Νέες ταινίες: Η “ελληνική” ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και 20 χρόνια “Σπιρτόκουτο”

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Εγκλήματα του Μέλλοντος

3.5 / 5

(“Crimes of the Future”, Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, 1ω47λ)

Με μια ταινία γυρισμένη στην αυγουστιάτικη Αθήνα του καύσωνα, ο θρυλικός Καναδός σκηνοθέτης επιστρέφει στα πρώτα στάδια της καριέρας του αλλά πλέον με την εμπειρία ενός δημιουργού δεκαετίες μετά. Η «νέα σάρκα» την οποία προφήτευε δεκαετίες πριν με το “Videodrome” ήρθε, αλλά ο Κρόνενμπεργκ δε μοιάζει καθόλου ευτυχισμένος με αυτή την επανάσταση. Σα να λέει, Αλλιώς τα είχαμε συμφωνήσει.

Στα “Εγκλήματα του Μέλλοντος”, ο Βίγκο Μόρτενσεν κι η Λέα Σεϊντού παίζουν ένα δίδυμο περφόρμερς, των οποίων το σόου βασίζεται στην ικανότητα του Βίγκο (που τον λένε Σολ Τένσερ) να παράγει νέα όργανα στο σώμα του τα οποία έπειτα αποβάλει με τη βοήθεια της Καπρίς. Υπάρχει κάτι βαθύτατα ρομαντικό και σεξουαλικό σε αυτή τη διαδικασία που περνάει από τα πιο ανεξερεύνητα σωματικά βάθη και τις πιο ακραίες ορέξεις μιας σάρκας ανεξέλεγκτης.

Γύρω από τον Τένσερ και την Καπρίς χτίζεται ένα μικρό μελλοντικό σύμπαν, φαινομενικά πάνω στα ερείπια. Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο η ταινία αποτελεί επιστροφή στις ρίζες για τον Κρόνενμπεργκ είναι ότι θυμίζει την αισθητική ατέλεια και αγριάδα πρώιμων φιλμ του σαν το “Rabid”. Το ελληνικό σκηνικό του φιλμ (η ταινία είναι γυρισμένη στην Ελλάδα και αποτελεί ελληνική συμπαραγωγή με τον Καναδά, από την εταιρεία Αργοναύτες) παρουσιάζεται με έναν τρόπο όχι απλά φθαρμένο, αλλά οριακά διαλυμένο, εγκαταλειμμένο. Οι δρόμοι μοιάζουν πάντα άδειοι και τα κτίρια ξεχασμένα από τον πολιτισμό. Ο κόσμος είναι έρημος κι οι άνθρωποι εξελίσσονται ώστε να μην νιώθουν πια πόνο.

Η ανθρωπότητα μοιάζει παγιδευμένη, παρατημένη, δίχως διεγερτικά στοιχεία. Σε αυτή τη βάση της, η σαρκική σύνδεση και απόλαυση περνά σε άλλο επίπεδο. Η σάρκα μοιάζει σε αυτό τον κόσμο ένα από τα ελάχιστα πράγματα που είναι ακόμα ζωντανό: Μεταλλάσσεται, αναπαράγεται και δεν ελέγχεται. Ένα μικρό αγόρι («αυτό το πράγμα που λες γιο σου», το αποκαλεί αηδιασμένη η μητέρα του) δε μπορεί να καταπιέσει την όρεξη του για να τρώει πλαστικό(!). Μια κυβερνητική ομάδα καταγράφει κάθε νέα εμφάνιση οργάνου, σε μια προσπάθεια να ελέγξει τα σώματα, δηλαδή τον άνθρωπο.

Σε αυτή την ομάδα συναντάμε και την καταπιεσμένη Τίμλιν που η Κρίστεν Στιούαρτ παίζει με μια over the top νευρικότητα, σα να είναι έτοιμη να διαλυθεί (από τον πόθο). «Η χειρουργική επέμβαση είναι το νέο σέξ!», ανακηρύσσει στη διάρκεια ενός σόου του Τένσερ καθώς η ταινία οδηγείται σε μια περίεργα ρομαντική, μελαγχολική, αλλά και πραγματικά αστεία κατεύθυνση. (Η ταινία διαθέτει πολύ χιούμορ και δεν φοβάται να παραδοθεί σε αυτό.) Μέσα από τις άλλοτε διστακτικές κι άλλοτε παράλογες συνδέσεις των ηρώων του σε αυτό το ετοιμόρροπο σύμπαν, ο Κρόνενμπεργκ μοιάζει να αναμασά ιδέες που τον απασχολούσαν από την πρώτη στιγμή που κράτησε κάμερα στο χέρι, επιτρέποντάς τους να αναγεννηθούν σαν νέα όργανα σε ένα αβέβαιο παρόν/μέλλον.

Υπάρχει ωστόσο μια έντονη αίσθηση ανολοκλήρωτου στο φιλμ, και την ίδια στιγμή μια φλυαρία και μια διάθεση επεξήγησης δίχως μέτρο ή ακόμα και ειρμό. Με πολλούς τρόπους, δίνει την αίσθηση ενός πρωτόλειου draft. Ακόμα και το πολυδιαφημισμένο σοκ που θα βιώσουν οι θεατές, είναι κάπως υπερβολικό: Όχι μόνο δεν υπάρχει κάτι αληθινά ακραίο στο φιλμ, αλλά ακόμα κι οι υπερβάσεις παρουσιάζονται με έναν τρόπο νηφάλιο. Αυτό όμως συμβαίνει καθώς ο Κρόνεμπεργκ επιστρέφει στο παρελθόν του για κλείσει έναν κύκλο που άνοιξε δεκαετίες πριν, όταν και ο κόσμος –αλλά και ο ίδιος– ήταν πολύ διαφορετικός.

Δεν είναι θυμωμένος, αλλά ούτε και διαθέτει την θριαμβευτική ορμή της νιότης. Αν μη τι άλλο, μοιάζει οριακά πιο αβέβαιος. Αλλά ξέρει, τώρα πια ακόμα πιο πολύ, πως η ανθρωπιά μας –το χιούμορ, οι ορέξεις, ο ερεθισμός, η ίδια η οπτική του μέλλοντος– συνδέεται αναμφίβολα με το σώμα. Ζήτω η σάρκα– νέα και παλιά.

(Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες την ερχόμενη Τετάρτη, 14 Σεπτεμβρίου.)

Κυκλοφορούν ακόμη

Εισιτήριο για τον Παράδεισο: Άλλη μια μεγάλη ελπίδα για την παραδοσιακή χολιγουντιανή ρομαντική κομεντί; Τζούλια Ρόμπερτς και Τζορτζ Κλούνεϊ επανενώνονται στο ρόλο δυο πρώην ερωτικών συντρόφων που καταλήγουν ανέλπιστοι σύμμαχοι. Προσπαθώντας να αποτρέψουν την κόρη τους από έναν παρορμητικό γάμο, ανακαλύπτουν ότι η σπίθα μεταξύ τους, μπορεί και να μην έχει σβήσει εντελώς. Σκηνοθετεί ο Ολ Πάρκερ, ο άνθρωπος πίσω από το εκστατικά τέλειο μιούζικαλ “Mamma Mia! Here We Go Again”.

Χάρηκα Που Σας Γνώρισα: Ο Πολ, ένας 45χρονος εισοδηματίας, ερωτεύεται την Άβα, μια νεαρή υπάλληλο του μετρό. Αποφασίζει να την παντρευτεί, αλλά η μητέρα του έχει διαφορετική άποψη επί του θέματος και προσλαμβάνει έναν ντετέκτιβ για να αποδείξει ότι η Άβα απατά τον γιο της. Κωμωδία, με την αγαπημένη Ζοσιάν Μπαλασκό στο ρόλο της πεθεράς.

Όλα Πήγαν Καλά: Στην ηλικία των 85 ο πατέρας της Εμμανουέλ μπαίνει στο νοσοκομείο μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Όταν ξυπνάει, αυτός ο δυναμικός και γεμάτος ενδιαφέροντα και αγάπη για την ζωή άνθρωπος, που εξαρτάται πλέον από άλλους ζητάει από την κόρη του να τον βοηθήσει να πεθάνει. Μια ταινία του πάντα απρόβλεπτου Φρανσουά Οζόν, με πρωταγωνίστρια τη Σοφί Μαρσό.

Νεαροί Εραστές: Η συνταξιούχος αρχιτέκτονας Σόνα συναντιέται με τον Πιερ, έναν παντρεμένο γιατρό γύρω στα 40, ο οποίος της είχε κάνει αρχικά εντύπωση σε μια σύντομη συνάντησή τους προ 15 ετών. Ξεκινούν έναν παθιασμένο δεσμό κι ενώ η οικογενειακή ζωή του Πιερ σύντομα ανατρέπεται, η Σόνα παλεύει με αισθήματα που πίστευε ότι ανήκαν οριστικά στο παρελθόν και την υπόσχεση του τι μπορεί να απομείνει. Πρωταγωνιστεί η Φανί Αρντάν.

Ο Τυφλός Που Ήθελε Να Δει Τον Τιτανικό: Ο Γιάκο είναι τυφλός και ανάπηρος, προσκολλημένος στο αμαξίδιό του. Είναι ερωτευμένος με τη Σίρπα. Καθώς μένουν σε διαφορετικά μέρη, δεν έχουν συναντηθεί ποτέ, αλλά βρίσκονται κάθε μέρα χρησιμοποιώντας τα κινητά τους. Όταν η Σίρπα ταράζεται από κάποια σοκαριστικά νέα, ο Γιάκο αποφασίζει κατευθείαν να πάει να τη βρει, παρά την κατάστασή του. Χρειάζεται απλώς τη βοήθεια πέντε αγνώστων σε συγκεκριμένα σημεία της διαδρομής, ανάμεσα στον ίδιο και σε εκείνη. Ένα ονειρικό δράμα που υπόσχεται να γυρίσει τη δράση όπως δεν την έχουμε ξαναδεί.

Η DC Λεγεώνα από τα Σούπερ-Κατοικίδια: Ο Κρύπτο, ο Σούπερ-Σκύλος, είναι αχώριστος φίλος με τον Σούπερμαν. Μοιράζονται τις ίδιες υπερδυνάμεις και μάχονται πλάι-πλάι ενάντια στο έγκλημα στην πολύπαθη Μητρόπολη. Όταν ο Σούπερμαν και η Justice League πέφτουν θύματα απαγωγής, ο Κρύπτο πρέπει να πείσει μία αγέλη αδέσποτων – το κυνηγόσκυλο Έις, την τροφαντή γουρουνίτσα Πί-Μπι, τη χελώνα Μέρτον και τον σκίουρο Τσιπ- να επιστρατεύσουν τις νεοαποκτηθείσες υπερδυνάμεις τους για να τον βοηθήσουν σε αυτή τη δύσκολη αποστολή διάσωσης των σούπερ ηρώων. Παιδικό animation από τον υπερηρωικό κόσμο της DC.

Σε Επανέκδοση

Σπιρτόκουτο

4 / 5

(Γιάννης Οικονομίδης, 1ω21λ)

Ένας αληθινός «πόλεμος σε τέσσερις τοίχους», το ντεμπούτο του Οικονομίδη μας παρουσιάζει μια μέρα εν μέσω καύσωνα μες στο διαμέρισμα ενός μικρομεσαίου, μεσήλικα οικογενειάρχη, καθώς όλα τα μέλη της οικογένειας βγάζουν τα σωθικά τους φωνάζοντας και ξεσπώντας ο ένας πάνω στον άλλο.

Ταινία-ηλεκτροσόκ, μας σύστησε όχι μόνο τον Οικονομίδη και το ανθρωποκεντρικής ωμότητας σινεμά του, αλλά και τον Ερρίκο Λίτση σε μια αξεπέραστη ερμηνεία-σεισμό. Και γενικότερα, έφερε στις μεγάλες οθόνες μια σοκαριστική αποτύπωση της νεοελληνικής πραγματικότητας, όπως κανένα κοινωνικό φιλμ δεν έχει καταφέρει έκτοτε. Ο Οικονομίδης χρησιμοποιεί υπέρ του έργου του τους εμφανείς ρεαλιστικούς περιορισμού του κλείνοντας τους ήρωες σε ένα ασφυκτικό διαμέρισμα όπου όχι μόνοι οι άνθρωποι αλλά μέχρι κι οι τοίχοι (κι η ίδια η πηχτή ατμόσφαιρα) μοιάζουν ιδρωμένοι.

Δίνει ρυθμό στην εμπρηστική γλώσσα που θα γίνει σήμα-κατατεθέν του, κάνοντας κάθε μία από τις συχνές δραματικές εκρήξεις να μοιάζει με νότα μιας ωμής, επιθετικής συμφωνίας. Χωρίς έλεος και χωρίς ανάσα, πιάνει στο κάδρο του την ουσιαστική απόγνωση μιας ολόκληρης τάξης και κοινωνικής ύπαρξης. Ίσως η καθοριστική ταινία πάνω στην αδιέξοδη εσωστρέφεια μιας κοινωνίας που τρώγεται με τη σάρκα της μέχρι που, τελικά, απλώς δεν έχει τρόπο να κινηθεί. Προς τα οπουδήποτε.

Ριφιφί: Γαλλικό νουάρ όπου μια ομάδα αντρών αποφασίζουν να ληστέψουν ένα κοσμηματοπωλείο μπαίνοντας στον χώρο από το ταβάνι. Ασταμάτητα διασκεδαστική ταινία κι ένα από τα κορυφαία heist movies στην ιστορία των σινεμά, την οποία έχει κατακλέψει το σύγχρονο Χόλιγουντ, με τον Ζυλ Ντασέν στο απόγειο των δυνάμεών του να κερδίζει το βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες. (4*)

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις