Νέες ταινίες: Ένας συγκλονιστικός Μπιλ Νάι μας βάζει στη νέα χρονιά με το “Αισθάνομαι Ζωντανός”

Εμπορικά το τοπίο συνεχίζει να κινείται στους ρυθμούς του “Avatar: The Way of Water”, το οποίο χωρίς να συναντά μαζικές εναλλακτικές, αλλά και με δεδομένο τον τρόπο που λειτουργούσαν ανέκαθεν οι ταινίες του Τζέιμς Κάμερον στο box office, συνεχίζει να χτίζει ένα εντυπωσιακό σύνολο εισπράξεων με έναν ας πούμε παλιομοδίτικο τρόπο: Δηλαδή, όχι σαν ταινίες του ενός τριημέρου που μετά ξεφουσκώνει σα παρατημένο μπαλόνι, αλλά ένα σταθερό χιτ που ο κόσμος βλέπει με τον ρυθμό του.

Έτσι, η ταινία έφτασε ήδη το 1 δις. εισπράξεων παγκοσμίως , έγινε μέσα σε λιγότερο από 2 βδομάδες η 2η εμπορικότερη της χρονιάς, και μες στις γιορτές πιθανότατα θα φτάσει και το “Top Gun: Maverick”– ειδικά από τη στιγμή που, όπως είπαμε, τα υπόλοιπα στούντιο δεν έχουν προγραμματίσει τίποτα ως αντιστάθμισμα, με τη Disney να καπαρώνει τις αίθουσες για όλο το εορταστικό δεκαήμερο.

Στην Ελλάδα το “Avatar: The Way of Water” ξεπέρασε ήδη τα 170.000 εισιτήρια, το “Army Baby” απέτυχε να αποτελέσει εμπορική εναλλακτική (7.000 εισιτήρια), ο εξαιρετικός “Παπουτσωμένος Γάτος” μάζεψε κάποιο κόσμο αν και σε τεράστιο αριθμό αιθουσών (21.000 σε σχεδόν 140 αίθουσες), αλλά η αληθινή επιτυχία της εβδομάδας ήρθε –επιτέλους– από το ανεξάρτητο κύκλωμα.

Εκεί, σε μόλις 8 αίθουσες και στηριζόμενο σε καλές έως εξαιρετικές κριτικές, ένα πολύ θετικό hype και προφανώς καλό word of mouth, το “Aftersun” της Σάρλοτ Γουέλς μάζεψε 3.000 εισιτήρια που μπορεί και να δείχνουν προς μια υγιή πορεία σε εναλλακτικό κύκλωμα για το επόμενο διάστημα. Αξίζει να το αναζητήσετε.

Όσο για αυτή την εβδομάδα, υπάρχουν δύο αληθινά εξαιρετικές επιλογές και ένα τρανταχτό biopic που θα προσπαθήσουν να μαζέψουν το κοινό τους.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Αισθάνομαι Ζωντανός

*****

(“Living”, Όλιβερ Χερμάνους, 1ω42λ)

Στο Λονδίνο των ‘50s ένας τυπικός δημοτικός υπάλληλος που ζει μια εντελώς τυπική ζωή δίχως εξάρσεις και μεγάλες συγκινήσεις, μαθαίνει ένα σοκαριστικό νέο για την υγεία του. Μπροστά στο φάσμα του θανάτου, παίρνει άδεια από τη δουλειά και αρχίζει –επιτέλους– να ζει. Προσπαθεί να προσφέρει ευτυχία γύρω του μέσα από την αλληλεπίδραση με μια νεαρή συνάδελφό του, και επιχειρεί σαν τελευταία του πράξη να χτίσει ένα πάρκο σε μια μουντή γειτονιά.

Η ιδέα του επικείμενου θανάτου ως δραματικό όχημα δεν είναι καινούρια, πόσο μάλλον από τη στιγμή που το φιλμ έτσι κι αλλιώς διασκευάζει ένα από τα κλασικά αριστουργήματα του Κουροσάβα, τον “Καταδικασμένο” (“Ikiru”). Η συγκεκριμένη ιστορία όμως, διασκευασμένη εδώ από τον συγγραφέα Καζούο Ισιγκούρο με μια ουμανιστική αμεσότητα και δίχως καμία περιττή προσθήκη, διαθέτει κάτι το τρομερά δυνατό μες στην απλότητά της, ακόμα και μακριά από το άγγιγμα του Κουροσάβα.

Γράφαμε για τον “Καταδικασμένο” (το 2019, όταν είχε επανακυκλοφορήσει) πως «παγιδεύει το πνεύμα του [ήρωα] σε ένα άλλο πεδίο δράσης, όπως αυτό εκφράζεται στη σπουδαία τελευταία πράξη της κηδείας, όπου οι πάντες προσπαθούν -συχνά μάταια- να κατανοήσουν τα κίνητρά του. Επειδή οι πιο απλές και προφανείς εκφράσεις ουμανισμού, μπορεί συχνά να μοιάζουν με γρίφους, των οποίων η λύση είναι πάντα μπροστά μας».

Στη παρούσα διασκευή, η ανάπτυξη αυτή της τελευταίας πράξης δεν είναι εξίσου αποτελεσματική με του Κουροσάβα (υπάρχει λιγότερη έμφαση στο αδιανόητο των κινήτρων του ήρωα), όμως πιάνοντας το φιλμ γενικότερα δε γίνεται να μην εντυπωσιαστούμε με τον τρόπο που έχει μετατοπιστεί η ιστορία παραμένοντας απολύτως πιστή στο πρωτότυπο και αυτόνομα λειτουργική. Η ανασύσταση ενός Λονδίνου των αναμνήσεων μέσα από τη φθαρμένη εικόνα (στη διεύθυνση φωτογραφίας ο Τζέιμι Ράμσεϊ του “District 9”) και τη νοσταλγικά μεγαλειώδη μουσική της πιανίστα Εμιλί Λεβιανέζ-Φαρούχ, προσδίδει στην ιστορία της στόφα όχι απλώς ενός morality tale, αλλά μιας συναισθηματικής και υπέρ του δέοντος ρομαντικής εξιστόρησης που θα διηγείτο κανείς με θαυμασμό μπροστά από το τζάκι.

Στο επίκεντρο ο Μπιλ Νάι, μια έτσι κι αλλιώς κλασικά ευγενής και αγαπητή φιγούρα απόλυτα συνδεδεμένη με τον ρομαντισμό και τη μελαγχολία της εορταστικής περιόδου (ευχαριστούμε, “Love Actually”), που εδώ μέσα από τις ελάχιστες κινήσεις και εκφράσεις παραδίδει μια υπέροχη ερμηνεία που εκτός απροόπτου θα τον φέρει υποψήφιο για το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Η Ιστορία Μιας Μυθιστοριογράφου

*****

(“The Novelist’s Film / So-seol-ga-ui yeong-hwa”, Χονγκ Σανγκ-σου, 1ω32λ)

Μέσα από μια σειρά συναντήσεων χαράζεται η διαδρομή διαφόρων απλών, καθημερινών ηρωίδων και ηρώων, σε μια ιστορία φαινομενικά ανέμελη και δίχως αυστηρή πλοκή που κρύβει μέσα της μια ολόκληρη θεώρηση του κόσμου, της ζωής, και της τέχνης. Η μυθιστοριογράφος του τίτλου επισκέπτεται το βιβλιοπωλείο μιας φίλης που είναι κάπως εκτός επαφής, και η βόλτα τους τις φέρνει στο δρόμο ενός σκηνοθέτη και τη συζύγου του. Στον περίπατό τους που ακολουθεί συζητιέται το ενδεχόμενο του να γυρίσει κι η ίδια μια ταινία, καταλήγοντας στη γνωριμία με μια ηθοποιό την οποία η συγγραφέας προσπαθεί να πείσει να συνεργαστούν.

Κάθε συνάντηση καταλαμβάνει το δικό της φιλμικό χρόνο, φαινομενικά δίχως καμία πίεση να ολοκληρωθεί ή να οδηγήσει παρακάτω, αν κι αυτό συμβαίνει νομοτελειακά αλλά και με απόλυτη φυσικότητα, επειδή έτσι είναι βέβαια και το ίδιο το πλέγμα της ζωής– ένα ντόμινο ανθρώπων, συναντήσεων και καταστάσεων, όπου ιδέες και αισθήσεις μεταδίδονται και μετατοπίζεται από το ένα σκηνικό στο επόμενο. Ο Χονγκ Σανγκ-σου (της επίσης υπέροχης “Γυναίκας Που Έφυγε”) είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης ίσως και στον κόσμο στο να καταγράφει αυτές τις μικρές, φαινομενικά συνηθισμένες στιγμές καθώς η μία διαχέεται στην επόμενη: Είναι απλά σπουδαίος στις κάζουαλ σκηνές διαλόγων και στο να καταγράφει κινηματογραφικά την ενέργεια ενός χώρου με τους ανθρώπους του.

Σταδιακά όμως, μέσα από τους περιπάτους και τις εναλλαγές προσώπων και τόπων, αρχίζει να σχηματίζει το πορτρέτο μιας μεγαλύτερης ιδέας, πάνω στο πώς το δημιουργικό αδιέξοδο και η δημιουργική αναζήτηση μπορούν να συνυπάρχουν, και στο πώς η κάτι το σημαντικό μπορεί να σχηματίζεται ακόμα κι ενώ δεν το συνειδητοποιείς– απλά και μόνο ζώντας. Μια πανέμορφη ταινία, απολύτως μελετημένη μες στη χαλαρή ροή της, με βραβείο στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου, έστω κι αν όχι τη Χρυσή Άρκτο, όπως μάλλον έπρεπε.

Whitney Houston: I Wanna Dance with Somebody: Βιογραφική ταινία για τη πολυτάραχη ζωή και την εμβληματική καριέρα της Γουίτνι Χιούστον, σε σκηνοθεσία της Κάσι Λέμονς (“Eve’s Bayou”, “Χάριετ”), με την Ναόμι Άκι (“Star Wars”) στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Στη Σκιά του Καραβάτζιο: Ο Καραβάτζιο επαναστατεί απέναντι στις αυστηρές συμβάσεις της εποχής, αντιβαίνοντας στους θρησκευτικούς περιορισμούς πάνω στα μοτίβα των καλλιτεχνικών έργων. Όταν καταδικάζεται σε θάνατο, ο Πάπας αναθέτει σε έναν ερευνητή του Βατικανού να μάθει όλη την αλήθεια για τον ιδιοφυή καλλιτέχνη. Φιλμ εποχής με αύρα μυστηρίου.

Γάμος μετ’Εμποδίων: Στο νησί όπου πρόκειται να παντρευτεί ένα ζευγάρι, οι οικογένειες πέφτουν θύματα ομηρίας. Παλαβό concept και καστ με πρώτο όνομα της Τζένιφερ Λόπεζ σε μια ρομαντική κομεντί δράσης… μάλλον…; (Η ταινία δεν προβλήθηκε για τους δημοσιογράφους.)

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις