Νέες ταινίες: Διαμαντάκι “Blue Jean” και κοσμοπολίτικες ανατροπές στο “Καμουφλάζ”

Στη σκιά της “Barbie” οι ταινίες της εβδομάδας καθώς η ταινία της Γκρέτα Γκέργουιγκ που άνοιξε σαρωτικά στα ταμεία όλου του πλανήτη, γέμισε τις αίθουσες και στην Ελλάδα. Όχι μόνο έκανε 72.000 τετραήμερο, αλλά το έκανε και με μεγάλο μέσο όρο ανά αίθουσα, καθώς οι 109 αίθουσες είναι αρκετά λιγότερες από τις 150+ στις οποίες άνοιξαν άλλα πρόσφατα μεγάλα μπλοκμπάστερ του καλοκαιριού όπως η “Επικίνδυνης Αποστολή” κι ο “Ιντιάνα Τζόουνς”. Το αποτέλεσμα ήταν γεμάτες αίθουσες παντού, ουρές, και κόσμος να συμμετάσχει στο συλλογικό φαν της ταινίας. Κάτι μας λέει πως έχει τεράστιο μέλλον και στην Ελλάδα.

Τα προαναφερθέντα μπλοκμπάστερ είναι στις θέσεις 2 και 3 του box office αντίστοιχα, όπως είναι λογικό, το οποίο αυτή την εβδομάδα ήταν το μεγαλύτερο της χρονιάς σε σύνολο. Ευχαριστούμε, Barbie. (Δεν χρειάστηκε καν το “Οπενχάιμερ”, το οποίο στην Αμερική γράφει ιστορία στα ταμεία συνδυαστικά με τη “Barbie”, και το οποίο στην Ελλάδα θα δούμε σε ένα μήνα.)

Ρηχά κινήθηκε ο κακός νέος Τζόνι Ντεπ με λιγότερα από 3.000 εισιτήρια άνοιγμα για το “Ζαν ντι Μπαρί”, ενώ πιο πάνω από αυτό στην πεντάδα συναντάμε το νέο “Παγιδευμένη Ψυχή” και το πιξαρικό “Στο Στοιχείο Τους” τα οποία τσούκου τσούκου ακόμα γράφουν εισιτήρια κάνοντας μια καλή πορεία και τα δύο.

Η νέα εβδομάδα δεν διαθέτει μεγάλο μπλοκμπάστερ και λογικά η “Barbie” θα συνεχίσει να γράφει χωρίς σταματημό, αλλά έχει ενδιαφέρον να δούμε αν κάποια από τις νέες ταινίες θα καταφέρει να κάνει κάποιο γκελ.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Blue Jean

(Τζόρτζια Όκλι, 1ω37λ)

*****

Τέλη δεκαετίας ‘80 στη θατσερική Αγγλία, με την κυβέρνηση να περνάει νόμο που απαγορεύει την «προώθηση» της ομοφυλοφιλίας, θέτοντας στην ουσία και με το νόμο στο περιθώριο ένα ολόκληρο κομμάτι του πληθυσμού. Σε αυτό το περιβάλλον, η Τζιν, μια καθηγήτρια γυμναστικής, αναγκάζεται να ζει διπλή ζωή. Η άφιξη μιας νέας μαθήτρια ταράζει αυτή την σιωπηλή –και εύθραυστη– ισορροπία που έχει βρει η Τζιν, με ορατό πλέον το φάσμα της αποκάλυψης της σεξουαλικότητάς της. Σε τι σημείο θα φτάσει για να συγκρατήσει ό,τι γνωρίζει η Τζιν ως ζωή;

Από τα πιο αξιοσημείωτα ντεμπούτα του βρετανικού σινεμά των τελευταίων χρόνων, το φιλμ της Τζόρτζια Όκλι κινείται μέσα σε παγερές αποχρώσεις ακολουθώντας μια ηρωίδα που έχει στην ουσία αναγκαστεί να παγώσει τη ζωή και τα συναισθήματά της ώστε να μπορέσει να ζήσει μια ψευδαίσθηση κανονικότητας. Η Ρόζι ΜακΓιούεν είναι μαγνητιστική στο ρόλο κρατώντας μια χαμηλών τόνων αλλά εντυπωσιακή παρουσία, καθώς ο γύρω κόσμος στενεύει γύρω από τη Τζιν. Αν δεν είναι σαφές γιατί απολύτως τα πάντα είναι πολιτικά όταν η ζωή σου μονίμως ετεροκαθορίζεται, το φιλμ καταφέρνει να το υπογραμμίσει.

Η Όκλι δεν αναζητά τις φωνές και τις εξάρσεις, κατανοητό μεν ως δημιουργική πρόθεση αλλά σε σημεία φτάνει να αφήνει το φιλμ κάπως υπερβολικά σιωπηλό. Αλλά οι ιδέες περνούν, σαφείς, καθαρές, στιβαρές. Σε ένα όμορφο, μεστό δείγμα κοινωνικοπολιτικού σινεμά το οποίο χτίζεται πρωτίστως πάνω στους ώμους του κεντρικού χαρακτήρα– και μέσα από το βλέμμα της ξεδιπλώνονται τα πάντα. Το φιλμ ξεχώρισε και συζητήθηκε στην περσινή Βενετία, ενώ έκανε υγιή φεστιβαλικό κύκλο έκτοτε κερδίζοντας βραβεία όπου εμφανίστηκε– όπως για παράδειγμα και στην Θεσσαλονίκη, τον περασμένο Νοέμβριο, με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στην ΜακΓιούεν.

Καμουφλάζ

(“Mascarade / Masquarade”, Νικολά Μπεντός, 2ω14λ)

*****

Ο Αντριέν (Πιερ Νινέ του “Franz”) είναι χορευτής που εγκαταλείπει την καριέρα του μετά από ένα ατύχημα και πλέον χαραμίζει τη νιότη του σε μια αδράνεια. Είναι συνοδός μιας πλούσιας αλλά ξεπεσμένης ντίβας του σινεμά (Ιζαμπέλ Ατζανί), όμως τα πάντα θα αλλάξουν όταν γνωρίζει τη Μαργκό (Μαρίνα Βακτ), μια μικρο-απατεώνισα που τα βγάζει πέρα με κομπίνες και μανιπουλάροντας τους κατάλληλους ανθρώπους. Μαζί οι δυο τους θα στοχεύσουν στην περιουσία ενός πλούσιου άντρα, όμως στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει ποιος δουλεύει ποιον, σε αυτό το κουαρτέτο ανατροπών και αποπλάνησης.

Ακούγεται σέξι και χορταστικό από την περιγραφή κι εν μέρει είναι, όμως το φιλμ μάλλον είναι ελαφρώς πιο εντυπωσιασμένο με τον εαυτό του από όσο χρειαζόταν να είναι. Ακολουθεί μια σειρά από (υπερβολικές, στα όρια αμερικάνικου ‘90s βιντεοσουξέ) σκοτεινές ανατροπές κάτω από την ηλιόλουστη επιφάνεια της Ριβιέρα. Είναι λίγο ρομαντικό και πονεμένο αλλά η καρδιά του χάνεται κάπου στην πορεία του επιφανειακού σασπένς– μακριά δηλαδή από την πολύ πιο πετυχημένη συνταγή του “Ραντεβού στο Μπελ Επόκ”, την πολύ καλή προηγούμενη δουλειά του Μπεντός που κατάφερνε να ισορροπήσει πολύ πιο αποτελεσματικά ανάμεσα στον ρομαντισμό και το high concept.

Ο Θεός Είναι Μια Σφαίρα

(“God is a Bullet”, Νικ Κασαβέτης, 2ω36λ)

*****

Ύστερα από την δολοφονία της πρώην συζύγου του και την απαγωγή της κόρης του από μια σατανιστική αίρεση, ένας θεοσεβούμενος ντετέκτιβ στην αμερικάνικη επαρχία αποφασίζει να διεισδύσει στην αίρεση με τη βοήθεια μιας νεαρής γυναίκας– της μοναδικής που κάποτε κατάφερε να ξεφύγει από αυτήν. Αλλά για να καταφέρει να γίνει πειστικός στο νέο του ρόλο και να σώσει την κόρη του, ο ντετέκτιβ θα πρέπει να χορέψει με τον διάβολο.

Ο Νικολάι Κόστερ-Βαλντάου του “Game of Thrones” πρωταγωνιστεί και αφήνει υποσχέσεις μια θρυλική καριέρα σε βιντεοταινίες εκδίκησης στο μέλλον, η Μάικα Μονρό (“It Follows”) δίπλα του είναι όπως πάντα μαγνητιστική, η βία είναι μπόλικη και με κόκαλα και πρόσωπα να διαλύονται αρκούντως κρατσανιστά. Και κατά τα άλλα η ταινία χρησιμοποιεί τα μοτίβα του παλιομοδίτικου exploitation θρίλερ, αλλά απλώς τα εκμεταλλεύεται καθώς ο σκηνοθέτης Νικ Κασαβέτης προσπαθεί να τεντώσει αχρείαστα την ιστορία και να της δώσει κάποια arthouse χαρακτηριστικά που κλωτσάνε. (Μην περιμένετε την αγνή βρωμιά και την ψυχογραφική americana αγριότητα των ταινιών ενός Ρομπ Ζόμπι, για παράδειγμα.) Θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε πως ο Νικ Κασαβέτης έχει κάνει exploit το ίδιο το exploitation; Ναι! Από τον σκηνοθέτη του “Notebook” δεν θα περιμέναμε και κάτι λιγότερο εξάλλου.

Στοιχειωμένο Αρχοντικό

(“Haunted Mansion”, Τζάστιν Σίμιεν, 2ω2λ)

*****

Μια γυναίκα που έχει μόλις μετακομίσει σε μια πολυτελή έπαυλη στη Νέα Ορλεάνη μαζί με τον γιο της, προσλαμβάνει μια αταίριαστη ομάδα ειδικών για να διώξει από το σπίτι τα φαντάσματα που έχουν κάνει κατάληψη– χωρίς να είναι σαφές τι ακριβώς θέλουν. Νέο φιλμ βασισμένο στη διάσημη ατραξιόν της DisneyLand, το δεύτερο μετά από εκείνο του 2003 με τον Έντι Μέρφι. Το σενάριο είναι της Κέιτι Ντίπολντ που έχει αρκετά συμπαθητικά credits (“The Heat”, “Parks & Recreation”, “Ghostbusters”) όμως εδώ το σενάριο είναι καταϊδρωμένο, άνευρο, καθόλου αστείο και με μια σκηνοθετική κατεύθυνση από τον Τζάστιν Σίμιεν (“Dear White People”) χωρίς την παραμικρή αίσθηση κωμικού τάιμινγκ ή ευρηματικής εξερεύνησης του χώρου. Στην ατελείωτη τρίτη πράξη θα νομίσετε πως είστε κι εσείς παγιδευμένοι στην έπαυλη περιμένοντας τη λύτρωση.

Κυκλοφορούν ακόμη

Μπαμπάς Να Σου Πετύχει…: Ο Σεμπάστιαν ενθαρρύνεται από την αρραβωνιαστικιά του να φέρει τον πατέρα του, σε μια συνάντηση με την πολύ πλούσια και εκκεντρική οικογένειά της. Το Σαββατοκύριακο εξελίσσεται σε πολιτιστική σύγκρουση. Κωμωδία με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο.

Τμήμα Απολεσθέντων Μαδρίτης: Στο τμήμα απολεσθέντων της Μαδρίτης, ο μοναχικός Μάριο προσπαθεί να ισχηλατήσει την προέλευση αντικειμένων ώστε να τα επιστρέψει στους κατόχους τους. Όταν μια βαλίτσα με μακάβριο περιεχόμενο ανασυρθεί από ένα ποτάμι και φτάσει στον Μάριο, η ζωή του θα αλλάξει για πάντα. Σκοτεινό αστυνομικό θρίλερ με πρωταγωνιστή τον Αλβάρο Μόρτε του “Casa de Papel”.

Σε Επανέκδοση

Διακοπές στη Ρώμη

(“Roman Holiday”, Γουίλιαμ Γουάιλερ, 1ω58)

4 / 5

Η πριγκίπισσα Αν, κουρασμένη από το αποπνικτικό της πρόγραμμα κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας της στην Ευρώπη, δραπετεύει μια νύχτα για να ζήσει ξέγνοιαστα το βράδυ της Ρώμης. Θα τη βρει κοιμισμένη σε ένα παγκάκι ο αμερικανός ρεπόρτερ Τζο Μπράντλεϊ και την πάρει πίσω στο διαμέρισμά του, χωρίς να γνωρίζει πως είναι η πριγκίπισσα που οι πάντες την επόμενη μέρα αναζητούν απεγνωσμένα. Όταν το συνειδητοποιήσει, θα προσπαθήσει να την εκμεταλλευτεί για να βγάλει μια ζουμερή αποκλειστικότητα, όμως δεν υπολόγιζε πως στη μέση θα μπει ο έρωτας.

Κλασική ρομαντική κομεντί του Γουίλιαμ Γουάιλερ με την Όντρεϊ Χέπμπορν σε μια από τις πιο απαστράπτουσες εμφανίσεις της στη μεγάλη οθόνη, και μια χημεία με τον Γκρέγκορι Πεκ που γεννά 24 σπίθες το δευτερόλεπτο. Μια ταινία σκέτη γοητεία, που συνεπαίρνει τον θεατή χωρίς ποτέ να κρεμάει ή να γίνεται προφανής, με κλασικές σκηνές παρεξηγήσεων (όλες οι συναντήσεις του Πεκ με τον φωτορεπόρτερ του Έντι Άλμπερτ που διαρκώς τον κλωτσάει ή χύνει πάνω του νερά και ποτά για να μη πει λέξη παραπάνω) ή απροόπτων (όλο το πάρτυ της τρίτης πράξης), να λειτουργεί ως υπόδειγμα κινηματογραφικού ρυθμού. Και που καταλήγει, πολύ σημαντικά, σε ένα απλά υπέροχο φινάλε που καταφέρνει να περπατήσει τη λεπτή κλωστή ανάμεσα στο παραμύθι και το απότομο ξύπνημα.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις