Νέες ταινίες: Η αγωνιώδης “Τελευταία Νύχτα του Φράνκο Αμόρε” θα σε καθηλώσει

Δεν είναι όλα τα μπλοκμπάστερ παντός καιρού: Το νέο “Transformers” δεν κατάφερε καν να πιάσει κορυφή στα ταμεία, όπου παρέμεινε για άλλη μια βδομάδα το έξοχο “Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν”, μια από τις καλύτερες καλλιτεχνικές (ναι, ναι) ταινίες του καλοκαιριού.

Το φανταστικό σίκουελ έχει ήδη ξεπεράσει τα εισιτήρια που έκανε στην Ελλάδα η πρώτη ταινία, φτάνοντας τα 60.000 εισιτήρια έναντι των 40.000 στα οποία έκλεισε το φιλμ του ‘18.

Το “Super Mario Bros.” πλησιάζει τις 200.000 εισιτήρια κι από σχετικά κοντά το “Fast X” κινείται σε καλού ρυθμούς, αποτελώντας τις ταινίες που δίνουν ώθηση στα ταμεία το τελευταίο διάστημα.

Στο πιο ανεξάρτητο κύκλωμα, πολύ καλό το άνοιγμα της πολύ καλής ελληνικής κωμωδίας “Black Stone” που ιντρίγκαρε το κοινό φτάνοντας τα 3.000 εισιτήρια σε μόλις 8 αίθουσες, κι αναμένεται να δούμε πώς θα κινηθεί τις επόμενες εβδομάδες με το word of mouth. Στη δεκάδα, αν και όχι με πολύ καλό μέσο όρο, και το εξαιρετικό “Όμορφο Πρωινό” με τη Λέα Σεϊντού, με 1.600 εισιτήρια από 13 αίθουσες.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Η Τελευταία Νύχτα του Φράνκο Αμόρε

(“L’Ultima Notte di Amore / The Last Night of Amore”, Αντρέα ντι Στέφανο, 2ω4λ)

3.5 / 5

Το βράδυ της συνταξιοδότησής του μετά από 35 χρόνια απολύτως έντιμης υπηρεσίας στο σώμα, ο αστυνομικός επιθεωρητής Φράνκο Αμόρε θα ειδοποιηθεί εν μέσω ενός άτυπου εορτασμού, για μια τραγική εξέλιξη. Φτάνοντας στον τόπο του εγκλήματος θα αντικρύσει τον επίσης άμεμπτο συνάδελφό του (και αδερφικό φίλο του) Ντίνο να βρίσκεται νεκρός μέσα σε ένα τούνελ, μαζί με 4 ακόμα πτώματα, ένα παρατημένο αυτοκίνητο και πολλά ερωτηματικά. Η σκοτεινή, πολύπλοκη αλήθεια όμως για αυτή την τελευταία νύχτα του Φράνκο Αμόρε, θα αποκαλυφθεί μόνο καθώς ταξιδεύουμε 10 μέρες νωρίτερα, όταν τα γρανάζια μιας σύγχρονης τραγωδίας αρχίζουν να κινούνται.

Μεστό αστυνομικό θρίλερ εξ Ιταλίας το οποίο χρησιμοποιεί υπέρ του κάθε πολυφορεμένο και αγαπημένο αρχέτυπο του είδους: Τον ήρωα περιμένει μια υπέροχη ζωή αρκεί να καταφέρει να αντέξει για Μια Τελευταία Νύχτα, η δράση μπλέκεται μες στον εαυτό της δημιουργώντας επίπεδα αλήθειας, χαρακτήρες κρίνονται από την ηθική των αποφάσεών τους απέναντι σε σκοτεινά αδιέξοδα, ενώ το νυχτερινό πεδίο δράσης κινηματογραφείται με επιμονή αλλά και ηλεκτρισμένη διάθεση που μετατρέπει έναν κλειστό, οριοθετημένο χώρο σε σκηνικό τραγωδίας που κρύβει διαρκώς νέες εκπλήξεις.

Υπάρχουν σκηνές δράσης που εξελίσσονται σε κάθε πιθανή γωνία του χώρου, την ώρα που στο επίκεντρο ο Πιερφραντσέσκο Φαβίνο (φοβερά στοιχειωμένος στην πρόσφατη “Νοσταλγία” του Μάρκο Μαρτόνε αλλά εντυπωσιακός και στον πολύ καλό “Προδότη” του Μάρκο Μπελόκιο) μαγνητίζει με μια ανθρώπινη τραγικότητα στον τρόπο που κουβαλά το σώμα και το βλέμμα του. Μοιάζει σαν κάθε λίγες στιγμές να ξεμένει από δύναμη και καύσιμο, πριν υπενθυμίσει στον εαυτό του πως πρέπει να πατήσει λίγο ακόμα γκάζι, λίγο ακόμα και θα βρει το διέξοδο.

Είναι καθηλωτικός όπως τελικά και το ίδιο το φιλμ. Που δεν επανεφευρίσκει το είδος, και εν τέλει δεν διαθέτει το βάθος αντίστοιχων φιλμ από σκηνοθέτες στους οποίους μοιάζει να παραπέμπει (όπως το στιλιζάρισμα του Τζόνι Το ή τους υπερβατικούς νουάρ νυχτερινούς πίνακες του Μάικλ Μαν), μιας και εδώ η ηθική και ο νόμος συνυφίστανται δίχως κάποιον περαιτέρω στοχασμό πάνω στην υπαρξιακή τους διάσταση. Όμως για όλα όσα η “Τελευταία Νύχτα” δεν είναι, καταφέρνει να λειτουργεί εντυπωσιακά ως ένα εξαιρετικά κατασκευασμένο και παιγμένο θρίλερ που έχει όλες τις σωστές επιρροές μέσα στην καρδιά και το βλέμμα του. Από τις καλύτερες προτάσεις αυτή τη στιγμή στα σινεμά.

Στο Στοιχείο τους

(“Elemental”, Πιτ Σον, 1ω43λ)

3 / 5

Στην πόλη όπου όλα τα στοιχεία της φύσης συνυπάρχουν, ένα κορίτσι από φωτιά κι ένα αγόρι από νερό ερωτεύονται. Σε έναν κόσμο όμως που κάποια στοιχεία μοιάζουν να μη μπορούν να συνυπάρξουν με τα άλλα, η σχέση τους μπορεί να έχει μέλλον;

Η Pixar επιστρέφει με ένα σαφώς λιγότερο δομικά φιλόδοξο πρότζεκτ σε σχέση με τα πιο διάσημα φιλμ του καταλόγου της, όμως αυτό μπορεί να είναι και θετικό τελικά. Ταινίες σαν το “Inside Out” δεν κατασκευάζονται πάντα από μέσα προς τα έξω, και συχνά τα πρόσφατα πιξαρικά δημιουργήματα (με ταινίες όπως το “Soul” ας πούμε) έμοιαζαν περισσότερο με δομή παρά με ιστορία, σαν μια γραφειοκρατία ιδεών παρά ένας αληθινά ζωντανός οργανισμός. Το “Στοιχείο” μπορεί να πλασάρεται σαν ένα νέο “Inside Out” αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα πολύ πιο γλυκά απλό και παλιομοδίτικου τύπου στόρι, μια αισθηματική αλληγορία πάνω στην αγάπη και την αξία της ανακάλυψης που έρχεται με το να αγκαλιάζεις το διαφορετικό.

Ταυτόχρονα αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αισθητικές προτάσεις του στούντιο εδώ και πολλά χρόνια. Οι βασικές υδάτινες και πύρινες φιγούρες σχεδιάζονται με διαφορετική υφή και απολαυστικά μπελαλίδικο τρόπο: Στα πρόσωπα των στοιχείων της φωτιάς εντοπίζεται κάτι το αναγνωρίσιμα χειροποίητο, με γραμμές και εκφράσεις σε διαρκή κίνηση και ανησυχία. Είναι ένα πανέμορφο φιλμ που χρησιμοποιεί λοιπόν τα διάφορα «τι θα γινόταν αν!» για να παράγει μεν μπόλικα χιουμοριστικά γκαγκς (το υδάτινο αγόρι να τρώει έναν καυτό μεζέ ας πούμε ή την πύρινη κοπέλα να αλληλεπιδρά με τα άλλα στοιχεία) αλλά και για να σκεφτεί διαφορετικά ως προς την αισθητική τους απεικόνιση. Είναι σίγουρα μια καλοδεχούμενη πρόταση μετά από χρόνια γεμάτα σχεδόν πανομοιότυπες πλαστικές φιγούρες δίχως αίσθηση περιπέτειας στον σχεδιασμό τους.

Κι αν τελικά το στόρι ίσως παραείναι απλοϊκό, είναι τελικά αρκετά αρχετυπικό ώστε να λειτουργεί τόσο ως αισθηματική ιστορία αλλά και ως παιδικό παραμύθι. Με αναγνωρίσιμα στοιχεία του κόσμου μας, αλλά αρκετά μακριά από αυτόν. Για μια οικογένεια μεταναστών που βρίσκεται σε μια γενικόλογη μητρόπολη του σήμερα (ή και του αύριο) όπου δεν είναι καλοδεχούμενη και που όμως βρίσκει σημεία επαφής με το άτομο που θα περίμενε κανείς λιγότερο– κι αυτό τη στιγμή που η κεντρική ηρωίδα βρίσκεται παγιδευμένη ανάμεσα στην οικογενειακή της κληρονομιά και στην ανάγκη για προσωπική της έκφραση. Γνώριμα μοτίβα, αλλά πάντα καλοδεχούμενα όταν εκφράζονται με όμορφο τρόπο.

Notorious

(Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1ω41λ)

4.5 / 5

Ο κυβερνητικός πράκτορας Τ.Ρ. Ντέβλιν (Κάρι Γκραντ, αδιανόητος movie star) στρατολογεί την αμερικανίδα κόρη ενός καταδικασμένου γερμανού προδότη (Ίνγκριντ Μπέργκμαν, αδιανόητη movie star) ως κατάσκοπο για τις ΗΠΑ, προκειμένου να ξετρυπώσει έναν Ναζί που κρύβεται στη Βραζιλία. Στο πλαίσιο της αποστολής της, πρέπει να έρθει συναισθηματικά κοντά με εκείνον, έλα όμως που η Αλίσια κι ο Ντέβλιν έχουν προλάβει ήδη να ερωτευτούν παράφορα μεταξύ τους.

Σε επανέκδοση μια από τις διασημότερες –και σπουδαιότερες, βασικά– ταινίες του Χίτσκοκ, για μια γυναίκα παραδομένη στα προσωπικά πάθη που επιλέγει τον ψύχραιμο πατριωτισμό κι έναν ψύχραιμο πατριώτη που παραδίδεται στα προσωπικά πάθη. Το είδος του κατασκοπικού νουάρ θρίλερ μπολιάζεται με τον φλογισμένο, ενστικτώδη έρωτα ανάμεσα σε δυο χαρακτήρες που τον εκφράζουν με έναν αληθινά εμβληματικό τρόπο (με ατελείωτα φιλιά που καταλαμβάνουν όλο το κάδρο) και που καλούνται με κάθε τους απόφαση, κίνηση και άγγιγμα να διαλέξουν ηθική και προσωπική στάση– διαρκώς σα να βρίσκονται ένα βήμα από το να παρατήσουν τα πάντα για να πέσουν ο ένας στην αγκαλιά της άλλης, αλλά αντιθέτως να βυθίζονται όλο και πιο βαθιά σε αυτό το παιχνίδι ταυτοτήτων και παραπλάνησης.

Αυτό την ερωτική, κατασκοπική μελέτη χαρακτήρων ο Χίτσκοκ τη σκηνοθετεί σαν κάθε κάδρο να αποτελούσε την κλιμάκωση της ιστορίας. Με την κάμερα σε γερανό να κινείται με κάθε πιθανό τρόπο, χαράζοντας τη δράση ή οδηγώντας σε ανατροπές, αποκαλύψεις και κορυφώσεις δίχως να χρειάζεται καν να ειπωθεί λέξη (μείνετε με το στόμα ανοιχτό στην απίστευτη σκηνή με τον καφέ, όπου η Αλίσια καταλαβαίνει τι της συμβαίνει λίγο πριν το τέλος της ταινίας κι εμείς αναγνωρίζουμε όλες τις δυναμικές χάρη στο πώς κινείται η κάμερα πάνω στο κάθε πρόσωπο), και με το καδράρισμα να λέει την ιστορία με όλη την πυκνότητα που χρειάζεται ως θεατής (προσέξτε την εισαγωγή του Ντέβλιν στην ταινία ή την ένταση με την οποία η κάμερα πλησιάζει ένα αντικείμενο ή ακόμα και την απουσία κάποιου αντικειμένου– ένα κλειδί που λείπει, ας πούμε), το “Notorious” οδηγείται τελικά σε ένα σπουδαίο τελευταίο πλάνο– ακριβώς επειδή λειτουργεί σχεδόν σε αντίθεση με τον ρυθμό και την κίνηση όλου του υπόλοιπου φιλμ, καταλήγει αληθινά ανατριχιαστικό μες στην υπόνοιά του.

Τέλειο, αγέραστο, ερωτεύσιμο, αγωνιώδες, πολυεπίπεδο σινεμά.

The Flash

(Άντι Μουσκέτι, 2ω24λ)

2 / 5

Ο Μπάρι Άλεν, δηλαδή ο Flash της Justice League, διαπιστώνει πως αν τρέξει αρκετά γρήγορα μπορεί να ταξιδέψει στο χρόνο και αποφασίζει να πάει στο παρελθόν για να διορθώσει την τραγωδία που άφησε τη μητέρα του νεκρή και τον πατέρα του άδικα στη φυλακή. Δεν ξέρει όμως πως η πράξη του θα αλλάξει πολύ περισσότερα από –απλώς– το μέλλον. Θα αλλάξει τα πάντα.

Ταλαιπωρημένη ταινία που ξέμεινε τελευταία από το πρακτικά ακυρωμένο πλέον κινηματογραφικό DC σύμπαν, η οποία γράφεται και ξαναγράφεται και γυρίζεται και ανακατασκευάζεται επί σειρά ετών κι η οποία, εν τέλει, είναι μάλλον πιο διασκεδαστική από ό,τι ποτέ θα περιμέναμε. Οι στιγμές του χιούμορ, ειδικά στο γενικώς διασκεδαστικό και γεμάτο κίνηση πρώτο μισό, είναι ευρηματικές και κυλάνε πολύ ευχάριστα. Αλλά, παρά την εμφάνιση-highlight ενός κεφάτου Μάικλ Κίτον στο ρόλο του γερασμένου Batman των ταινιών του Τιμ Μπέρτον (παρόλο που αισθητικά τίποτα εδώ δεν έχει καμία συνοχή με εκείνες τις ταινίες, απλώς τεμπέλικα ξεριζώνει έναν αναγνωρίσιμο χαρακτήρα), το δεύτερο μισό εκτροχιάζεται τελείως.

Αποτελώντας μια άθλιας CGI ασχήμιας, κυνική αναπαραγωγή της multiverse αφήγησης, δίχως καμία εσωτερική συνοχή, δίχως αισθητικό ή αφηγηματικό ενδιαφέρον, με μια παρέλαση από cameo εμφανίσεις αναγνωρίσιμων προσώπων και κομματιών της DC κινηματογραφικής μυθολογίας. Το ότι η ταινία αυτή είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει λίγες μέρες μετά το σπουδαίο (και εν μέρει συναφές) “Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-Σύμπαν” είναι μάλλον η τελική φάλτσα νότα σε αυτό το θλιμμένο κονσέρτο των τελευταίων ταινιών ενός ζόμπι κινηματογραφικού σύμπαντος που βρίσκεται ήδη σε νέα κατεύθυνση.

Αυτά που δε Λέγονται

(“Historias para no Contar / Stories not to Be Told”, Σεσκ Γκάι, 1ω40λ)

2 / 5

Ισπανική σπονδυλωτή αισθηματική κομεντί, με πέντε ιστορίες φίλων και εραστών που με έναν τρόπο ή τον άλλον κάτι κρύβουν από το άλλο άτομο. Ο Σεσκ Γκάι παρατηρεί, καταγράφει, ακολουθεί τους χαρακτήρες καθώς μυστικά και μισές αλήθειες οδηγούν πάντα σε κάτι βαθύτερο. Περνάει η ώρα χάρη σε κάποιες καλογραμμένες καταστάσεις και στο καστ, αλλά εν τέλει αυτό το αναίτια θαμποφωτισμένο, αισθητικά αδιάφορο φιλμ δεν δικαιολογεί στα αλήθεια την συνύπαρξη αυτών των ιστοριών.

Κυκλοφορεί ακόμα

Άλλοθι για Παντρεμένους 2: Συνέχεια της εμπορικά πετυχημένης γαλλικής κωμωδίας του 2017 που δυστυχώς δεν κυκλοφόρησε με την απευθείας μετάφραση του ξένου τίτλου, δηλαδή “Άλλοθι.com”.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις