Νέες ταινίες: Γαλλική αντεπίθεση στα θερινά

Η “Barbie” εξελίσσεται σε σπάνιο φαινόμενο, αυξάνοντας τα εισιτήρια από το πρώτο τετραήμερο και ξεπερνώντας ήδη σε 11 μόλις μέρες το “Super Mario Bros.” για να γίνει η εμπορικότερη ταινία της χρονιάς. Το hype λειτουργεί κι η ταινία συζητιέται και αναλύεται, κάτι οριακά πιο σημαντικό κι από το απλώς να αρέσει.

Γύρω από τη “Barbie”, οι αίθουσες γενικά δουλεύουν– το γαλλικό “Καμουφλάζ” παρά τις ντεμί κριτικές άνοιξε με πάνω από 5.000 εισιτήρια, ένα συμπαθές άνοιγμα δεδομένου του μεγέθους. Όπως συμπαθές άνοιγμα έκανε αναλογικά και το “Blue Jean”, με 740 εισιτήρια από λιγοστές όμως αίθουσες και με κυρίως μονές προβολές. Το αληθινό σουξέ βέβαια ήταν η επανέκδοση του κλασικού “Διακοπές στη Ρώμη”, με 2.500 εισιτήρια από 5 αίθουσες. Πραγματικά ιδανική περίπτωση κλασικού τίτλου για το κινηματογραφικό καλοκαίρι.

Αυτή η εβδομάδα δε θα ταράξει ιδιαίτερα τις ισορροπίες. Η αυγουστιάτικη εσάνς είναι εμφανής πλέον και στις νέες κυκλοφορίες, χωρίς κάποιο must-see, αλλά με μπόλικους τίτλους ικανούς να γεμίσουν ικανοποιητικά τα προγράμματα των θερινών.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Τα Παιδιά των Άλλων

(“Other People’s Children / Les Enfants des Autres”, Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι, 1ω44λ)

3.5 / 5

Η Ρασέλ είναι 40 χρονών χωρίς παιδιά. Είναι ωστόσο ικανοποιημένη με τη ζωή της– μαθαίνει να παίζει μουσική, διδάσκει στο Λύκειο, έχει φίλους, έχει κοινωνική ζωή και έναν κύκλο γνωστών. Όταν ερωτευτεί τον Αλί, θα λατρέψει και την μικρή του κόρη, Λέιλα. Οι δυο τους θα δεθούν πολύ. Η Λέιλα θα τη δει σαν μητέρα, η Ρασέλ θα τη δει σαν δική της κόρη. Όμως αυτό ο δεσμός πάντα ήταν στημένος πάνω σε κινούμενη άμμο.

Η Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι (“Πλανητάριο” με τη Νάταλι Πόρτμαν) κάνει την έκπληξη με μια ταινία που στην επιφάνεια και στην περιγραφή μοιάζει κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο. Σε χέρια όμως ικανά, ένα δράμα απλής, συμβατικής καθημερινότητας αναδεικνύεται ως ένα φροντισμένο, μεστό, περίτεχνα μονταρισμένο και παιγμένο κοινωνικό φιλμ σπουδαίας ανθρωπιάς και οικουμενικής απλότητας. Η Ζλοτόφσκι αποφεύγει τις στημένες μελοδραματικές εξάρσεις ακολουθώντας με ένα βλέμμα σαν απαλό άγγιγμα, μια συρραφή από καθημερινές στιγμές που διαθέτουν όλες κάτι το βαθιά αναγνωρίσιμο, και όλες μαζί συνθέτουν ένα συναισθηματικό, αναγνωρίσιμο, συγκινητικό κομμάτι ανθρώπινου δράματος βγαλμένο από τη ζωή.

Στο κέντρο του, μια Βιρζινί Εφιρά (“Benedetta“, “Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς“) σε σπουδαία ερμηνευτική στιγμή. Παίζει με μια απλότητα που κάθε ηθοποιός θα έπρεπε να ζηλεύει, κάνοντάς σε να ξεχάσεις πως βλέπεις άνθρωπο να υποδύεται κάτι πλαστό. Απαλλαγμένη από μανερισμούς και φορτωμένες στιγμές, η ερμηνεία της είναι ο θρίαμβος του νατουραλισμού– όπως τελικά κι η ίδια η ταινία. Σε μια εντυπωσιακή σεζόν για γαλλικά δραματικά φιλμ που μοιάζουν απολύτως συνηθισμένα αλλά το καθένα με διαφορετικό τρόπο, φυλάνε μέσα τους κάτι το μοναδικό. (“Ένα Όμορφο Πρωινό”, “Το Χρονικό Ενός Εφήμερου Έρωτα”)

Η Απόδραση του ‘77

(“Modelo 77 / Prison 77”, Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ, 2ω5λ)

2.5 / 5

Δύο χρόνια μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Φράνκο στην Ισπανία και την παροχή αμνηστίας στους πολιτικούς κρατούμενους των ισπανικών φυλακών από τη δημοκρατική κυβέρνηση που διαδέχθηκε τη φρανκική δικτατορία, ένας προφυλακισμένος νεαρός λογιστής περιμένει τη δίκη του, αντιμετωπίζοντας μια ποινή 20 χρόνων, καθώς κατηγορείται για υπεξαίρεση. O υπόδικος, μαζί με κάποιους συγκρατούμενους του και μια ομάδα νέων δικηγόρων που τους υποστηρίζουν, θα αγωνιστεί για την παροχή αμνηστίας, αφού καταγγείλει το όργιο βίας, καταπίεσης και παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επικρατεί στη φυλακή της Βαρκελώνης, όπου κρατείται.

Ο σκηνοθέτης του αρκετά αγαπητού “Μικρού Νησιού” σε ένα πολιτικό δράμα καταγγελίας που τιμήθηκε με πέντε τεχνικά βραβεία Γκόγια (για τη σκηνογραφία, τα κουστούμια, το μακιγιάζ, τα εφέ) το οποίο εντοπίζει μια προσωπική ιστορία αντίστασης και επίμονου αγώνα σε ένα ρευστό και αβέβαιο μετα-φρανκικό σκηνικό. Στιβαρή δουλειά που θα κρατήσει τον θεατή δίχως να χάνει το ενδιαφέρον, αλλά δίχως να ξεφεύγει τα αισθητικά και αφηγηματικά «σιγουράκια».

Οι Δικοί Μου

(“Our Ties / Les Miens”, Ροσντί Ζεμ, 1ω25λ)

2.5 / 5

Ο Μουσά είναι τρυφερός, αλτρουιστής και πάντα παρών για την οικογένεια του, με τον γάμο του όμως στα πρόθυρα της διάλυσης. Ένα ατύχημα και ένα χτύπημα στο κεφάλι θα τον απελευθερώσει από κάθε σύμβαση επιτρέποντάς του να εκφράσει τα πραγματικά συναισθήματά του χωρίς να σκέφτεται πριν μιλήσει, φέρνοντάς τα πάνω-κάτω στις οικογενειακές του σχέσεις.

Ο Ροσντί Ζεμ (που συμπρωταγωνιστεί με την Εφιρά στα “Παιδιά των Άλλων” για τα οποία μιλήσαμε παραπάνω) έρχεται με διπλό χτύπημα στις ελληνικές αίθουσες αυτή την εβδομάδα, εδώ μάλιστα και σκηνοθέτης εκτός από ηθοποιός. Η ταινία επιχειρεί να αγγίξει λεπτές και κάπως παγκόσμιες αλήθειες διαπροσωπικών σχέσεων μέσα από ένα high concept-κλεψιά που δίνει στον Ζεμ την ελευθέρας να φέρει το ensemble του σε όσο τεταμένες καταστάσεις μπορεί να υποστηρίξει. Υπό αυτή την έννοια η ταινία δεν διαθέτει τίποτα το χαλαρό παρά την δραματουργική της απλότητα. Έχει οπωσδήποτε ενδιαφέρον τόσο ως πολυ-πορτρέτο χαρακτήρων όσο κι ως άσκηση στυλ, αλλά σε πολλά σημεία κουράζει.

Νοέμβρης

(“November / Novembre”, Σέντρικ Χιμένεζ, 1ω46λ)

1.5 / 5

Πέντε μέρες με την αντιτρομοκρατική υπηρεσία της Γαλλίας καθώς αναζητούν υπόπτους μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι τον Νοέμβριο του ‘15. Το ανθρωποκυνηγητό στο οποίο ηγείται η Ελοϊζ (της Σαντρίν Κιμπερλέν) κι ο Φρεντ (ο Ζαν Ντιζαρντέν του “Artist”) θα περάσει τα σύνορα και θα φτάσει σε άλλες χώρες της Ευρώπης, σε ένα θανάσιμο παιχνίδι απέναντι στο χρόνο. Καλογυαλισμένα και εφετζίδικα γυρισμένη περιπέτεια που μπορεί λόγω θέματος να παραπέμπει πιθανώς σε κάτι σαν το “Zero Dark Thirty”, με τη διαφορά πως αυτό το φιλμ δεν αγγίζει τις ερεβώδεις αναζητήσεις εκείνου της Μπίγκελοου, ούτε έχει τη στοχαστική του διάθεση. Παρά ακολουθεί με σιγουριά τις επιχειρήσεις μιας τεράστιας αστυνομικής δύναμης σε πλήρη ανάπτυξη. Ιδιαίτερα κακή η απόπειρα συγκίνησης στο τέλος.

Σημάδια του Καλοκαιριού

(“Summer Scars / Nos cérémonies”, Σιμόν Ριτ, 1ω45λ)

2.5 / 5

Τα αδέρφια Τόνι και Νοέ περνούν τις μεγάλες μέρες του καλοκαιριού παίζοντας παιχνίδια τύχης και θανάτου – ώσπου ένα ατύχημα θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα. Δέκα χρόνια αργότερα, όταν επιστρέφουν στη μικρή πόλη στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής τους, διασταυρώνονται με την Κασαντρά, τον παιδικό τους έρωτα. Αλλά ακόμα και μετά από τόσο καιρό, τα αδέρφια εξακολουθούν να κρύβουν ένα μυστικό. Αργό και όμορφο, ένα οικογενειακό παραμύθι μαγικού ρεαλισμού πάνω στα άρρηκτα δεσμά και στην σκληρή και βίαιη ανάγκη της απελευθέρωσης από αυτά– εύκολο να το λες, αλλά στην πράξη πώς ξεδιπλώνεται μια τέτοια σκέψη; Η ταινία αποτελεί πρόταση (ερχόμενη από την Εβδομάδα Κριτικής των Καννών) όμως παρά τις οπτικές ιδέες του Ριτ την κρατά πίσω η κονσεπτική ανακύκλωση, σαν μια εξάντληση να καταλαμβάνει το φιλμ πολύ πριν αυτό φτάσει στην κορύφωσή του.

Κυκλοφορεί ακόμα

Meg 2: Η Τάφρος: Τζέισον Στέιθαμ εναντίον καρχαριών, γύρος δεύτερος. Σίκουελ της θα-ήθελε-να-είναι-καλτ ταινίας του 2018, σκηνοθετημένης αυτή τη φορά από τον Μπεν Γουίτλι που κάποτε ήταν πολλά υποσχόμενος (“High-Rise”, “Kill List”).

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις