Νέες ταινίες: Η Νικόλ Κίντμαν εξερευνά το σεξ, τη δύναμη και την επιθυμία με το “Babygirl”

Σαρωτικά άνοιξε στις αίθουσες το “Υπάρχω” του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, με 120.000 το πρώτο μόλις 4ήμερο και θετική υποδοχή από το κοινό, προμηνύοντας μια πολύ δυνατή πορεία στο διάστημα των γιορτών.

Μπορείτε να διαβάσετε το ρεπορτάζ μας από τα γυρίσματα της ταινίας όπου μιλήσαμε με τον πρωταγωνιστή Χρήστο Μάστορα και τον Τσεμπερόπουλο, ενώ για μια χορταστική αναδρομή στην καριέρα του σκηνοθέτη και το πώς αυτή οδήγησε στο “Υπάρχω”, μπορείτε να διαβάσετε την μεγάλη μας συνέντευξη μαζί του.

Για τις γιορτές είναι λίγες οι νέες προτάσεις, αλλά ειδικά η μία έχει ενδιαφέρον.

Οι ταινίες της εβδομάδας

Babygirl

(Χαλίνα Ράιν, 1ω54λ)

***

Η Ρόμι, μια δυναμική και πολύ ισχυρή CEO μιας εταιρείας τεχνολογίας, θα γνωρίσει έναν νέο intern στην εταιρεία (Χάρις Ντίκινσον του “Τριγώνου της Θλίψης” σε μια ενδιαφέρουσα παρουσία αν και με συγκεχυμένη δυναμική, σα να ψάχνει κι εκείνος συνεχώς τα πατήματά του) με τον οποίο κατευθείαν αναπτύσσει μια σχέση φαντασίωσης. Σε αυτόν βρίσκει την ευκαιρία να δοθεί σεξουαλικά, με ένα τρόπο που παρότι εκφράζει την επιθυμία της, δεν ταιριάζει με την κοινωνική περσόνα της – ακόμα κι ο άντρας της δεν διανοείται να λάβει σοβαρά τα ψίχουλα στοιχείων που του αφήνει, για αυτό που πραγματικά επιθυμεί.

Οι ιδέες που διαπραγματεύεται η ταινία είναι πολύ ενδιαφέρουσες, φέρνοντας τη Ρόμι σε μια διαρκή σύγκρουση με τον εαυτό της, ταράζοντας βίαια την ισορροπία που έχει χτίσει καθώς προσπαθεί να συνταιριάξει επιθυμία και πραγματικότητα, και το πώς αυτά μπορούν να συνυπάρξουν. Με τι όρους, σε τι βαθμό ελέγχου και με πόση ενεργή πρόθεση από πίσω. Αυτή η διαπραγμάτευση προκύπτει σε πολλά σημεία με κάποιες ευκολίες και τραβήγματα στην πλοκή, ενώ το μοντάζ και η αφήγηση δεν έχουν πάντα τον απόλυτα επιθυμητό ρυθμό.

Εξάλλου η χάρτινη απεικόνιση του πραγματικού κόσμου καταλήγει να αφαιρεί από την ταινία κάτι από την αιχμή αυτής της σύγκρουσης – σαν ποτέ να μην ανησυχείς ακριβώς ότι βρίσκονται όλα σε κίνδυνο. Όμως η ίδια η Νικόλ Κίντμαν, σε έναν προφανή ρόλο-highlight καριέρας, πουλάει τα πάντα. Όχι μόνο λόγω της εμφανούς ακρότητας του περφόρμανς, που της ζητά να δώσει την ψυχή και όλο της το σώμα σε ερωτικές σκηνές, και σε κάποιες πολύ επιθετικές σκηνές. Αλλά κι επειδή αυτή η ωμότητα από τη μία πλευρά, είναι αναγκαίο να συνυπάρχει με ένα διακριτικό και υπόγειο παίξιμο που βρίσκεται, υπό μία έννοια, στον αέρα.

Η διαρκής σύγκρουση επιθυμίας και ελέγχου στη σχέση της με τον Χάρις Ντίκινσον, απαιτεί από την Κίντμαν να παίζει τις διακυμάνσεις ακόμα και όταν η Ρόμι δεν μπορεί ή δεν επιτρέπεται να εκφράσει το παραμικρό καθώς κινείται σε δημόσιους χώρους όπου η εικόνα της είναι μία και συγκεκριμένη και πολύ αυστηρή. Η Κίντμαν παίζει με τα επίπεδα, όπου η κινησεολογία και αύρα της σημαίνει άλλα πράγματα για τους παριστάμενους, άλλα για τον Ντίκινσον, άλλα για εμάς. Ξέρουμε διαρκώς πού βρίσκεται το μυαλό και η διάθεσή της.

Η Χαλίνα Ράιν (του διασκεδαστικού slasher “Bodies Bodies Bodies” που είδαμε πέρυσι) στήνει προφανέστατα όλη την ταινία πάνω της, πάνω στο σώμα της, στο πρόσωπό της, στα μάτια της, στα χείλη της, αφήνοντας τα πάντα τριγύρω στιλιζαρισμένα σχεδόν σε σημείο ανωνυμίας. Όλη η ταινία είναι η Κίντμαν κι ο τρόπος που η ηρωίδα της εκπέμπει και λαμβάνει επιθυμία. Κι αν και επιμέρους στιλιστικές και αφηγηματικές επιλογές δεν λειτουργούν απόλυτα, το “Babygirl” παραμένει ένα τρομερά δυνατό και αναπολογητικό φιλμ, που καταφέρνει να εξερευνήσει με άφοβο τρόπο την φαντασίωση, την επιθυμία και το σεξ, σε μια εποχή σχεδόν πλήρους εξαφάνισής του από τις μεγάλες παραγωγές.

(Το κείμενο γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του ‘24 από το φεστιβάλ Βενετίας. Διαβάστε όλη μας την ανταπόκριση για την ταινία και όσα είπαν Νικόλ Κίντμαν και Χαλίνα Ράιν.)

Η Θεωρία του Σύμπαντος

(“The Universal Theory / Die Theorie von Allem”, Τιμ Κρέγκερ, 1ω58λ)

**

Είμαστε στο 1962 κι ο Γιοχάνες ταξιδεύει σε ένα συνέδριο φυσικής στις Ελβετικές Άλπεις, όπου ένας Ιρανός επιστήμονας πρόκειται να αποκαλύψει μια «πρωτοποριακή θεωρία της κβαντικής μηχανικής». Αλλά όταν οι επιστήμονες φτάνουν στο ξενοδοχείο πέντε αστέρων, ο Ιρανός επισκέπτης δεν βρίσκεται πουθενά. Ενώ οι υπόλοιποι το ρίχνουν στο σκι, ο Γιοχάνες παραμένει στο ξενοδοχείο για να εργαστεί στη διδακτορική του διατριβή, σύντομα όμως η προσοχή του αποσπάται η προσοχή από μια νεαρή τζαζ πιανίστα. Εκείνη φαίνεται να ξέρει πράγματα για εκείνον – πράγματα που πίστευε ότι μόνο αυτός ήξερε.

Όταν ένας από τους Γερμανούς φυσικούς βρίσκεται νεκρός ένα πρωί, δύο επιθεωρητές φτάνουν στη σκηνή του εγκλήματος για να ερευνήσουν την ανθρωποκτονία. Κάτω από έναν ουρανό γεμάτο όλο και πιο περίεργους σχηματισμούς από σύννεφα, η πιανίστα εξαφανίζεται χωρίς ίχνος – και ο Γιοχάνες βρίσκεται παρασυρμένος σε μια δαιδαλώδη ιστορία ψεύτικων αναμνήσεων, πραγματικών εφιαλτών, αδύνατης αγάπης και ενός σκοτεινού μυστηρίου που κρύβεται κάτω από το χιονισμένο βουνό.

Σινεφίλ παιχνίδι με πρεμιέρα στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας, το συμπαθές αλλά εν τέλει δυσκίνητο φιλμ του Κρέγκερ είναι όμορφο και θα δώσει την επιφανειακή έστω αίσθηση μιας ανακάλυψης στους θεατές με την κατάλληλη διάθεση, όμως το σενάριο μοιάζει αμήχανο απέναντι στο πώς να προχωρήσει λίγα βήματα παρακάτω από την αρχική ιδέα του. Φλερτάρει εξίσου με το χιτσκοκικό σασπένς όσο και με την θεωρία του πολυσύμπαντος, και έχει τις στιγμές του και τη γοητεία του. Σε κάποιο από τα παράλληλα σύμπαντα ίσως να είχε και μερικές ιδέες παραπάνω.

Ακόμα κυκλοφορούν

Οι Σούπερ Σκανταλιάρηδες: Μπορεί η φιλία της Έλφι με τον Μπο να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των φυλών των ξωτικών που είναι χωρισμένα για πάνω από 250 χρόνια; Παιδικό animation.

Ιστορίες των Ζώων για τα Χριστούγεννα: Πέντε γυναίκες σκηνοθέτες παρουσιάζουν πέντε πανέμορφες, ποιητικές και χιουμοριστικές περιπέτειες, οι οποίες μέσα από την τέχνη του animation μοιράζουν απλόχερα τη μαγεία των Χριστουγέννων.