Νέες ταινίες: Επιστροφή για Άντονι Χόπκινς και μια feelgood ποδοσφαιρική κωμωδία

Το “Poor Things” συνεχίζει μια ξέφρενη πορεία στα ταμεία, γεμίζοντας αίθουσες την ώρα που κερδίζει βραβεία και διατηρείται στον αφρό της επικαιρότητας. Σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις του κοινού, που απολαμβάνει την ταινία και περνάει καλά, γίνεται εμφανές γιατί η νέα ταινία του Λάνθιμου κινείται σαν εμπορικό μεγαθήριο και είναι θέμα ημερών να προσπεράσει τις lifetime εισπράξεις της “Ευνοούμενης”. Το “Poor Things” έφτασε τα 206.000 εισιτήρια το περασμένο ΠΣΚ και, τουλάχιστον το ερχόμενο τριήμερο, δεν φαίνεται κάτι στον ορίζοντα που θα του ανακόψει τη φόρα.

Κατά τα άλλα, η “Φόνισσα” (στο #3) έφτασε τα 400.000 εισιτήρια, ενώ από τις πρεμιέρες της προηγούμενης εβδομάδας ο Τζέισον Στέιθαμ άνοιξε δυνατά με 24.000 εισιτήρια για τον “Μελισσοκόμο”. Το τοπ-5 κλείνουν οι “Κουραμπιέδες με Χιόνι” (που ξεπέρασαν τα 156.000 εισιτήρια) και ο “Γουόνκα” που πλησιάζει την κατοστάρα.

Η νέα εβδομάδα μας επιφυλάσσει σχετικά αδιάφορες προτάσεις, είναι όμως η ηρεμία πριν την καταιγίδα εξαιρετικών τίτλων που θα ακολουθήσουν τις επόμενες 3-4 εβδομάδες.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Μια Ζωή

(“One Life”, Τζέιμς Χωζ, 1ω50λ)

Η αληθινή ιστορία του Σερ Νίκολας Γουίντον, χάρη στον οποίο σώθηκαν πάνω από 600 παιδιά από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Νεαρός ακόμα, επισκέφτηκε την Πράγα και βρήκε οικογένειες που είχαν εγκαταλείψει τη Γερμανία και την Αυστρία εξαιτίας της ανόδου των Ναζί στην εξουσία, ζώντας σε απελπιστικές συνθήκες, και υπό την απειλή της ναζιστικής εισβολής. Αμέσως κατάλαβε ότι μπροστά του υπήρχε ένας αγώνας με τον χρόνο. Πόσα παιδιά θα μπορούσε να σώσει αυτός και η ομάδα του πριν κλείσουν τα σύνορα; Βιογραφικό δράμα με τον Άντονι Χόπκινς να παίζει τον κεντρικό χαρακτήρα σε μεγάλη ηλικία (νεαρότερο τον ερμηνεύει ο Τζόνι Φλιν).

Ένα Γκολ για τη Νίκη

(“Next Goal Wins”, Τάικα Γουαϊτίτι, 1ω44λ)

**

Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Αμερικανικής Σαμόα χάνει με 31-0 από την αντίστοιχη της Αυστραλίας, η μεγαλύτερη ήττα στα ποδοσφαιρικά χρονικά. Η ομοσπονδία στρέφεται τότε σε μια λύση από το εξωτερικό, τον αντισυμβατικό (διάβαζε και: αγροίκο) προπονητή Τόμας Ρόνγκεν με την ελπίδα εκείνος να αλλάξει τη μοίρα της εθνικής τους. Στο ρόλο ο Μάικλ Φασμπέντερ.

