστήμης και της ψυχολογίας. Δεν ξέρω αν κατάφερα να αφομοιώσω όλα όσα μας είπαν, αλλά το σίγουρο είναι ότι κρατάω την διάθεσή τους να εξηγήσουν και να γίνουν κατανοητοί σε θέματα που απαιτούν χρόνια επαφής και μελέτης, κάτι που καλούμαι να κάνω ως Άλεξ σχεδόν σε όλο το έργο, χωρίς να δημιουργήσω κενά και «βραχυκλώματα» στους θεατές. Τους ευχαριστούμε όλη η ομάδα, πολύ για όλη τη βοήθεια που μας πρόσφεραν!

Το έργο δίνει απαντήσεις στα θέματα που θίγει; Δε νομίζω ότι είναι αυτό το ζητούμενο. Ούτως ή άλλως, το θέατρο δεν στοχεύει να δώσει απαντήσεις, αλλά να γεννήσει ερωτήματα. Και το συγκεκριμένο έργο αυτό που μας υπενθυμίζει είναι ότι η ίδια η ζωή μάς δίνει τους γρίφους και ανεξάρτητα από το πόσο λογικά μπορεί η επιστήμη να εξηγήσει την ύπαρξη, η κατασκευή συναισθημάτων, όπως η αγάπη και ο πόνος, παραμένει ανεξιχνίαστη αιώνες τώρα.

Πιστεύεις ότι σιγά – σιγά βρίσκουμε την κανονικότητα μας; Είσαι αισιόδοξος για την μετά covid εποχή στο θέατρο; Η ζωή μου, επιλέγοντας να βιοπορίζομαι από το θέατρο, δεν έχει τίποτα κανονικό και δεν θέλω να έχει γιατί αυτό εμπεριέχει συνήθεια και αυστηρά πλαίσια. Σε κοινωνικό επίπεδο, φυσικά δεν θέλω άλλο να με φιμώνει μία μάσκα, αλλά είμαστε πολύ μακριά από τους καιρούς εκείνους που νιώθαμε ασφαλείς και είχαμε την πολυτέλεια της πλήξης. Κάθε μέρα και μια νέα πληροφορία και αυτό δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορους τους ανθρώπους που αγαπούν να λένε ιστορίες. Άρα το θέατρο επανέρχεται με εμπλουτισμένο υλικό. Οπότε ναι, είμαι αισιόδοξος.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Γιάννης Νταλιάνης/Σκηνικά – Κοστούμια Άρτεμις Φλέσσα/Video Art:Παντελής Μάκκας/Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης/Μουσική Σύνθεση: Νίκος Κυπουργός, Κώστας Λώλος/Τραγούδι: Ελεονώρα Ζουγανέλη/Φωτογραφίες – γραφιστικά : Σπύρος Περδίου/Βοηθός Σκηνοθέτη:Χρύσα Νταή/Βοηθός video artist: Άννα Μπίζα/Κατασκευή Σκηνικών:Gedy Kousi/Στον ήχο και στα φώτα: Θάλεια Δαρκαδάκη/Σύβουλος νευροεπιστήμων: Βασίλης Πελεκάνος/Σύμβουλος ψυχολόγος:Καλή Βοϊκλή/ΔΙΑΝΟΜΗ:Γιάννης Καπελέρης, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Θανάσης Βλαβιανός, Γιώργος Κορομπίλης, Χρύσα Νταή

ΛΗΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: Μ. Τρίτη 19 Απριλίου/ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00/ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 15 & 12 ευρώ/ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100΄/ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ VIVA/Προνομιακή τιμή προπώλησης μόνο 10 ευρώ για όλες τις παραστάσεις/Η προσφορά ισχύει για αγορά εισιτηρίων μέχρι την Τρίτη 8 Μαρτίου/Η προπώληση ξεκίνησε: https://www.viva.gr/tickets/theater/on-ego/

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις