Κάννες 2016: Ένα μεγάλο φαβορί και 20 ακόμη ταινίες για τον Χρυσό Φοίνικα

Σαν μια βόλτα στον κόσμο (και τον κόσμο του σινεμά), οι 21 ταινίες που απαρτίζουν το φετινό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του 69ου Φεστιβάλ Καννών ανήκουν κατά κύριο λόγο σε μεγάλους δημιουργούς – μόνιμους κάτοικους της Κρουαζέτ με κάθε νέα τους ταινία, αλλά και ονόματα που καθιερώνονται οριστικά για το μέλλον.

Το Flix είδε και τις 21 ταινίες από τις οποίες θα προκύψουν τα μεγάλα βραβεία του Φεστιβάλ την Κυριακή 22 Μαΐου το βράδυ, όπως θα τα απονείμουν ο Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής Τζορτζ Μίλερ και τα μέλη Λάζλο Νέμες, Αρνό Ντεπλεσάν, Μαντς Μίκελσεν, Κίρστεν Ντανστ, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Βανέσα Παραντί, Βαλέρια Γκολίνο και Καταγιούν Σάαμπι.

Με μοναδική (σίγουρη) πρόβλεψη τη βράβευση του «Toni Erdmann» της Γερμανίδας Μάρεν Αντε που μοιάζει αδύνατον να φύγει από το Φεστιβάλ χωρίς κάποιο (πολύ) μεγάλο βραβείο, κάθε άλλη υπόθεση είναι δυνατή. Πατήστε στον τίτλο της κάθε ταινίας για να διαβάσετε τη γνώμη μας.

American Honey της Αντρεα Αρνολντ  / Η Βρετανίδα δημιουργός του «Red Road», του «Fish Tank» και του «Ανεμοδαρμένα Υψη» φτάνει στην Αμερική για να χάσει όχι μόνο τη διαπεραστική ματιά της, αλλά και την αίσθηση του μέτρου απέναντι σε μια ταινία που γοητεύει μόνο επειδή καταφέρνει να απογοητεύει σε κάθε της λεπτό από τα 162 που αδικαιολόγητα διαρκεί.

Aquarius του Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου  / Ο Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου επιχειρεί να χτίσει μία κινηματογραφική αλληγορία για την παλιά και τη νέα Βραζιλία, επιστρατεύοντας τη μεγάλη πρωταγωνίστρια Σόνια Μπράγκα κι ένα εμβληματικό 70s παραλιακό οικοδόμημα. Κι ενώ όλα ξεκινούν ευήλια, με την αύρα της θάλασσας και τα φιλιά της αιώνιας γυναίκας αράχνης, κάπου ανάμεσα στα 140 λεπτά της διάρκειας χάνεται το νόημα, η πυξίδα και το ενδιαφέρον μας.

Bacalaureat του Κριστιάν Μουντζίου  / Για τρίτη φορά στο Διαγωνιστικό Τμήμα των Καννών, ο ηγέτης του νέου Ρουμάνικου σινεμά διεκδικεί και πάλι μεγάλο βραβείο με μια ταινία κατώτερη από αυτό που διαφαίνεται ότι κρύβεται μέσα στο πολυεπίπεδο και πικρό κοινωνικό κατηγορώ της.

Elle του Πολ Βερχόφεν  / Απολαυστικό, απενοχοποιημένο, αστείο,πολιτικό και σέξι, το «Elle» είναι το έργο ενός master που φλέρταρε σε όλο του το έργο με τα όρια του mainstream και η ταινία με την καλύτερη ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ιπέρ ever.

Ο Εμποράκος του Ασγκάρ Φαραντί  / Ο Ασγκάρ Φαραντί παρατηρεί το σύγχρονο Ιράν με το μοναδικό του βλέμμα – άνδρες, γυναίκες, χώρα σε κατεδάφιση. Ρόλοι, σύμβολα, παραδόσεις που πρέπει να επαναξεταστούν. Ποιος είναι ο ρόλος του σύγχρονου άντρα; Ποια η όποια επιτυχία του.

I, Daniel Blake του Κεν Λόουτς  / Το ανθρωποκεντρικό, απόλυτα πολιτικό δράμα του Κεν Λόουτς δεν στερείται δύναμης, αλλά γλιστρά γρήγορα στο μελόδραμα και τον διδακτισμό.

Julieta του Πέδρο Αλμοδόβαρ  / Σε ένα από τα πιο ήσυχα μελο – δράματά του, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ βυθίζεται στη θάλασσα της ανθρώπινης τραγωδίας αναζητώντας μαζί με την αρχετυπική ηρωίδα του το δικαίωμα στην ευτυχία.

t’s only the End of the World του Ξαβιέ Ντολάν  / Το παιδί – θαύμα των Καννών κάνει για μια ακόμη φορά μια ταινία που θα μπορούσε, μα δεν είναι είναι σπουδαία επιστρατεύοντας (κυριολεκτικά) την αφρόκρεμα του γαλλικού σινεμά.

The Last Face του Σον Πεν  / Η χειρότερη ταινία του φετινού Φεστιβάλ Καννών και μια από τις χειρότερες που έχουμε δει ποτέ, έρχεται μάλλον να μας αποκαλύψει τον πραγματικό λόγο για τον οποίο χώρισαν ο Σον Πεν και η Σαρλίζ Θερόν.

The Neon Demon του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν  / Η καινούρια ταινία του Δανού σκηνοθέτη είναι μια απόλαυση που καταναλώνεται με τα μάτια. Ακόμη κι αν πολλοί, αναμενόμενα, θα βρουν πως δεν «τρώγεται» με τίποτα.

Unknown Girl των Ζαν-Λικ και Πιερ Νταρντέν  / Έχοντας κερδίσει δύο Χρυσούς Φοίνικες στην καριέρα τους, οι αδελφοί Νταρντέν επιστρέφουν στις Κάννες με μία ταινία που απαιτεί να ξυπνήσει το κοινωνικό ενδιαφέρον. Όμως η ίδια είναι, δυστυχώς, αδιάφορη.

Ma’ Rosa του Μπριγιάντε Μεντόζα  / Ο Φιλιπινέζος σκηνοθέτης ξέρει καλά τι περιμένουν από εκείνον τα φεστιβάλ της Δύσης – μια ταινία «τουριστικού» κοινωνικού ρεαλισμού – και το προσφέρει για μια ακόμη φορά σε ένα ελκυστικό πακέτο.

Personal Shopper του Ολιβιέ Ασαγιάς  / Η Κρίστεν Στιούαρτ καλεί τα πνεύματα μιας καλής ερμηνείας κι ο Ολιβιέ Ασαγιάς κάνει μετά από καιρό μια αληθινά ενδιαφέρουσα ταινία.

Toni Erdmann της Μάρεν Αντε  / Η καλύτερη ταινία των φετινών Καννών είναι μια γερμανική κωμωδία (ναι, ξέρουμε ότι βάλαμε τις δύο αυτές λέξεις στη σειρά), γεμάτη ανθρωπιά, μελαγχολία και υπέροχες, αλλόκοτες, τρυφερές ιδέες και εικόνες.

Mal  de Pierres της Νικόλ Γκαρσιά  / Ούτε η εξαιρετική πρωταγωνίστριά της δεν είναι ικανή να δικαιολογήσει την παρουσία της ταινίας της Νικόλ Γκαρσία στις Κάννες. Μπορεί να είναι ό,τι πρέπει για τις αίθουσες, αλλά όχι και για το διαγωνιστικό του μεγαλύτερου φεστιβάλ του πλανήτη.

Loving του Τζεφ Νίκολς  / O Τζεφ Νίκολς επιστρέφει στις Κάννες τέσσερα χρόνια μετά το «Mud» με την κινηματογραφική μεταφορά μίας αληθινής ιστορίας – πολύκροτης και σημαντικής για την κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την οποία όμως επιλέγει να αφηγηθεί χαμηλόφωνα, διακριτικά, χωρίς καλλιγραφίες. Γιατί δεν τον ενδιαφέρει τόσο ο πολιτικός θρίαμβος, όσο η καρδιά του θέματος: η αγάπη. Τόσο απλά.

The Handmaiden του Παρκ Τσαν – γουκ  / Το λεσβιακό θρίλερ εποχής του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη που έκανε το φεστιβάλ να αναστενάξει με τον ακατάσχετο ερωτισμό του και να χειροκροτήσει θερμά για την άψογη αισθητική και δραματουργική του κατασκευή.

Ma Loute του Μπρούνο Ντιμόν  / Ο Μπρουνό Ντιμόν της «Φλάνδρης» κάνει ταξική κωμωδία εποχής με την Ζιλιέτ Μπινός και τον Φαμπρίς Λουκινί. Εκείνος, τουλάχιστον, μοιάζει να το διασκεδάζει.

Paterson του Τζιμ Τζάρμους  / Ο Τζάρμους επιστρέφει με μία απλή, λιτή κινηματογραφική σονάτα που ρίχνει φως και ζεστασιά στις μελαγχολικές ξεχασμένες αμερικανικές πόλεις, θυμίζοντας ότι η πραγματική τέχνη δεν βρίσκεται κάπου αλλού. Αλλά στην ίδια τη ζωή σου.

Restez Vertical του Αλέν Γκιροντί  / Ο σκηνοθέτης του «Αγνωστου της Λίμνης» επιστρέφει με μια ταινία φτιαγμένη από τα δικά του υλικά: ιδέες, σάρκα, χιούμορ κι ανυπακοή σε οποιαδήποτε νόρμα.

Sieranevada του Κρίστι Πουίου  / Ο νονός του ρουμάνικου νέου κύματος επιστρέφει με μία τρίωρη απαιτητική ταινία ενός μνημοσύνου που πλημμυρίζει από μικρές, μεγάλες, ασήμαντες και σπουδαίες στιγμές… ζωής.

ΠΗΓΗ: Flix.gr