Νέες ταινίες: Η “Φύση του Έρωτα” είναι η αισθηματική κομεντί όπως τη θέλουμε

Τα “Μυαλά Που Κουβαλάς 2” συνεχίζουν να καλπάζουν, ξεπερνώντας κατά πολύ τα 500.000 εισιτήρια φτάνοντας πια στην πέμπτη εβδομάδας προβολής, έχοντας παίξει ένα μήνα χωρίς αντίπαλο σε μπλοκμπάστερ επίπεδο.

Έχει αξία όμως να δούμε τι γίνεται παρακάτω: Σύμφωνα με το Flix ο μεγαλύτερος μέσος όρος εισιτηρίων από τις ταινίες που άνοιξαν την περασμένη εβδομάδα ανήκε στην εξαιρετική ιταλική ταινία “Πάντα Υπάρχει το Αύριο” με σχεδόν 5.000 εισιτήρια σε 21 οθόνες, μια καλή επίδοση που θα φανεί πόσο μεγάλα πόδια θα έχει.

“Hit Man” και “Μικρά Πρόστυχα Γράμματα” συνεχίζουν με καλές εισπράξεις, ενώ μιλώντας για μεγάλα πόδια δυνατά ανοίγματα είχαν το “Longlegs” (11.000 αλλά με μεγάλο hype και ένα γενικότερο ενδιαφέρον: πολύ απλά, ο κόσμος ρωτάει πολύ για αυτή την ταινία) και το “Fly me to the Moon” (13.000). Αντιθέτως, το συμπαθές “Twisters” άνοιξε στα πολύ χαμηλά, με 3.000 εισιτήρια, δείχνοντας αδιαφορία του κοινού για τον τίτλο ή, πιο απλά, απόλυτη άγνοια απέναντί του.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Η Φύση του Έρωτα

(“Simple Comme Sylvain / The Nature of Love”, Μόνια Τσόκρι, 1ω52λ)

***½

Μια καθηγήτρια φιλοσοφίας στο Μόντρεαλ είναι σε σχέση εδώ και μια δεκαετία, αλλά ερωτεύεται κεραυνοβόλα και παράφορα τον μαραγκό που πρόκειται να ανακαινίσει το εξοχικό τους. Για τα μάτια του Συλβαίν, η Σοφία αλλάζει τη ζωή της μέσα σε μια στιγμή – αλλά μπορεί αυτή η νέα σχέση να αντέξει στο πέρασμα του χρόνου;

Δεν είναι κάποιο εξωφρενικό concept. Εξάλλου μη γελιόμαστε, το 95% των ταινιών του είδους περιστρέφονται γύρω από κάποια αντίστοιχη συνθήκη έλξης αντιθέτων. Εκείνη είναι διανοούμενη! Εκείνος είναι ένας απλός εργάτης! Μπορούν στα αλήθεια να συνεννοηθούν; Τι μένει όταν περάσει το πρώτο ηλεκτρικό σοκ της σεξουαλικής επαφής; Γνώριμο όμως δεν χρειάζεται να σημαίνει και συμβατικό, και το αναπάντεχο δεύτερο φιλμ της Μόνια Τσόκρι μπολιάζει κάθε μας βήμα με ζεστασιά και μια σκηνοθετική αμεσότητα που κάνει τα πάντα να μοιάζουν σημαντικά και κάπως μετέωρα – η κάμερα διαρκώς αναζητά το κέντρο βάρος των σκηνών, εστιάζει ορμητικά, αιωρείται, σα να εκπλήσσεται και το ίδιο το κάδρο από την έλξη των δύο απρόσμενων εραστών, σαν τίποτα να μην είναι προδιαγεγραμμένο, σαν όλα να κρίνονται εκείνη την ώρα.

Την Μόνια Τσόκρι τη γνωρίσαμε ως ηθοποιό, παίζοντας στις υπέροχες “Φανταστικές Αγάπες” του Ξαβιέ Ντολάν. Η πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα, “La femme de mon frère” (2019) δεν ξέφευγε από την πεπατημένη μιας quirky γαλλόφωνης ρομαντικής κομεντί, όμως με το δεύτερο φιλμ της είναι σα να δοκιμάζει ξανά. Αυτή τη φορά, οι ιδέες της είναι πιο ενδιαφέρουσες, η αισθητική της πιο μεστή. Τα χρώματα του φιλμ είναι σε ζεστές αποχρώσεις, κάνοντας το θεατή να νιώσει σα να τον αγκαλιάζει. Σε συνδυασμό με την άμεση αντίδραση της Σοφία στην ύπαρξη του Συλβαίν, δε μπορείς παρά να παραδοθείς – η ταινία σε καλεί, σου λέει πως ναι, είναι ΟΚ.

Ακόμα κι ο τρόπος που καδράρεται ο Συλβαίν (Πιερ-Υβ Καρντινάλ) ενισχύει την αμεσότητα και την υποκειμενικότητα της ιστορίας. Στο πρώτο μισό του φιλμ η κάμερα σπάνια τον κοιτάζει ψύχραιμα, ακίνητα, καθαρά, με σαφήνει. Κουβαλά κάτι το μυστηριώδες, το άγρια γοητευτικό. Όταν η Σοφία προσγειώνεται όμως στη νέα πραγματικότητα, ξαφνικά ο άντρας που έχει απέναντί της μοιάζει, πολύ απλά, πιο πεζός. Σα να έχεις έναν κινηματογραφικό ήρωα να αντικαθίσταται ξαφνικά από τον αληθινό άνθρωπο από τον οποίο τον έχουν εμπνευστεί.

Με ‘70s κινηματογραφικές επιρροές και με ανάλαφρες φιλοσοφικές προεκτάσεις περί απλότητας ή μη του έρωτα, το φιλμ κερδίζει σε γοητεία ό,τι χάνει σε πρωτοτυπία. Η Τσόκρι δε σου αφήνει ως θεατή περιθώρια να μη γοητευτείς από τον συναρπαστικό αντίθετο χαρακτήρα των όσων πρεσβεύει η Σοφία, δε σου αφήνει περιθώρια να μη δεις τον σύντροφό της Ξαβιέ ως έναν βαρετό και βαριεστημένο διανοούμενο – μέχρι που η πραγματικότητα τουμπάρει και τότε μένεις να αναρωτιέσαι. Είναι ο έρωτας η έλξη κι ο ηλεκτρισμός; Είναι η συντροφικότητα και η συνήθεια; Είναι και τα δύο; Είναι μήπως τίποτα από τα δύο; Ή απλά – όταν το νιώθεις, τότε απλά το ξέρεις; Μπορεί ο έρωτας να είναι απλός; Απλός σαν τον Συλβαίν(*);

(*Ο άψογος πρωτότυπος τίτλος του φιλμ είναι αυτό ακριβώς: Απλός Σαν Τον Συλβαίν. Πιο συγκεκριμένος, πιο ενδιαφέρων και πιο ταιριαστός στην ταινία από ό,τι το παντελώς generic “Η Φύση του Έρωτα” που μεταφράζει πιστά το αγγλικό τίτλο της ταινίας.)

Η Σιωπηλή Καμαριέρα

(“Calladita / The Quiet Maid”, Μιγκέλ Φάους, 1ω34λ)

**

Έχοντας μόλις φτάσει από την Κολομβία, η Άνα γίνεται καμαριέρα σε μια πολυτελή βίλα όπου μια οικογένεια πλούσιων εμπόρων τέχνης περνά κάθε καλοκαίρι. Η νεαρή γυναίκα δουλεύει ακούραστα, δίχως συμβόλαιο, δίχως ασφάλεια, με την ελπίδα μιας υπόσχεσης στο τέλος του καλοκαιριού – αρκεί να παραμείνει πειθήνια και διακριτική. Με πόρους προερχόμενους από την πώληση NFTs(!), η ταινία αποτελεί στην ουσία ένα κλινικά σκηνοθετημένο κοινωνικό θρίλερ, μια ιστορία ασφυξίας μέσα σε τέσσερις –πολυτελείς– τοίχους, για μια σύγχρονη σκλάβα παραδομένη στις ορέξεις της άρχουσας τάξης. Η ηρωίδα δεν έχει αληθινή εσωτερικότητα, από τις καταστάσεις απουσιάζει η όποια πολυπλοκότητα και το αποτέλεσμα καταλήγει προβλέψιμο και με κάποιο τρόπο περίεργα κυνικό, παρά την πολύ ενδιαφέρουσα κεντρική σύγκρουση που απεικονίζει.

Ο Αρχηγός των Κατασκόπων

(“Chief of Station”, Τζέσι Β. Τζόνσον, 1ω33λ)

½

Ένας κατάσκοπος μαθαίνει πως ο θάνατος της γυναίκας του ίσως να μην ήταν καθόλου τυχαίος και έτσι επιστρέφει στον κόσμο της αντικατασκοπείας τον οποίο είχε εγκαταλείψει, ενώνοντας τις δυνάμεις του με έναν εχθρό προκειμένου να ξετυλίξει το νήμα μιας συνωμοσίας που μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Ο Άαρον Έκχαρτ βαθιά πλέον στην «εβδομαδιαίο στο βιντεάδικο της γειτονιάς» περιόδου του, με μια κακοφτιαγμένη κατασκοπική περιπέτεια που κάνει την πρόσφατη “Αποστολή στην Ελλάδα” (που δεν ήταν κακή κιόλας) να μοιάζει με κάποιο χαμένο αριστούργημα του Άλαν Πάκουλα. Φτηνιάρικο, χωρίς ένταση, με κακές ερμηνείες και μια ισχνή γραμμή πλοκής. Στην στίβα του «ό,τι πάρετε 1 ευρώ» και γρήγορα.

Κυκλοφορούν ακόμη

Δεσμώτης του Ιλίγγου: Ένας πρώην αστυνομικός με ακροφοβία, ερευνά την σύζυγο ενός παλιού φίλου η οποία υποτίθεται πως πάσχει από διχασμό προσωπικότητας. Το κλασικότερο αριστούργημα του Άλφρεντ Χίτσκοκ και για πολύ κόσμο η κορυφαία ταινία όλων των εποχών. (*****)

Ομαδική Θεραπεία: Τρία παντρεμένα ζευγάρια που υποβάλλονται σε θεραπεία καλούνται από την ψυχολόγο τους σε μια ομαδική συνεδρία. Θα βγάλουν σταδιακά τα άπλυτά τους στη φόρα σχετικά με τη φροντίδα των παιδιών, τη ζήλεια και το σεξ, μέχρι να καταλήξουν όλα σε ένα πολύ απροσδόκητο και εξίσου συγκλονιστικό τέλος. Ισπανική μαύρη κωμωδία θεατρικής προέλευσης.

Η Φύλακας των Δράκων: Στην αρχαία Κίνα της Δυναστείας των Χαν, η νεαρή Πινγκ φροντίζει έναν δράκο προστάτη ενός πολύτιμου και σπάνιου αυγού δράκου. Όταν τους ανακαλύψουν οι φύλακες του παλατιού, θα αναγκαστούν να δραπετεύσουν ώστε να επιστρέψουν το σπάνιο αυγό στον ωκεανό και να σώσουν τους δράκους από τον αφανισμό. Περιπέτεια κινουμένων σχεδίων.