Ο Τάικα Γουαϊτίτι (που είχε κερδίσει εντελώς αστόχως το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου για το “Τζότζο” από την θαυμάσια, αντισυμβατική δουλειά της Γκρέτα Γκέργουιγκ με τις “Μικρές Κυρίες”) επιστρέφει στα σινεμά με μια πολύ πιο ανάλαφρη, μικρότερου βεληνεκούς και λιγότερων βλέψεων feelgood ταινίες από αυτές που συναντάς συχνά στην τηλεόραση τα μεσημέρια της Κυριακής. Το χιούμορ δεν είναι ούτε κακό αλλά ούτε κι αληθινά καλό, οι χαρακτήρες είναι ιδιαίτεροι αλλά όχι πραγματικά ξεχωριστοί. Περνάει η ώρα, αλλά δεν είναι και “Πάμε Χιόνι;”.

Ο Γρήγορος Τσάρλι

(“Fast Charlie”, Φίλιπ Νόις, 1ω30λ)

**½

Μητέρα, Πατρίδα

(“Matria”, Άλβαρο Γκάγκο, 1ω39λ)

**½

Είναι πολύ δύσκολο να έρχεσαι από ένα σημείο και μετά στη διαπίστωση πως το μέρος στο οποίο έχεις βρεθεί, καταλήξει, παγιδευτεί (πες το όπως θες), εκεί, αυτό είναι το σημείο όπου θα πρέπει να δημιουργήσεις το δικό σου χώρο και το δικό σου αύριο. Για τη Ραμόνα του “Μητέρα, Πατρίδα” αυτό σημαίνει πως δουλεύει, παλεύει, για να εξασφαλίσει το μέλλον της κόρης της, μην αφήνοντας καθόλου ζωτικό χώρο (και χρόνο) για την ίδια. Επιβιώνει όχι επειδή πιστεύει βαθιά μέσα της πως έρχεται ένα καλύτερο αύριο για την ίδια, όσο επειδή η επιβίωση είναι η ζωή της.

Για τον fixer της μαφίας Τσάρλι (Πιρς Μπρόσναν, μαγευτικά ώριμος), η περιοχή που ζει στο Ορλάντο είναι σαν μια πολυτελής φυλακή. Έχει τον μαφιόζο παλιόφιλό του (Τζέιμς Κάαν στην τελευταία του εμφάνιση) ο οποίος όμως είναι σκιά του παλιού εαυτού του, και μια υπόθεση που του δημιουργεί σοβαρά προβλήματα, όταν το κεφάλι ενός στόχου του, λείπει. Ο βετεράνος Φίλιπ Νόις (“Ο Ήσυχος Αμερικάνος”, “Συλλέκτης Οστών”), σαν τον Τσάρλι κι αυτός, μοιάζει ειρηνικά συμβιβασμένος πλέον με τη ζωή του και το έργο του – υπάρχει μια γλυκιά μελαγχολία σε αυτούς τους ωριμότερους ήρωες που καταφέρνουν να χτίσουν κάτι δικό τους σε μια περιοχή από την οποία εδώ και καιρό πλέον γνωρίζουν πως δε θα ξεφύγουν ποτέ.

Η δε Ραμόνα (Μαρία Βάσκεζ, εξαιρετική στο ρόλο), γρήγορη κι εκείνη, κινείται σχεδόν χωρίς ανάσα, χωρίς δομή στην καθημερινότητά της, ίσως και χωρίς αληθινή ελπίδα. Όταν θα καταφέρει να κάνει λίγο χώρο για τον εαυτό της, θα ταραχτεί στη διαπίστωση πως ναι, η ύπαρξή της είναι αληθινή. Τόσο η Ραμόνα του “Μητέρα, Πατρίδα” όσο κι ο Τσάρλι του “Γρήγορου Τσάρλι” προσφέρουν ένα ειλικρινές, συναισθηματικό κέντρου βάρους σε ταινίες των οποίων η τριγύρω αφήγηση είναι κατά τα άλλα μάλλον συμβατική, αναμενόμενη, δίχως εκπλήξεις ή κάποια ιδιαίτερη αισθητική πρόταση. Με τον τρόπο τους, είναι αρκετοί λόγοι για να κάνεις μαζί τους αυτό το ταξίδι – ακόμα κι αν αυτό δεν θα είναι μακρινό.

Το Αλάνι

(“Scrapper”, Σαρλότ Ρέγκαν, 1ω24λ)

***

Η Τζόρτζι, μια πολυμήχανη 12χρονη, ζει μόνη της σε διαμέρισμα στο Λονδίνο μετά τον θάνατο της μητέρας της, πείθοντας συνέχεια τις κοινωνικές υπηρεσίες ότι έχει κηδεμόνες. Η γεμάτη φαντασία και περιπέτεια ζωή της αλλάζει όταν ξαφνικά την επισκέπτεται ο πατέρας της, τον οποίο δεν είχε γνωρίσει ποτέ. (Ο πανταχού παρών τελευταία, Χάρις Ντίκινσον του “Τριγώνου της Θλίψης” και του “Murder at the End of the World”.)

Γλυκιά, πολύχρωμη και ευρηματικά σκηνοθετημένη εφηβική ταινία, με ένα γνώριμο αρχέτυπο εφήβου πρωταγωνιστή: Το τετραπέρατο αλάνι που ξεγελά τους ενήλικες και τις αυστηρές δομές τους (που είναι οι πραγματικοί ανεύθυνοι της υπόθεσης), ένα παιχνίδι που ξέρουμε πως δε μπορεί να κρατήσει για πάντα, μα το θέμα είναι τι θα μείνει πίσω. Εν προκειμένω, μια τρυφερή σχέση πατέρα και κόρης μέσα σε ένα σύμπαν που μοιάζει ποπ και διαρκώς απρόσμενο μέσα από τα δικά της μάτια. Όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά οπωσδήποτε μια πολύ καλή οικογενειακή επιλογή.

Η Μελωδία της Ελευθερίας

(“Sound of Freedom”, Αλεχάντρο Γκόμεζ Μοντεβέρδε, 2ω15λ)

☐

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του πρώην κυβερνητικού πράκτορα Τιμ Μπάλαρντ (στο ρόλο ο κλασικά άκαμπτος και ανέκφραστος Τζιμ Καβίζελ) που ηγείται μιας παρακρατικής οργάνωσης με σκοπό τη διάσωση παιδιών από κυκλώματα σωματεμπορίας. Βαρύ κι ασήκωτο exploitation ντυμένο με το μανδύα της «σοκαριστικής αληθινής ιστορίας», σηκωμένο στις ΗΠΑ από τις πλάτες της QAnon συνωμοσιολογικής ακροδεξιάς, και που αποτελεί αγιογραφία ενός ανθρώπου που ερευνάται ακόμα και για σεξουαλική κακοποίηση, και ενός οργανισμού του οποίου οι μέθοδοι κι η αποτελεσματικότητα αμφισβητούνται κι από πρώην μέλη τους.

Κυκλοφορούν ακόμη

Οι Οργανοποιοί των Εξαρχείων: Μια ομάδα οργανοποιών στα Εξάρχεια δημιουργεί τα περίφημα χειροποίητα μουσικά όργανα της ελληνικής λαϊκής μουσικής. Κιθάρες, μπουζούκια, μπαγλαμάδες, λαούτα, βιολιά, αρχαιοελληνικές λύρες και άλλα. Σε μικρά εργαστήρια έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν όργανα που συνήθως πωλούνται σε συλλέκτες από όλο τον κόσμο. Γύρω τους, σχηματίζεται το πορτρέτο μιας γειτονιάς που πάντα θα αποτελεί σύμβολο για κάτι διαφορετικό.

Τρεις Κλέφτες κι Ένα Λιοντάρι: Οι τρεις κλέφτες ζουν μαζί με το πάντα πεινασμένο λιοντάρι τους στη μικρή τους πόλη. Χρειάζονται μια οικονόμο, οπότε καταστρώνουν ένα σχέδιο για να απαγάγουν την οργανωτική θεία Σόφι. Νορβηγικό παιδικό animation.